Ξέρω ανθρώπους που τους άγγιξε εκείνη η διαφήμιση «Με το νοίκι πήραν σπίτι», πούλησαν ένα κτήμα στο χωριό, τσοντάρισε και κάτι ο πεθερός και έβγαλαν την προκαταβολή.
Τα υπόλοιπα έγιναν δάνειο και πήραν τα κλειδιά «προνομιακής κατοικίας» σε ροζ πολυκατοικία, από εκείνες που γέμισαν ολόκληρα τετράγωνα που από ψηλά δείχνουν σαν κουτιά από ζαχαρωτά.
Καλά ήταν με δύο μισθούς μέσα στο ροζ σπίτι. Ο ένας κάλυπτε τη δόση και τους λογαριασμούς, ο άλλος πλήρωνε τα αγγλικά του παιδιού και τα λοιπά έξοδα. Στην τράπεζα έμεναν μόνο τα απαραίτητα για να εκτελούνται οι πάγιες εντολές και να πληρώνονται οι δόσεις της κάρτας που, αν έβαζες όλα τα 48αρια στη σειρά, έβγαζες τους μήνες μίας δεκαετίας.
Και μετά ήρθε η κρίση. Οι δύο μισθοί έγιναν ένας και το δάνειο, σε ελβετικό φράγκο, φούσκωσε μέσα σε μία νύχτα.
Κάποιοι άρχισαν να φτύνουν αίμα και δεν ήταν από ουλίτιδα. Κόπηκαν τα έξοδα, βρέθηκε δεύτερη δουλειά, σταμάτησαν μέχρι και τα delivery. Το δάνειο όμως δεν διαμαρτυρήθηκε.
Κάποιοι άλλοι τα έχασαν όλα. Άνεργοι, χωρίς φράγκο στην τσέπη και κάτι λίγα, από τη σύνταξη γονιών και παππούδων, πήγαιναν στη συντήρηση μίας μίζερης καθημερινότητας. Το δάνειο κοκκίνισε.
Ξέρω και κάποιους άλλους με οξυμένο το ένστικτο της επιβίωσης. Ανθρώπους της πιάτσας, λαγωνικά. Ξυπνούσαν το πρωί και έβλεπαν τον Αλέξη τον Μητρόπουλο, τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη που έλεγαν ότι έρχεται σεισάχθεια για όλους. «Για όλα τα δάνεια και όλες τις οφειλές». Πέταξαν από πάνω τους περιουσιακά στοιχεία, άρχισαν να δουλεύουν με περισσότερα «μαύρα» και, αν είχαν επιχείρηση, την έβγαλαν ζημιογόνα. Το δάνειο τους κοκκίνισε και δεν ήταν από ντροπή.
Κανένας, βέβαια, δεν ζήτησε τον λογαριασμό από εκείνους που ουσιαστικά καλούσαν σε μη εξυπηρέτηση δανείων, κλείνοντας το μάτι, υποσχόμενοι διαγραφή.
Αρκετοί από τους πονηρούς θα βολευτούν με τη ρύθμιση για τα «κόκκινα δάνεια». Μιλάμε για κοινά λαμόγια που κρύβονται πίσω από το ταμπού της πρώτης κατοικίας. Ασφαλώς θα πάρουν και ανάσα οι άνθρωποι που τα έχασαν όλα και αν τους πάρεις το σπίτι θα είναι σαν να τους παίρνεις τη ζωή, θα πεταχτούν στον δρόμο.
Και μένουν βέβαια οι βολικοί ηλίθιοι, αυτοί που δεν σκέφτηκαν να βγάλουν το δάνειο «κόκκινο» και, άμα λάχει, πλήρωσαν και για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ουδείς ασχολήθηκε μαζί τους. Ούτε ο Τσίπρας όταν φώναζε «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ούτε ο Λαφαζάνης που δεν έχει αφήσει συμβολαιογραφείο χωρίς επίσκεψη.
Οι συνεπείς είναι σαν να μην υπάρχουν, αποτελούν...
το αυτονόητο για το οποίο δεν αξίζει κάποιος να ασχοληθεί, είτε πρόκειται για δάνεια, είτε για φορολογική «περαίωση».
Έτσι γίνεται πάντα, σωστά;
Οι πονηροί γίνονται λαθρεπιβάτες σε πρόνοιες που αφορούν εκείνους που τις έχουν πραγματικά ανάγκη.
Ο τύπος που άφησε εσκεμμένα το δάνειο να «κοκκινίσει», είναι το αντίστοιχο του υγιούς που παίρνει αναπηρική σύνταξη.
Σε όλες τις σχετικές περιπτώσεις το φόντο παραμένει ίδιο: ο συνεπής, το «κορόιδο» που πληρώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου