25η ΜΑΡΤΙΟΥ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι «μυημένοι» της χασούρας

Οι πολύ προχωρημένοι συνωμοσιολόγοι θέλουν να σου αποδείξουν ότι όλα είναι σικέ και δεν αξίζει να προσπαθήσεις για τίποτα

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Σε κάθε εορτασμό της 25ης Μαρτίου, αλλά και σε όλες τις εθνικές εορτές και επετείους βλέπουμε να τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια το ακόλουθο τυπικό: «Ψαγμένοι» τιποτόφρονες της Αριστεράς, «μυημένοι» καφενόβιοι, συστηματικοί αγοραστές αυθεντικών επιστολών του Χριστού αλλά και πανακειών από τηλεμπόρους με βρόμικο βλέμμα, οπαδοί «εξωτικών» περσόνων που ντελαλίζουν σε κάκιστα ελληνικά ακόμα πιο... εξωτικές θεωρίες προσπαθούν λυσσωδώς να «αποδείξουν» ότι το 1821 ήταν μια τρύπα στο νερό και πως ίσως να ήταν καλύτερα να φοράμε τα φέσια τα οσμανικά.

Σε κάθε ηρωική πράξη που αναφέρεσαι, σε κάθε πρότυπο, σε κάθε καλό του -έστω προβληματικού- ελεύθερου βίου μας αντιτείνουν αφιονισμένοι: «Οι Φαναριώτες ήταν τουρκόφιλα λαμόγια, ο Καποδίστριας τύραννος, ο Κολοκοτρώνης είχε ερωμένη, ο Καραϊσκάκης βωμολοχούσε, τα δάνεια του Αγώνα είχαν ληστρικό επιτόκιο, ο αγώνας είχε αποτύχει, μας σώσανε οι ξένοι, οι Ελληνες είναι αχάριστοι» κ.ο.κ.

Διαπιστώνεις εν ολίγοις ότι το πρόβλημα, που ξεκινά από την Αγκυρα (η δυσφήμηση του 1821 και η προσπάθεια δαιμονοποίησης των πρωταγωνιστικών μορφών του), βρήκε ευήκοα ώτα στην ελληνόφωνη Αριστερά (ειδικεύεται στον μηδενισμό και στη συνωμοσιολογία) και από εκεί πέρασε σε ευρύτατες μάζες που έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
 

Το τελευταίο σκέλος της εξίσωσης -το «έχω ένα πρόβλημα για κάθε λύση»- αποτελεί παράπλευρη απώλεια των καιρών μας. Οσοι δεν θέλουν να ζυμώσουν, καθένας για δικούς του λόγους, χίλια χρόνια μπορούν να κοσκινίζουν τα πράγματα, δαχτυλοδείχνοντας προς την κατεύθυνση της ματαιοπονίας: Οι «κακοί» είναι πανίσχυροι και οι «καλοί» τιποτένιοι, αμελητέες ποσότητες. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιώδες, διότι το «ματς» είναι στημένο, οι διαιτητές μιλημένοι και οι δομές δεν μπορούν να αλλάξουν.

Τέτοιοι πρέπει να υπήρχαν πολλοί και την εποχή της Εθνεγερσίας, αλλά ο Κολοκοτρώνης, εκτελώντας και χρέη ψυχολόγου, ψυχαναλυτού και «life coach» (άλλο φρούτο αυτό - «προπονητής βίου» σημαίνει αυτή η αμερικανιά), έπειθε τους νωθρούς να πολεμήσουν προβάλλοντας ένα ακαταμάχητο επιχείρημα:  

 

 

Την ισχύ των όπλων του και την πρόθεσή του να τα χρησιμοποιήσει.