Δικαίως προκάλεσε ιλαρότητα η τελετή εγκαινίων που έκανε ο πρωθυπουργός στο μισοτελειωμένο μετρό Θεσσαλονίκης. Στο Twitter το γλέντησαν δεόντως. Το ίδιο και στις χριστουγεννιάτικες παρέες, ακόμη και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που έκανε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο να διευκρινίσει ότι «δεν επρόκειτο για εγκαίνια, αλλά για επιθεώρηση προόδου ενός έργου» (Kontra, 30.12.2018). Κατά την επιθεώρηση αυτή, κάποιοι σκέφτηκαν να κοροϊδέψουν τον κ. Αλέξη Τσίπρα κρεμώντας μουσαμάδες με ζωγραφισμένα εκδοτήρια εισιτηρίων, δείχνοντας «πρόοδο» του έργου η οποία δεν υπήρχε.
Η αλήθεια είναι πως και η Μεγάλη Αικατερίνη πασών των Ρωσιών «επιθεώρηση» έκανε το 1787 στην Κριμαία. Η ιστορία θέλει τον υπουργό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, πρίγκιπα Γκριγκόρι Ποτέμκιν, να δημιουργεί εικονικά χωριά στις όχθες του Δνείπερου ποταμού, για να εντυπωσιάσει την τσαρίνα ή (όπως λένε άλλοι ιστορικοί) τους ξένους πρεσβευτές που είχε μαζί της. Οι ιστορικές λεπτομέρειες αυτού του γεγονότος είναι ασαφείς (κάποιοι λένε ότι απλώς έκανε πασαλείμματα σε υπάρχοντα χωριά, άλλοι ότι μετέφερε φτιαγμένες επί τούτου προσόψεις σπιτιών από περιοχή σε περιοχή κ.λπ.) αλλά αυτός ο θρύλος άφησε πίσω του μια νέα έννοια: τα χωριά Ποτέμκιν.
Αυτή πλέον εμπλουτίζεται από τον πρόεδρο της «Αττικό Μετρό Α.Ε.», Γιάννη Μυλόπουλο, με τα εκδοτήρια Ποτέμκιν.
Αυτή πλέον εμπλουτίζεται από τον πρόεδρο της «Αττικό Μετρό Α.Ε.», Γιάννη Μυλόπουλο, με τα εκδοτήρια Ποτέμκιν.
Πέρα όμως από τους μουσαμάδες και τα εικονικά εκδοτήρια, υπάρχει ένα σημαντικότερο ζήτημα:
Πόσο κόστισε αυτή η φιέστα-επιθεώρηση για τα μάτια του κ. Τσίπρα;
Δεν εννοούμε μόνο τα πέρα-δώθε του ακριβού πρωθυπουργικού αεροσκάφους, αλλά ακόμη και το κόστος που δημιουργεί η λειτουργία ενός σταθμού τρία χρόνια πριν από τη χρησιμοποίησή του. Σε όλα τα τεχνικά έργα πρώτα τελειώνει ο βασικός κορμός και μετά προσθέτουν τα παραφερνάλια, όπως είναι οι κυλιόμενες σκάλες, τα μάρμαρα και τα λούσα. Εδώ για τις ανάγκες της τηλοψίας, πρώτα κινούνται οι σκάλες και μετά (από πολλά έτη) οι συρμοί. Επιπλέον, όλα αυτά τα τσιγκαλίδια έχουν κόστος συντήρησης, μπορεί να υποστούν ζημιές κ.λπ. Τζάμπα σπατάλη για μια ώρα «επιθεώρησης», η οποία όπως λένε κάποιοι ήταν χειρότερη από τις αντίστοιχες του Σεφερλή.
«Εντάξει! Λίγα είναι τα έξοδα», θα πουν οι περισσότεροι κι εμείς θα υπερθεματίσουμε: είναι ελάχιστα μπροστά σε άλλες σπατάλες του κράτους. Αλλά εξ όνυχος τον λέοντα και φασούλι το φασούλι αδειάζει το σακούλι, όπως με τραγικό τρόπο μάθαμε το 2009. Το βασικότερο είναι πως ουδείς λογοδοτεί και ουδείς ζητάει λογαριασμό στα μικρά, με αποτέλεσμα να σωρεύονται σε κάτι τεράστιο. Και στο τέλος, όταν φτάνει ο συνολικός λογαριασμός, άπαντες ωρύονται κατά του πολιτικού συστήματος συλλήβδην «που μας έφτασε ώς εδώ».
Καλή και λιγότερο σπάταλη χρονιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου