Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, ιδίως όταν
έχεις δύο υποθήκες στο κεφάλι σου. Κάπως έτσι μάλλον ο Πολάκης βρέθηκε
να κάνει τον ρεπόρτερ σε παρακυβερνητικές ιστοσελίδες. Θα ταίριαζε σε
κάποιον με τέτοια εμμονή με τα media να βγάζει μεροκάματο ως φριλάνσερ
δημοσιογράφος. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πολύ πιο δυσάρεστη. Αλλά
και πολύ πιο κοινότοπη.
Κοινότοπη γιατί;
Δεν είναι αυτές οι μέθοδοι πρωτοφανείς και άξιες αποτροπιασμού, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση;
Ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ είχε ως διεθνές του πρόσωπο έναν υπουργό Οικονομικών που δήλωνε ότι ηχογραφεί τους ομολόγους του στο Eurogroup. Ο δήθεν ωριμότερος ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόταν υποκλοπές από τις συνομιλίες του ΔΝΤ στην Αθήνα ως επίσημα όπλα διαπραγμάτευσης. Πόσο «πρωτοφανές» είναι αυτό που συνέβη προχθές;
Ακόμη και ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έχει υποφέρει πολύ πιο βάναυσες –αν και ίσως λιγότερο φαντασμαγορικές– εκτροπές από τη διαρροή μιας μαγειρεμένης συνομιλίας. Εχει υποστεί πολιτικές διώξεις με ποινικά μέσα – στα όρια του παρακρατικού εκφοβισμού.
Αυτή η αναδρομή στο ρεπερτόριο των συριζαϊκών εξουσιαστικών μέσων έχει νόημα όχι γιατί αποτελεί ελαφρυντικό για τον Πολάκη. Εχει νόημα για να μετρήσει κανείς την αφύσικη αναλογία μεταξύ του γεγονότος και της μιντιακής του πάχυνσης. Η δημόσια ζωή έχει υποστεί ισοπεδωτικό εκπολακισμό, καθώς τα μέσα ενημέρωσης, όπως και τα κόμματα, δεν μπορούν να αντισταθούν στη δηλητηριώδη σαγήνη του πολιτικού πρωτογονισμού.
Ο φορέας αυτού του πρωτογονισμού καταφέρνει να παραμορφώνει τους αντιπάλους του. Θέτει σε κίνηση ένα κύκλωμα χολής. Μια άμιλλα μνησικακίας. Η περίπτωση του δανείου είναι ενδεικτική. Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος εκτέθηκε στην κριτική ότι επέδειξε πολιτική βιασύνη για τον έλεγχο ενός καταναλωτικού δανείου, που την επόμενη ημέρα, μετά τον βεβιασμένο έλεγχο, κρίθηκε νομότυπο. Αντιστοίχως, η μιντιακή κάλυψη εξοβέλισε όλα τα υπόλοιπα θέματα, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα. Μόνο Πολάκης. Πολάκης. Πολάκης.
Στο πρόσωπο αυτό χορηγείται έτσι status αντι-ήρωα. Δηλαδή, ήρωα για μια κατηγορία του κοινού που καθοδηγείται από αντισυστημικές ροπές. Η υπερπροβαλλόμενη persona γίνεται πόλος φανατισμού – σύμβολο που φανατίζει φίλους και αντιπάλους.
Ποιον ευνοεί αυτή η πόλωση;
Οσοι αισθάνονται αηδία για τον Πολάκη είναι ήδη εκλογικά κατασταλαγμένοι. Οσοι όμως...
γοητεύονται από τις μεθόδους του –όσοι είναι επιρρεπείς σε ισχυρισμούς του τύπου «ας μας πούνε πρώτα για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων»– ανήκουν στην πλευρά που εμφανίζει τη χαμηλότερη συσπείρωση.
Η κατασκευή ενός εθνικού σταρ του μίσους δεν ξεσηκώνει μόνο τους ήδη συσπειρωμένους που τον βδελύσσονται. Συσπειρώνει κυρίως τους ασυσπείρωτους. Εκείνους που μπορεί να κρατούσαν το αντιπολιτικό μένος τους στην αποχή, μακριά από την κάλπη. Τώρα το μίσος τους έχει βοσκό.
Κοινότοπη γιατί;
Δεν είναι αυτές οι μέθοδοι πρωτοφανείς και άξιες αποτροπιασμού, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση;
Ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ είχε ως διεθνές του πρόσωπο έναν υπουργό Οικονομικών που δήλωνε ότι ηχογραφεί τους ομολόγους του στο Eurogroup. Ο δήθεν ωριμότερος ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόταν υποκλοπές από τις συνομιλίες του ΔΝΤ στην Αθήνα ως επίσημα όπλα διαπραγμάτευσης. Πόσο «πρωτοφανές» είναι αυτό που συνέβη προχθές;
Ακόμη και ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έχει υποφέρει πολύ πιο βάναυσες –αν και ίσως λιγότερο φαντασμαγορικές– εκτροπές από τη διαρροή μιας μαγειρεμένης συνομιλίας. Εχει υποστεί πολιτικές διώξεις με ποινικά μέσα – στα όρια του παρακρατικού εκφοβισμού.
Αυτή η αναδρομή στο ρεπερτόριο των συριζαϊκών εξουσιαστικών μέσων έχει νόημα όχι γιατί αποτελεί ελαφρυντικό για τον Πολάκη. Εχει νόημα για να μετρήσει κανείς την αφύσικη αναλογία μεταξύ του γεγονότος και της μιντιακής του πάχυνσης. Η δημόσια ζωή έχει υποστεί ισοπεδωτικό εκπολακισμό, καθώς τα μέσα ενημέρωσης, όπως και τα κόμματα, δεν μπορούν να αντισταθούν στη δηλητηριώδη σαγήνη του πολιτικού πρωτογονισμού.
Ο φορέας αυτού του πρωτογονισμού καταφέρνει να παραμορφώνει τους αντιπάλους του. Θέτει σε κίνηση ένα κύκλωμα χολής. Μια άμιλλα μνησικακίας. Η περίπτωση του δανείου είναι ενδεικτική. Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος εκτέθηκε στην κριτική ότι επέδειξε πολιτική βιασύνη για τον έλεγχο ενός καταναλωτικού δανείου, που την επόμενη ημέρα, μετά τον βεβιασμένο έλεγχο, κρίθηκε νομότυπο. Αντιστοίχως, η μιντιακή κάλυψη εξοβέλισε όλα τα υπόλοιπα θέματα, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα. Μόνο Πολάκης. Πολάκης. Πολάκης.
Στο πρόσωπο αυτό χορηγείται έτσι status αντι-ήρωα. Δηλαδή, ήρωα για μια κατηγορία του κοινού που καθοδηγείται από αντισυστημικές ροπές. Η υπερπροβαλλόμενη persona γίνεται πόλος φανατισμού – σύμβολο που φανατίζει φίλους και αντιπάλους.
Ποιον ευνοεί αυτή η πόλωση;
Οσοι αισθάνονται αηδία για τον Πολάκη είναι ήδη εκλογικά κατασταλαγμένοι. Οσοι όμως...
γοητεύονται από τις μεθόδους του –όσοι είναι επιρρεπείς σε ισχυρισμούς του τύπου «ας μας πούνε πρώτα για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων»– ανήκουν στην πλευρά που εμφανίζει τη χαμηλότερη συσπείρωση.
Η κατασκευή ενός εθνικού σταρ του μίσους δεν ξεσηκώνει μόνο τους ήδη συσπειρωμένους που τον βδελύσσονται. Συσπειρώνει κυρίως τους ασυσπείρωτους. Εκείνους που μπορεί να κρατούσαν το αντιπολιτικό μένος τους στην αποχή, μακριά από την κάλπη. Τώρα το μίσος τους έχει βοσκό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου