ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αψύτητες

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
 

Οι εκλογές κρίνονται στα στοιχειώδη. Οσο πιο απλό το δίλημμα, όσο πιο χοντροκομμένο, τόσο πιο αποδοτικό. Στην παραγωγή τέτοιων διαζεύξεων ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα αποτελεσματικός. Το μοτίβο του «ή εμείς ή αυτοί» αναπαράχθηκε και εφαρμόζεται με επιτυχία μέχρι σήμερα, που το κόμμα βρίσκεται σε άμυνα. Παράδειγμα: Αντί απάντησης στις καταγγελίες, ο Τσίπρας ποιεί την αμηχανία εχθροπάθεια. Αντί να απαντήσει στον Μαρινάκη, τον ταυτίζει με τον Μητσοτάκη και ιδού το φρέσκο εκλογικό δίλημμα: ΣΥΡΙΖΑ ή Μαρινάκης;

 

Η μομφή κατά του Πολάκη φέρνει τον Τσίπρα αντιμέτωπο με ένα τέτοιο, απλό όσο και αναπόδραστο, δίλημμα: Με τον Πολάκη ή με τον Κυμπουρόπουλο;  

Δεν περίμενε κανείς από τον πρωθυπουργό άλλη απάντηση από αυτή που έδωσε  στη Βουλή. Κάθε εκδήλωση του πολακισμού αντιμετωπίζεται πάντα σαν διαφορά τόνου. Ο Πολάκης λέει τα σωστά, απλώς τα λέει με το δικό του –το, κατά Τσίπρα, «αψύ»– ύφος.
 

Απειλεί τους δημοσιογράφους να τους βάλει τέσσερα μέτρα κάτω από τη γη, επειδή είναι αψύς.  

Ζητάει τη φυλάκιση πολιτικών του αντιπάλων, επειδή έχει αξύριστη γλώσσα. 

Απειλεί νεκρό δημοσιογράφο με δικαστική ρεβάνς, επειδή είναι αυθόρμητος. 

Μετράει τους νεκρούς στο Μάτι ως «θόλωμα» της εικόνας της κυβέρνησης, επειδή είναι Σφακιανός και βγάζει πολλά γράδα.

 

Η σφακιανή καταγωγή επιδεικνύεται σαν πιστοποιητικό λαϊκότητας. Αυτή η ταύτιση του λαϊκού με το ωμό –και της αριστείας με τον ελιτισμό– είναι κεντρική στη συριζαϊκή ιδεολογία. Εμείς δεν είμαστε του Χάρβαρντ. Είμαστε από τα Σφακιά.

 

Η περίπτωση του Πολάκη βοηθάει για να σταθμίσει κανείς το δόγμα. Ο υπουργός δεν είναι ένας «αυθεντικός» τύπος που τάχα περιφρονεί τις συμβάσεις. Είναι το αντίθετο. Εκμεταλλεύεται συστηματικά όλες τις συμβάσεις. Οχυρώνεται πίσω από το άρθρο 86, που κατά τα άλλα καταγγέλλει, προκειμένου να αποφύγει τη Δικαιοσύνη.
 

Εχει, παρά τη διαρκή αυτοθυματοποίησή του, διαύλους με ΜΜΕ, που προωθούν τη δική του ατζέντα. 

Εχει μέχρι και προνομιακή πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό.

 

Το τραχύ ύφος δεν είναι έκφραση λαϊκότητας. Είναι ένδυμα μιας εξουσίας. Ο αντισυστημισμός είναι προβιά του καθεστωτισμού. Αυτή τη σχέση επισημοποιεί η επιλογή του πρωθυπουργού να επιστρατεύσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την υπεράσπιση του Πολάκη. Σαν να μην είχε άλλη επιλογή από την ταύτιση.

 

Είχε άραγε, σε περίοδο εκλογικής μάχης, άλλη επιλογή; 

Είχε την πολυτέλεια να μην καλύψει τον υπουργό του; 

 Είχε, πάντως, σίγουρα συμφέρον να βρει ένα λόγο αναγνώρισης του Κυμπουρόπουλου. Είχε εκλογικό συμφέρον να βρει έναν τρόπο να επιδείξει –ανέξοδα– μια κάποια ευαισθησία. Να προκαλέσει, έστω, ηθική αμφισημία.
 

Το ότι ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να επιστρατεύσει τη χιλιοτραγουδισμένη συναισθηματική του ευφυΐα, επιτρέπει στο δίλημμα να αποκτήσει και εκλογική περιωπή.

 Είναι ένα δίλημμα πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά:  

Με τον Πολάκη ή με τον Κυμπουρόπουλο;