Τις προάλλες ο συγγραφέας Jean Michel Guenassia ήταν παρών στην παρουσίαση του υπέροχου μυθιστορήματός του «Το βαλς των δέντρων και του ουρανού» που έχει διασκευάσει για το θέατρο η Ελένη Ερήμου. Αφηγείται τους δύο τελευταίους μήνες της ζωής του Βαν Γκονγκ στην Οβέρ και προσπαθεί να απαντήσει στο μυστήριο του θανάτου του. Αν τελικά ήταν αυτοκτονία ή όχι. Κάποια στιγμή, ο συγγραφέας με ρώτησε αν έχει αλλάξει κάτι στην Ελλάδα από την τελευταία φορά που την είχε επισκεφθεί, το 2011, τον καιρό της ξεσαλωμένης βίας που οδήγησε στη δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν.
Του απάντησα ότι από τότε που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ τα επεισόδια δεν έχουν τέτοια έκταση. Συγκρούσεις με την αστυνομία γίνονται καθημερινά, η κατανάλωση μολότοφ εξακολουθεί να ανθεί, όμως η βία μονοπωλείται από μικρές ομάδες που εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο. Απόδειξη, προσέθεσα, ότι η βία του καιρού εκείνου ήταν, αν όχι καθοδηγούμενη, τουλάχιστον ελεγχόμενη από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» μας. Δεν ξέρω αν τον έπεισα. Στη Γαλλία, και όχι μόνον, η σχετική ηρεμία της ελληνικής κοινωνίας πιστώνεται στις επιτυχίες του Τσίπρα. Προφανώς για να μη φωνάζουν και να μη σκοτώνονται, πολλά από τα προβλήματά τους έχουν λυθεί.
Ας έλθουμε όμως στη δική μας μοιρολατρία, διάδοχη κατάσταση της κατάθλιψης, η οποία κι αυτή διαδέχθηκε τον θυμό της πτώχευσης. Είναι η μοίρα μας οι μολότοφ και η φονική τους βία;
Πρώτη απάντηση, ναι.
Οταν με το καλό γίνουν εκλογές κι όταν με το καλό εκλεγεί ο Μητσοτάκης, η Αθήνα θα ξαναζήσει τη γνώριμη κόλαση;
Η παραμικρή απόφαση της κυβέρνησης θα συνοδεύεται από το γλέντι της καταστροφής;
Ψυχραιμία, παρακαλώ.
Πρώτον, η μεγάλη ιδέα της προοδευτικής μεταπολίτευσης, το πανεπιστημιακό άσυλο έχει σαπίσει μες στο λαθρεμπόριο και στην ανέξοδη βία. Αν η Ν.Δ. το καταργήσει, από την πρώτη κιόλας ημέρα, θα εξουδετερώσει τον παραγωγικό πυρήνα των μολότοφ. Και κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί. Ελάτε τώρα. Δεν είναι και οι «νάρκος». Κάτι παλιόπαιδα είναι που με τις πρώτες σφαλιάρες θα τρέχουν να κρυφτούν. Κι άσ’ τους να πίνουν μπίρες, να καπνίζουν μπάφους και να βρίζουν την εξουσία.
Η άνοδος του Τσίπρα οφείλεται σε ένα συνονθύλευμα δυνάμεων με κοινή, αν και νεφελώδη, νοοτροπία που πίστεψαν ότι στο πρόσωπό του βρήκαν την πολιτική τους έκφραση.
Κίτρινες φουστανέλες, όπως λέμε κίτρινα γιλέκα. Οργανώνει τις μιλίτσιές του για την αντιπολίτευση. Ομως ως κακός πολιτικός δεν καταλαβαίνει ότι το 2019 η γοητεία της βίας έχει ξεθωριάσει.
Με θεωρείτε υπεραισιόδοξο;
Πάντως δεν είμαι μοιρολάτρης.
Επειδή πιστεύω ότι το πρόβλημά μας είναι η μοιρολατρία, θεωρώ ότι...
οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ξεκινά από την καταστροφή των μολότοφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου