Ποιο είναι το νόημα της Δημοκρατίας;
Πόσο και για πόσους το ερώτημα αυτό έχει ενδιαφέρον, τόσο και τέτοιο ώστε να δημιουργεί κίνητρο να το απαντήσουν;
Και υπάρχει άραγε μία ή περισσότερες απαντήσεις; Και έχουν άραγε σχέση οι απαντήσεις με τον Χρόνο και την Ιστορία;
Και εν τέλει υπάρχει ανάγκη να συμφωνήσουμε στο νόημα της Δημοκρατίας;
Είναι άραγε μία πολυτέλεια των διανοουμένων κάτι τέτοιο που ούτως ή άλλως έχουν μάθει να συνυπάρχουν διαφωνώντας πάνω στο νόημα των ιδεών, ή πρόκειται για κάτι που αφορά όλους και τι μπορεί να είναι αυτό;
Δεν είναι ούτε στις προθέσεις ούτε στις δυνατότητές μου να δώσω (τη δική μου) απάντηση στο ερώτημα.
Αλλά μετά από 67 χρόνια ζωής νοιώθω ότι δεν μπορώ να μην μοιραστώ με άλλους τη βεβαιότητά μου ότι από τότε που η Δημοκρατία επικράτησε σε ένα μέρος του πλανήτη, Κομμουνισμός και Ναζισμός θεμελιώθηκαν θεωρητικά στη βάση της απόλυτης εχθρότητάς τους προς αυτήν.
Στην γενεαλογία του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού υπάρχει η γενέθλια ιδέα ότι η Δημοκρατία αποτελεί διασάλευση της παραδοσιακής Τάξης Πραγμάτων, έδαφος διολίσθησης της ανθρώπινης κοινωνίας στο σκότος της αναρχίας και στο έρεβος της τυχαιότητας, που μόνο ένα ατσάλινο κι αποφασισμένο χέρι μπορεί να σταματήσει για λογαριασμό του…. Λαού!
Ο Άνθρωπος
Ο φόβος του Τυχαίου και η εξ αυτού ανάγκη μιας Δύναμης ικανής να το αντιμετωπίσει οδήγησε τον Άνθρωπο στην Πίστη, στην ανάγκη δηλαδή να κουβαλά στον υπαρξιακό του βηματισμό το επινόημα μιας τοτεμικής ιδέας (ενός Υπερανθρώπου, ενός Θεού, κάτι σαν ατσάλινο χέρι δηλαδή) που να μπορεί να αναλάβει την διαρκή ευθύνη να τον προστατεύει από το τυχαίο και το άγνωστο, δηλαδή από το Μέλλον του.
Δεν υπάρχει πιο δυνατή, πιο ριζωμένη και πιο ανθεκτική ανθρώπινη ιδιότητα από τον φόβο του μέλλοντος, πράγμα που δεν συναντάμε σε καμία άλλη μορφή έμβιων όντων αφού το μέλλον είναι «μετά» ενώ το Παρελθόν είναι «πρίν» είναι Χρόνος που μόνο ο Άνθρωπος καταλαβαίνει.
Αλλά αυτή ακριβώς η αίσθηση του Χρόνου δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μεταβάλλει με τη Βούλησή του τις ανάγκες του, αλλάζοντας και ο ίδιος, για να προετοιμάζει το μέλλον του κάθε στιγμή που περνά και γίνεται παρελθόν.
Και η θεμελιωμένη στην Εμπειρία κατανόηση αυτής της δυνατότητας, αυτής της ιδιομορφίας, αυτής της μοναδικότητάς του είναι η Λογική του.
Η Κοινωνία
Οργανωμένες μορφές συνύπαρξης συναντάμε στη φύση πολλές. Ιδιαίτερα τις πιο πολύπλοκες από αυτές έχουμε την τάση να τις ονομάζουμε κοινωνίες.
Λέμε λ.χ. η «κοινωνία των μελισσών» και μάλιστα τις συγκρίνουμε με την ανθρώπινη Κοινωνία. Αυτή δεν είναι μία σωστή αλλά μία λάθος σύγκριση, γιατί εκείνο που διαφοροποιεί την ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι η Οργάνωση, αυτή είναι κοινή σε ανθρώπους, λιοντάρια και μέλισσες και μόνο η πολυπλοκότητά τους διαφέρει.
Η αγεφύρωτη διαφορά τους είναι ότι μόνο η ανθρώπινη κοινωνία αλλάζει οργάνωση αφού ο Άνθρωπος θέλει πάντα να ζει σε μία κοινωνία που να αντιστοιχεί στις νέες ανάγκες του, δηλαδή μια κοινωνία που να προστατεύει το Δικαίωμά του να διαλέγει πώς να ζει.
Οι άνθρωποι αλλάζουν τη Μορφή της κοινωνικής τους οργάνωσης όχι το Περιεχόμενό της.
Αυτό είναι πάντα ίδιο και δεν είναι άλλο από την επιδίωξή τους να προστατευθούν από το μέλλον, από το άγνωστο, από το τυχαίο αλλά και από την ατέλειά τους.
Εμπειρία αιώνων έχει πείσει τον άνθρωπο ότι μόνο συλλογικά, μόνο δηλαδή εντός της Κοινωνίας, μπορεί να προστατευθεί από την ατέλειά του που δεν είναι άλλη από τον αταβισμό του, τα ζωώδη του ένστικτα.
Η εμπειρία του τον οδήγησε να δημιουργήσει κανόνες σταθερότητας της κοινωνίας του, κανόνες που αλλάζουν με την αλλαγή των συνθηκών της ζωής του και των αναγκών του που είναι οι Νόμοι, καθώς και ένα εργαλείο που αυτοί οι κανόνες να αποκτούν ισχύ, ανεξάρτητα από το αν ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος συμφωνεί με κάθε κανόνα ξεχωριστά.
Το εργαλείο αυτό είναι το Κράτος.
Η Δημοκρατία.
Κάνουμε λάθη.
Πάντα θα κάνουμε, αφού είμαστε ατελείς και πάντα θα βρισκόμαστε μέσα στο σχήμα δοκιμή-λάθος-διόρθωση γιατί διαθέτουμε Λογική.
Χρειαστήκαμε αιώνες δοκιμών, λαθών και διορθώσεων ώστε να βρούμε μέθοδο να ελέγχουμε το Νόμο και το Κράτος, αφού χωρίς έλεγχο γίνονται αυτά ανίκητες δυνάμεις καταπίεσης των αναγκών, των επιλογών και των επιθυμιών κάθε ξεχωριστού ανθρώπου γίνονται Θερμιδώρ για το Γάλλο του 1789, Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ για τον Ρώσο και Άουσβιτς για τον Εβραίο και Πολιτιστική Επανάσταση για τον Κινέζο και Κόκκινοι Γάμοι των Ερυθρών Χμέρ για τον Καμποτζιανό και δελτίο τροφίμων για τον Κουβανό και ISIS για όλο το Ισλάμ και πείνα και απελπισία για τον Βενεζουελάνο.
Ανακαλύψαμε ότι το σύστημα ελέγχου που βρήκαμε χρειαζόταν την καθημερινή μας φροντίδα, το πάντρεμά του με τις επιλογές και τις επιθυμίες μας, ότι το μέτρο αυτοπεριορισμού τους είναι το μέτρο της φροντίδας μας γι αυτό.
Αυτό το σύστημα ονομάσαμε Δημοκρατία.
Μας χάρισε απλόχερα πρωτοφανείς βαθμούς ελευθερίας και ευημερίας αλλά δεν γνώρισε τη φροντίδα που της αξίζει. Αργά, πολύ αργά, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ο λόγος της αδιαφορίας μας ήταν ότι από τη Δημοκρατία μας, λείπει η γοητεία. Και όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα χρειάζεται και αυτή το Μύθο της για να αποκτήσει γοητεία.
Η Ευρώπη σήμερα ίσως βρίσκεται στο στάδιο της συνειδητοποίησης ότι ο Μύθος της Δημοκρατίας ή θα αρχίσει να πλάθεται στα νηπιαγωγεία ή δεν θα υπάρξει.
Γι αυτό και οι σκέψεις που διαβάσατε είναι διατυπωμένες με έναν αφελή διδακτισμό που εξ άλλου εξαντλεί τα εκφραστικά και τα γνωστικά όρια ενός συνταξιούχου καφετζή όπως εγώ.
Δεν απευθύνονται βέβαια σε όσους ενηλίκους αναμένουν διορισμό από το ΣΥΡΙΖΑ ή κλείνουν δουλίτσες χωρίς ανταγωνιστές μέσω Πετσίτη με το κράτος του, ή αναμένουν μέσω Μαλέλη την επιβίβαση στο τρένο του.
Γιατί αυτούς δεν τους νοιάζει γρί η Δημοκρατία κι ο Μύθος της. Αυτοί περάσανε με άριστα από τα Λύκεια της σοσιαλιστικής ΟΛΜΕ και τα ΑΕΙ της βολεμένης μαρξολάγνας τσοκαρίας.
Γι αυτό άλλωστε και μερικοί γίνανε μέχρι και Υπουργοί της πολιτικοδικαστικής χούντας που άρπαξε την κυβέρνηση που την εμπνεύσθηκαν και την οργάνωσαν πρώην παιδάκια από τα 15μελή της ΚΝΕ και πρώην φοιτητοπατέρες της Β’ Πανελλαδικής, με τη στήριξη των ακροδεξιών ΑΝΕΛ και των νεοναζιστών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που προσωπικά ο Τσίπρας με βραχίονα τον κουμπουροτραμπούκο Πολάκη εμποδίζει την δίκη τους.
Κάπως έτσι...
πλάθεται ο Μύθος της Δημοκρατίας, αλλά αν δεν τον πλάθεις μοναχός σου τον πλάθουνε όλοι αυτοί για λογαριασμό σου και μαθαίνεις ότι Δημοκρατία είναι να μην έρθει ο Μητσοτάκης και φέρει τέτοιον όλεθρο που να μη μπορεί ο Κουφοντίνας να βολτάρει στο Σύνταγμα παρέα με τον αρχηγό του Ρουβίκωνα, για να επιθεωρούν το νωπό ακόμα αίμα του Παύλου Μπακογιάννη και του Θάνου Αξαρλιάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου