ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Εγκαίνια του συρμού

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

 

Οταν εγκαινίασαν οι Τούρκοι επί άθλιας Τουρκοκρατίας το Σιντριβάνι, κάλεσαν διάφορο κόσμο, τους επικεφαλής των θρησκευτικών κοινοτήτων της Θεσσαλονίκης, στρατιωτικούς και άλλους. Μέσα στη γούρνα του Σιντριβανιού είχαν ρίξει σερμπέτι και κάποιος ραγιάς με κουτάλα γέμιζε τσίγκινα κυπελλάκια και κερνούσε με αυτό τους παρευρισκομένους.  

Στα εγκαίνια της στάσης Σιντριβανίου του μετρό, που έγινε προ ημερών από τον Πρωθυπουργό και την παράγωγη υποψήφια της κυβέρνησης για τον δήμο, μοίραζαν κάτι νοστιμότερο: σανό σε μπάρες - όσοι ήταν πιο κοντά στην ιδεολογία λάμβαναν δεμάτια ολόκληρα αποξηραμένου χόρτου παλαιάς εσοδείας. (Ωχ, αμάν, ωχ, αμάν, τα χορταρικά χαλάν, στα ψυγεία δεν βαστάν).

 

Οι μόνοι που έλειπαν από τα προφητικά εγκαίνια ήταν εκείνοι με τα κόκκινα περιβραχιόνια που τους είδαμε στο Παλέ ως πολιτοφυλακή προστασίας και μας θύμισαν κατά κάποιο τρόπο την πρακτική των άλλων ενδόξων του '63, οι οποίοι, αντί κορδέλα στο μανίκι, για να αναγνωρίζονται, φορούσαν καρφίτσα στο πέτο, που έκανε σχεδόν την ίδια δουλειά, αν και ήταν πιο συνωμοτική ως σήμα αναγνώρισης.  

Γιατί έλειπαν, άραγε, τα περιβραχιόνια; 

Οπως έλειπε βέβαια και το μυστρί, σύμβολο μιας άλλης δημιουργικής εποχής.

 

Ωστόσο παρέστη ο πρόεδρος του μετρό αφού, σύμφωνα με τη ρήση, «ο καλός ο Μυλόπουλος τ' αλέθει όλα».  

Βέβαια δεν ήταν πολύ ορατή η παρουσία τού προέδρου του ΟΑΣΘ, αν και απαραίτητη, ίσως για να μη συνδυαστεί απ' τους κακόζηλους με την ταυτόχρονη εμφάνιση εμπροσθοφυλακής της υποψηφίας κι αρχίσουν πάλι τα λοξά κουτσομπολιά και οι ασκήσεις συμπερασματικής λογικής. Το «Ασημένιο Βέλος» εμφανίστηκε στην εκδήλωση, ήρθε ιλιγγιωδώς ο συρμός από την Ιταλία, αλλά πέρασε τόσο αστραπιαία, σαν βέλος που είναι, από τα φαντασιακά εγκαίνια, που δεν το είδε κανείς - ούτε οι φωτογράφοι πρόλαβαν να το φωτογραφίσουν, παρά μόνο ακούστηκε ένας θρους, ένα φσσσστ, και καθόλου «κλαγγή αφίξεως ορμητικού μετρό», που λέει ο Εμπειρίκος. Κατόπιν ο συρμός απογειώθηκε προς τα άστρα για την υπαπαντή του Αϊ-Βασίλη.


Για όσους αναρωτιούνται γιατί έγιναν τα εγκαίνια ενός έργου που θέλει ακόμα τουλάχιστον δύο χρόνια (βάλε τέσσερα) για να τελειώσει, η απάντηση είναι μία:  

Διότι...

 

 είναι πολύ μπροστά αυτοί οι άνθρωποι. Προηγούνται της εποχής τους. Δεν ασχολούνται μόνο εμμονικά με τον Εμφύλιο και την Κατοχή, αλλά αν πλησιάζουν εκλογές θυμούνται αίφνης και το μέλλον, αφού το παρελθόν δεν προσφέρει τίποτε για εγκαίνια. Γι' αυτό εγκαινιάζουν μελλοντικά έργα και σιγά σιγά, αν δεν κατασκευάσουν, ενδεχομένως θα εορτάσουν μέχρι και αόρατες πόλεις όπως ο Ιταλο Καλβίνο, βάζοντας καταρχήν κάπου έναν θεμέλιο λίθο. Μια πέτρα συν μια (ζωγραφισμένη) κορδέλα αρκούν για κάποια προεκλογικά εγκαίνια.

 

Εξάλλου η ιδεολογία αναφέρεται πάντα στο μέλλον που συνέχεια απομακρύνεται, αλλά σημασία έχει πως μέχρι τότε οι αμοιβές πέφτουν κανονικά. Βέβαια, πριν από την εγκαινίαση του επόμενου σταθμού μετρό (κάθε στάση θα έχει και το δικό της πάρτι, για να μην ξεχνιόμαστε) ενδέχεται να έχουμε αντίστοιχη τελετή όταν έρθουν και τα εβδομήντα νέα οχήματα του ΟΑΣΘ που ακόμα τα περιμένουμε, ενώ ο κοσμάκης υποφέρει νυχθημερόν στα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης που καθυστερούν αβάσταχτα, στοιβάζεται αντσουγηδόν, μέχρι του βαθμού να προκύψουν και ξώγαμα εκ της εφαπτομένης.  

Η πιθανή δικαιολογία ότι έτσι ίσως βοηθηθεί το δημογραφικό ισχύει, αλλά ποιος θα πληρώσει τη νύφη και τη διατροφή; (Ε, θα δοθεί ένα μέρισμα απ' τα κέρδη του ΟΑΣΘ). 

Πάντως, όταν προκύψουν τα εβδομήντα νέα οχήματα, τότε να δεις φιέστα. Ψιθυρίζεται στα ρείθρα πως θα κληθεί επισήμως στην εκδήλωση και ο Μαδούρο απ' τη Βενεζουέλα, όχι να βάλει κάνα φράγκο όπως συνηθίζει, αλλά για να οδηγήσει ένα απ' τα νέα οχήματα πανηγυρικά, ως παλαιός και έμπειρος οδηγός λεωφορείου που ήταν. Θα είναι κάτι ανεπανάληπτο ως event του σοσιαλισμού και πρέπει από ώρα οι συμμετέχουσες να σκέφτονται τι χρώμα ταγέρ θα βάλουν εκείνη τη λαμπρή ημέρα και από ποια μεριά του λαιμού θα πέφτει το μαλλί. (Μάλλον αριστερά).


Ωστόσο τα Τρίκαλα, συγκριτικά, είναι σε κάθε περίπτωση πενήντα χρόνια μπροστά αφού ήδη διαθέτουν πρωτοπόρο, έξοχο δήμαρχο, τον κ. Παπαστεργίου, και λεωφορεία χωρίς οδηγούς. Είναι πιο μπροστά απ' όλη τη χώρα σε τέτοια θέματα - εκτός βέβαια από τη Θεσσαλονίκη που είναι ακόμα πιο προωθημένη εφόσον σε αυτήν εγκαινιάζουν όχι λεωφορεία χωρίς οδηγούς, αλλά μετρό χωρίς συρμούς, χωρίς ράγες και χωρίς οι κυλιόμενες σκάλες να κελαρύζουν. Και βέβαια αφού δεν υπάρχουν συρμοί, δεν υπάρχουν και οδηγοί συρμών, εκδοτήρια εισιτηρίων, ούτε επιβάτες - αλλά μετράει η ιδέα, και το ότι υπάρχουν κάποιοι οπαδοί, η πεποίθηση ότι οι Θεσσαλονικείς αρέσκονται στον συσκευασμένο σανό, καθόσον ψηφίζουν σε υψηλό ποσοστό Λεβέντη και άλλους που έσκισαν ακαριαίως τα Μνημόνια. Αυτά αρκούν για κάποια εγκαίνια. Πρωτοπορία.
 

Αφού σκέφτεσαι πως ενδέχεται στην επόμενη φιέστα, στη στάση Παλέ, πιθανώς να δούμε κυλιόμενες σκάλες που θα κάνουν σημειωτόν. Θα είναι οι πιο πρωτοπόρες κυλιόμενες στον κόσμο: τα σκαλιά δεν θα ρέουν, αλλά θα ανεβοκατεβαίνουν εν στάσει - κάτι σαν ασάλευτη κίνηση του ασανσέρ. Τα δε βαγόνια, «με ασίκη μηχανοδηγό» που λέει ο Ρίτσος, θα διέρχονται μόνο μέσα στα βίντεο που θα προβάλλονται στις στοές, αλλά ο ήχος θα είναι στέρεο, πραγματικός. Hi-Fi. Εικονικοί επιβάτες θα μπαινοβγαίνουν, ενώ αντιεξουσιαστές θα σπάζουν τα εκδοτήρια που δεν θα υπάρχουν διότι απλώς θα είναι είδωλα, με λέιζερ.


Στο μεταξύ και μέχρι τότε ο κοσμάκης θα περιμένει υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο, όπως άλλοι περιμένουν το Πάσχα. Θα παρηγοριέται όμως με την ιδέα ότι τα λεφτά του, από τα εισιτήρια, δεν πάνε σε ιδιώτες λεωφορειούχους, αλλά στο πλεόνασμα, για να πάρουν μέρισμα οι οπαδοί, μήπως και ανακυκλωθεί πάλι η δόξα του Καρανίκα και του συρμού που έρχεται σφυρίζοντας, εκτροχιασμένος απ' το μακρινό μέλλον.