ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: H ψήφος μας παγιδευμένη στο αδιέξοδο

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

 

Η ​«αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ο κοινοβουλευτισμός, είναι κατάκτηση του ανθρώπου στη Νεωτερικότητα, επίτευγμα προόδου; 

Οχι, είναι μια συνταγή, μια πρόταση τρόπου οργάνωσης της συλλογικότητας. Η πραγματοποίηση του τρόπου, η εκτέλεση της συνταγής, αυτή ναι, μπορεί να είναι κατάκτηση, επίτευγμα προόδου – σε σύγκριση με το μεσαιωνικό παρελθόν της Ευρώπης.

 

Με άλλα λόγια: Μια συλλογικότητα ενδέχεται να είναι «δημοκρατικά» οργανωμένη, αλλά να μην έχει δημοκρατία. Να έχει κοινοβούλιο, κόμματα, καθολική ψηφοφορία, ελευθερία λόγου, όλες τις εξ ορισμού λειτουργίες της δημοκρατίας, αλλά οι λειτουργίες να μη λειτουργούν, η ύπαρξή τους να είναι προσχηματική, μια παντομίμα που υπηρετεί ψευδαισθητικές εντυπώσεις. Να ονομάζεται «δημοκρατία» και στην πραγματικότητα να πρόκειται για κομματοκρατία, για ολιγαρχία ή για πρωθυπουργική μονοκρατορία.

 

Πώς να ξεχάσει κανείς ότι ο Χίτλερ κέρδισε με νομότυπες εκλογές την εξουσία;  

Οτι ο φρικώδης σταλινικός ολοκληρωτισμός ονομαζόταν «Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών»!  

Οτι μια στεγανή απολυταρχία κομματικού κράτους φιγουράριζε σαν «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό (δηλαδή, κοινωνιοκεντρικό) Κίνημα»! 

Ευκολότατα η χαζοχαρούμενη αισιοδοξία της Νεωτερικότητας διολίσθησε στην ψευδαίσθηση (ή εσκεμμένη εξαπάτηση) ότι: αρκεί να λανσάρεις τη συνταγή, για να ταυτιστείς συνειρμικά με το, έστω και ανύπαρκτο, επίτευγμα.
 

Ακόμα και σήμερα, ύστερα από τόσες καπηλείες, πληρωμένες με αίμα και εφιαλτική δυστυχία πλαστογραφίες και απάτες, ακόμα σήμερα η συνταγή της παραπλάνησης έχει τα πρωτεία: Ακόμα και οι πιο απάνθρωπες δικτατορίες ακκίζονται στη διεθνή σκηνή σαν «δημοκρατίες» – η τραγελαφική αγυρτεία επιβιώνει προκλητικά και αναιδέστατα. Στη χώρα μας η «Ριζοσπαστική» Αριστερά (όχι η οποιαδήποτε!) λειτουργεί σαν η πιο πειθήνια θεραπαινίδα του Διεθνούς Καπιταλιστικού Συστήματος και κόμματα σταλινικής ή και χιτλερικής θρησκοληψίας γίνονται δεκτά, με κάθε άνεση, στο «δημοκρατικό» μας κοινοβούλιο.

 

Σωρεία τα φιμωμένα, βασανιστικά ερωτήματα: 

Γιατί υπάρχει το Σύνταγμα (κατόρθωμα, υποτίθεται, της Νεωτερικότητας); 

Γιατί δεν ελέγχει κανείς, αν, τουλάχιστον, τα «Καταστατικά» των κομμάτων συντονίζονται με τις αρχές του Συντάγματος; 

Γιατί αποδεχόμαστε, όλοι παθητικά, να είναι η «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία «μπαίγνιο» των κατά καιρούς μαγείρων του εκλογικού συστήματος, της δόλιας μοδιστρικής καθορισμού ορίων των εκλογικών περιφερειών; 

Γιατί δεν συγκρίνει κανείς στην Ελλάδα, την έκταση, την ένταση, την ωμότητα της βίας που ασκήθηκε, προκειμένου να διαλυθεί το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στο Σύνταγμα; 

Να τη συγκρίνει με την παιγνιώδη μετριοπάθεια της αστυνομίας στην αναμέτρησή της, κάθε βράδυ, με την παρανοϊκή κακουργία στα Εξάρχεια;
 

Είναι πια περισσότερο κι από φανερό ότι η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (ο κοινοβουλευτισμός) σήμερα αποδείχνεται στην πράξη η πιο εύχρηστη λεοντή, για να καμουφλάρεται η αδίστακτη απανθρωπία του αμφιπρόσωπου Ιστορικού Υλισμού (μαρξιστικού και καπιταλιστικού) στη Νεωτερικότητα. Η απανθρωποποίηση του ανθρώπου, η αποθηρίωσή του όταν σχεδίαζε τη φρικωδία του Αουσβιτς ή της Κολιμά, είναι ίδια, πανομοιότυπη, με την απανθρωπία (οσοδήποτε ραφιναρισμένη) των «παιγνίων» που στήνουν οι εφιαλτικά απρόσωπες «Αγορές» σήμερα.

 

Το πεδίο της πολιτικής είναι ολοφάνερα παγιδευμένο, η αντίσταση της ανθρωπιάς στην απανθρωπία οφείλει να αλλάξει γήπεδο: Είναι καιρός για «κρυφό σχολειό», αυτο-οργάνωση της ενορίας, καφενεία χωρίς τηλεόραση, βεγκέρες στα σπίτια, όχι σε ξενυχτάδικα.  

Ο παγκοσμιοποιημένος ολοκληρωτισμός του Ιστορικού Υλισμού δεν αντιπαλεύεται ούτε με κόμματα, ούτε με κηρύγματα. Είναι η ώρα να σπουδάσουμε εκείνες τις κοινωνίες, που σήμερα τις ονομάζουμε (μάλλον σχετλιαστικά) «παραδοσιακές», όπου οι όροι της συμβίωσης προέκυπταν από την προσωπική καλλιέργεια (cultura) και λιγότερο από τους χρηστικούς θεσμούς. Τα ουσιώδη για τη ζωή και την ευτυχία του ανθρώπου «γεννιώνται», δεν νομοθετούνται – δηλαδή, προκύπτουν ως συνέπειες της αξιολόγησης και ιεράρχησης των αναγκών του, επομένως των κριτηρίων του, της ευαισθησίας του, της ελευθερίας του από τις ενστικτώδεις παρορμήσεις. Το επίπεδο καλλιέργειας των Ελλήνων γέννησε το «κοινόν άθλημα» της δημοκρατίας, όχι κάποιες συντεχνίες «συνταγματολόγων».

 

Λογική συνέπεια θα ήταν, σήμερα, να καταψηφίζουμε με συνέπεια τους επαγγελματίες της εξουσίας, εξόφθαλμα εξαγορασμένους από τον Ιστορικό Υλισμό, τον αμφιπρόσωπο. Η αγωνία μας ωστόσο για τις συνέπειες της εξωμοσίας του ΣΥΡΙΖΑ θολώνει τη νηφάλια κρίση. Και είναι φυσικό, αφού μετά το ανοσιούργημα των Πρεσπών οι πιθανότητες να έχουμε και οι Ελληνες τη μοίρα των Κούρδων και των Παλαιστινίων, των Βορειοηπειρωτών και των Βορειοκυπρίων, αυξήθηκαν εφιαλτικά.

 

Ποιον να εμπιστευθούμε;  

Υποδείξεις δεν τελεσφορούν. 

 Η ευθύνη της ψήφου μας στις επερχόμενες εκλογές...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ξαναμμένε Πολακooligan, έχεις πρόβλημα (Επιστολή - καταπέλτης στους οπαδούς του Παύλου Πολάκη)

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

 

Ξαναμμένε Πολακooligan,
 

Δεν έχει τύχει να γνωριστούμε, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ ακριβώς πώς είσαι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα σε έχω συναντήσει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας.  

Μπορεί να είσαι ο διπλανός μου στο Μετρό. Ή εκείνος που αισθάνεται απελπισμένος στο μποτιλιάρισμα επειδή κάποιος έχει παρκάρει στη δεξιά λωρίδα και κλείνει τον δρόμο. Βλέπεις, όσο δεν έχεις κάποιο διακριτικό, σαν το κασκόλ για παράδειγμα που έχουν οι οπαδοί στο γήπεδο για να ξεχωρίζουν –αφού οπαδός είσαι κι εσύ– μπορείς να είσαι οποιοσδήποτε.
 

Ούτε είμαι σίγουρος ότι συμπεριφέρεσαι σαν το πολιτικό σου είδωλο στην κανονική ζωή. Βλέπεις, συνήθως όσοι συντάσσονται πίσω από κάτι τέτοιες προσωπικότητες, προτιμούν να τους υποστηρίζουν και να τους ενθαρρύνουν από μια απόσταση ασφαλείας. Όπως το Facebook. Εκεί είστε όλοι μαζεμένοι και νιώθεις μια σχετική ασφάλεια. Κι έτσι μπορείς να ξεσπάσεις άνετα. Γράφοντας στον «Παυλάρα» σου ένα ενθουσιώδες «επάνω τους, ξεσκέπασέ τα λαμόγια, μην κωλώνεις σε τίποτα!».

 

Το ίδιο έκαναν παλιά και οι πρόγονοί σου, οι αυριανιστές. Τους ξέρεις;  

Ήταν και αυτοί σαν εσένα. Ή σαν τους οπαδούς του Καμμένου. Παρίσταναν τους παθιασμένους ζορμπάδες κάνοντας καθημερινό bullying σε ό,τι δεν γούσταραν. Ή σε ό,τι και όποιον τους έφερνε αντίρρηση. Πετώντας λάσπη όπου έβρισκαν… Απλώς τότε τα είχε ακούσει ο Χατζηδάκις. Τώρα τα ακούει ο Σαββόπουλος.  

Ξέρω, μικρή διαφορά, αφού για σένα είναι το ίδιο όλοι τους. «Κουλτουριαρέους» τους έλεγαν οι πρόγονοί σου. «Ελίτ» τους λέτε εσείς. Ή «ταϊσμένους από τα media της διαπλοκής»... Βλέπεις, κάθε εποχή έχει και τις λέξεις της αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτα.

 

Ξέρω ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να σε πείσω για τίποτα. Εσύ έχεις χωρίσει τον κόσμο πολύ βολικά σε καλούς και κακούς. «Καλοί» είναι όσοι λένε ότι βρίσκονται με το μέρος σας. Και κακοί όλοι οι άλλοι. Ξεκάθαρα πράγματα. Ντόμπρα. Σαν τα λόγια του Παυλάρα, ε; Άσε που όλοι αυτοί, για να μην είναι με το μέρος σας, σίγουρα κάτι κακό έχουν κάνει. Κάτι θέλουν να κρύψουν. Αλλιώς δεν έχουν λόγο να σας πολεμάνε. Οπότε, καλά τους κάνει ο δικός σας. Και να μην ξέρεις εσύ ακριβώς, σίγουρα ξέρει εκείνος. Αυτό δεν σκέφτεσαι; Αυτό δεν είναι που σε κάνει έξαλλο κάθε φορά που ακούς να του κάνουν κριτική;

 

Γι’ αυτό δεν πατάς μανιωδώς like κάτω από κάθε ανάρτηση του αγαπημένου σου;  

Τον βλέπεις σαν εκδικητή που κατέβηκε από τα βουνά της Κρήτης για να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να βάλει τους εκπροσώπους του συστήματος στη θέση τους, έτσι δεν είναι; Σαν ένα πρωτόγονο σταυροφόρο της κάθαρσης που εμφανίστηκε από το πουθενά για να πάρει εκδίκηση και να σκορπίσει τον τρόμο σε όλους τους «παπαγαλόφλωρους». Σαν έναν ατρόμητο αρχηγό των ατάκτων, που με τις στοίβες στοιχεία και με όπλο το δίκαιο, περνάει πάνω από τους νόμους και τους κανόνες όπως οι οπλαρχηγοί του ’21. Μερικές φορές μάλιστα σκέφτεσαι ότι του αξίζει να τον ζωγραφίσει κάποιος στους τοίχους με ένα φωτοστέφανο. Και ένα όπλο στο χέρι, φυσικά. Και το τσιγάρο στο στόμα. Έτσι, για να σκάει από το κακό του αυτός ο Ευρωπαίος που του έκανε παρατήρηση. Άλλωστε, όλοι ξέρουμε πως οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τη λέξη «φιλότιμο». 


Έλα, παραδέξου το. Αυτόν το ζορμπαδο-κολοκοτρωνέικο ιδεασμό έχεις και εσύ για τον εαυτό σου. Όπως και ο οπαδός στις κερκίδες που βγάζει το άχτι του βρίζοντας τον διαιτητή. Και στην πραγματικότητα βρίζει ό,τι τον καταπιέζει. Και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να τα κάνει «πουτάνα όλα». Για εκδίκηση σε όσους τον εμπόδισαν να γίνει αυτό που του άξιζε. Ακόμα και τους κανόνες. Ή, μάλλον, διορθώνω: ειδικά τους κανόνες. Και τους νόμους. Στο κάτω-κάτω τι μας χρειάζεται η προανάκριση, όταν αυτή βοηθάει να μην μπουν φυλακή αυτοί που πρέπει;

 

Τώρα σε φαντάζομαι να προβληματίζεσαι… Πώς γίνεται να τα καταλαβαίνω όλα αυτά και να μην είμαι κι εγώ συστρατευμένος στο ασκέρι των Πολακοoligans; Πώς γίνεται να μην γελάω με τις μαντινάδες του που κοροϊδεύουν όλους τους πολιτικάντηδες; 

Μα είναι απλό: η «κατσαπλιάδικη» πόζα του φαίνεται από μίλια μακριά ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πόζα. Αρκεί να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να το δεις ψύχραιμα.

 

Βλέπεις, αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Το «ψύχραιμα». Και αν δεν είχες μασήσει μέσα στον θυμό σου όλο αυτό το παραμύθι του παράφορου, ορεσίβιου και αγνού λεβεντο-Κρικρί, θα το καταλάβαινες κι εσύ. Σε αυτόν τον θυμό ποντάρει και εκείνος για να σου πουλήσει το «εμπόρευμά του». Και να σε πείσει ότι έχετε κοινούς εχθρούς. Γιατί οι Πολάκηδες, από πάντα, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς εχθρούς. Και όταν δεν τους βρίσκουν, τους κατασκευάζουν. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι για λίγο καιρό ακόμα δεν θα λειτουργούν οι εντατικές.


Στο κάτω-κάτω, τι σημασία έχουν μερικοί νεκροί μπροστά στην επανάσταση; 

Μην το κάνουμε και θέμα. Δεν συνέβη δα και καμία τραγωδία. Λόγια δικά του δεν είναι αυτά; Για να απαντήσει σε κάποιους εχθρούς που απλώς του επισήμαναν την πραγματικότητα.  

Αλλά θα μου πεις, για τον Πολάκη και η πραγματικότητα εχθρός είναι. Διαπλεκόμενη και αυτή με τα συμφέροντα. Αλλιώς δεν θα έβγαιναν λάθος τα νούμερα των ελλειμμάτων του ΚΕΕΛΠΝΟ. Καταστρέφοντας μια καραμέλα χρόνων…

Οπότε...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ανοσία στην ανοησία

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η ανοησία, η αγραμματοσύνη, η αυτάρεσκη ημιμάθεια, η αγένεια και το κακό γούστο είναι κοινωνικά αγαθά. Ή μάλλον υπήρξαν κοινωνικά αγαθά όσο προκαλούσαν την αντίδραση αυτών που δεν ήθελαν να τα απολαύσουν. Οταν μάλιστα έβγαιναν από την αφάνεια της ανωνυμίας, γεννούσαν αντισώματα στον κοινωνικό οργανισμό υπενθυμίζοντας την αξία της καλλιέργειας, της ευγένειας, του καλού γούστου και της κοινής νοημοσύνης.  

Τα αντισώματα αυτά μπορεί να μη σε βοηθούσαν να επιτύχεις ή να πλουτίσεις. Σε βοηθούσαν όμως να μη γίνεις ρεζίλι. Κι αυτό είχε κάποτε μεγάλη σημασία για των Ελλήνων τις κοινότητες που θεωρούν από αρχαιοτάτων χρόνων την αιδώ θεμέλιο της συνύπαρξης. Ακόμη και ο Πλάτων στους «Νόμους» του γράφει ότι οι Αθηναίοι πολέμησαν στη Σαλαμίνα επειδή τους παρότρυνε η αιδώς, για να μη θεωρηθεί ο ένας δειλός από τον διπλανό του.  

Η μικρή θεά του ελληνισμού, η αιδώς, μας εγκατέλειψε. Το ξεδιάντροπο έχει γίνει κυρίαρχο, και το χειρότερο, το ρεζιλίκι δεν παράγει αντισώματα. Η ανοσία μας απέναντι στην ανοησία είναι από τα πλέον δισεπίλυτα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

 

Τις προάλλες, μια κυρία, μέλος του Κοινοβουλίου, εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό πλατό με ένα καλάθι λαχανικά για να τα προσφέρει στον πολιτικό της αντίπαλο και συνομιλητή της. Φρόντισε να διευκρινίσει στο κοινό ότι το καλάθι δεν περιείχε «αγγούρια» διότι ο συνομιλητής της έχει δηλώσει ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος. Κοινή, κοινότατη ξεδιαντροπιά. Υποθέτω ότι η κυρία αυτή θα ζει σε ένα περιβάλλον που εκτιμά τη λεπτότητα του χιούμορ της. Δεν ενδιαφέρει;  

Ενδιαφέρει δυστυχώς όταν ξέρεις ότι στην κυρία αυτή βασίζονται η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, η ημερομηνία των εκλογών και κατά συνέπεια η πορεία της χώρας.  

Και το χειρότερο: η ανενδοίαστη επίδειξη ξεδιαντροπιάς θεωρεί ότι θα τη βοηθήσει να επανεκλεγεί. 

Και το ακόμη χειρότερο: ενδέχεται να μην πέφτει έξω.
 

Προχθές η Κόρη του Βορρά και υποψήφια δήμαρχος Θεσσαλονίκης έγραψε μια ανοησία. «Πρέπει να επανανοματοδοτήσουμε» την πολιτική. Ηθελε να γράψει «επανανοηματοδοτήσουμε», αλλά ας πούμε ότι την πρόδωσαν τα πλήκτρα. Σημασία έχει ότι έτσι κι αλλιώς είναι ανοησία, μια βαρύγδουπη λέξη που κάποιος της ψιθύρισε στ’ αυτί και δεν έκανε καν τον κόπο να ελεήσει τη φτώχεια της μ’ ένα περιεχόμενο.  

Ειλικρινά το λέω: πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις της για το νόημα της πολιτικής.  

Γιατί; 

Επειδή η Κόρη του Βορρά...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: H τρίτη Αυταπάτη

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

 

Αν τέτοιες μέρες, Φεβρουάριο του 2015, έλεγες ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει Μόναχο, να τον βραβεύσουν οι Γερμανοί για τη συμβολή του στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, θα σε έλεγαν προβοκάτορα. Στον καιρό της οικονομικής κρίσης, ο χρόνος έγινε πιο πυκνός. Γεγονότα και συμπεριφορές που παλιότερα χρειάζονταν δεκαετίες για να αναπτυχθούν, τώρα εκτυλίσσονται μέσα σε μήνες ή λίγα χρόνια. Τον τελευταίο καιρό είναι φανερή μια έντονη επιτάχυνση των εξελίξεων.

 

Θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν περισσότερο θλιβερή, αυτή η προσπάθεια αναδιάταξης του πολιτικού προσωπικού της κρίσης που οδηγεί σε ένα κόμμα-ομπρέλα, μέσα στο οποίο πρώην βουλευτές της ΝΔ οδηγημένοι από το πνεύμα του «καραμανλισμού», συναντούν στον Σύριζα πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στρατεύονται στο «προοδευτικό μέτωπο» εναντίον της ακροδεξιάς, παρέα όμως με βουλευτές των ΑΝΕΛ.
 

Αυτό το «απόλυτο» πολιτικό προϊόν τρία σε ένα, όλο το πολιτικό φάσμα σε ένα κόμμα, είναι από μόνο του αποκαλυπτικό για όλες τις ψευδείς αντιθέσεις, τα πλαστά διλήμματα και τις κομματικές σημαίες ευκαιρίας που συσκοτίζουν την πραγματικότητα.
 

Είναι βέβαια οι εκλογές που πιέζουν, είναι όμως και κάτι ακόμα πιο κρίσιμο. Μετά το 2010 και 2015 πλησιάζει η ώρα της επόμενης πρόσκρουσης. Οι καιροί μοιάζουν με το 2008-09, πάλι κάποιοι προειδοποιούν για την επόμενη χρεοκοπία, την ανάγκη νέου δανεισμού. Το χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται, οι αγορές είναι κλειστές, η οικονομία σέρνεται, οι δείκτες ανεργίας αρχίζουν πάλι να σκαρφαλώνουν. Έχει φτάσει η ώρα που θα αντιμετωπίσουμε το τελευταίο ψέμα, την τρίτη Αυταπάτη.

 

Η πρώτη Αυταπάτη συνετρίβη το καλοκαίρι του 2015. Εκεί διαπίστωσε η ελληνική κοινωνία ότι δεν υπάρχουν κάποιοι πιο πατριώτες, πιο «φίλοι του λαού», που θα πολεμήσουν καλύτερα από τους «δοσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες». Δεν υπάρχουν μάγκες που σκίζουν τα μνημόνια, διαγράφουν τα χρέη, χαρίζουν με «σεισάχθεια» τα δάνεια, «δεν πληρώνουν» τίποτα και παίρνουν από πάνω κι άλλα τόσα για γερμανικές αποζημιώσεις από το 1940. Είδαν ότι οι επόμενοι Σώρρες που χαρίζουν λεφτά, βρήκαν τη θέση τους στον εισαγγελέα, όχι στη Βουλή.

 

Η δεύτερη Αυταπάτη κατέρρευσε, σιωπηλά αυτή τη φορά, είχαμε γίνει λίγο πιο σοφοί, το καλοκαίρι του 2018. Η 22η Αυγούστου δεν είχε καμία διαφορά από την 21η Αυγούστου. Όλη η φιλολογία τόσων χρόνων κρίσης, ότι δεν έφερε η κρίση τα μνημόνια αλλά τα μνημόνια την κρίση, ότι μας «επέβαλλαν» τα μνημόνια για να μας εκμεταλλευτούν, ότι φταίνε τα μνημόνια για ό,τι μας συνέβη κι αν βγούμε από αυτά θα γυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες, ξεχάστηκε σιωπηλά. Έξι μήνες έχουν περάσει έκτοτε, τα χρέη στην εφορία μεγαλώνουν, οι πλειστηριασμοί εντείνονται, οι κατασχέσεις πολλαπλασιάζονται.  

Άραγε, γιατί κανείς προοδευτικός καθηγητής δεν μας εξηγεί, σήμερα ποιος «μας επιβάλλει τη μερκελική οικονομική πολιτική της λιτότητας αντί για μια αναπτυξιακή, επεκτατική πολιτική»;  

Οι δημαγωγοί της επιθετικής επαιτείας («μας επιβάλλουν λιτότητα», όχι ότι δεν έχουμε λεφτά) τώρα σιωπούν ντροπαλά.

 

Έτσι φτάσαμε πια μπροστά στην Τρίτη Αυταπάτη, τη δυσκολότερη. Γιατί αν οι δύο προηγούμενες είχαν σε ένα βαθμό εξήγηση και τον οικονομικό αναλφαβητισμό, η τελευταία στηρίζεται στο απλό, ανθρώπινο, υπολογιστικό συμφέρον. Και λέει, εντάξει, έτσι είναι τα πράγματα, όμως εγώ μέσα σ’ αυτό το χάλι μπορώ να είμαι στους ευνοημένους της ζωής;  

Σ’ αυτό το σύστημα που μοιράζει εργάκια στους εθνικούς προμηθευτές, χαρίζει δάνεια στους οικείους ολιγάρχες, διορίζει μετακλητούς τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, διοικητές στις δημόσιες υπηρεσίες τους γονείς και τις συζύγους των υπουργών, το σύστημα που δεν αξιολογεί τους υπαλλήλους, επαναφέρει τους επίορκους, διορίζει μερικές δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους ακόμα ανεβάζοντας πάλι το κόστος του δημοσίου, και στο τέλος με μια δικαστική απόφαση μπορεί να μου γυρίσει και τα αναδρομικά, σ’ αυτό το σύστημα εγώ μπορώ να είμαι μέσα και οι άλλοι ας πάνε να κόψουν τον λαιμό τους;


Τα νέα είναι δυσάρεστα. 

 Αυτό το σύστημα δεν έχει άλλες αντοχές. Δεν το καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται σε πραγματικό χρόνο, συμβαίνει αργά γύρω μας και δεν έχουμε όλοι όλες τις εικόνες. Όμως αυτό που παρακολουθούμε λέγεται σταδιακή κατάρρευση ενός κράτους.  

Άν παίρνουμε φάρμακα ως μόνιμοι ασθενείς, ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι το ακριβότερο –κατά σύμπτωση σίγουρα– δεν καλύπτεται πια από το ταμείο. 

Στα νοσοκομεία φέρνεις το μαξιλάρι σου, αερόθερμο, καμιά φορά και γάζες. 

Διακόπτουν τις συνεδριάσεις τα δικαστήρια γιατί πάγωσαν οι δικαστές. 

Δεν θα λειτουργήσει σήμερα το σχολείο στην Γκράβα, δεν έχει θέρμανση. 

Γκρεμίζονται τα σπίτια ξαφνικά στο κέντρο της Αθήνας, ερείπια στα αυτοκίνητα και στα κεφάλια των περαστικών. 

Έχετε συνειδητοποιήσει ότι πια σε κάθε δυνατή βροχή μετράμε νεκρούς, λες και είμαστε στο Μπαγκλαντές; 

Πνίγονται οι άνθρωποι στους δρόμους, δεν είναι δυνατόν. 

Σταματάει νωρίτερα το τραμ, δεν φτάνει Σύνταγμα. 

Δεν πάει πια ο προαστιακός στο αεροδρόμιο.  

Μειώνονται τα δρομολόγια του μετρό, αρχίζει αυτό το στολίδι που το καμαρώναμε, να μοιάζει με τον παλιό ηλεκτρικό. 

Δεν έχει λεωφορεία η Θεσσαλονίκη, διακοπές νερού, παγωμένοι σωλήνες. 

Εγκλήματα στου Φιλοπάππου, συμμορίες στον πιο τουριστικό χώρο, η αστυνομία φυλάει την κομματική ελίτ, το τετράγωνο της Ηρώδου Αττικού μοιάζει με το Βουκουρέστι του Τσαουσέσκου. 

Έχουν περάσει τόσοι μήνες, οι σακούλες με τον αμίαντο είναι ακόμα στο Μάτι. 

Δυο χρόνια καμιά επένδυση στην Πυροσβεστική. 

Στα περιπολικά βάζουν βενζίνη με δωρεές οι ιδιώτες. 

Στα τμήματα δεν υπάρχουν καθαρίστριες. 

Τα πανεπιστήμια έχουν γίνει αποθήκες λαθραίων προϊόντων, οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας μοιάζουν με ορεινά σοκάκια, λακκούβες, σπασμένα πλακάκια. 

Τα επιδόματα ανεργίας του ΟΑΕΔ γίνονται προσλήψεις συμβασιούχων στο Δημόσιο. 

Νομίζουμε ότι οι νεκροί στο Μάτι, στη Μάνδρα, στου Φιλοπάππου, δεν έχουν σχέση με τους μετακλητούς, τους νέους συμβασιούχους, τις νέες Γενικές Γραμματείες. 

Νομίζουμε ότι οι 500 χιλιάδες νέοι που έφυγαν έξω για να βρουν μια δουλειά, δεν έχουν σχέση με το γεγονός ότι ΔΕΗ, Μετρό, ΕΛΤΑ, όλες οι ΔΕΚΟ ξαναέγιναν μηχανές παραγωγής ελλειμμάτων. 

Παρατηρούμε ένα σύστημα που διαλύεται μέρα με τη μέρα, με τα λεφτά όλα να πηγαίνουν σε συντάξεις, επιδόματα, μισθούς, χωρίς να περισσεύει τίποτα για καμία άλλη δημόσια δαπάνη, με αποτέλεσμα να καταρρέει.  

Δεν το καταλαβαίνουμε, μέχρι εδώ όλα καλά, έλεγε κάποιος πέφτοντας από την ταράτσα όταν έφτανε στον 2ο όροφο. («Το μίσος», κοινωνία σε ελεύθερη πτώση). Μετά ένα γεγονός επιταχύνει ξαφνικά την κατάρρευση.
 

Το σύστημα εξουσίας προσπαθεί να μεταβιβάσει τον λογαριασμό στον επόμενο, αποφεύγει να αποκαλύψει τον φαύλο κύκλο της παρακμής. 

Η χώρα για να ξεφύγει χρειάζεται...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Παλεύοντας στο Κολοσσαίο

Toυ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

 

Πώς θα σβήσει άραγε όλο αυτό το μίσος που έχει απλωθεί γύρω μας τα χρόνια της κρίσης;  

Αυτός ο λαός έχει διχαστεί πολύ. Μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί, αυτοί που δεν έχουν και αυτοί που έχουν, πατριώτες - προδότες και πάει λέγοντας. Ολοι έβαλαν το χεράκι τους για να ποτιστεί η ελληνική κοινωνία με τόσο μίσος. Αλλοι για λίγες ψήφους, άλλοι για λίγη τηλεθέαση και μερικά κλικ.
 

Ο διχασμός και η εργαλειοποίηση του μίσους στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης γίνονται πάντοτε μπούμερανγκ. Μόνο όσοι δεν θέλουν να κυβερνήσουν και δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της αναγκαστικής απομυθοποίησης μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε αυτό το παιχνίδι. Οι υπόλοιποι καβαλάνε το κύμα της οργής, έρχο-νται στην εξουσία και μετά βρίσκονται αντιμέτωποι με όσα καλλιέργησαν. Διέξοδος δεν υπάρχει από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

 

Η ελληνική, όπως και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες, βιώνει μια περίοδο βίαιης προσαρμογής και μειούμενων προσδοκιών. Ας μη γελιόμαστε, θα υπάρχουν θετικές παρενθέσεις αλλά δύσκολα θα ξαναζήσουμε τις παλιές καλές μέρες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Ο επόμενος πρωθυπουργός θα χρειασθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, τα παραταξιακά πάθη και την κουλτούρα που θέλει την πολιτική ένα παιχνίδι που ό,τι χάνω εγώ το κερδίζεις εσύ. Δεν θα είναι εύκολο. Η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι μπορεί για να δυναμιτίσει τη συνεννόηση και να κάψει τις γέφυρες. Σε άλλες εποχές υπήρχαν οι Μολυβιάτηδες και οι Λιβάνηδες που κρατούσαν ανοικτά παρασκηνιακά κανάλια. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.

 

Η χώρα δύσκολα θα ξεπεράσει τα αδιέξοδά της, αν δεν συνεννοηθούμε και δεν συμφωνήσουμε σε μερικές ριζικές αλλαγές. Πίσω από κλειστές πόρτες άλλωστε όλοι συμφωνούν στο τι πρέπει να γίνει για να εκσυγχρονισθεί το κράτος, να θεραπευθούν οι παθογένειες της Δικαιοσύνης και να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Διαφωνίες υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν. Δύσκολα όμως θα διαφωνήσουν στο διά ταύτα σοβαροί και έμπειροι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πού ανήκουν.

 

Ποιος είναι ο φόβος;  

Ενα κομμάτι του πληθυσμού να στραφεί σε ακόμη πιο ακραίες πολιτικές επιλογές. Οι υψηλοί τόνοι, η άλογη σκανδαλολογία και η επίκληση θεωριών συνωμοσίας ωθούν απελπισμένους ψηφοφόρους σε απελπισμένες επιλογές. Χρειάζεται προσοχή.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μίσος θα έσβηνε πιο εύκολα εάν...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σώσε Κύριε τον (m@l@k@) λαό σου...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΦΙΟΡΑΝΤΕ

Ο Έλλην ώς ατσούμπαλος 

–θεότρελος συνάμα– 

σέ κοροϊδεύει συνεχώς 

μέ προσευχές καί κλάμα. 

••• 

Δέν ξέρει κάν τήν δύναμη 

καί τήν θεότητά σου 

σέ απατάει συνεχώς 

κύπτοντας εμπροστά σου.

 ••• 

Ανάπτει τά κεράκια του 

σέ κάθε παρεκκλήσι 

–πολλές φορές μπερδεύεται 

ανάβοντας χασίσι. 

••• 

Πάει γιά τήν καταστροφή 

σώσιμο δέν υπάρχει 

γιατί στό μυαλουδάκι του 

η πονηρία άρχει. 

••• 

Είς τούς Αιώνες «συνετός» 

τά ίδια κάνει πάντα 

γιατί η επανάληψη 

είναι μιά φάλτσα μπάντα. 

••• 

Μπουζούκια καί ακορντεόν 

βάλε καί μπαγλαμάδες 

βάλε καί τό βιολάκι του 

κι ακόμα… μαντινάδες. 

(…) 

Ο Τούρκος τόν δασκάλεψε 

στό νά μήν έχει μπέσα 

καί τού ’πε τήν πατρίδα του 

νά βλέπει ώς μετρέσα. 

••• 

Ο Έλληνας τόν επίστεψε 

καί μές στούς αμανέδες 

έγινε ο αλλόφρονας 

μέ σούρα στούς τεκέδες. 

••• 

Αγνώριστος καί «μπεσαλής» 

ήθελε νά πιστεύει 

πώς είναι τού Πολιτισμού 

έστω κι άν «αγριεύει». 

••• 

Έτσι πού τά κατάφερε 

έγινε ένας βλάκας

πού πότε λύνει Άλγεβρες 

κι άλλοτε γιός τής πλάκας. 

(…) 

Τί νά ειπώ γιά τήν φυλή

 έθνους περιουσίου 

πού γίνεται απατεών 

κι άλλοτε παίς Οσίου. 

••• 

Θεέ καί Κύριε Υμών 

Σκοπίων και ασκόπων 

δίδαξε τόν πιστότατο 

μετά μυαλού καί κόπων, 

••• 

νά φτιάξει άλλον εαυτό 

καί κάπως νά σού μοιάσει 

νά κάνει λίγα θαύματα 

καί κάπως νά δοξάσει, 

••• 

τήν Χώρα πού τόν γέννησε 

–χωρίς νά δώσει προίκα– 

καί νά μειώσει ο τρελός 

τούς δρόμους απ’ τά «σύκα». 

••• 

Καί πρόσεξε, θεούλη μου 

εάν δέν τόνε σώσεις 

στό τέλος τόν πικρόχολο 

ΕΣΥ θά μετανιώσεις. 

……………………………………… 

Αυτόν τόν Λαό δέν τόν ξέρω, αλλά...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Εγχείρηση αλλαγής έθνους

Του Κωνσταντίνου Μπογδάνου
 

Ακόμα και στις πιο σκληρές ισλαμικές χώρες, όπως το Ιράν, η εγχείρηση αλλαγής/επανακαθορισμού/διόρθωσης φύλου είναι μια αποδεκτή διαδικασία για τους ανθρώπους που επιθυμούν να ανήκουν σε άλλο φύλο από αυτό που βιολογικά τους έλαχε.

 

Δεν υπάρχει κανένα ταμπού - και δικαιολογημένα - σχετικά με την απόφαση κάποιου να σταματήσει να είναι άντρας και να γίνει γυναίκα, ή το αντίθετο. Γιατί, άλλωστε, η φύση να μας επιβάλλει πράγματα που δεν έχουμε επιθυμήσει;

 

Κατά το ίδιο σκεπτικό, ίσως θα έπρεπε να προβλέπεται, να υπάρχει με κάποιον τρόπο, κάποιου είδους "εγχείρηση" αλλαγής έθνους, με την οποία θα μπορούσε κάποιος που έχει γεννηθεί, πχ, Έλληνας να αλλάξει έθνος και να γίνει κάτι άλλο, κάτι που επιθυμεί, θαυμάζει και αγαπά.

 

Για ποιο λόγο, σε τελική ανάλυση, να αναγκάζει κανείς την κα Μαρία Μαργαρώνη, συντάκτρια του εγκληματικού δημοσιεύματος του BBC περί ύπαρξης και καταπίεσης δήθεν σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, να είναι αναγκασμένη να δηλώνει Ελληνίδα;

 

Σε έναν κόσμο πραγματικά ελεύθερο - και όχι φιλελέφτ και ψευτοφιλελεύθερο - κανείς δεν θα έπρεπε να επιβάλλει την ελληνικότητα σε κάνεναν Τσίπρα, κανέναν αναρχομπάχαλο, καμία Μαργαρώνη. Η δυνατότητα αλλαγής έθνους θα έλυνε πολλά προβλήματα.

 

Να μπορεί όποιος επιθυμεί να απαλλαγεί από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη. Να γίνει καθένας ό,τι θέλει: Άγγλος, Γάλλος, Σλάβος, Ρομ, Τούρκος, κοκ.

 

Να μάθουμε και να ξέρουμε, επιτέλους...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μεταξύ Ντάνου, Μπιστη και Τατσόπουλου

Τι να διαβάσουμε σήμερα; Πόσο πείνασαν παίκτες σε τουρκοριάλιτι ή πώς «συνωστίστηκαν» στην προκυμαία της Σμύρνης οι διωκόμενοι Ελληνες;
 

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ


Παντού μπορούν να ξεκινήσουν σωστές συζητήσεις με λάθος αφορμές. Ακόμα και στην κατεχόμενη, από την επελαύνουσα σήψη και την προελαύνουσα βαρβαρότητα, Ελλάδα. 

 Μια -όχι και τόσο μεγάλη- ουρά (φωτό 1) έξω από το βιβλιοπωλείο όπου θα υπέγραφε αντίτυπα του νεοεκδοθέντος βιβλίου του ο «Ντάνος» (κατά κόσμον Γιώργος Αγγελόπουλος) προκάλεσε έντονο διάλογο και μια κάποια αναταραχή στον αφρό της κοινωνικής λιμνοθάλασσας, στα ΜΜΕ δηλαδή.

 

«Γιατί ο κόσμος να κάνει ουρά για να αγοράσει το βιβλίο του Ντάνου;» ήταν ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ακολουθείτο από τον σχολιασμό «πού καταντήσαμε...». Σημείωση για όλους όσοι τυχόν δεν γνωρίζουν: Ο Ντάνος είναι ο πρώτος πρωτεύσας στο ριάλιτι «Σαρβάιβορ», μια τουρκική παραγωγή, που κυριαρχεί στο πρόγραμμα του Σκάι.

 

Οι διαθέτοντες στοιχειώδη επαφή με τον χώρο του βιβλίου δεν αναρωτιούνται τόσο για την -όχι και τόσο μεγάλη- ουρά για το βιβλίο του Ντάνου, αλλά -πρώτα και κύρια- αν είναι καλό.  

Πού ξέρεις; Μπορεί ο Ντάνος να μην έχει τις εμπειρίες, τα χαρίσματα και τη λάμψη ενός Απολλωνίου Τυανέως, ενός Αγησιλάου ή ενός Βελισσαρίου, αλλά ενδέχεται το περιεχόμενο του έργου το οποίο υπογράφει να αξίζει τα ευρώ του. 

Και άλλη μία απορία: γιατί να μην έχει κόσμο στην υπογραφή αντιτύπων ο Ντάνος, από τη στιγμή που το 2011 στην παρουσίαση βιβλίου του Νίκου Μπίστη (φωτό 2 και 3) έγινε χαλασμός κι ήταν παρόντες ολάκεροι Σημίτης και Κουβέλης;

 

Γιατί να μη γίνει αστήρ του βιβλίου ο Ντάνος, από τη στιγμή που κάνει συγγραφική καριέρα ο Τατσόπουλος; 

Και γιατί να μην υπογράφει αντίτυπα ο Ντάνος, όταν γνωρίζουμε ότι η Ρεπούση έγραφε στο σχολικό βιβλίο της Ιστορίας αυτό περί «συνωστισμού» στην προκυμαία της Σμύρνης;

 

Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ούτε ο Ντάνος ούτε ο Τατσόπουλος και οι τατσοπουλίζοντες, αλλά ότι ...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δηλαδή είναι κακό που οι άνθρωποι έκαναν ουρά για το βιβλίο του Ντάνου;

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

 

Η σύντομη απάντηση στην ερώτηση του τίτλου είναι «ναι, κακό είναι» αλλά δυστυχώς πολλές φορές ακόμα και τα προφανή χρειάζονται εξηγήσεις. Και πριν από τις εξηγήσεις χρειάζονται περιγραφές.

 

Στη φωτογραφία βλέπετε ανθρώπους να έχουν κάνει ουρά έξω από το βιβλιοπωλείο στο οποίο ο Γιώργος «Ντάνος» Αγγελόπουλος, ο νικητής του προπέρσινου ριάλιτι «Survivor» και μάλλον όχι πολλά πέρα από αυτό, υπογράφει αντίτυπα του βιβλίου «Ντάνος» το οποίο είναι μια αφήγησή του στην κυρία Σαββίδου.  

Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο διαφημιστικό κόλπο ή αν ο πόθος των εικονιζόμενων συμπολιτών να αγοράσουν το βιβλίο με την αφήγηση του Ντάνου είναι γνήσια. 

Ξέρω όμως ότι κάποιοι γέλασαν με τους ανθρώπους της ουράς και κάποιοι άλλοι τους υπερασπίστηκαν ρωτώντας «πού είναι το κακό» και υποστηρίζοντας πως το διάβασμα είναι έτσι κι αλλιώς μια καλή συνήθεια και πως οι άνθρωποι που μπήκαν σε βιβλιοπωλείο για το βιβλίο του Ντάνου θα έρθουν σε επαφή και με άλλα βιβλία και πιθανότατα έτσι θα ανοίξουν οι ορίζοντες τους.

 

Ξεκινώντας από τον ισχυρισμό με τους ορίζοντες που ανοίγουν, να πω πως κάποιος που στήθηκε στην ουρά για να αγοράσει το βιβλίο του Ντάνου όντως θα έρθει σε επαφή και με άλλα βιβλία. Και από αυτά τα βιβλία θα επιλέξει ένα της Χρυσηίδας της Δημουλίδου, ένα από τα ράφια που γράφουν «Αυτοβελτίωση» και ένα για τα «αόρατα νήματα του σύμπαντος που κινούνται με τη δύναμη της θέλησης» ή κάποια άλλη αντίστοιχη μπούρδα. Και ναι, είναι πολύ καλύτερο να μη διαβάζεις, παρά να διαβάζεις σκουπίδια.

 

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την άποψη σύμφωνα με την οποία το διάβασμα είναι καλό ανεξαρτήτως περιεχομένου. Μου φαίνεται το ίδιο αφελής με την άποψη σύμφωνα με την οποία είναι καλύτερο κάποιος να βλέπει ριάλιτι, σαπουνόπερες και τις μεσημεριανές θανατολάγνες εκπομπές, παρά να μη βλέπει καθόλου τηλεόραση, γιατί έτσι μπορεί κάποια στιγμή να φτάσει να δει και κάποια τηλεοπτικά διαμάντια. Στην πραγματικότητα όλοι ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που ταΐζουν το μυαλό τους αποκλειστικά (έμφαση στο «αποκλειστικά») με σκουπίδια, το μόνο που κατορθώνουν είναι να το μετατρέπουν σε χωματερή που μάλλον περιορίζει τις πιθανότητες κατανάλωσης οποιουδήποτε προϊόντος απαιτεί εγκεφαλική λειτουργία.  

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα βιβλία. Και για να το κάνω ακόμα πιο απλό: είναι καλύτερο (και σίγουρα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο) να μην έχεις διαβάσει ποτέ τίποτα, παρά το μόνο που έχεις διαβάσει να είναι τα άπαντα του Πλεύρη.


Τα παραπάνω νομίζω απαντούν και στον ισχυρισμό «βιβλίο να ’ναι κι ό,τι να ’ναι» και εξηγούν και «πού είναι το κακό».  

Δεν απαντούν όμως στην ερώτηση που σίγουρα θα ακολουθήσει και θα ρωτάει «κι εσύ τι ζόρι τραβάς;».

 

Λοιπόν, το ζόρι που τραβάω έχει να κάνει με το ότι...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: "Γεφυροποιών χρησιμότις"...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

 

Γερμανοτσολιάδες; Πινοσέτ; Μερκελιστές; 

Λόγια είναι και πέταξαν. Νερό και αλάτι. Ετσι είναι η πολιτική. Το να ζητάει κανείς εξηγήσεις από όσους εξαπέλυαν αυτά τα αναθέματα είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή Λιάκο, «απλοϊκή» και «ηθικολογική» προσέγγιση. Η συγκατάβαση γι’ αυτού του είδους τον λόγο εξανεμίζεται, όμως, όταν θύματά του είναι οι ίδιοι οι γεφυροποιοί του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν οι ίδιοι χαρακτηρίζονται ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», απαντούν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί συνιστούν «δολοφονία χαρακτήρων» και «δαιμονοποίηση».

 

Πέρα από το ηθικολογικό ερώτημα –αν είναι ή όχι καθωσπρέπει– ο χαρακτηρισμός είναι λάθος.  

Ο Λιάκος και οι σύντροφοι δεν είναι, βέβαια, ηλίθιοι. Ούτε χρήσιμοι. Ορισμένων η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία είναι, όπως του Λιάκου, ασύμβατη με την ηλιθιότητα. Κι έχουν επιπλέον αποδείξει την πολιτική τους ευφυΐα στον χορογραφημένο επαμφοτερισμό τους: Μέσα και έξω από την πολιτική. Μέσα και έξω από την εξουσία.

 

Τόσο καθηγητής, όσο και παράγοντας, ο Λιάκος είχε εργαστεί για την κυβέρνηση, δύο χρόνια προτού η σύζυγός του διοριστεί υπουργός Πολιτισμού. Είχε επιστρατευθεί ως επικεφαλής της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, συντονίζοντας μάλιστα την εκπόνηση πορίσματος για μια ολιστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

 

Αυτή η εθελοντική και μάλλον αμελητέα προϋπηρεσία προσλαμβάνει σημασία υπό το φως των διακηρύξεων του «Γέφυρα». Ο Λιάκος, ας πούμε, λέει σήμερα ότι τον τόνο στην τετραετία δεν τον έδωσαν οι ΑΝΕΛ. Ο υπουργός Παιδείας, υπό την αιγίδα του οποίου ο Λιάκος εκπόνησε το πόρισμά του, αφορίστηκε από τον Καμμένο – αλλά ο Καμμένος, τρώγοντας υπουργούς για τα Θρησκευτικά, δεν έδινε τον τόνο. Ο υφυπουργός που διορίστηκε μετά τον αφορισμό του Φίλη στο Παιδείας κατήγγελλε τον ίδιο τον Λιάκο ως «βρωμώδη» και «πατριδοκλάστη». Σήμερα εκείνος ο υφυπουργός είναι ο 151ος που διασώζει την κυβερνητική πλειοψηφία, μετέχοντας ταυτόχρονα και στην αντιπολίτευση των ΑΝΕΛ. Αλλά, εντάξει. Δεν δίνει τον τόνο.

 

Ο τόνος ίσως δίδεται από το γεγονός ότι ο Λιάκος διαφημίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον μόνο ικανό για «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις», παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε αδιάβαστο στα σκουπίδια το περιλάλητο «πόρισμα Λιάκου» για την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση».  

Αυτός ο αλτρουισμός μπορεί να εκπορεύεται από κομματικό πατριωτισμό – πατριωτισμό που έχουν σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στο «Γέφυρα», ενταγμένοι από καιρό στο κυβερνητικό και μιντιακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εκπορεύεται πάντως από ηλιθιότητα.
 

Οι γεφυροποιοί δεν είναι χρήσιμοι αν φέρουν τα διακριτικά της κομματικής τους ταυτότητας. Λένε ότι, παρά το καμουφλάζ, η προσπάθειά τους είναι πολύ λίγη και πολύ όψιμη για να επαναλανσάρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, πάντως, χρήσιμοι στο κυβερνών κόμμα. Χρήσιμες είναι η γλώσσα τους και η βιβλιογραφία τους – αμφότερες σπάνιες στον ΣΥΡΙΖΑ.  

Χρήσιμη είναι...

Υπαρκτού σουργελαρόπληκτου ελληνισμού κωμωδία

Υπαρκτού συριζοκατσαπλιά ελληνισμού κωμωδία

Σαν σήμερα (28/2/ΧΧΧΧ)

1854: Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ

1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπενφίκα

1935: Ο δρ. Γουάλας Κράδερς εφευρίσκει το νάιλον.

1901: Γεννιέται ο αμερικανός χημικός Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Αυτός και η Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.

1942: Γεννιέται ο Μπράιαν Τζόουνς, ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones.

1986: Δολοφονείται ο σουηδός πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε