ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Μία στιγμή, δύο ματιές

Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
 

Η φωτογραφία αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο: η στιγμή που Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος ανταλλάσσουν ματιές καθώς ο τελευταίος ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής.

 

Το πρόσωπο του κ. Καμμένου διακρίνεται πιο καθαρά συγκριτικά με αυτό του κ. Τσίπρα. Αν δεν κάνω λάθος, ωστόσο, ένα κάποιο (ειρωνικό;) μειδίαμα ξεφεύγει από τον πρωθυπουργό. Ο κ. Καμμένος, πάλι, δεν χαμογελάει καθόλου. Μάλλον ανέκφραστος μοιάζει ή απλώς επιφυλακτικός. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι «βλέμματα-φωτιά», όπως γράφηκε. Σίγουρα όμως είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή, που κρύβει αρκετές ανθρώπινες πτυχές, από αυτές που λείπουν από τις ομιλίες, τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις. Θέλω να πω, μια τέτοια στιγμή έχει κάτι από το απρόβλεπτο που απουσιάζει από τις στημένες εμφανίσεις των πολιτικών. Και γι’ αυτό παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία μοιάζει επίσης να συμπυκνώνει το πρόσφατο κοινό παρελθόν της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά. Πώς μπορεί να συγκλίνουν, όταν το επιτάσσει η σκοπιμότητα του ελέγχου της εξουσίας, δύο άκρα που κανονικά βρίσκονται το ένα απέναντι στο άλλο. Πόσο κοντά μπορεί να είναι, στο βάθος, ειδικά όταν στην ηγεσία τους τυγχάνει να βρίσκονται δύο πολιτικοί, οι οποίοι, το έχουν αποδείξει με τη μέχρι τώρα πορεία τους, δεν ορρωδούν πουθενά.

 

Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμένος, από κοινού, και ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τράβηξαν στα άκρα μια καθιερωμένη παθογένεια της ελληνικής πολιτικής ζωής, να δηλώνεις απερίφραστα δηλαδή ότι έχει λιακάδα ενώ στην πραγματικότητα βρέχει καταρρακτωδώς. Επίσης, με χαρακτηριστική ευκολία προχωρούσαν σε πλήρη διάψευση των λεγομένων τους απλώς και μόνον επειδή τους συνέφερε από τη συγκυρία. Και βέβαια, καλλιέργησαν την πόλωση και το τοξικό κλίμα, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε αυτό και τα κατάφεραν πολύ καλά, βασιζόμενοι στις συλλογικές ανασφάλειες που αναζωπύρωσε η οικονομική κρίση και σε μια κατεξοχήν λαϊκιστική ρητορική, που έχει τον χαρακτήρα του πυροτεχνήματος: είναι θεαματική και «αρπάζει» αμέσως. Σε αυτό ειδικά ήταν πολύ δύσκολο να τους μιμηθεί κάποιος. Η οποιαδήποτε απόπειρα μίμησης ή, έστω, ακολουθίας αυτού του τρόπου θα οδηγούσε αυτομάτως στην απόλυτη γραφικότητα, στο καθαρό περιθώριο. Μετά από αυτούς δεν έχει παραπέρα, εκτός κι αν πλέον περάσουμε στη σφαίρα μιας πολιτικής με λούμπεν και υποκοσμικά πρόσημα.
 

Η προχθεσινή φωτογραφία τους «παγώνει» σε μια στιγμή σκέψης, συλλογισμού. Ή έτσι θα μπορούσε να «διαβαστεί»: πού ήταν και πού βρέθηκαν τώρα. Από τα αγκαλιάσματα στην πλατεία Κλαυθμώνος στην...

 καταγγελία, λίγα λεπτά μετά το κλικ της κάμερας, του κ. Καμένου από το βήμα της Βουλής ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποπειράται να διαλύσει την Κ.Ο. των ΑΝΕΛ.  

Οχι πως δεν τα περίμενε κάτι τέτοια ο κ. Τσίπρας. Δεν είναι χθεσινός και ξέρει καλά με τι συνεργάστηκε.

 

Και τώρα;  

Τώρα ο ένας προσπαθεί να διασωθεί πολιτικά, ενώ ο άλλος να παραμείνει σε τροχιά εξουσίας. 

Ποιος ξέρει· μπορεί και να ξανασμίξουν. Τα βλέμματα που ανταλλάσσουν έχουν ακόμη ψήγματα αισθημάτων του ενός προς τον άλλο.