Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Θα μου επιτρέψετε σήμερα να εγκύψω σε ένα
θεωρητικό ζήτημα, διότι όσο και αν χαίρομαι βλέποντας τους προσήλυτους
να υιοθετούν τις νέες ιδέες της πολιτικής σκέψης, άλλο τόσο θλίβομαι να
βλέπω ότι συχνά τις χρησιμοποιούν εσφαλμένα.
Για να μπει, λοιπόν, η συζήτηση στη σωστή βάση, οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε τι είναι ΕΑΠ (Ετος Ανδρέα Παπανδρέου) και τι δεν είναι ΕΑΠ, διά συγκεκριμένων παραδειγμάτων μάλιστα.
Για τον σκοπό αυτό, πρέπει να καταφύγουμε στην κρίση των επαϊόντων.
Ως γνώστης της σχετικής βιβλιογραφίας, γνωρίζω τρεις ως τους κορυφαίους ειδικούς επί του θέματος.
Ο ένας έχει μετοικήσει οριστικά από το 2012 σε λειμώνες χλοερούς, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.
Ο άλλος έχει μετοικήσει τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο και ασχολείται με σοβαρότερα πράγματα.
Ο τρίτος τυχαίνει να είναι ο υπογράφων τη στήλη, οπότε είστε πραγματικά τυχεροί.
Να εξετάσουμε, κατ’ αρχάς, την περίπτωση του Μανόλο Πετσίτη, που έχει γοητεύσει –με τον ιδιαίτερο τρόπο του– την κοινή γνώμη. Αυτός, ναι! Αυτός είναι 100% εντεταγμένος στο ΕΑΠ.
Τι ήταν εκείνο, ρωτώ, που έστρεψε την προσοχή στον Μανόλο και το οποίο εν τέλει υπήρξε η αιτία μιας περιπέτειας, που αμφιβάλλω αν θα έχει αίσιο τέλος;
Το ίδιο που παρέσυρε και τον Ακη τον Τσοχατζόπουλο στην πτώση: η χυδαιότητα του απενοχοποιημένου εγωισμού, όπως εκδηλώνεται μέσα από την επίδειξη της «επιτυχίας». Κοινώς, τον έφαγε η φιγούρα. Δεν γνωρίζουμε βέβαια ποιον Ακη εννοεί στο γνωστό βίντεο, που εμφανίζεται να λέει τη μυστηριώδη φράση «Ακη, έρχομαι...». Αμφιβάλλω, ωστόσο, αν διαφεύγει από κανέναν η ειρωνεία ότι θα ταίριαζε πολύ αν εννοούσε τον Τσοχατζόπουλο.
Επειτα είναι και το ζήτημα της φιλενάδας του! (Ας μου συγχωρηθεί η χρήση του politically incorrect όρου, αντί του αηδιαστικού «η σύντροφος».) Η κ. Βίκυ Καρνέζη είναι διακεκριμένη καλλιτέχνις της λαϊκής πίστας, είναι δηλαδή δημιουργός στον χώρο των περίφημων «πολιτιστικών κέντρων» που χρηματοδοτούσε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος του ΠΑΣΟΚ, μέσω κάποιου εποπτευόμενου από το υπουργείο Εργασίας οργανισμού. Ο Πετσίτης, λοιπόν, είναι απολύτως μέσα στο πνεύμα της πασοκαρίας. Είναι, με άλλα λόγια, αυθεντική εκδήλωση του ΕΑΠ και καλό θα ήταν να επιχορηγηθεί ως τέτοια από το υπουργείο Πολιτισμού. Γιατί όχι; (Οπωσδήποτε καλύτερη ιδέα από εκείνη περί ανταλλαγής του Δρομέα με έναν βλάχικο φασιστομπαρόκ Μεγαλέξανδρο από τα Σκόπια...)
Περνάμε τώρα στη δεύτερη προς εξέταση περίπτωση, εκείνη του Μάρκου του Μπόλαρη και της «σέξι γραμματέως» του, όπως χαρακτήρισε ο πάντα ευφάνταστος Τύπος τη συνεργάτιδά του κ. Θωμαρίτα Καλδάρα. Εχω την υποχρέωση να ξεκινήσω με την είδηση και, γι’ αυτό, θα σας πω ότι, τώρα που μιλούμε, η εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία της Ελλάδος κλυδωνίζεται! Γέρνει απ’ τη μια, μπατάρει από την άλλη, σκοτοδίνη στο μυαλό, ενώ χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια της και ψάχνει εναγωνίως να στηριχτεί κάπου για να μην πέσει. Το θέμα είναι μείζον, διότι αν πέσει (καταρρεύσει) η ελληνική εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία, ο κρότος θα συνταράξει τον κόσμο!
Παρ’ όλα αυτά, οι ελπίδες είναι βάσιμες ότι θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, έστω και αν θα χρειαστεί να μείνει για λίγο ακίνητη, μέχρι να ξαναβρεί τον ρωμαλέο βηματισμό της. Και ο λόγος είναι επειδή η «σέξι γραμματεύς» του αρμοδίου υφυπουργού για την εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία της Ελλάδος –η γραμματεύς που τόσο σκανδάλισε με τα μπότοξ, τους τορνευτούς γλουτούς της και τις πόζες της στα social media– τελικώς παραιτήθηκε. Κρίμα, διότι ως πέρσοναλ τρέινερ, αλλά και σπουδάστρια κοινωνικών επιστημών στο Αριστοτέλειο, ήταν πολυτάλαντη. Ετσι όμως αποσοβήθηκε μια συμφορά για τα εθνικά συμφέροντα και οφείλουμε να εξάρουμε τη γενναία στάση του ευλαβεστάτου υφυπουργού, του Μάρκου του Μπόλαρη. Εύγε, για την αυταπάρνηση με την οποία υπηρέτησε το καθήκον του! Αυτό θα περίμενα από ένα παιδί της εκκλησίας, που μεγάλωσε και έγινε πολιτικός.
Εκτός από παιδί της εκκλησίας, όμως, ο Μάρκος ο Μπόλαρης είναι πασοκογενής, όπως μαρτυρεί το οριστικό άρθρο που τίθεται υποχρεωτικά μπροστά από το επώνυμό του. Εκανε τη μεταγραφή του νωρίς και διείσδυσε γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ζωής του πασόκος ήταν και ως τέτοιος θα κριθεί. Με όλο τον αμέριστο σεβασμό μου, λοιπόν, για το πρόσωπο του φωτισμένου ηγέτη της ελληνικής εκκλησιαστικής-θρησκευτικής διπλωματίας, πρώτιστη θεωρώ την υποχρέωσή μου προς την αλήθεια και, γι’ αυτό, θα πω ότι από Παπανδρεϊκής πλευράς η συμπεριφορά του στο θέμα της γραμματέως του ήταν αισχρή και κατάπτυστη!
Αν ήταν γνήσιος Παπανδρεϊκός, θα φρόντιζε...
να τον δουν όλοι να κατεβαίνει μια σκάλα και να κάνει ένα νεύμα στη γραμματέα του να τον ακολουθήσει.
Αντιθέτως, εκείνος συμπεριφέρθηκε αξιοπρεπώς και την απομάκρυνε.
Εύγε του, αλλά ως Παπανδρεϊκός παίρνει μια ολοστρόγγυλη μηδενικούρα! (Μη σας πω ότι τόση αξιοπρέπεια πια στοιχειοθετεί εναντίον του την κατηγορία του προσηλυτισμού στη φρικτή αίρεση του Σημιτισμού! Μη σας βάλω την κακιά σκέψη ότι μπορεί να πίνει μόνο πορτοκαλάδα...)
Συμπέρασμα;
Η περίπτωση Μάρκου Μπόλαρη δεν είναι ΕΑΠ. Πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός, του οποίου η φαιδρότητα δεν πρέπει να μας παρασύρει ώστε να το εντάσσουμε στις λαμπρές εκδηλώσεις του ΕΑΠ. Συνεπώς, δεν χρήζει επιχορήγησης.
Για να μπει, λοιπόν, η συζήτηση στη σωστή βάση, οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε τι είναι ΕΑΠ (Ετος Ανδρέα Παπανδρέου) και τι δεν είναι ΕΑΠ, διά συγκεκριμένων παραδειγμάτων μάλιστα.
Για τον σκοπό αυτό, πρέπει να καταφύγουμε στην κρίση των επαϊόντων.
Ως γνώστης της σχετικής βιβλιογραφίας, γνωρίζω τρεις ως τους κορυφαίους ειδικούς επί του θέματος.
Ο ένας έχει μετοικήσει οριστικά από το 2012 σε λειμώνες χλοερούς, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.
Ο άλλος έχει μετοικήσει τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο και ασχολείται με σοβαρότερα πράγματα.
Ο τρίτος τυχαίνει να είναι ο υπογράφων τη στήλη, οπότε είστε πραγματικά τυχεροί.
Να εξετάσουμε, κατ’ αρχάς, την περίπτωση του Μανόλο Πετσίτη, που έχει γοητεύσει –με τον ιδιαίτερο τρόπο του– την κοινή γνώμη. Αυτός, ναι! Αυτός είναι 100% εντεταγμένος στο ΕΑΠ.
Τι ήταν εκείνο, ρωτώ, που έστρεψε την προσοχή στον Μανόλο και το οποίο εν τέλει υπήρξε η αιτία μιας περιπέτειας, που αμφιβάλλω αν θα έχει αίσιο τέλος;
Το ίδιο που παρέσυρε και τον Ακη τον Τσοχατζόπουλο στην πτώση: η χυδαιότητα του απενοχοποιημένου εγωισμού, όπως εκδηλώνεται μέσα από την επίδειξη της «επιτυχίας». Κοινώς, τον έφαγε η φιγούρα. Δεν γνωρίζουμε βέβαια ποιον Ακη εννοεί στο γνωστό βίντεο, που εμφανίζεται να λέει τη μυστηριώδη φράση «Ακη, έρχομαι...». Αμφιβάλλω, ωστόσο, αν διαφεύγει από κανέναν η ειρωνεία ότι θα ταίριαζε πολύ αν εννοούσε τον Τσοχατζόπουλο.
Επειτα είναι και το ζήτημα της φιλενάδας του! (Ας μου συγχωρηθεί η χρήση του politically incorrect όρου, αντί του αηδιαστικού «η σύντροφος».) Η κ. Βίκυ Καρνέζη είναι διακεκριμένη καλλιτέχνις της λαϊκής πίστας, είναι δηλαδή δημιουργός στον χώρο των περίφημων «πολιτιστικών κέντρων» που χρηματοδοτούσε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος του ΠΑΣΟΚ, μέσω κάποιου εποπτευόμενου από το υπουργείο Εργασίας οργανισμού. Ο Πετσίτης, λοιπόν, είναι απολύτως μέσα στο πνεύμα της πασοκαρίας. Είναι, με άλλα λόγια, αυθεντική εκδήλωση του ΕΑΠ και καλό θα ήταν να επιχορηγηθεί ως τέτοια από το υπουργείο Πολιτισμού. Γιατί όχι; (Οπωσδήποτε καλύτερη ιδέα από εκείνη περί ανταλλαγής του Δρομέα με έναν βλάχικο φασιστομπαρόκ Μεγαλέξανδρο από τα Σκόπια...)
Περνάμε τώρα στη δεύτερη προς εξέταση περίπτωση, εκείνη του Μάρκου του Μπόλαρη και της «σέξι γραμματέως» του, όπως χαρακτήρισε ο πάντα ευφάνταστος Τύπος τη συνεργάτιδά του κ. Θωμαρίτα Καλδάρα. Εχω την υποχρέωση να ξεκινήσω με την είδηση και, γι’ αυτό, θα σας πω ότι, τώρα που μιλούμε, η εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία της Ελλάδος κλυδωνίζεται! Γέρνει απ’ τη μια, μπατάρει από την άλλη, σκοτοδίνη στο μυαλό, ενώ χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια της και ψάχνει εναγωνίως να στηριχτεί κάπου για να μην πέσει. Το θέμα είναι μείζον, διότι αν πέσει (καταρρεύσει) η ελληνική εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία, ο κρότος θα συνταράξει τον κόσμο!
Παρ’ όλα αυτά, οι ελπίδες είναι βάσιμες ότι θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, έστω και αν θα χρειαστεί να μείνει για λίγο ακίνητη, μέχρι να ξαναβρεί τον ρωμαλέο βηματισμό της. Και ο λόγος είναι επειδή η «σέξι γραμματεύς» του αρμοδίου υφυπουργού για την εκκλησιαστική-θρησκευτική διπλωματία της Ελλάδος –η γραμματεύς που τόσο σκανδάλισε με τα μπότοξ, τους τορνευτούς γλουτούς της και τις πόζες της στα social media– τελικώς παραιτήθηκε. Κρίμα, διότι ως πέρσοναλ τρέινερ, αλλά και σπουδάστρια κοινωνικών επιστημών στο Αριστοτέλειο, ήταν πολυτάλαντη. Ετσι όμως αποσοβήθηκε μια συμφορά για τα εθνικά συμφέροντα και οφείλουμε να εξάρουμε τη γενναία στάση του ευλαβεστάτου υφυπουργού, του Μάρκου του Μπόλαρη. Εύγε, για την αυταπάρνηση με την οποία υπηρέτησε το καθήκον του! Αυτό θα περίμενα από ένα παιδί της εκκλησίας, που μεγάλωσε και έγινε πολιτικός.
Εκτός από παιδί της εκκλησίας, όμως, ο Μάρκος ο Μπόλαρης είναι πασοκογενής, όπως μαρτυρεί το οριστικό άρθρο που τίθεται υποχρεωτικά μπροστά από το επώνυμό του. Εκανε τη μεταγραφή του νωρίς και διείσδυσε γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ζωής του πασόκος ήταν και ως τέτοιος θα κριθεί. Με όλο τον αμέριστο σεβασμό μου, λοιπόν, για το πρόσωπο του φωτισμένου ηγέτη της ελληνικής εκκλησιαστικής-θρησκευτικής διπλωματίας, πρώτιστη θεωρώ την υποχρέωσή μου προς την αλήθεια και, γι’ αυτό, θα πω ότι από Παπανδρεϊκής πλευράς η συμπεριφορά του στο θέμα της γραμματέως του ήταν αισχρή και κατάπτυστη!
Αν ήταν γνήσιος Παπανδρεϊκός, θα φρόντιζε...
να τον δουν όλοι να κατεβαίνει μια σκάλα και να κάνει ένα νεύμα στη γραμματέα του να τον ακολουθήσει.
Αντιθέτως, εκείνος συμπεριφέρθηκε αξιοπρεπώς και την απομάκρυνε.
Εύγε του, αλλά ως Παπανδρεϊκός παίρνει μια ολοστρόγγυλη μηδενικούρα! (Μη σας πω ότι τόση αξιοπρέπεια πια στοιχειοθετεί εναντίον του την κατηγορία του προσηλυτισμού στη φρικτή αίρεση του Σημιτισμού! Μη σας βάλω την κακιά σκέψη ότι μπορεί να πίνει μόνο πορτοκαλάδα...)
Συμπέρασμα;
Η περίπτωση Μάρκου Μπόλαρη δεν είναι ΕΑΠ. Πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός, του οποίου η φαιδρότητα δεν πρέπει να μας παρασύρει ώστε να το εντάσσουμε στις λαμπρές εκδηλώσεις του ΕΑΠ. Συνεπώς, δεν χρήζει επιχορήγησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου