Πολλοί βάλθηκαν να συζητούν για τη συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Και να υποδεικνύουν τη συγκεκριμένη συμμετοχή ως μια «μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ ως ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, προκειμένου να πείσουν τους Ελληνες ότι το κόμμα της οδού Κουμουνδούρου έχει προδώσει την Αριστερά, ότι τα βρήκε με τη διαπλοκή, ότι απώλεσε την επαναστατικότητά του -εάν ήταν ποτέ πραγματικά επαναστατικό κόμμα- και όλα τα υπόλοιπα. Μπορεί να φαίνεται πρακτικό. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν κάνουν τίποτε άλλο όλοι όσοι χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα παρά να επαναεπιβεβαιώνουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Για λόγους βραχυπρόθεσμου πολιτικού κέρδους -αυτό νομίζουν τουλάχιστον- θεωρούν ότι, υποδεικνύοντας τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με μια μερίδα της επιχειρηματικής ολιγαρχίας της χώρας, καταφέρνουν να διώξουν ψηφοφόρους από αυτόν. Εάν κάτι τέτοιο συμβαίνει, συμβαίνει σε πολύ μικρό βαθμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει ψηφοφόρους, ναι. Θα χάσει ψηφοφόρους, όμως, για λόγους τους οποίους δεν φαντάζονται καν οι αντιπολιτευόμενοι. Σίγουρα δεν θα χάσει ούτε γιατί τα βρήκε με τη Μέρκελ ούτε γιατί τα βρήκε με τον Κόκκαλη.
Και αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο φυσικός χώρος κάθε κρατικοδίαιτου επιχειρηματία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες όσο ακριβώς τον χρειάζονται και αυτοί. Γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία της Αριστεράς, του ισχυρού, συγκεντρωτικού κράτους που πρεσβεύει. Αυτοί οι «επιχειρηματίες - πολιτικοί κομισάριοι» είναι απαραίτητα όργανα στη διαμόρφωση του πολιτικοοικονομικού πλέγματος που οραματίζεται κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς. Από τη Σοβιετική Ενωση έως την Τουρκία του Ερντογάν, η σύμπλευση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας είναι δεδομένη.
Και αυτό το γνωρίζει καθένας από τους οπαδούς του αριστερού ρεσάλτο στην εξουσία. Και αυτό επίσης λίγο ενοχλεί τον πλέον σημαντικό πια κορμό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτούς δηλαδή που προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό, όμως, που σίγουρα πετυχαίνει είναι να αναπαράγει εις το διηνεκές τον μύθο περί μιας Αριστεράς η οποία είναι αγνή και άσπιλη, αμόλυντη και «αειπάρθενος». Μια φαντασιακή Αριστερά, η οποία δεν διασυνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα, που δεν θέλει να δημιουργεί μονοπώλια και να ελέγχει ασφυκτικά την οικονομία.
Αντί η Δεξιά στη χώρα μας να προσπαθεί να αναδεικνύει τα δομικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς, όπως η διαπλοκή μεταξύ πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αντί να κατηγορεί την Αριστερά γι’ αυτό ακριβώς, αντί να υποδεικνύει ότι...
η διαπλοκή υπό τη δεξιά κοσμοθέαση αποτελεί διαφθορά ενώ υπό την αριστερά φυσιολογική εξέλιξη στο μονοπάτι προς τον σοσιαλισμό, προσπαθεί να δρέψει βραχυπρόθεσμα κέρδη, τα οποία, όπως είπα, είναι αρκετά αμφίβολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου