Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Υπάρχει τρόπος ένα κόμμα να προλάβει ένα σκάνδαλο σαν αυτό της Μυρσίνης Λοΐζου;
Μπορούν τα κόμματα να διυλίζουν το ποινικό και φορολογικό μητρώο των επίδοξων στελεχών τους;
Μπορούν - δεν μπορούν, τα κόμματα είναι πια καταδικασμένα να υφίστανται τον κατακλυσμό μιας αχανούς μιντιακής σφαίρας που πλημμυρίζει με χολή για παραπτώματα πολύ λιγότερο σημαντικά από την υπεξαίρεση σύνταξης τεθνεώτος.
Τέτοια αντιμετώπιση θα άξιζε η υπόθεση μιας υποψήφιας ευρωβουλευτού που αποσύρθηκε, αν το κόμμα της δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν μιλούσαμε για ένα κόμμα που πλάστηκε χάρη στην καταγγελτική ηθικολογία και τη συλλήβδην ενοχοποίηση των αντιπάλων του – και, όχι σπάνια, των οικογενειών των αντιπάλων του. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται έτσι να πληρώνει τα ήθη που τόκισε. Τα σκάνδαλα είναι η μία πηγή αντιπολιτευτικής χαιρεκακίας των ημερών. Η άλλη είναι το κράξιμο στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου.
Για πολλούς στην αντιπολίτευση, αυτό το αντιμάμαλο σκανδαλοθηρίας και αγανάκτησης αποκαθιστά ένα είδος ηθικού ισοζυγίου στη δημόσια ζωή.
Ο τιμωρός ΣΥΡΙΖΑ τιμωρείται εξαιτίας του λαϊκισμού του και, κυρίως, μέσω αυτού.
Οντως. Είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στο αίσθημα δικαίωσης που προσφέρει η απονομιμοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όσους είχαν αντισταθεί στους τρόπους του. Κι ωστόσο, αυτές οι εικόνες με τα ντου στις παρελάσεις, οι κραυγές για τους «προδότες πολιτικούς», ο καταγγελτικός οίστρος για τους «κλέφτες», δεν συνιστούν κι ένα αντίστροφο μήνυμα;
Δεν δείχνουν ότι η δημόσια ζωή κινδυνεύει να μείνει καθηλωμένη σε ένα μετα-αντιμνημονιακό κλίμα – σε μια μονιμοποίηση των μεθόδων που καθιερώθηκαν στη δημοκρατία της κρίσης;
Πολλές από τις αντιπολιτευτικές φωνές που τώρα πανηγυρίζουν θα εξακολουθήσουν να ζητούν την τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και μετά τον διαφαινόμενο εκλογικό κολασμό του. Ζητούν ήδη εξεταστικές, ειδικά δικαστήρια και, γενικώς, την προώθηση μιας εισαγγελικής καμπάνιας για την περίοδο 2015-19.
Οποιος επισημαίνει τον κίνδυνο εγκλωβισμού σε έναν τοξικό κύκλο αντιμετωπίζεται σαν πολύ μαλακός. Σαν ισαποστάκιας ή ρομαντικός. Η Realpolitik απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φοράει γάντια.
Ομως, η άποψη περί υπέρβασης του διχασμού δεν δικαιολογείται μόνο από κάποιον ρομαντισμό περί ειρήνευσης και συμφιλίωσης. Δικαιολογείται εξίσου και από τον πραγματισμό, που θέτει την αλλαγή κλίματος ως εντελώς ρεαλιστική προϋπόθεση για να ξεκολλήσει η χώρα από το ψυχροπολιτικό τέλμα της κρίσης και να αφοσιωθεί στις υπαρξιακές προκλήσεις που όντως την απειλούν.
Ο λαϊκισμός δεν ηττάται ούτε στο Twitter, ούτε στα πεζοδρόμια, ούτε στα δικαστήρια.
Ηττάται...
στην κάλπη.
Η επιβίωση του αντισύριζα μένους μετά την κάλπη απειλεί να διαιωνίσει τον συριζαϊσμό και μετά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου