NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος. - Χρόνος και αιωνιότητα

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ  ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ,  ΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΩ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΜΟΥ...

 

Το  κείμενο που ακολουθεί  βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το αναδημοσιεύω κάθε χρόνο τέτοια μέρα και ωρα θεωρώντας το σαν έναν απ τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
 

Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν "ξεφύγει" ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του "κλεισίματος" το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστείτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό.

Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

 

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα εχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε;

Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. (...)

 

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή. (...)

 

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου.Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης (...)

 

Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου.

Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας.

Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.(...)

 

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.
 

Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; 

Πλούτη; δόξες; τιμές; απολαύσεις; ηδονές;…  

Mηδέν είναι όλα. «Mαταιότητης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»

Eνα μένει. Nα...

ΧΡΟΝΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Το μέλλον είναι πάντα καλύτερο - H καλύτερη στιγμή για να γεννηθεί κανείς μέσα σε όλη την ιστορία του είδους μας, είναι ΣΗΜΕΡΑ !!!

Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ


Η Δουνκέρκη είναι γαλλική πόλη στα παράλια της Μάγχης και τίτλος ταινίας του Κρίστοφερ Νόλαν. Η ταινία αποδίδει με έναν ιδιαίτερο, συγκλονιστικό τρόπο την αγωνία των βρετανών στρατιωτών που αποκλείστηκαν εκεί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν την παρακολούθησα ήθελα να έχω για παρέα έναν από τους «Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευόμαστε». Μετά θα συζητούσαμε όμορφα περί ευρωσκεπτικισμού, γνωρίζοντας ότι από το μυαλό μας θα περάσουν μόνο ιδέες και όχι θραύσματα όλμου.


Για να το θέσω αλλιώς: αν σκεφτείς πώς ήταν η Ευρώπη τους τελευταίους δέκα αιώνες και πώς εξελίσσεται τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, τότε θα πας στις Βρυξέλλες γονατιστός, σαν τις γριές στην Τήνο.  


Περιέργως, εσύ σκέφτεσαι μόνο τις πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει η Γερμανία. Αν το δεις από την πλευρά του απλού ανθρώπου, μπορεί και να έχεις δίκαιο. Αν το εξετάσεις, όμως, από τη γωνία του ιστορικού, καταλαβαίνεις ότι η σκέψη που κάνεις είναι προϊόν τεράστιας προόδου. Τώρα γύρνα πίσω, στα χαρακώματα των δύο παγκοσμίων πολέμων και πες τους ότι δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρεύεσαι. 


Συχνά-πυκνά βλέπω στα social media εκείνη τη φωτογραφία της χριστουγεννιάτικης Αθήνας του 1960. Με ποτάμι χαριτωμένων, νοσταλγικών σχολίων για την Αθήνα που χάσαμε. Ανοησίες. Ο μόνος λόγος για να σου λείπει η Αθήνα του ’60, είναι να έχεις γεννηθεί στην Αθήνα του ’50 ή νωρίτερα. Και αν τώρα σε έστελναν εκεί πίσω το σοκ της φτώχειας και του χαμηλού βιοτικού επιπέδου θα σε έκανε να νοσταλγείς τα μνημόνια.


Άσε που ακόμα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αν την κοιτάξεις από τα 60s, δείχνει καλύτερη από τη διαχείριση Ομπάμα. 


Φύγετε από τα 60s, ελάτε σε αυτό που ζήσαμε όλοι. Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα πριν από τρία χρόνια είχαμε ανθρωπιστική κρίση. Όμως ακόμα και το 2013, ο μέσος Έλληνας άνηκε στο 10% των προνομιούχων αυτού του κόσμου. Και ακόμα και τότε, ζούσε καλύτερα σε σχέση με το 1983, όταν μεθύσαμε τον ήλιο και κινήσαμε για την Αλλαγή. 


Η Ευρώπη από τον Πόλεμο ως σήμερα. Η Ελλάδα του ’60 μέχρι τις μέρες μας. Και από τα 80s ως την ανθρωπιστική κρίση του Τσίπρα. Πρόκειται για ασύμμετρες περιπτώσεις. Όμως και οι τρεις επιβεβαιώνουν έναν απλό κανόνα: μακροπρόθεσμα τα πράγματα πάντα εξελίσσονται καλύτερα.


Έπεσε στα χέρια μου ένα εξαιρετικό βιβλίο. «Ορθολογική αισιοδοξία. Πώς αναδύεται εξελικτικά η ευημερία». Συγγραφέας είναι ο Matt Ridley, βρετανός δημοσιογράφος και επιχειρηματίας. Κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Που λέτε αν, πηγαίνοντας στη δεκαετία του ’60, παίρνατε έναν άνθρωπο της μεσαίας τάξης από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και τον φέρνατε στις μέρες μας, τότε αυτομάτως θα έπρεπε να τον κατατάξετε κάτω από τα όρια της φτώχειας.


Μη σας κουράζω με δείκτες. Σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό που λέει συχνά ο Ομπάμα: αν ένας άνθρωπος μπορούσε να διαλέξει την καλύτερη στιγμή για να γεννηθεί μέσα σε όλη την ιστορία του είδους μας, τότε αυτή η στιγμή είναι σήμερα.  


Τότε γιατί στο διάολο ο κόσμος έχει γεμίσει πεσιμιστές; 


Απλό: 

ΧΡΟΝΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Δεν υπάρχει «του χρόνου»

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Ήταν, να τον γνωρίσω. Ήταν, να μπω εκείνο το πρωί της Κυριακής στο ναό των οκτώ, βία δέκα πιστών με τον Κώστα μωρό, πολύ μωρό, στην αγκαλιά μου. Ήταν, εκείνη η συγκλονιστική φωνή που έψελνε να με κρατήσει εκστατική μέχρι που το μωρό άρχισε να δυσανασχετεί και ‘γω, αμήχανη, ότι μπορεί να ενοχλώ τους οκτώ, βία δέκα πιστούς προχώρησα πατώντας στα νύχια προς την έξοδο. Εκείνος σταμάτησε τη λειτουργία και είπε «μόνο χαρά είναι ν΄ακούγεται φωνή μωρού» και έμεινα.

Ήταν, να πω μέσα μου από την πρώτη στιγμή «ετούτος ο παππάς είναι διαφορετικός». Και δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά μ΄ άρεσε έκτοτε να πηγαίνω στο δικό του εκκλησίασμα. Στο χωριό Κτικάδος στην Τήνο.

Ήταν να του πω, στα πρώτα στάδια της γνωριμίας μας, γιατί ένοιωθα ότι έπρεπε να ήμαστε εξηγημένοι «Παπαντώνη δεν είμαι άθεη αλλά είμαι άθρησκη» και εκείνος μου είπε, με τα πιο επιεική μάτια που είχα ποτέ συναντήσει στη ζωή μου, «αυτό Ρέα μου είναι δική σου υπόθεση. Δεν αφορά εμένα».

Ήταν, μια μέρα εκεί που τελείωνε το καλοκαίρι και θα φεύγαμε, να του δώσω ένα κομπόδεμα μου και να του πω «εσύ νοιώθω ότι θα τα δώσεις εκεί που τα χρειάζονται» και εκείνος απάντησε φανερά ενοχλημένος «εγώ δεν είμαι ταμίας και ούτε αυτή είναι καλή πράξη. Μην ενεργείτε έτσι με τους παπάδες» και διαισθανόμενος το πόσο άβολα ένοιωσα συνέχισε: «Έχω μια λίστα με ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Μπορώ να σου τη δώσω. Εσύ πρέπει, κατ΄αρχάς να διαπιστώσεις και μετά να επιλέξεις τι θα ήθελες να κάνεις. Είναι δική σου δουλειά, όχι δική μου».

Και πήρα τη λίστα του. Άνθρωποι από το Διδυμότειχο μέχρι την Κρήτη. Και κάπως έτσι, περίεργες κλωστές με ένωσαν με μια Χρυσάνθη από τα πιο βόρια της χώρας και έναν Γιώργο….  

Ετούτος ο παππάς είναι διαφορετικός, έλεγα και ξανάλεγα. Κυρίως όταν επέμενε «να προσεύχεστε για μένα» και ‘γω γελούσα «μα, εγώ για σας; Τα έχουμε μπερδέψει;» και εκείνος απαντούσε «ναι, για μένα. Για να είμαι πάντα αντάξιος των αισθημάτων σου προς το άτομό μου».

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά επάνω του εξάντλησα την εκ φύσεως καχυποψία μου. Πάντα έβγαινε αλώβητος, ακέραιος. Αξιοπρεπής, έντιμος, ταπεινός, λειτουργός. Ανοιχτόμυαλος και μονοδιάστατος. Περίεργα αντικρουόμενο αυτό που γράφω. Αλλά έβλεπε τον απέναντί του, «άνθρωπο». Μ’ άρεσε και κάτι άλλο σ΄ εκείνον. Ήταν ερωτευμένος με την παπαδιά του. Γλύκαιναν τα μάτια του όταν την κοίταζε. Τη λιμπιζόταν. Και ‘γω, πάντα θέλω να έχω γύρω μου ανθρώπους που αναγνωρίζουν την αξία του έρωτα, που τον γεύονται.

Κάθε τέλος καλοκαιριού, το είχαμε κάνει κάτι σαν έθιμο, τρώγαμε μαζί τους το «αποχαιρετιστήριο». Μαγείρευα το αγαπημένο του, μακαρόνια με κιμά, που είχε την ιδιορρυθμία να του το σερβίρουμε αντί γλυκού.  

Φέτος όμως… Κάπως ήρθαν τα πράγματα, κάπως χρειάστηκε να φύγουμε απρογραμμάτιστα και δεν το καταφέραμε. Εκείνο το τραπέζωμα που συνοδευόταν με τραγούδια και έκλεινε με έναν ψαλμό, που ποτέ δεν θέλησα να αναλύσω τι έλεγε, ώστε μόνο να με «παίρνει» σαν αεράκι. «Εντάξει… Σπάσαμε μια παράδοση δέκα χρόνων. Δεν βαριέσαι… Να ήμαστε καλά του χρόνου!» συμφωνήσαμε.

Την Παρασκευή μού τηλεφώνησαν. Ο Παπαντώνης πέθανε στον ύπνο του. Μετά από ένα ωραίο γλέντι με φίλους και την παπαδιά στον πλευρό του.  

Και ‘γω; Τόσο που στη ζωή θεωρούσα ότι εμπέδωσα το φευγιό ανθρώπων, τόσο που νομίζω ότι ρουφάω τη στιγμή γιατί είναι το μόνο που αλήθεια έχουμε, Τόσο που γρηγορώ να απλώνω τα αισθήματά μου και να μην αφήνω «χρέη»… Εν τέλει… 

2018, ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερά: Ο μύθος που καταρρίφθηκε το 2018

Tης ΕΛΕΝΗΣ ΚΡΙΤΣΙΔΗΜΑ
 

Φεύγει μια δύσκολη χρονιά, η οποία εμπεριείχε πέρα από οικονομικές δυσκολίες, πόνο, θλίψη κι οργή… συναισθήματα γεννημένα από την κυβερνητική αδιαφορία. Κοιτάζοντας πίσω και κάνοντας τον απολογισμό του 2018, παρατηρώ πως κυριάρχησαν η ανασφάλεια, ο φόβος, η αδικία στις ζωές μας.

 

Στην πλειοψηφία των Ελλήνων, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δημιουργήθηκε το αίσθημα πως έχουμε μια κυβέρνηση ανάξια να διαχειριστεί κρίσιμα ζητήματα, όπως την πυρκαγιά στο Μάτι αλλά και προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ήταν η απαγωγή των δύο Στρατιωτικών μας.

 

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Δυστυχώς!  

Είναι οι δεκάδες συνάνθρωποι μας που χάθηκαν από ληστές που εισέβαλαν στα σπίτια τους.  

Είναι ο τραγικός θάνατος που βρήκε τον φοιτητή Νίκο Μουστάκα, στο λόφο του Φιλοπάππου, τον Δεκαπενταύγουστο.  Οι αυτοκτονίες τόσων συμπολιτών μας.  

Είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες που καθιστούν την Αθήνα, πόλη μη ασφαλή και οι πολυάριθμες άδειες του Κουφοντίνα, που εγείρουν σκέψεις καχυποψίας. 

Είναι η ατιμωρησία, η οποία πηγάζει από τον Νόμο Παρασκευόπουλου και την ελευθερία με την οποία κινούνται οι Ρουβίκωνες.

 

Κι ανάμεσα στα τόσα αρνητικά συναισθήματα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρήκε -ξανά- πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει το μίσος, να διχάσει τον λαό κι ακόμα μία φορά να τον εξαπατήσει με αναίσχυντα ψέματα. Ευτυχώς, το Γένος μας κρατάει άσβεστο μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας. Ενωμένο αντιστάθηκε και συνεχίζει να αντιστέκεται στην κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν υπέκυψε, όταν κόσμος ξυλοκοπήθηκε αγρίως στο Πισοδέρι με εντολή Τσίπρα. Ο διπολισμός που επιχείρησαν να προκαλέσουν δεν επιτεύχθηκε. Οι Έλληνες δε λογαριάζουμε κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς, όταν διακυβεύεται το εθνικό συμφέρον μας. Συμπαρατασσόμαστε στο πλάι αυτού που έχει το σθένος να το υπερασπιστεί (προσοχή, όχι να το καπηλευθεί), κάτω από μία σημαία, την Ελληνική!

 

Δε μπορώ να μη σταθώ στη δολοφονία Κατσίφα, που συνέβη ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και την οποία ο Ράμα και οι αλβανικές Αρχές προσπάθησαν να συγκαλύψουν με τη δική μας ανοχή. Μια δολοφονία σε καιρό ειρήνης, που έκανε τους Έλληνες της Βόρειας Ηπείρου να αισθανθούν πως είναι εγκαταλελειμμένοι από το ελληνικό Κράτος.

 

Είναι τόσα πολλά! 

Το φτιαχτό σκάνδαλο της Novartis, που κατέρρευσε. Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου κι όσα ακολούθησαν με τις διαρροές. Τι να πρωτομετρήσεις σ’ αυτόν τον απολογισμό;! 

Ειδική μνεία, αναμφίβολα, αξίζουν οι δηλώσεις τους, κάθε φορά. Αυτές με τις οποίες μας ζητούν να παριστάνουμε πως τίποτα δεν τρέχει αλλά κι εκείνες με τις οποίες προσπαθούν να συγκαλύψουν τα τραγικά πεπραγμένα τους. Δηλώσεις με τις οποίες μας παρουσιάζουν μια ουτοπία, τόσο στρεβλή, τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα. Όπως εκείνο το διάγγελμα από την Ιθάκη.  

Είναι τα ψέματα και η κοροϊδία που κυριάρχησαν! Κι αν κάποια προκάλεσαν το γέλιο μας, όπως το περιβόητο «δεν έχω κλούβες των ΜΑΤ έξω από το γραφείο και το σπίτι μου»… Κάποια άλλα ήταν μαχαίρι στην αξιοπρέπειά μας. Ένα μόνο παράδειγμα είναι ο συνεχής εμπαιγμός των συνταξιούχων, δια στόματος Αχτσιόγλου για τις εκκρεμείς συντάξεις. Πόση υποκρισία… «Βγήκαμε από τα μνημόνια»,  «Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω» για τον Πετσίτη, ακόμα και για την παραίτηση Κοτζιά. Πόσο ανεπαρκείς οι ίδιοι αν σκεφτείς τους εγκαυματίες που κατέληξαν, καθώς το Λάτσειο υπολειτουργούσε αλλά και τις τραγικές συνθήκες στη Μόρια. Η ίδια η πολιτική τους... φρικαλέα κι ανάλγητη: πετσόκομμα ποσοστών αναπηρίας, αδυναμία συνταγογράφησης εξετάσεων σε καρκινοπαθείς, αύξηση εισφορών υπέρ υγείας τη στιγμή που τα νοσοκομεία δεν έχουν από γάζες μέχρι γιατρούς.

 

Ναι, είναι πάμπολλα αλλά όχι αμέτρητα. Έχουν όλα εντυπωθεί στη μνήμη μας. Δεν ξεχνιούνται. Είναι οι αιτίες, οι λόγοι που κατέστησαν το 2018 μια χρονιά -όχι απλώς κακή, αλλά- ειδεχθή.
 

Κι αν πρέπει να εντοπίσω ένα θετικό στο 2018 αυτό είναι πως...

2018 και ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΥΡΙΖΑίοι ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ: Τι έμαθε ο Αλέξης το 2018 (Παροιμίες, ρητά, γνωμικά)

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Έμαθε το «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Καθότι κάποτε κάρβουνο έπιανε πλατίνα γινόταν, ενώ τώρα χρυσό απ’ του Καίσαρη του κάνουν δώρο Κινέζικος τσίγκος γίνεται στα χέρια του. 

 Έμαθε βιβλικά εδάφια, όπως το 41 της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης για τις παχιές και αποσκελετωμένες αγελάδες. Καθότι ο άλλοτε κραταιός νοικοκύρης, βιώνει πλέον ημέρες πολιτικής ένδειας και ιδεολογικής ασιτίας.

Έμαθε επιτέλους την ατάκα του Χάρι Κλιν «Νικολάκη, μην παίζεις παιδί μου με τα κανάλια». Μεταφορικά βεβαίως, διότι αυτός έπαιζε με τις τηλεοπτικές φιέστες κι όχι με το κοντρόλ. Και την τελευταία φορά που ο Αλέξης έστησε προσωπική τηλεοπτική υπερπαραγωγή ήταν μέσα στο κατακαλόκαιρο, αλλά από την πολλή σιγουριά, του ξέφυγε του σκηνοθέτη κι άφησε για φόντο εκατό καμένους ανθρώπους δίχως να το ξέρει ο πρωταγωνιστής (που μιλούσε για τους ανέμους της επόμενης μέρας). Και κατακάηκε ο πρωταγωνιστής.

Έμαθε την λαϊκή ρήση, «όποιος κοιμηθεί με τον στραβό, ως το πρωί αλληθωρίζει». Καθότι ο Αλέξης το 'ριξε επί τετραετία στο ροχαλητό δίπλα στον ομοκρέββατο του Πάνο και μια χαρά αλληζεσταίνονταν κουκουλωμένοι, όμως τώρα που ξύπνησε και θέλει να τον αποδιώξει (για να ξαναγίνει αριστερός) κατάλαβε πως είναι τόσο σφιχταγκαλιασμένοι που έχουν γίνει Σιαμαίοι. Δευτερευόντως λοιπόν και πάνω στην βασική διδαχή, έμαθε επίσης πως όσα ισχύουν για τον στραβό, ισχύουν και για τον χοντρό.

Έμαθε την παλαιά συμβουλή των κομματαρχών, «απόφευγε τα ρουσφέτια, διότι κάθε ρουσφέτι φτιάχνει έναν αχάριστο και εννιά δυσαρεστημένους». Καθότι ο Αλέξης μοίρασε αβέρτα προεκλογικά επιδόματα, βοηθήματα, μερίσματα και λογιών-λογιών αναδρομικά (δικά του ή των δικαστηρίων), αλλά αντί να βγουν όσοι τα τσέπωσαν να τον δοξάζουν, τον βρίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς απ’ τις τηλεοράσεις γιατί τους κορόιδεψε και τους αδίκησε. Εμ, δεν ήξερε, δεν ρώταγε;

Έμαθε την (γυναικείας έμπνευσης) ρήση «όποιος έχει γυναίκες με το τσουβάλι, στο τέλος μένει με το τσουβάλι». Καθότι ο Αλέξης είχε επί χρόνια αγκαζέ το άνθος του πολιτικού, ακαδημαϊκού, καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου της χώρας, που τον κοίταζε στα μάτια κι έλιωνε σ’ ένα νεύμα του. Και τώρα ξαφνικά λάκισαν όλοι προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κι απόμεινε ο κακόμοιρος ο γητευτής με την Νοτοπούλου και τον Ηλιόπουλο ανά χείρας. Οποία κατρακύλα…

Έμαθε πως...

2018 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2018

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

2/1/2018: Φευγει από τη ζωή στα 77 του χρόνια ο εμβληματικός προπονητής του ΟΦΗ Ευγένιος Γκέραρντ. 

Ο Ολλανδός, Ευγένιος Γκέραρντ, ο μακροβιότερος προπονητής σε ομάδα της Ελλάδας, ήρθε στη χώρα μας το 1985 για λογαριασμό του ΟΦΗ και έγινε... Κρητικός μιας και έμεινε στο Ηράκλειο μέχρι το 2000.
 

Η πρώτη του χρονιά στην ομάδα ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακή. Με το τέλος του πρωταθλήματος ο ΟΦΗ τερμάτισε δεύτερος και είχε κερδίσει για πρώτη φορά στην ιστορία του έξοδο στην Ευρώπη, αλλά η τελική θέση της ομάδας ήταν αμφίβολη λόγω της υπόθεσης του Χιλιανού, Αλεσάντρο Ίσις, ο οποίος είχε ανιχνευθεί θετικός σε χρήση απαγορευμένης φαρμακευτικής ουσίας. Στην πρώτη περίπτωση επιχειρήθηκε συγκάλυψη του γεγονότος, η δημοσιοποίησή του όμως από την εφημερίδα Το Έθνος οδήγησε σε παραιτήσεις υπευθύνων, ενώ ούτε έπειτα από το δεύτερο εντοπισμό επιβλήθηκαν κάποιες κυρώσεις. Ο ισχύων τότε κανονισμός προέβλεπε για μεν τον Ίσις τιμωρία αποκλεισμού, για δε το σύλλογο ήττα και αφαίρεση 4 βαθμών σε κάθε αγώνα που υπήρξε ανίχνευση.

Την αμέσως επόμενη χρονιά ο ΟΦΗ αναδείχθηκε Κυπελλούχος, επικρατώντας στον τελικό του Ηρακλή, με 3-1 στη διαδικασία των πέναλτι, καθώς στην κανονική διάρκεια και στην παράταση του τελικού οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 1-1. Στο πρωτάθλημα της ίδιας περιόδου τερμάτισε τρίτος, ενώ στην Ευρώπη πέρασε στο δεύτερο γύρο του κυπέλλου Κυπελλούχων όπου αποκλείστηκε από την ιταλική Αταλάντα. Την περίοδο 1987-88 ο ΟΦΗ κατετάγη τρίτος, κερδίζοντας το εισιτήριο για το Βαλκανικό κύπελλο της επόμενης χρονιάς το οποίο και κατέκτησε.

Τα επόμενα χρόνια η ηρακλειώτικη ομάδα καθιερώθηκε στις υψηλότερες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα, ενώ το 1990 ήταν φιναλίστ στο Κύπελλο για δεύτερη φορά στην ιστορία του, γνωρίζοντας την ήττα με 4-2 από τον Ολυμπιακό στον τελικό της διοργάνωσης. To 1992-93 κέρδισε την έξοδο στο κύπελλο UEFA, όπου πραγματοποίησε μια αξιομνημόνευτη πορεία μέχρι τους 16 της διοργάνωσης αποκλείοντας τη Σλάβια Πράγας και την Ατλέτικο Μαδρίτης, για να αποκλειστεί στη συνέχεια από την Μποαβίστα.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο χωριό Ελιά της Κρήτης μαζί με την σύζυγο του Κατερίνα 

3/1/2018: Πέθανε σε ηλικία 85 ετώ γνωστός ηθοποιός και υπηρέτης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Χρήστος Δοξαράς

Ο Χρήστος Δοξαράς γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Εθνικού Ωδείου και κινηματογράφο στην ΑΣΚΕ. Τη δεκαετία του 1970 απομακρύνθηκε από τη σκηνή και ανέπτυξε ευρύτατη συγγραφική δραστηριότητα, η οποία επεκτάθηκε επί σειρά ετών σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Ηταν αυτός που μετέφερε αριστουργηματικά τo μυθιστόρημα «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου στην τηλεόρασή. Η «Λωξάντρα» το 1980 στην ΕΡΤ αποτελεί ίσως την πιο πιστή διασκευή αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος.
Είχε γράψει τα σενάρια για πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως «Χαμογελάστε παρακαλώ» το 1983 στην ΕΡΤ, «Οικογένεια Βλαμένου» στην ΕΡΤ το 1986 του Δ. Ψαθά σε σενάριο Χρ. Δοξαρά, «Μιά απίθανη γιαγιά» το 1991/ΕΤ2, «το λευκό σταυρόλεξο» 1986 στην ΕΡΤ, «Η παγίδα» 1987 απ το βιβλίο του Μαν. Κορρέ σε σενάριο Χρ. Δοξαρά στην ΕΤ1,»Το ημερολόγιο ενός θυρωρού» 1979 στην ΥΕΝΕΔ κ.α.

Είχε, δε, συμμετοχή σε περισσότερες από 30 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

11/1/2018  Πεθαίνει από έμφραγμα  ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και της Δόξας Δράμας  Τάκης Λουκανίδης.

Ο Τάκης Λουκανίδης γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1937 στο Μεσοχώρι Παρανεστίου Δράμας από αγροτική πολύτεκνη οικογένεια. Οι γονείς του ονομάζονταν Γιώργος και Χριστίνα και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Θανάση που επίσης υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής της Δόξας και του Ολυμπιακού, τον Χαράλαμπο, την Κωνσταντία και την Σοφία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, τον οποίο κρέμασαν οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής το 1942.

Από τότε η μητέρα τους έγινε και πατέρας για τα πέντε παιδιά της. Τους συμπαραστεκόταν ακόμα και στο γήπεδο, στις κερκίδες της θρυλικής Δόξας. Από το 1947 είχαν μετακομίσει στη Δράμα σε ένα σπιτάκι δύο δωματίων και η μάνα του έκανε δυο δουλειές για να ζήσουν. Ωστόσο, τον μικρό Τάκη αναγκάστηκε να τον βάλει στο ορφανοτροφείο, από όπου βγήκε πτυχιούχος της Μέσης Γεωπονικής Σχολής της Κομοτηνής.

Ο Τάκης έπαιζε μπάλα στο ορφανοτροφείο της Δράμας και στη Γεωπονική μπήκε στην ομάδα της Σχολής ως τερματοφύλακας αρχικά και έπειτα ως μέσος, αμυντικός, επιθετικός και σε όποια θέση είχε ανάγκη η ομάδα, μπορούσε να αγωνιστεί.

Υπέγραψε το πρώτο του δελτίο το 1953 στην ΑΕΚ Κομοτηνής. Το 1955 υπογράφει στη Δόξα Δράμας, αλλά ένα σπάσιμο στο χέρι τον αφήνει πίσω στις προπονήσεις την πρώτη χρονιά. Τελικά με μεγάλη προσπάθεια καταφέρνει να παίξει στην πρώτη ομάδα, αν και ήταν μόλις 19 χρονών. Και τι ομάδα: Αντώνης Γεωργιάδης, Παρ. Γρηγοριάδης, Παύλος Γρηγοριάδης, Κοτρίδης, Ιωάννου, Πιστικός κι ο αδελφός του Θανάσης. Παράλληλα, πιάνει δουλειά στην Ηλεκτρική Εταιρεία της πόλης και εξασφαλίζεται επαγγελματικά.

Το 1958 καλείται στην Εθνική ομάδα, ο μόνος παίκτης εκτός ΠΟΚ, για τον αγώνα με την μεγάλη Γαλλία των Φονταίν, Κοπά, για το Κύπελλο Εθνών. Ντεμπούτο του Λουκανίδη αλλά συντριβή με 1-7, μια από τις μεγαλύτερες της εθνικής ομάδας. Επίσης, αγωνίζεται στην Εθνική Ενόπλων κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Ενδιαφέρεται και ο Παναθηναϊκός, με τον οποίο ο παίκτης τα βρίσκει. Η Δόξα αντιδρά κι έτσι ο Λουκανίδης φεύγει για ένα χρόνο στην Κύπρο, στον Α.Π.Ο.Ε.Λ., από όπου σύμφωνα με κάποιο κανονισμό της εποχής, μπορούσε στη συνέχεια να μεταγραφεί σε οποιαδήποτε ομάδα επιθυμούσε.

Τελικά, το 1961 υπογράφει στον Παναθηναϊκό, αφού στο μεταξύ τον είχαν πλησιάσει και παράγοντες του Ολυμπιακού.

Στον Παναθηναϊκό αγωνίστηκε ως το 1969, κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ελλάδος. Στο μεσοδιάστημα γνώρισε τη σύζυγό του, την Άννη, αλλά επειδή δεν τον ήθελαν οι δικοί της αναγκάστηκαν να φύγουν στη Νότια Αφρική το 1965. Έπαιξε κι εκεί σε μια ομάδα για λίγους μήνες.

Λίγο αργότερα, κατάφερε να πάρει μεταγραφή στον Άρη, στον οποίο αγωνίστηκε μία σεζόν και έφτασε ως την κατάκτηση του Κυπέλλου. Ήταν το τέλος μιας λαμπρής καριέρας. Στη συνέχεια ασχολήθηκε επαγγελματικά με το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που είχε ανοίξει.

Μεγάλο του προσόν ήταν ότι μπορούσε να αγωνιστεί σε πολλές θέσεις γι’ αυτό θεωρείται ένας από τους πιο πλήρεις Έλληνες ποδοσφαιριστές. Αγωνίστηκε στην ΑΕΚ Κομοτηνής και στη Δόξα Δράμας. Πριν προλάβει κάποια ευρωπαϊκή ομάδα να τον εντάξει στο δυναμικό της, ο Αντώνης Μαντζαβελάκης τον έφερε στον Παναθηναϊκό το 1962, με τον οποίο αγωνίστηκε για 7 χρόνια.

Είχε 50 συμμετοχές (13 γκολ) με τη Δόξα Δράμας. Σε 142 αγώνες στην Α΄Εθνική με τον Παναθηναϊκό σκόραρε 59 φορές και άλλες 12 στο κύπελλο. Συμμετείχε σε 11 παιχνίδια στην Ευρώπη επιτυγχάνοντας 3 γκολ. Με τον Παναθηναϊκό κέρδισε 3 πρωταθλήματα (1962, 1964, 1965) και ένα κύπελλο (1967).

Έκλεισε την καριέρα του στον Άρη Θεσσαλονίκης, με τον οποίο έπαιξε σε 45 αγώνες (8 γκολ) και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 1970.Συμμετείχε σε 23 αγώνες της Εθνικής Ελλάδας και σκόραρε 3 φορές.

13/1/2018: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών ο τραγουδοποιός Τζίμης Πανούσης

Γεννήθηκε στις 12/2/54 από μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς -τον Θεόδωρο και τη Φωτεινή- στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Χολαργό. Το 1973 βρήκε από αγγελία δουλειά σε περιοδεύοντα θίασο. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το θίασο για να δουλέψει ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία παραιτήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Μουσικά δηλώνει αυτοδίδακτος και παίζει λίγο απ’ όλα. Πρώτες προσπάθειες στο χώρο της μουσικής έγιναν με το σχήμα Χαρούμενη Κουδουνίστρα όταν ακόμα ήταν στο Γυμνάσιο. Στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1970 σχηματίστηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες από τον Τζίμη Πανούση (φωνή, στίχοι, μουσική) και τους Σπύρο Πάζιο (κιθάρα, synthesizer, έγχορδα), Γιάννη Δρόλαπα (ηλεκτρική κιθάρα), Βαγγέλη Βέκιο (τύμπανα) και Δημήτρη Δασκαλοθανάση (μπάσο). Στη συνέχεια προστέθηκε και ο Van Svarnas (σαξόφωνο). Η πρώτη τους εμφάνιση σε κοινό έγινε το 1980 στο “Skylab” στην Πλάκα ενώ η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι ο δίσκος Μουσικές Ταξιαρχίες που κυκλοφόρησε από την MINOS-EMI το 1982. Νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει μία ανεξάρτητη παραγωγή σε κασέτα, το “Disco Tsoutsouni”.

Ακολούθησαν οι δίσκοι Αν η Γιαγιά μου είχε Ρουλεμαν (1984) και Hard Core (ζωντανή ηχογράφηση, 1985). Το 1983 οι Μουσικές Ταξιαρχίες καμουφλάρονται κάτω από το όνομα Alamana’s Bridge (= Γέφυρα της Αλαμάνας) και συμμετέχουν στο δίσκο-συλλογή ελληνικού ροκ Made in Greece Vol.1, παρά τις αντιρρήσεις της τότε δισκογραφικής τους εταιρείας. Από τον επόμενο δίσκο “Κάγκελα Παντού” (1986) ο Πανούσης αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του.

Το 1987 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος από την MINOS-EMI Χημεία και Τέρατα. Οι επόμενοι δύο δίσκοι Δουλειές του Κεφαλιού / The Greatest Kitsch Live! (1990) και Ο Ρομπέν των Χαζών (ζωντανή ηχογράφηση,1992) κυκλοφορούν από την Music Box International, ενώ το Vivere Pericolosamente από την Warner το 1993. Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε εφτά χρόνια μετά, το 2000, με τίτλο “Με Λένε Πόπη” (ζωντανή ηχογράφηση). Κυκλοφόρησε επίσης μαζί με το περιοδικό Μετρό το 2002 το ολιγόλεπτο CD “Δείγμα Δωρεάν” με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τελευταίες παραστάσεις του.

Στις 20 Γενάρη του 2009 κυκλοφόρησε ένα διπλό DVD με ζωντανή κινηματογράφηση της παράστασης “Της Πατρίδας μου η Σημαία”, που δόθηκε το 2008 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Την άνοιξη του 2015 οι Μουσικές Ταξιαρχίες επανενώθηκαν για μια σειρά εμφανίσεων στο Κύτταρο μετά από 30 χρόνια απουσίας.

Πέρα από τη μουσική o Τζίμης Πανούσης έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έχει μια δεκαπεντάχρονη ιστορία σαν ραδιοφωνικός παραγωγός στους ραδιοσταθμούς Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 μισό Θεσσαλονίκης, ΣΚΑΪ 100.3FM, City FM 99.5. Η τηλεοπτική εκπομπή του Κορίτσια ο Τζίμης που επρόκειτο να μεταδοθεί από την τότε ΕΤ 2 το 1995 τελικά «κόπηκε», ωστόσο στιγμιότυπά της έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει κατά τη διάρκεια τηλεοπτικών συνεντεύξεών του. Έχει εμφανιστεί έκτακτα σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Δέκα Μικροί Μήτσοι.

Έχουν εκδοθεί έξι βιβλία του Πανούση, κυρίως βασισμένα στις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Πρώτο ήταν το Η Ζάλη των Τάξεων (Γνώσεις, 1989) που περιέχει 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας που ακούστηκαν από την εκπομπή “Δούρειος Ήχος” στον Top FM την περίοδο 1988-89, ακολούθησαν τα Πικρέ, Μικρέ Μου Αράπη (Opera, 1990) που είναι μια σαπουνόπερα 22 επεισοδίων που ακούστηκε από τον “Δούρειο Ήχο” το καλοκαίρι του 1989 και Το Κυνήγι της Γκόμενας (Opera, 1992) που αποτελείται από 30 σύντομες γυναικείες βιογραφίες.

Το 1996 κυκλοφόρησε το Υγιεινή Διαστροφή (Opera), για τα 20 χρόνια της παρουσίας του, που συμπεριλαμβάνει την έκδοση σε CD του Disco Tsoutsouni και περιέχει το σύνολο των στίχων των τραγουδιών του μέχρι τότε καθώς και συνεντεύξεις, γκάλοπ κ.α. Τον Ιανουάριο του 2002 παρουσίασε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ τον “εναλλακτικό Καζαμία 2002” με τον τίτλο “Μωρόν λαβέ” ντυμένος με μαντήλα τύπου Παλαιάς Διαθήκης κρατώντας κούκλα βρέφους, τυλιγμένο με την αστερόεσσα. Στο ίδιο το αφιέρωμα φέρεται και με στολή του Άη Βασίλη με εξάρτυση Αφγανού τρομοκράτη ν΄ αναφωνεί το σύνθημα για την Καμπούλ: “Μπόμπα – τσόντα και καμπάνα” αποκαλώντας την ισλαμική μαντήλα μπούργκα “παραδοσιακό ταλιμπανιστήρι”.

To 2005 κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα ακόμα δύο βιβλία του από τις εκδόσεις Opera με τίτλους Μικροαστική Καταστροφή και Πούστευε και Μη Ερεύνα, ενώ το 2010 κυκλοφόρησε το πολύτομο έργο “Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο”. Το 2011 παρουσίαζε καθημερινή ημίωρη ραδιοφωνική εκπομπή σατιρίζοντας πολιτικά γεγονότα με τον τίτλο “Δούρειος ήχος”, με εναρκτήρια ατάκα “Αμερικανοτσολιάδες, ελβετόψυχοι, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι, ελεύθεροι πολιορκημένοι επαγγελματίες ήλθεν η ώραν σας” – “Αβάντι πόμολο !” (με μουσική υπόκρουση το “Αβάντι Πόπολο”).

Η ιδεολογική στάση του Πανούση και η καυστική του σάτιρα τον έχει φέρει αρκετές φορές αντιμέτωπο με το δικαστήριο, αρχής γενομένης από το 1980, με μία κατηγορία από το Πλημμελειοδικείο Καρδίτσα για περιύβριση αρχής. Ακολούθησαν αρκετές δίκες με κύρια κατηγορία την αθυροστομία του Τζίμη αλλά και τον καυστικό του στίχο που έθιγε άμεσα και έμμεσα πρόσωπα και καταστάσεις. Κατά την περίοδο πριν την κατάργηση της λογοκρισίας (περίπου το 1984) από τους δίσκους των Μουσικών Ταξιαρχιών λογοκρίνονταν λέξεις που “προσέβαλαν τη δημόσια αιδώ”. Με το δίσκο Δουλειές του Κεφαλιού κατηγορήθηκε για περιύβριση εθνικού συμβόλου αφού στο εξώφυλλο του δίσκου εικονιζόταν να ανοίγει τρύπες σε ελληνικές σημαίες..

Ο Πανούσης έχει κατηγορηθεί από το ΚΙΣ για εκφράσεις αντισημιτικών απόψεων συνήθως σχετικά με τις θέσεις του περί την σύρραξη Ισραήλ – Παλαιστίνης. Κατά τη διάρκεια τις εκπομπής του Δούρειος Ήχος στο σταθμό City 99,5 το 2009, δήλωσε κατά τ’ άλλα «Εβραίοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι κακή σας μέρα, κακό ψόφο να ‘χετε […]», και «[…] ελέγχουν οι εβραίοι όλες τις τράπεζες της αμερικανικής αυτοκρατορίας, ελέγχουν όλο το Σόου Μπιζ που είναι σε επιδέξια εβραϊκά χέρια […]», παραπέμποντας ταυτόχρονα στον πόλεμο στη Γάζα.

Το 2013, Ελληνικές εβραϊκές κοινότητες ενοχλήθηκαν από τη χρήση ενός συμβόλου στην αφίσα του Πανούση για την παράσταση Troika Club, που απεικόνισε το αστέρι του Δαβίδ μπλεγμένο με μια σβάστικα (το εν λόγω σύμβολο χρησιμοποιείται από την σέχτα των ραελιστών («Raelists» στα αγγλικά)). Σε σχέση με αυτό το σύμβολο έχει κάνει δηλώσεις για την ισραηλιτική πολιτική, χρησιμοποιώντας την λέξη “εβραιοναζί”.

Ο Τζίμης Πανούσης είχε έναν γιο, τον Άρη, και μια κόρη, τη Φωτεινή.

14/1/2018: Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 86 ετών άφησε ο Αριστείδης Ρουμπάνης, ο οποίος είχε λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε περισσότερα από δύο αθλήματα και γι’ αυτό το όνομα του ξεχώριζε μεταξύ δέκα Ελλήνων πολυσύνθετων Olympians Αθλητών. Μάλιστα, μετά το θάνατο του Φαίδωνα Ματθαίου, ήταν ο τελευταίος εν ζωή αθλητής στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Ο Ρουμπάνης συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952 στο ακόντιο και στην Ολυμπιακή Ομάδα Μπάσκετ. Στο Ακόντιο κατείχε το Πανελλήνιο ρεκόρ με 65,98, ενώ στο μπάσκετ έπαιζε «φορ» (σήμερα Νο 4) τόσο στον Πανελλήνιο, όσο και την Εθνική Ομάδα.

Παράλληλα, ήταν μέλος της «Χρυσής Πεντάδας» του Πανελλήνιου, με τον οποίο πανηγύρισε τρία πρωταθλήματα Ελλάδας (1953, 1955, 1957), ενώ αγωνίστηκε και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στην Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε σε 25 αγώνες σημειώνοντας 275 πόντους (11 μ.ο.). Αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ 1951 (στο οποίο ήταν ο πρώτος σκόρερ για την Ελλάδα με 61 πόντους), στους Μεσογειακούς Αγώνες 1955 (3η θέση) και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Υπήρξε επίσης και επιτυχημένος ακοντιστής και σφαιροβόλος, καθώς κατείχε το Πανελλήνιο ρεκόρ ρίψης ακοντίου με 65,98 μ. και 16,97 μ. αντίστοιχα.

Ο Ρουμπάνης είχε γεννηθεί στις 9 Μαρτίου 1932 στην Τρίπολη και υπήρξε γιός του γυμναστή Σάββα Ρουμπάνη και αδελφός του Ολυμπιονίκη Γιώργου Ρουμπάνη.

14/1/2018: Πέθανε από ανακοπή καρδιάς ο δημοσιογράφος Θοδωρής Μιχόπουλος. Ήταν 66 ετών, γεννημένος στην Πάτρα, το 1952.

Ηταν στενός συνεργάτης του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν ο υπεύθυνος του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου.

Εργάστηκε επί πολλά χρόνια στην ιδιωτική τηλεόραση, στα κανάλια Ant1, Star, Σκάι  και την ΕΡΤ, ενώ ήταν αρθρογράφος της εφημερίδας «Η Εποχή».

Με πολυετή παρουσία στην ΕΡΤ ο Θοδωρής Μιχόπουλος, αρχισυντάκτης για χρόνια δελτίων ειδήσεων, ήταν η ψυχή πολλών επιτυχημένων δημοσιογραφικών εκπομπών. Υπηρέτησε την δημοσιογραφία και από θέσεις ευθύνης σε άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες.

Με σημαντική κοινωνική δράση και πολιτική παρουσία, ο Θοδωρής Μιχόπουλος βρέθηκε μετά τις εκλογές του 2015 στην θέση του επικεφαλής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού, ενώ για σημαντικό διάστημα είχε την ευθύνη για την ενημέρωση σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της χώρας μας με τους δανειστές.

17/1/2018: Eφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών   ο επιχειρηματίας που κυριάρχησε στο εμπόριο σε Ελλάδα και Ευρώπη για δεκαετίες και έγινε σλόγκαν Γρηγόρης Σαράφης. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Από μικρός ήταν ανήσυχο πνεύμα. Στα 16 του έφυγε από το σπίτι για να καταταγεί στον ΕΛ.ΑΣ.. Μετά τις σπουδές του στην Ανωτάτη Εμπορική, έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου παντρεύτηκε και γύρισε στα Τρίκαλα, για να αναλάβει το εμπορικό κατάστημα του πατέρα του.

Σύντομα, άνοιξε τα φτερά του και ξεκίνησε μια χωρίς προηγούμενο επιχειρηματική ανάπτυξη βάζοντας το σλόγκαν «Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στην Αθήνα, Σαράφης στο Παρίσι» στα χείλη όλης της Ελλάδας.

Αριστερός, με βαθιά ριζωμένες δημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές, με μεγάλη αγάπη στη δουλειά του -«την κάνω με μεράκι» έλεγε- και τους συνεργάτες του. Πρωτοπόρος στη διαχείριση των καταστημάτων, επιδίωκε να φέρνει ότι πιο μοντέρνο και καινούργιο στη μόδα για τους άντρες στα μαγαζιά του. Την αγάπη του για τα ταξίδια την μοιράζονταν με τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Πάντα έβαζε τα Τρίκαλα μπροστά, όχι μόνο στα σλόγκαν, διατέλεσε δημοτικός σύμβουλος, είχε καρδιακούς φίλους. Καταπιάνονταν με πολλά, με ψαρέματα, κάμπινγκ, γρήγορα αυτοκίνητα, τα ρεμπέτικα και τη τζαζ.  

5/2/2018: Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, ο ηθοποιός Κώστας Μπακάλης, που έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συμμετοχή του σε ταινίες όπως οι Λούφα Και Παραλλαγή, Τροχονόμος Βαρβάρα και Βασικά Καλησπέρα Σας, θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, όπως οι Μικρομεσαίοι και Φόβος Και Πάθος.  Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές όπως: 1) Απόρρητος Φάκελος 27 σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρίων (ΥΕΝΕΔ 1972), 2) 38ο Αστυνομικό τμήμα σε σενάριο και σκηνοθεσία Τζίμμυ Κορίνη - Jimmy Corinis (ΥΕΝΕΔ 1972), 3) Η Μάχη των Πελαργών σε σκηνοθεσία Μάριου Ρετσίλα (ΥΕΝΕΔ 1981), 4) Ανάμεσα σε τρείς Γυναίκες σε σκηνοθεσία Κώστα Πρέκα (ΥΕΝΕΔ 1982), 5) Ο Ταξιτζής (ΥΕΝΕΔ 1979), 6) Οι Αξιόπιστοι σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου (ΥΕΝΕΔ 1982), 7) Το Ξεκίνημα της Φωτιάς σε σκηνοθεσία Κώστα Λυχναρά (ΕΡΤ 1982), 8) Οι Ιερόσυλοι σε σκηνοθεσία Κώστα Λυχναρά (ΕΡΤ2 1983), 9) Μαργαρίτα Στέφα σε σκηνοθεσία Κώστα Πρέκα (ΕΡΤ2 1983), 10) Η Επιστροφή σε σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου (ΕΡΤ 1982), 11) Η Έκτη Εντολή σε σκηνοθεσία Κώστα Λυχναρά (ΕΡΤ2 1989), 12) Η Δίκη σε σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου (ΕΤ2 19991), 13) Η Οργή των Θεών σε σκηνοθεσία Κώστα Λυχναρά (ΣΚΑΙ 1994) κ.α Αξιόλογη η συμμετοχή του σε πολλές κινηματογραφικές ταινίας και πολλά θεατρικά έργα καθώς και η συμμετοχή σε περιοδεύοντες θιάσους (Δωδεκανησιακό θέατρο κλπ).

10/2/2018: Αφήνει σε νοσοκομείο της Αθήνας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 74 ετών   ο σχεδιαστής μόδας  Δημήτρης Παρθένης. Ο οραματιστής σχεδιαστής που μέσα από το brand Parthenis επικοινώνησε την αγάπη του για την κομψότητα και το απέριττο ντύσιμο, αλλάζοντας την ελληνική μόδα, άνοιξε το πρώτο του κατάστημα, την μπουτίκ Brigitte, το 1970 στην Αθήνα, στο οποίο εκτός από τα πράγματα που πουλούσε σχεδίασε τις προσωπικές του σειρές.
 

12/2/2018: Πέθανε  σε ηλικία 91 ετών ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας μετά από ταλαιπωρία σχεδόν ενάμιση χρόνου με κάταγμα και πνευμονική ανεπάρκεια.
Ο Βασίλης Φίλιας γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1927 και τις γυμνασιακές σπουδές του ολοκλήρωσε στο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Ως νεαρός μαθητής έλαβε μέρος στην Αντίσταση. Τον Οκτώβριο του 1944 συνελήφθη από τον ΕΛΑΣ αλλά σύντομα απελευθερώθηκε.
Το 1946 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το καλοκαίρι του 1949 επιστρατεύθηκε και επιλέχθηκε ως Έφεδρος Αξιωματικός.
Στις αρχές του 1953 πήρε το πτυχίο της Νομικής και μετέβη στο Βερολίνο όπου φοίτησε στη Σχολή Θεωρητικών Οικονομικών. Το 1961 έλαβε το Διδακτορικό του δίπλωμα και επέστρεψε στην Αθήνα όπου εργάστηκε αρχικά στον Οργανισμό Βιομηχανικής Αναπτύξεως στο τμήμα Βιομηχανικών έργων.
Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Εποχές», «Τεχνικά χρονικά» και «Αρχιτεκτονικά θέματα», ενώ συμμετείχε στην οικονομική στήλη της εφημερίδας «Εβδομάδα».
Από το 1964 έως το 1967 ήταν Γενικός Γραμματέας στην Εταιρεία Προγραμματισμού, ενώ είχε αναλάβει την Έρευνα Μετανάστευσης στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.

Μετά το πραξικόπημα του 1967 ο Βασίλης Φίλιας οργανώθηκε μαζί με άλλους διανοουμένους την αντιστασιακή οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα». Τον Ιούνιο του 1968 συνελήφθη από την Ασφάλεια και οδηγήθηκε στις Φυλακές Αβέρωφ. Τον Μάιο του 1969 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε 18,5 χρόνια φυλακή. Με την αμνηστία του 1973 αφέθηκε ελεύθερος.

Το 1974 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και υπήρξε επικεφαλής του κέντρου μέχρι το 1981.

Το 1975 διορίζεται εντεταλμένος υφηγητής Κοινωνιολογίας στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και το 1977 εκλέχθηκε καθηγητής.

Τον Ιούνιο του 1975 διαγράφτηκε από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.

Το 1975 άρχισε να συνεργάζεται με την Ελευθεροτυπία (μέχρι το 1986) και υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού «Οικονομία και Κοινωνία».

Από το 1977 και για σειρά ετών δίδαξε στη Σχολή Ελευθέρων Σπουδών «Εργαστήρι Δημοσιογραφίας». Από το 1978 έως το 1987 έδωσε διαλέξεις σε όλη την Ελλάδα στο πλαίσιο του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου – θεσμού που σύστησε το Υπουργείο Παιδείας.

Το 1980 – 1981 διατέλεσε Πρύτανης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ το διάστημα 1985-1989 διατέλεσε πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο.

Υπήρξε επί σειρά ετών καθηγητής στην Σχολή Εθνικής Άμυνας και τη Σχολή Πολέμου της Πολεμικής Αεροπορίας καθώς και διευθυντής σύνταξης στην «Αεροπορική Επιθεώρηση» του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας.

Ο Βασίλης Φίλιας συνέγραψε 22 βιβλία. Το βιβλίο του «Κοινωνία και Εξουσία στην Ελλάδα», το οποίο συνέγραψε εξ ολοκλήρου στην φυλακή, αποτελεί ευαγγέλιο για πολλούς επιστήμονες, ενώ το βιβλίο του «Από τα αξέχαστα και λησμονημένα» για τον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στην χούντα του 1967, περιγράφει γλαφυρά την εποχή της Αντίστασης.

Στις εκλογές του 1985 συμμετείχε ως υποψήφιος συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ, σε μη εκλόγιμη θέση. Το φθινόπωρο του 1985 ήταν συνιδρυτής του φορέα Λαϊκή Αγωνιστική Ενότητα.

Το 1986 διαφοροποιήθηκε από την φιλοκυβερνητική γραμμή της Ελευθεροτυπίας, αποχώρησε και άρχισε συνεργασία ως σχολιογράφος με την εφημερίδα Πρώτη έως το 1988, οπότε διέκοψε και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Έθνος.

Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989 συμμετείχε ως υποψήφιος του Συνασπισμού στη Β’ Αθηνών. Τον Ιούλιο του 1989 διορίστηκε πρόεδρος του Δ.Σ. της Ολυμπιακής Αεροπορίας μέχρι το τέλος του 1992. Από το 1991 υπήρξε υπεύθυνος της ελληνικής έκδοσης του διεθνούς περιοδικού «Ο Σοσιαλισμός του Μέλλοντος».

18/2/2018 Τραγικός θάνατος για τη δημοσιογράφο Καρολίνα Νουντλ Κάλφα σε ηλικία μόλις 50 ετών, έπειτα από πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι της στη Χαλκιδική.

Η Καρολίνα Νουντλ γεννήθηκε το 1968 στη Γερμανία και, μετά την ολοκλήρωση των λυκειακών σπουδών της, φοίτησε σε ιδιωτικές σχολές Ελλάδας και Γερμανίας.

Την δημοσιογραφική της σταδιοδρομία άρχισε το 1988, σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, ως ρεπόρτερ και εκφωνήτρια ειδήσεων, ενώ συνέχισε την πορεία της σε τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.

Το 1990 επιμελείτο και παρουσίαζε εβδομαδιαία καλλιτεχνική εκπομπή στον Τ/Σ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV», ενώ το 1992 παρουσίασε ειδησεογραφικά δελτία στον Τ/Σ «ANTENNA TV».Συνέχισε να εργάζεται σε διάφορα Μέσα, κυρίως της Βορείου Ελλάδος, ενώ από το 2004 έως και το τέλος της λειτουργίας του σταθμού, εργάστηκε ως ελεύθερη ρεπόρτερ στον Τ/Σ «ALTER CHANNEL».

Παράλληλα και για αρκετά χρόνια, αρθρογραφούσε σε πολλά έντυπα, ενώ η χαρακτηριστική φωνή της «έντυσε» πληθώρα διαφημιστικών μηνυμάτων και ντοκιμαντέρ.

Τα τελευταία χρόνια διέμενε στη Χαλκιδική μαζί με τη μητέρα της και τον γιο της.

18/2/2018 Πεθαίνει ο εξαιρετικός δημοσιογράφος της Καθημερινής, γνωστός από την στήλη ο «Φιλίστωρ» ,  Μιχάλης Κατσίγερας. 

Υπήρξε υντάκτης ύλης στην αρχή, υπεύθυνος για την πρώτη σελίδα από το 1989, , αρθρογράφος και πάνω απ’ όλα δημοσιγράφος με «αίσθηση της Ιστορίας».  


Η σχέση του με την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία του 20ου αιώνα ήταν οργανική. Ερευνητής, αναζητούσε πρωτογενείς πηγές, με σύμμαχο μια ισχυρή μνήμη και κριτήριο οξυδερκές και επίμονο. Ήταν μια ασφαλής «μηχανή αναζήτησης» πολύ πριν το Διαδίκτυο προσφέρει αφειδώλευτα την πληροφορία.

Γεννήθηκε το 1946 στην Αθήνα και σπούδασε  θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Paris III. Εργάστηκε στον ΣΚΑΪ και στην «Καθημερινή» , στην οποία ήταν υπεύθυνος για την  πρώτη σελίδα από το 1989.

Συμμετείχε με εισηγήσεις σε συνέδρια για θέματα ιστορίας του Τύπου και πολιτικής ιστορίας. Εργασίες: «La formation des travalleurs culturels du spectacle (en Grece)» [σε συνεργ.]. " Κεφαλονιά 1943. Η αναφορά του Ιταλού πολιτικού διοικητή Vittorio Seganti". "Ιωάννου  Μεταξά «24 ώρες αργοπορία» ανέκδοτο κείμενο σε θεατρική μορφή". Βιβλία: "Ελλάδα, 20ος αιώνας. Οι πρώτες σελίδες" (εκδ. Ποταμός, 1999). "Ελλάδα, 20ος αιώνας. Οι φωτογραφίες" (εκδ. Ποταμός, Α έκδοση δίτομο, Β έκδοση επίτομο). "Η Καθημερινή, πρώτες σελίδες, 1919-2000" (Β' έκδοση, "1919-2009"). "Οι εκλογές του 1946" (συλλογικό έργο, εκδ. Πατάκης, 2008).  "Από τον ανένδοτο στη δικτατορία" (συλλογικό έργο, εκδ. Παπαζήσης, 2009). "Ο Μαλαπάρτε και οι Ελληνες" (επίμετρο στο Κούρτσιο Μαλαπάρτε: "Η τεχνική του πραξικοπήματος", εκδ. Ιωλκός, 2009)».

8/3/2018 Πέθανε ο  δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλης Μουλόπουλος. Ο Βασίλης Μουλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Σπούδασε Οικονομία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Κατά τη διάρκεια της Χούντας δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο αντιδικτατορικό κίνημα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα της Lotta Conitnua. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1981. Εργάστηκε στο «Βήμα» ως διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος. Εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009. Υπήρξε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Αυγής και πρόεδρος του Δ.Σ. Left Media στο Κόκκινο. Για πολλά χρόνια ήταν διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος στο Βήμα ενώ είχε διατελέσει και πρόεδρος της Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) Hταν παντρεμένος με την δημοσιογράφο Μαρία Βύνιου και είχε μία κόρη.

10/3/2018: Πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο δημοσιογράφος Χρήστος Πασαλάρης.  Hταν επί σειρά ετών διευθυντής ιστορικών εφημερίδων, ενώ τελευταία αρθρογραφούσε στην Ελευθερία του Τύπου. 

Γεννήθηκε στα Εξάρχεια το 1925 και σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.

Στην Κατοχή (1941-1944), ο Χρήστος Πασαλάρης ως «Αλέξης» έδρασε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι και διέφυγε ως εκ θαύματος την εκτέλεση στην Καλλιθέα. Δραπέτευσε λίγο πριν από την απελευθέρωση.

Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης και, λίγο πριν τον κλείσουν, ως αρχισυντάκτης. Το 1946 κλείστηκε στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950, παρέα με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θανάση Κανελλόπουλο, Κώστα Δεσποτόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Βούλτεψη και άλλους.

Μετά την απόλυσή του, το 1951 εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος», «Έθνος», «Φιλελεύθερος», «Αθηναϊκή» και «Εμπρός». Συνεργάτες του υπήρξαν τότε οι Αλέκος Φιλιππόπουλος, Γιάννης Καψής, Τάκης Λαμπρίας, Δημήτρης Μαρούδας, Νίκος Φώσκολος, Κώστας Πρετεντέρης, Αλέκος Σακελλάριος, Κωστής Χαιρόπουλος, Νταίζη Μαυράκη και άλλοι.

Από το 1953, εργάστηκε επί 17 χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη ως Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Σύνταξης στα ΝΕΑ. Αποχώρησε το 1970 λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, όπως για τον ίδιο λόγο είχε αποχωρήσει και από το «Εμπρός».

Από το 1970 ως το 1974 διηύθυνε το εξαίρετο περιοδικό «Επίκαιρα» του Γιάννη Πουρνάρα με ξεχωριστούς συνεργάτες τον Φρέντυ Γερμανό, τον ΚΥΡ (Γιάννη Κυριακόπουλο), τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιώργο Μπέρτσο και άλλους. Αποχώρησε και πάλι όμως λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία.

Λίγο πριν από την πτώση της Χούντας εκλήθη να διευθύνει την τιμωρημένη «Βραδυνή», η  οποία τον Ιούλιο του 1974, με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεπέρασε τα 300.000 φύλλα, ρεκόρ που ουδέποτε μέχρι σήμερα καταρρίφθηκε. Μετά την αποχώρησή του από τη «Βραδυνή», λόγω και πάλι πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, εκλήθη το 1975 να διευθύνει την «Απογευματινή» του Νάσου Μπότση.

Τον Απρίλιο του 1983, μετά το θάνατο του Νάσου Μπότση και λόγω πολιτικής πάντοτε διαφωνίας με τον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, δέχθηκε πρόταση του Άρη Βουδούρη να του «στήσει» και να διευθύνει τον «Ελεύθερο Τύπο». Η συνεργασία όμως με την ιδιοκτησία δεν μακροημέρευσε λόγω και πάλι διαφωνίας σε θέματα δεοντολογίας.

Αμέσως μετά ο Χρήστος Πασαλάρης εκλήθη να διευθύνει την έγκυρη «Μεσημβρινή» του ομίλου Βαρδινογιάννη. Από το 1990 ως τον Ιούνιο του 2009, εργάστηκε ως διευθυντής ή σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος στις ιδρυματικές πλέον εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» και από το 2014 ως κύριος αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews.

Από το 1968 έως το 2015, εργάστηκε ως καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών σε σχολές δημοσιογραφίας, πλήθος δε διακεκριμένων σήμερα δημοσιογράφων υπήρξαν μαθητές του.

Τον Φεβρουάριο του 2016 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Φοίνικα. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση (1986 και 1998) για την ευδόκιμη υπηρεσία του, από το «Ίδρυμα Ιπεκσί» (1989) για το καλύτερο ρεπορτάζ, από την Ακαδημία Αθηνών (1985) για το βιβλίο του «Μια ζωή τίτλοι», από το Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στο λειτούργημα, από το ελληνικό κράτος με το μετάλλιο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως επίσης και από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» για τον ίδιο λόγο. Από την Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την προσφορά πινάκων της αείμνηστης συζύγου του Λούης για τα καρκινοπαθή παιδιά. Το 1909 η Βουλή καθιέρωσε «Ετήσιο βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας» στο όνομα του Χρήστου Πασαλάρη.

Τα βιβλία του είναι:
- Πως να γίνετε δημοσιογράφος (1970) - Έξι εκδόσεις
- Οι άσσοι της αστροναυτικής (1970) - Δύο εκδόσεις
- Καλημέρα νέα τεχνολογία (1983)
- Η πράσινη αλεπού (1987)
- Μια ζωή τίτλοι (1989) - Πέντε εκδόσεις
- Στου κουφού την πόρτα (1992)
- Οι βαρόνοι των media - Τρεις εκδόσεις
- Όρτσα και μη φοβάσαι (1994)
- Την αλήθεια και ας πονάει (2002) - Δύο εκδόσεις
- Η ιστορία του Τύπου 2006 - Δύο εκδόσεις
- Κάθε παλιό να σβηστεί (2015)

12/3/2018: Σε ηλικία μόλις 61 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Χρήστος Σιμαρδάνης, ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς και με ιδιαίτερα οικεία φωνή της ελληνικής τηλεόρασης.
 
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και πέρασε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του. Υποκριτική σπούδασε στο Central School of Speech and Drama στο Λονδίνο.
 
Τον γνωρίσαμε μέσα από γνωστές σειρές της τηλεόρασης, από το 1985 έως το 2013, μεταξύ των οποίων «Η ζωή του Αττίκ», «Πέτρινα χρόνια», «Η νταντά», «Λατρεμένοι μου γείτονες». Στον κινηματογράφο έπαιξε και σε αρκετές ταινίες όπως «Safe Sex», «Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο», «Ο Ηλίας του 16ου».
 
Να σημειωθεί πως ο Χρήστος Σιμαρδάνης ήταν από τους πρώτους Έλληνες καλλιτέχνες που μίλησαν ανοιχτά για τη σεξουαλική τους ταυτότητα ενίοτε ενοχλώντας κάποιους με τις απόψεις του.

17/3/2018: Φεύγει από τη ζωή ο Ταξίαρχος ε.α. Γεώργιος Παπαμελετίου, ο οποίος ήταν ο Διοικητής της Α΄ Μοίρας Καταδρομών και της Διμοιρίας της Γ΄ΜΑΚ που συμμετείχαν στην αποστολή Νίκη, το καλοκαίρι του 1974.

1/4/2018: Πεθαίνει από επιπλοκές που προκάλεσε στον οργανισμό του η γρίπη σε ηλικία μόλις 52 ετών, ο Στέλιος Σκλαβενίτης, ένα από τα τρία αδέρφια που ηγούνται της επιτυχημένης επιχείρησης supermarkets

3/4/2018: Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο γνωστός εφοπλιστής Γεράσιμος Αγουδήμος. Ο Καπτα Μάκης όπως τον αποκαλούσαν ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα της ακτοπλοΐας και όχι μόνο. Σπούδασε Ναυτιλιακά σε ιδιωτικό κολέγιο των Αθηνών, ενώ παράλληλα απασχολούνταν στην εταιρεία.

Θεωρούνταν ως ο μοναδικός παραδοσιακός εφοπλιστής της ακτοπλοΐας που κατάφερνε να παραμένει στο χώρο για δύο συνεχόμενες δεκαετίες, σε μία περίοδο που ο κλάδος είχε κλονιστεί από την αυτοκτονία του Παντελή Σφηνιά και τα λουκέτα του Π. Παναγόπουλου και του Γ. Στρίντζη.

Ο καπετάν Μάκης άρχισε την καριέρα του από ναύτης σε πλοία που έκαναν ταξίδια στη Μεσόγειο για να φτάσει να γίνει καπετάνιος και αργότερα πλοιοκτήτης. Μπορεί να έγινε γνωστός λόγω της ακτοπλοΐας, η εφοπλιστική του πορεία όμως άρχισε με φορτηγά πλοία το 1967, ενώ ο μύθος τον θέλει να έχει πουλήσει και να έχει αγοράσει μέχρι την ηχηρή πτώση του περισσότερα από 250 πλοία.

Ξεκίνησε το 1989 στην Ακτοπλοΐα με το «Νταλιάνα» και το «Μιλένα», ενώ στην συνέχεια προστέθηκε στο στόλο του η «Δήμητρα», τα ονόματα των τριών θυγατέρων του.

Το 1991 προστέθηκε στο στόλο του η επιβλητική «Ροδάνθη», προς τιμήν της συζύγου του Ροδάνθης Αγούδημου.

Το 1993 θα αποκτηθεί το «ΡΟ ΜΙΛ ΝΤΑ» που θα πάρει το όνομά του από τα αρχικά των ονομάτων της «ΡΟ δάνθης», της «ΜΙ λένας» και της «ΝΤΑ λιάνας».

Kαι το 1994 θα συμπληρωθεί η αρμάδα με τη δρομολόγηση του «Μαρίνα» στη γραμμή για Κάλυμνο-Κω-Ρόδο.

Λίγο μετά θα αποκτηθεί το δεύτερο «Δήμητρα», πρώην «Ionian Fantasy» του Στρίντζη σε αντικατάσταση του πρώτου «Δήμητρα» που πουλήθηκε στον Αντώνη τον Αγαπητό.

Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας με τις δυνάμεις του να τον προδίδουν και να φεύγει από τη ζωή. 

12/4/2018: H Ελλάδα θρηνεί έναν ακόμα ηρωα πιλότο της πολεμικής αεροπορίας. Ο 34χρονος σμηναγός (Ι) Γιώργος Μπαλταδώρος, χάνει τη ζωή του κατά τη συντριβή του Μιράζ 2000-5  

19/4/2018 Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή  ο μουσικός, ραδιοφωνικός παραγωγός, αρχισυντάκτης μουσικών περιοδικών, στέλεχος δισκογραφικής και με πολυσχιδείς δράσεις στον κόσμο της μουσικής, Γιάννης Κουτουβός. 
Επί πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου στην ΕΜΙ ενώ διετέλεσε αρχισυντάκτης στο περιοδικό Rock- New wave – Heavy metal.
Ο ίδιος, λάτρης της χέβι μέταλ, υπήρξε μουσικός με τα συγκροτήματα Mini boys και The Gravel παρουσιάζοντας τα δικά του τραγούδια.
Παραγωγός ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών συνέβαλε στην άνοδο της δημοτικότητας συγκροτημάτων όπως οι Iron Maiden, Saxon κλπ.
Παράλληλα ήταν μάνατζερ συγκροτημάτων ενώ ήταν ο άνθρωπος που έφερε για πρώτη φορά τους Scorpions στην Ελλάδα.

24/4/2018:  Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο ακαδημαϊκός Άγγελος Δεληβορριάς, κορυφαίος κλασικός αρχαιολόγος, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επί 41 χρόνια διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη.

Ο Άγγελος Δεληβορριάς είχε γεννηθεί το 1937. Σπούδασε αρχαιολογία-ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Freiburg. Το 1965 διορίστηκε, έπειτα από διαγωνισμό, στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, από την οποία παραιτήθηκε το 1969. Από το 1969 έως το 1972 συνέχισε τις σπουδές αρχαιολογίας στο Tübingen με υποτροφία Alexander von Humboldt, το 1972 έλαβε το δίπλωμα του διδάκτορος με βαθμό Magna cum laude και το διάστημα 1972-1973 έκανε μεταδιδακτορικές σπουδές στο Παρίσι, τη Σορβόνη και την École Pratique des Hautes Études.

Ως μέλος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας υπηρέτησε στην Κεντρική Υπηρεσία, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Αττικής, στην Πάτρα και τη Σπάρτη. Το 1973 έγινε διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, από το οποίο αποχώρησε το 2014. Το 1992 εξελέγη καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1998 έως το 2003 διετέλεσε διευθυντής προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών στο ίδιο Τμήμα. Το 2005 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο ως ομότιμος.

Είχε παραμείνει για μελέτη και επιστημονική ενημέρωση, κατόπιν προσκλήσεως ή με ειδική υποτροφία, στο Λονδίνο, το Μόναχο, το Βερολίνο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν μέλος ακαδημιών (Accademia Nationale dei Lincei, Αcademia Scientiarum et Artium Europae, Academia Europaea), επιστημονικών εταιρειών και σωματείων. Είχε λάβει ελληνικά και ξένα παράσημα και το αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας και ήταν επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίου Αιγαίου, του Δημοκριτείου Θράκης και του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης.

Μεταξύ άλλων, ανέλαβε την έρευνα του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνος κοντά στη Σπάρτη, που μελετά συστηματικά εδώ και χρόνια, ενώ τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύει σε επιστημονικά περιοδικά. Το ιερό, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Ευρώτα, κοντά στη Σπάρτη, πρώτος έσκαψε, το 1890, ο Χρήστος Τσούντας, διαπρεπές μέλος της Ακαδημίας και ακολούθησαν άλλοι. Η νέα έρευνα έφερε στο φως μέλη του περίφημου θρόνου του Απόλλωνος, που επέτρεψαν μία ακριβέστερη αναπαράσταση του μνημείου. Ακόμη, μελετήθηκαν το μυθολογικό, το επιγραφικό μέρος της παλαιάς και νέας ανασκαφής, η κεραμική, τα νομίσματα και διαφωτίστηκε η ιστορία του ιερού από τα αρχαιότατα χρόνια έως την περίοδο της ρωμαιοκρατίας.

Εντρύφησε, επίσης, στην τέχνη του Σκόπα, με την εξέταση των γλυπτών της Τεγέας και τη δημοσίευση, μεταξύ άλλων, της μελέτης στα γαλλικά, «Σκοπαδικά ΙΙ, Το άγαλμα της Υγιείας στον ναό της Αλέας στην Τεγέα», όπου κορμό γυναικείου αγάλματος άγνωστης ακριβούς προέλευσης ταυτίζει με το σώμα της φημισμένης κεφαλής της Υγίειας και το έργο σε γνήσιο του μεγάλου Σκόπα.

Βασικό για τη μελέτη των τύπων της Αφροδίτης είναι και το 150 σελίδων κείμενό του, Aphrodite στο Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae, το οποίο αποτελεί τη βάση κάθε μελέτης και σπουδής για τα έργα που εικονίζουν τη θεά, ενώ εξέχουσα θέση στα έργα του που αφορούν τη μεγάλη αρχαία γλυπτική, έχει το εξαιρετικά μεθοδικό και διαφωτιστικό βιβλίο «Η ζωφόρος του Παρθενώνος».

Το μουσειολογικό έργο του Άγγελου Δεληβορριά δεν περιορίζεται στο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο έχει οργανώσει ή έχει συμμετάσχει, από το 1974 έως το 2014, σε 130 εκθέσεις στην Ελλάδα και σε 39 εκθέσεις σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, που αποτέλεσαν καλλιτεχνικά γεγονότα.

Τέλος, δημιούργημά του είναι το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, όπως και το έξοχο ως σύλληψη και πραγματοποίηση Μουσείο Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, που δεν αφορούν την αρχαία τέχνη, αλλά δείχνουν την οικειότητα του νέου ακαδημαϊκού με την πνευματική δημιουργία άλλων εποχών της ιστορίας μας.

Ο κ. Δεληβορριάς είχε γράψει, εκτός πολλών άλλων, δύο ογκώδη βιβλία περιγραφικά του Μουσείου Μπενάκη, όπου εκθέτει διεξοδικά και με σαφήνεια τις αρχές και τις αντιλήψεις του περί μουσειολογίας.

30/4/2018:  Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο εκδότης Γίωργος Κουρής μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Ο Γιώργος Κουρής γεννήθηκε το 1937 στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς και ξεκίνησε να δημοσιογραφεί στην τοπική εφημερίδα Φωνή της Κεφαλονιάς που εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του, Μάκη.
Ήταν δημιουργός του Kouris Media Group και των καθημερινών εφημερίδων «Νέα Εφημερίδα», «Αυριανή», «ο Φίλαθλος», «Star», «Δημοκρατικός Λόγος», «η Νίκη» και «Kontra News» ενώ ίδρυσε και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Ράδιο Αθήνα», «Ράδιο Θεσσαλονίκη» και «Sprint fm».
Επίσης, είχε ιδρύσει τον τηλεοπτικό σταθμό «Κανάλι 29», συνέχισε με την ίδρυση του «Καναλιού 5» που μετεξελίχθηκε σε Alter Channel, του Extra Channel αμέσως μετά, ενώ το 2012 δημιούργησε το Kontra Channel και την ιστοσελίδα Kontranews.gr.

11/5/2018 Έφυγε από τη ζωή  σε ηλικία 63 ετών ο Χάρης Λάμπερτ, εξέχουσα μορφή της Pop Art στην Ελλάδα.

Ο Χάρης Λάμπερτ γεννήθηκε το 1955, σπούδασε καλές τέχνες στο Παρίσι. Εμπνευσμένος στα 80s από την ποπ μουσική και τα βίντεο κλιπ, θα δημιουργήσει το προσωπικό ζωγραφικό του ύφος το οποίο θα ονομάσει New Pop Painting και θα μετεξελίξει μέσα από performances, computer graphics και εικονοκλαστική art direction. Το 1987 δημιουργεί την εικαστική θεωρία της New Renaissance, πάνω στην οποία θα βασιστεί και η σκηνοθετική του γραμμή το 1992 στο μυθολογικής αισθητικής φιλμ «Η αρπαγή της Περσεφόνης». Ως γνήσιος κοσμοπολίτης καλλιτέχνης, με επιρροή από κάθε χώρα όπου έζησε και εργάστηκε (Ν. Ζηλανδία, Ελλάδα, Γαλλία, Ιαπωνία έχουν αφήσει το στίγμα τους στο έργο του), και τα τελευταία χρόνια μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο ατελιέ που διαθέτει σε Αθήνα και Τόκιο προωθώντας τη φιλοσοφία της Νew Renaissance, ευελπιστώντας να την εγκαθιδρύσει ως ένα παγκόσμιο αισθητικό κίνημα για τον 21ο αιώνα. 

17/5/2018: Πεθαίνει ο επιχειρηματίας Θεόδωρος Βασιλάκης, πρόεδρος της Aegean και της Autohellas
 
Ο Θεόδωρος Βασιλάκης γεννήθηκε το 1940. Από μικρός είχε επιχειρηματικό δαιμόνιο. Εργατικός και αυτοδημιούργητος. Το 1958 πήγε για σπουδές στις ΗΠΑ και επιστρέφοντας στην Κρήτη το 1961 μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση, στις διανομές των καυσίμων της εταιρίας «Ρέστης» στο νομό Ηρακλείου. Λίγα χρόνια αργότερα, με την εξαγορά της «Ρέστης» από την Texaco, από την οποία ο νεαρός, τότε, Θόδωρος πήρε το δικαίωμα διανομής καυσίμων σε όλη την Κρήτη, δημιουργώντας, παράλληλα, ιδιόκτητο δίκτυο πρατηρίων.

Προσβλέποντας στην άνοδο του ελληνικού τουρισμού το 1962 συνάπτει συμβόλαιο αντιπροσώπευσης στην Κρήτη της εταιρείας ενοικιάσεων αυτοκινήτου Hertz Ιnternational, ενώ δώδεκα χρόνια αργότερα, αγοράζει από τους Αμερικανούς την Hertz Hellas και τη μετονομάζει σε Autohellas. Ξεκίνησε με στόλο έξι αυτοκινήτων Volkswagen Beetle και σήμερα είναι η μεγαλύτερη εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτου (Rent a Car) στην Ελλάδα, βάσει των οικονομικών μεγεθών της και του στόλου των οχημάτων που διαχειρίζεται.

Στον Όμιλο Βασιλάκη συνυπάρχουν οι SEAT Τεχνοκάρ ΑΒΕΕ (αποκλειστικός εισαγωγέας αυτοκινήτων SEAT), Saab Vacar ABEE (αποκλειστικός εισαγωγέας αυτοκινήτων Saab), Βελμάρ ΑΕΒΕ (εξουσιοδοτημένος διανομέας και επισκευαστής αυτοκινήτων Ford, Opel, SEAT, Saab, Volvo, Honda & Mitsubishi), αλλά και η Autotechnica SA, αντιπροσωπεία των Hertz, Audi και SEAT στη Βουλγαρία.

Η Aegean τέλος, αποτελεί μία απόδειξη της επιτυχημένης επιχειρηματικής δραστηριότητας του κ. Βασιλάκη. Ο κ. Βασιλάκης αποφάσισε να μπει στις αερομεταφορές το 1994, προχωρώντας σε εξαγορές εταιρειών, κατάφερε να επεκταθεί και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες όσων επιθυμούσαν να ταξιδέψουν εντός και εκτός Ελλάδας. Η εταιρεία όχι μόνον επιβίωσε σ’ έναν από τους πιο δύσκολους και ανταγωνιστικούς κλάδους της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά βρίσκεται και στις πρώτες θέσεις, ανάμεσα σε μεγαθήρια, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση του ελληνικού τουρισμού. 

20/5/2018: Πεθαίνει ο  Βασίλης Τριανταφυλλίδης, γνωστός  ως Χάρρυ Κλυνν (7 Μαΐου 1940) ο οποίος αποθέωσε την σάτιρα στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης στις 7 Μαΐου του 1940 από φτωχή οικογένεια Πόντιων προσφύγων, τον Νίκο και την Κυριακή Τρανταφυλλίδη. Εξαιτίας δυσμενών οικονομικών συνθηκών, ωθήθηκε στην εργασία από την ηλικία των 5 χρόνων. Παράλληλα φοιτούσε στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο Kαλαμαριάς και αργότερα στο Πέμπτο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη αλλάζει τη ζωή του, καθώς, εκτός από το πρώτο βραβείο, «κερδίζει» την πρόταση του Οικονομίδη να τον ακολουθήσει στην Αθήνα.

Για τρία χρόνια ο Οικονομίδης υπήρξε δάσκαλος και οδηγός του. Παράλληλα με τις δραματικές του σπουδές στη σχολή του Π. Kατσέλη, εμφανίζεται περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα, όπως το «Kάστρο», ο «Bράχος», το «Tροκαντερό», το «Άλσος», και το «Γκρην Παρκ».

Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ, που ανθούσαν εκείνη την εποχή, για μια τριετία ως πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος. Μετά τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες («Γάμος αλά Ελληνικά» και «Τα 201 Καναρίνια») στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου, άρχισε να γίνεται πιο γνωστός.

Το 1964 ταξιδεύει για μερικές εμφανίσεις στο Μόντρεαλ. Αυτή η περίοδος της ζωής του κράτησε 10 χρόνια όπου δούλεψε στις HΠA και στον Kαναδά, σε κέντρα τις ελληνικής διασποράς, σε καφεθέατρα ως stand up comedian (νέο τότε είδος, που μετέπειτα το εισήγαγε στην Ελλάδα), ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και παράλληλα ως συγγραφέας σατιρικών κειμένων.

Συνεργάζεται επίσης για πολλά χρόνια με το περιοδικό «Playboy», την εφημερίδα «Daily Worker», το «Village» και το «On the double». Στο Σικάγο παντρεύεται τη γυναίκα του, Χαρίκλεια και εκεί αποκτά το πρώτο από τα 3 του παιδιά, τον Νίκο. Την περίοδο αυτή του προτάθηκε να παίξει και στη γνωστή ταινία «Καμπαρέ», την οποία προσφορά τελικά δεν δέχτηκε. Αργότερα στο Μόντρεαλ απέκτησε τον δεύτερο του γιο Αποστόλη, ενώ η κόρη του Κορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα.

Γυρίζει στην Ελλάδα το χειμώνα του 1974 και πρωτοεμφανίζεται στις μπουάτ της Πλάκας, στον «Aιγόκερω» και μετά στο «Zυγό» και τη «Διαγώνιο». Ύστερα δούλεψε στα νυχτερινά κέντρα «Διογένης», «Δειλινά» και «Στορκ». Άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για δέσιμο», που κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia το φθινόπωρο του 1978. Αυτός και οι υπόλοιποι δίσκοι του κρατάνε για χρόνια τις πρώτες θέσεις στα δισκογραφικά charts και οι ταινίες του σπάνε όλα τα ρεκόρ των εισιτηρίων.

Οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση του χαρίζουν τον τίτλο του εμπορικότερου καλλιτέχνη της χιλιετίας σύμφωνα με την AGB[εκκρεμεί παραπομπή]και οι παραστάσεις του στα θέατρα Ορφέας, Άλσος, Δελφινάριο και Μινώα κ.ά. καταρρίπτουν κάθε προηγούμενο εισπρακτικό ρεκόρ.

Το 1998 παρουσιάζεται η πρώτη του ζωγραφική έκθεση στον «Εικαστικό Κύκλο». Από το 2006 μένει μόνιμα στη γενέτειρά του Καλαμαριά, γράφει βιβλία (κυκλοφορούν 12 βιβλία του), παίζει θέατρο, ζωγραφίζει (8 ατομικές εκθέσεις) και ηγείται της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Καλαμαριάς.

Θέατρο (από το 1985 και μετά)

«Βαζελληνίδες – Βαζέλληνες» Γ. Kαλαμίτσης, Γ. Mανιώτης, A. Aνδρικάκη, Δελφινάριο, 1985

«Πράσινα δαμάσκηνα και ψιλές ελιές», Xάρρυ Kλυνν, Γιάννης Kαλαμίτσης, Ορφέας, 1986

«Σ’ όλο τον κόσμο είναι ίδια, μα στην Ελλάδα σπάει καρύδια», Xάρρυ Kλυνν, Γιάννης Kακουλίδης, Ορφέας, 1987

«Eλλάς το καφενείο σου», Xάρρυ Kλυνν, Γιάννης Kακουλίδης, Λάκης Μπέλλος, Άλσος, 1991

«Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, μάνα αν αργήσω φάε», Xάρρυ Kλυνν, Γιάννης Kακουλίδης, Λάκης Mπέλλος, Άλσος, 1992

«Πίτσες μπλε», Xάρρυ Kλυνν, Γιάννης Kακουλίδης, Λάκης Mπέλλος, Bαγγέλης Mπαλαφούτης, Άλσος, 1993

«Μπρόκολα και λαχανίδες, κάποιο λάκκο έχει η φάβα», Xάρρυ Kλυνν, Bαγγέλης Mπαλαφούτης, Άλσος, 1994

«Καυκαλήθρες και τσιτσίραυλα» Xάρρυ Kλυνν – Λάκης Mπέλλος – Θεόφιλος Bερύκιος – Γιώργος Γαλίτης,σκηνοθεσία Χάρρυ Κλυνν, Άλσος, 1995.

«Εμπρός προς τα πίσω», Χάρρυ Κλυνν, Λάκης Mπέλλος, Θεόφιλος Bερύκιος, Γιώργος Γαλίτης, 1996

«Στη Χάγη και στη φέξη, ο στόλος σας να φέξει!», Α. Πυριόχος, Χ. Ρώμας, Α. Χατζησοφιά, Π. Χατζηκουτσέλης, Άλσος, 1996

«Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες», επιθεώρηση, Λάκης Mιχαηλίδης, Nτίνος Σπυρόπουλους, Mιχάλης Άνθης, Βέμπο, 1997

«Έλληνες είστε και φαίνεστε», Λάκης Mιχαηλίδης, Kώστας Tσόκαλης, Θεόφιλος Bερύκιος, Ακροπόλ, 1998

«Μίλα μου… και μανταρίνια», επιθεώρηση, Χάρρυ Κλυνν, Λάκης Μπέλλος, Γιάννης Μακρής, Γιώργος Γαλίτης, Άλσος, 1999. Η επιθεώρηση αυτή ήταν και η πρώτη interactive θεατρική παράσταση που διαμορφωνόταν διαφορετικά κάθε μέρα, ανάλογα με τις παρεμβάσεις – υποδείξεις των θεατών που επισκέπτονταν το site της παράστασης.

«Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα… πάμε να φύγουμε», Λάκης Mιχαηλίδης, Bύρωνας Mακρίδης, Nτίνος Σπυρόπουλος, Δελφινάριο, 2000

«Ρόμπες ξεκούμπωτες», Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος, Μινώα, 2001

«Πασόκεμον», Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος, Αθήναιον, 2001

«Retalia Live», Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος, Μινώα, 2002

«Γιάφκα πορτοκάλι» (κωμωδία), Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλους, Μινώα, 2003

«Καλατράβα με και ας κλαίω…», Ντίνος Σπυρόπουλος, Γιώργος Γαλίτης, Δελφινάριο, 2004

«Και φάγανε αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα», επιθεώρηση, Ντίνος Σπυρόπουλος, Γιώργος Γαλίτης, Περοκέ, 2005

«Αγάντα, επιθεώρηση, Χάρρυ Κλυνν, Ντίνος Σπυρόπουλος 2007

«Ένας ήρωας με παντόφλες»(κωμωδία) Αλ. Σακελάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου 2008-2009

«Τι τους κοιτάτε ρε…»(Επιθεώρηση) Χάρρυ Κλυνν 2010

«Ουστ κοπρίτες»(Επιθεώρηση) Χάρρυ Κλυνν 2011

«Όποιον πάρει ο Χάρης»(Stand up music show) Χάρρυ Κλυνν 2012«Η αλήθεια να λέγεται» (Αυτοσχεδιαστικοί μονόλογοι με συμμετοχή κοινού βασισμένοι σε στοιχεία τεσσάρων κωμωδιών του Αριστοφάνη) Χάρρυ Κλυνν 2012-2013

«Με όπλο το γέλιο» (ONE MAN SHOW) Χάρρυ Κλυνν 2014

«Τα Λαμόγια» (Επιθεώρηση) Χάρρυ Κλυνν, Μάκης Αντωνόπουλος – Κύπρος » Θεατρο ΟΘΕΛΟΣ» 2014

Δισκογραφία

Το 1977 προτείνει στην EMI – Columbia να συνεργαστούν πειραματικά στην παραγωγή ενός σατιρικού δίσκου. Oι δίσκοι του Xάρρυ Kλυνν αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερο στοιχείο στο χώρο της Eλληνικής δισκογραφίας. Για πρώτη φορά σατιρικοί δίσκοι φιγουράρουν στην πρώτη θέση του Ελληνικού Top Ten.

Όλοι, ανεξαιρέτως, οι δίσκοι του υπήρξαν πρώτοι σε κυκλοφορία και ακόμα τα νούμερα-ρεκόρ πωλήσεων των δίσκων του Xάρρυ Kλυνν παραμένουν ακατάρριπτα.[εκκρεμεί παραπομπή]Κυκλοφορεί ακόμα μεγάλος αριθμός από πειρατικές κασέτες με ηχογραφήματα από ζωντανές του παραστάσεις και οι ραδιοφωνικές εκπομπές «Aραμπάδες με καρούλια», «Βάσανα που ‘χει η Αγάπη» που παρουσιάστηκαν από το Δεύτερο Πρόγραμμα της Eλληνικής Pαδιοφωνίας το 1981 μαζί με τον Aντώνη Aνδρικάκη.

Αναλυτικά η προσωπική δισκογραφία του είναι η εξής:

Για Δέσιμο (1978), EMI-Columbia

Δοξάστε Με (1979), EMI-Columbia

Πατάτες (1981), EMI-Columbia

Γεώργιος Σουρής (1982), EMI-Columbia

Μαλακά… Πιο Μαλακά (1984), EMI-Columbia

Έθνος Ανάδελφον (1985), PolyGram

Τίποτα (1987), PolyGram

Natin-Fatin (1987), PolyGram

Ραντεβού με την εισαγγελία (1989), PolyGram

Αποκάλυψις (1990), PolyGram

Γρανίτα από τζατζίκι (1992), PolyGram

The (X) Κλυνν Files Ανάποδα (1998), PolyGram

Κλασσικά Ηχογραφημένα (2002), MINOS-EMI (Τα καλύτερα των 5 πρώτων δίσκων)

Οι συμμετοχές του στην δισκογραφία είναι οι εξής:

Ζήτω το ελληνικό τραγούδι (1987), MINOS

Το χαμόγελο του Τάκη (1994), UNIVERSAL

Ποντιακή Ραψωδία (1997), Vasipap

Φανταρίστικα (2001), Δίφωνο

Τηλεόραση

Η σχέση του Χάρρυ Κλυνν με την τηλεόραση άρχισε με πολλά διαφημιστικά σποτ, τα περισσότερα από τα οποία έχουν βραβευθεί από τα Φεστιβάλ Ελληνικής Διαφημιστικής Δημιουργίας της EΔEE. Το 1990 και για τέσσερις συνεχείς χρονιές παρουσίαζε στον ΑΝΤ1 την εκπομπή «Harry Klynn Special Shows». Στο ίδιο κανάλι το 1995 παρουσίασε ένα one man show 10 επεισοδίων με το όνομα «Πολίτης Κλυνν».

Κινηματογράφος

Σύγχυση (1960) Ταινία μικρού μήκους του Δημήτρη Γαλάτη

Γάμος αλά Ελληνικά (1964) του Bασίλη Γεωργιάδη …. αδελφός Μίνας

Τα 201 καναρίνια (1964) των Nίκου Tσιφόρου και Πολύβιου Bασιλειάδη …. Πάρις

Αλαλούμ (1982)

Made in Greece (1983) …. Γιάννης Γιαννάκης

Εις μνήμην (1984). Γυρισμένη το 1981 αλλά λογοκριμένη μέχρι το 1984

Γυναίκες δηλητήριο (1993) Εμφάνιση στην ταινία …. πρόεδρος ΕΚΚ

Βόλτα στα Σύννεφα (1994) Ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Mπότση

Ράδιο Μόσχα (1995) του Νίκου Τριανταφυλλίδη …. μαγαζάτορας

Βιβλία

Ο Χάρρυ Κλυνν ξεκίνησε να γράφει από νεαρή ηλικία. Μόλις στα 15 του δημοσίευσε ένα ποίημά του στην εφημερίδα Μακεδονία. Μέχρι την ηλικία των 18 ετών πολλά από τα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε φιλολογικά περιοδικά της εποχής. Η συγγραφική του δραστηριότητα είναι συνεχής από τότε και πολύ υλικό του δεν έχει δει ακόμα το φως της δημοσιότητας.

Τα βιβλία του που κυκλοφορούν είναι τα εξής:

Η γέρμα, (1983), Εκδόσεις Κάκτος

Αλαλούμ και πάσης Ελλάδος, (1984), Εκδόσεις Καστανιώτης

Ο Καζαμίας του Ρούλη, (1986), Εκδόσεις Κάκτος

Happy Birthday, Νίκο, (1988), Εκδόσεις Καστανιώτης

Τρυφερά αγκάθια, (1988), Εκδόσεις Καστανιώτης

Επί σκηνής, (1997), Εκδόσεις Καστανιώτης

Πόλις, 1997, Εκδόσεις Καστανιώτης

Περί, (2000), Εκδόσεις Καστανιώτης

Αναλαμβάνω την ευθύνη, 2000, Εκδόσεις Καστανιώτης

Μυθολογία κειμηλίων, (2001), Εκδόσεις Καστανιώτης

Όταν βρέχει, τα χελιδόνια πετούν χαμηλά, (2003), Εκδόσεις Καστανιώτης

Σκονισμένη ακτή, (2010), Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Εμφύλιος Λόγος (2016), Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Ζωγραφική

Επηρεασμένος από τον ζωγράφο πατέρα του, δημιούργησε εκατοντάδες έργα ζωγραφικής, άλλα με τον κλασικό τρόπο και άλλα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Πρώτη ατομική έκθεση: 1998 στον «Εικαστικό Κύκλο» στην Αθήνα (35 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων φιλοτεχνημένα με ηλεκτρονικό υπολογιστή). Τίτλος έκθεσης: «Κόκκινη Γραμμή».

Δεύτερη ατομική έκθεση: Τον Δεκέμβριο του 2008 παρουσιάζει στο πατάρι του βιβλιοπωλείου «Ιανός» στη Θεσσαλονίκη 32 επιλεγμένα έργα (ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά), με τον τίτλο «Με τα χρώματα του Χάρρυ».

Τρίτη ατομική έκθεση: 7-22 Ιουλίου 2009 στο Πλωμάρι Λέσβου, στην «Αίθουσα Τέχνης Βενιαμίν ο Λέσβιος», με 20 έργα μεγάλων κυρίως διαστάσεων (ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Με το χέρι στην καρδιά».

Τέταρτη ατομική έκθεση: 12-25 Νοεμβρίου 2009 στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, στην «Πολυχώρος τέχνης REMEZZO», με 50 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «Μεταμεσονύκτιος Παράστασις».

Πέμπτη ατομική έκθεση: 14Απριλίου-8 Μαίου 2010 στην Αλεξανδρούπολη, στην «Γκαλερι ART», με 38 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά μελάνια και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «ΘΙΑΣΟΣ ΧΡΩΜΑΤΩΝ».

Έκτη ατομική έκθεση: 17 Μαίου-28 Μαίου 2011 στην Καρδίτσα, στην «Γκαλερι F», με 20 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων (ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ».

Έβδομη ατομική έκθεση: 1-10 Αυγούστου 2012 στην αίθουσα τέχνης του «Mediterranean VILLAGE hotel & spa» στην Παραλία Κατερίνης-Olympus Riviera με 20 πίνακες μεγάλων και μικρών διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «ΑΠΟ ΤΟ 1 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 20»

Όγδοη ατομική έκθεση: 22 Δεκεμβρίου 2012-4 Ιανουαρίου 2013 στην αίθουσα τέχνης του Δήμου ΔΙΟΥ-ΟΛΥΜΠΟΥ (ΛΙΤΟΧΩΡΟ) με 10 πίνακες μεγάλων και μικρών διαστάσεων (λάδια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές σε καμβά). Τίτλος της έκθεσης: «ΜΝΗΜΕΣ»

Ποδόσφαιρο

Μεγάλη αγάπη του υπήρξε ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο. Το 1980 ηγείται μίας ομάδας Ποντίων και φίλων του συλλόγου της γενέτειράς του, του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Σκοπός της ομάδας αυτής ήταν η αποκατάσταση του ονόματος του ποδοσφαιρικού σωματείου.

Η προσπάθεια κρίνεται επιτυχημένη αφού η ομάδα κατά το διάστημα της προεδρίας του αποκτά γήπεδο, επανέρχεται στην Α΄ Εθνική Κατηγορία μετά από 20 χρόνια, αποκτά υποδομές, φυτώριο και γύρω της συσπειρώνει παλιούς και νέους φίλους. Ο Χάρρυ Κλυνν προχωρά και σε προτάσεις αναδιάρθρωσης του θεσμικού πλαισίου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή της σύγκρουσης του 1988 μεταξύ συλλόγων και πολιτείας που οδηγεί για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά σε διακοπή του πρωταθλήματος.

Την εποχή εκείνη το επαγγελματικό ποδόσφαιρο περνάει νέα μεγάλη κρίση. H πολιτεία αφαιρεί τη διοργάνωση του πρωταθλήματος από την ΕΠΑΕ και την παραχωρεί στην ΕΠΟ. Ομόφωνα όλες οι ομάδες προτείνουν για πρόεδρο της ΕΠΑΕ τον Xάρρυ Kλυνν. O Xάρρυ Kλυνν αναλαμβάνει την προεδρία, αναδιοργανώνει την EΠAE, έρχεται σε επαφές με τη FIFA και την UEFA και προτείνει όρους που είναι εξαιρετικά ελκυστικοί και η πολιτεία δεν μπορεί να αρνηθεί. Το πρωτάθλημα τελικά ξαναγυρίζει στην ΕΠΑΕ. Τρία χρόνια αργότερα αποχωρεί από την προεδρία.Η πρότασή του για την καθιέρωση ημιεπαγγελματικού ποδοσφαίρου απορρίφτηκε από την πλειοψηφία των ΠΑΕ.

Πολιτική

Ο Χάρρυ Κλυνν υπήρξε πολιτικά ενεργός ακόμη και κατά τις περιόδους που δεν συμμετείχε σε κάποιον επίσημο θεσμό. Χαρακτηριστική είναι η εμπλοκή του στο θέμα της Ποντιακής ομογένειας, στης οποίας το επίσημο κίνημα προεδρεύει, καθώς και η γνωστή του πολιτική σάτιρα.

Στην πιό πρόσφατη πολιτική του δράση, μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τον Ιανουάριο του 2015, υπήρξε θερμός υποστηρικτής της, δια μέσου των αναρτήσεων κυρίως πολιτικών άρθρων του στο προσωπικό του ιστολόγιο, στα οποία εξέφραζε την σκληρή κριτική αντίθεσή του στις κυβερνήσεις των δύο πρώτων μνημονίων. Η στήριξη του αυτή στην νέα κυβέρνηση, παραδόξως διότι δεν συνάδει με τις πολιτικές του θέσεις πρό της ψήφισης του 3ου μνημονίου, συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου και την εφαρμογή του από τις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Βραβεία
 Έχει βραβευτεί από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων 5 φορές:

1993: Πρώτο Βραβείο Παναγιώτη Παπαδούκα
1994: Πρώτο και Δεύτερο Βραβείο Παναγιώτη Παπαδούκα
1995: Δεύτερο Βραβείο Παναγιώτη Παπαδούκα
2000: Πρώτο Βραβείο «Παναθήναια» 

1/6/2018:  Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Κώστας Πολυχρονίου, σκορπώντας θλίψη στην οικογένεια του Ολυμπιακού.
Ο Πολυχρονίου φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού για 15 χρόνια (1953-1968) και υπήρξε μια θρυλική μορφή για τον σύλλογο, κατακτώντας έξι πρωταθλήματα (1956,1957, 1958, 1959, 1966, 1967), οκτώ κύπελλα (1956-57, 1957-58, 1958-59, 1959-60, 1960-61, 1962-63, 1964-65, 1967-68), καθώς και ένα Βαλκανικό Κύπελλο (1962-63).
Αποτέλεσε έναν από τους αγαπημένους παίκτες του «ερυθρόλευκου» κόσμου και διακρίθηκε για την ικανότητά του να αγωνίζεται σε πολλές θέσεις.
Σημειώνεται πως στον σύλλογο πρόσφερε και ως προπονητής (1993-94), ενώ βρέθηκε και στο «τιμόνι» της Εθνικής Ελλάδος (1994-1998).

Εγγράφηκε για πρώτη φορά σε σωματείο το 1953 στην ηλικία των 17 ετών και εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1968, αγωνιζόμενος αποκλειστικά για λογαριασμό του Ολυμπιακού Πειραιώς. Παρότι η εναρκτήρια εμφάνισή του με την α΄ ομάδα πραγματοποιήθηκε σε συνάντηση για το πειραϊκό πρωτάθλημα και μόλις 6 μόλις αργότερα, συγκεκριμένα κατά την αδιάφορη βαθμολογικά ήττα 1-3 από τον γειτονικό Ατρόμητο, η επόμενη σε επίσημο αγώνα καθυστέρησε μέχρι τη μεθεπόμενη περίοδο (Οκτώβριος 1955), δεδομένου ότι το τεχνικό επιτελείο του Ολυμπιακού αποφάσισε να μην τον προωθήσει πριν την ολοκλήρωση των σχολικών του υποχρεώσεων.

Συνδύαζε άψογα το δυναμισμό και την τεχνική στο παιχνίδι του.[4] Συμπλήρωσε 305 συμμετοχές και 37 τέρματα σε Πανελλήνιο πρωτάθλημα και Α' κατηγορία, 55/17 για το κύπελλο, 47/18 στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς και 16/2 σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Στις 4 Ιουνίου 1961, κατά τον φιλικό αγώνα του Ολυμπιακού με τη Σάντος από τη Βραζιλία (που εκείνη την περίοδο πραγματοποιούσε περιοδεία στην Ευρώπη) στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν ο προσωπικός αντίπαλος του Πελέ και σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής συνέβαλε τα μέγιστα στην επικράτηση των "ερυθρολεύκων" (2-1), καθώς είχε περιορίσει αισθητά τη δυναμική του Βραζιλιάνου άσου.

Στην εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε επί μία δεκαετία, έχοντας 27 συνολικά συμμετοχές. Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 5 Μάη 1957, στον εντός έδρας αγώνα εναντίον της Γιουγκοσλαβίας (0-0), για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1958.

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ακολούθησε καριέρα προπονητή. Άξια αναφοράς η παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού (1993-94) καθώς και στην εθνική Ελλάδας (1994-1998), όταν διαδέχθηκε τον Αλκέτα Παναγούλια αμέσως μετά το Μουντιάλ 1994, με απολογισμό σε 34 αγώνες, 17 νίκες, 6 ισοπαλίες και 11 ήττες (τέρματα 56-32). 

5/6/2018: Πεθαίνει  σε ηλικία 60 ετών η Μάνια Τεγοπούλου, πρώην εκδότρια της «Ελευθεροτυπίας»
Η Μάνια Τεγοπούλου είχε αναλάβει τα ηνία της «Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε.» το 2007, μετά τον θάνατο του πατέρα της Κίτσου Τεγόπουλου.
Η «Ελευθεροτυπία» έκλεισε τον Δεκέμβριο του 2011, ξανάνοιξε στις αρχές του 2013 για να οδηγηθεί σε οριστικό κλείσιμο τον Νοέμβριο του 2014.

8/6/2018: «Έφυγε»  από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός Νίκος Χύτας σε ηλικία 63 ετών μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Άνθρωπος απλός, προσηνής ο Νίκος υπηρέτησε την τέχνη στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Είχε πάρει μέρος σε δεκάδες τηλεοπτικά σίριαλ, ταινίες και θεατρικές παραστάσεις όπως οι Μήδεια, Κρείσσων των Εμών Βουλευμάτων (2016), Το τρίτο στεφάνι (2011), «Μυστικά της Εδέμ», 7 θανάσιμες πεθερές, Γκασταρμπάιτερ, Μαντώ Μαυρογένους (1983), Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, Δανεικός πατέρας, Σοφία... Ορθή, Σύνορα αγάπης, Φάκελος Πολκ στον αέρα (1992), Η μικρή μας πόλη (2003), Ποντικοπαγίδα (1995), Η γυνή να φοβείται τον άνδρα (2003) κ.ά.

10/6/2018: Απεβίωσε ο ιδρυτής και πρόεδρος της ΒΙΑΝΕΞ και «ψυχή» του μπασκετικού Παναθηναϊκού Παύλος Γιαννακόπουλος









11/6/2018: Πεθαίνει   σε ηλικία 94 ετών η τέως υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, πολιτική προσωπικότητα που έβαλε το δικό της διακριτό αποτύπωμα στη δημόσια ζωή της Ελλάδας και ιδιαιτέρως στη μεταπολιτευτική περίοδο. 

Κόρη του Εμμανουήλ Τσουδερού, πρωθυπουργού της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο (1941-1944) και της Μαρίας το γένος Θειακάκη, η Βιργινία Τσουδερού γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 24 Ιουνίου 1924. Σπούδασε οικονομικά, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δημοσιονομικά στο πανεπιστήμιο της Μινεσότα (ΗΠΑ) και οικονομικά περιφερειακής ανάπτυξης στο Ράντκλιφ-Χάρβαρντ (ΗΠΑ).

Από υπεύθυνες θέσεις υπηρέτησε με συνέπεια τις δημοκρατικές αξίες και εργάστηκε για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Παραλλήλως, έντονη υπήρξε, η μέριμνα και η ενασχόλησή της, πρακτικά, με σοβαρά κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα τόσο στην Κρήτη, όσο και στην περιοχή της Θράκης, όπου παρουσιάζεται και πιο επείγουσα η ανάγκη ανάδειξής τους.

Κατά την παραμονή της στις ΗΠΑ εργάστηκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (1951-56), ενώ μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα διετέλεσε συντάκτης στις εφημερίδες «Ελευθερία» και «Βήμα» (1958-1967) και σύμβουλος στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Σημαντική υπήρξε και η αντιστασιακή της δράση κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ιδιαιτέρως με την ιδιότητα της γενικής γραμματέως της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ). Ως αποτέλεσμα, συνελήφθη και να κρατήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (Μάρτιος - Αύγουστος 1973).

Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα και το 1974 εξελέγη, για πρώτη φορά, βουλευτής Αθηνών (Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις), θέση στην οποία επανεξελέγη στις εκλογές του 1977. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ, τον Μάρτιο 1979. 

Στις εκλογές του 1985 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας ως ανεξάρτητη-συνεργαζόμενη με τη ΝΔ. Τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη βουλευτής Α' Αθηνών, καθώς και βουλευτής Επικρατείας τον Νοέμβριο του 1989 και τον Απρίλιο του 1990 (ΝΔ). Διετέλεσε κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της ΝΔ (1990-1991), πρόεδρος της Κυβερνητικής Επιτροπής για τη Θράκη (1990) και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής Θράκης και Αιγαίου (1991).  

Με γνώση και εμπειρία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, η Βιργινία Τσουδερού ανέλαβε υφυπουργός Εξωτερικών (1991-93) στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Από νεαρή ηλικία, η Βιργινία Τσουδερού είχε πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση. Συμμετείχε στο έργο της UNRRA για ανακούφιση των Παλαιστινίων προσφύγων της Μ. Ανατολής (1945-46) και αργότερα θεμελίωσε οικοτροφείο στο Ρέθυμνο για την υποστήριξη των άπορων μαθητών και μαθητριών. Με δική της πρωτοβουλία οργανώθηκε το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, ενώ υπήρξε, μεταξύ άλλων, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού, του Ελεύθερου Πολιτικού Εργαστηρίου, αντιπρόεδρος του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα (1979-2005) και ιδρυτικό μέλος (1996) και πρόεδρος του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης και μέχρι σήμερα επίτιμος πρόεδρός του. Υπήρξε, επίσης, ιδρυτικό μέλος και επίτιμος πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια, έργο της οποίας είναι η καταπολέμηση των φαινομένων της διαφθοράς.

Σημαντικό υπήρξε και το συγγραφικό της έργο, με έκδοση βιβλίων πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Μεταξύ αυτών Με Πυξίδα την Ευρώπη (1980), το εξάτομο Αρχείο Εμμανουήλ Τσουδερού 1941-43 (1990) (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Εξωτερική Πολιτική: Η Μεγάλη Ασθενής (1994), Όραμα και Πολιτική (1999), Όταν Πέφτουν οι Τοίχοι (2007).

Της έχει απονεμηθεί το βραβείο «Γυναίκες της Ευρώπης». Έχει τιμηθεί με το «Αργυρό Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων» (2008), με τον «Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Μακαρίου Α'» της Κυπριακής Δημοκρατίας και με τον «Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου» Α' Τάξεως του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας.

18/6/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 76 ετών ο θρυλικός προπονητής της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ Κώστας Πολίτης

Ο Κώστας Πολίτης γεννήθηκε το 1942 και αγωνίστηκε επί σειρά ετών στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε και το πρωτάθλημα το 1967. Έπαιξε με την Εθνική στα Ευρωμπάσκετ του 1961, του 1965 και του 1967, στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1964, στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 1964, και στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1967.

Ωστόσο, η έντονη πολιτική του δράση και οι τοποθετήσεις του κατά της δικτατορίας είχαν συνέπειες στην αθλητική και επαγγελματική του καριέρα.

Βέβαια, με την την αποκατάσταση της δημοκρατίας επέστρεψε στα δρώμενα. Το 1982 ανέλαβε την αναδόμηση της Εθνικής και ως προπονητής την οδήγησε στο Ευρωμπάσκετ του 1983 και τη δέκατη θέση στο Μουντομπάσκετ του 1986. Το 1987 οδήγησε την Εθνική στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ στην Αθήνα και ακολούθως εργάστηκε σε συλλογικό επίπεδο.

Mε τον Παναθηναϊκό κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα Ελλάδας (1979-80, 1980-81, 1981-82) και δύο Κύπελλα Ελλάδας (1978-79, 1981-82), ενώ όταν επέστρεψε οδήγησε τους «πράσινους» στο Final Four του 1994 στο Τελ Αβίβ.

Η διαμάχη του με τον Νίκο Γκάλη οδήγησε στην αποχώρηση αμφοτέρων από το «τριφύλλι». Ως προπονητής του ΠΑΟΚ, οδήγησε τον «Δικέφαλο» στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1988-89 και το 1989-90, αλλά έχασε και τις δυο φορές από τον Άρη του Γιάννη Ιωαννίδη.

Τέλος, τη σεζόν 1998-99 έφθασε με την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όμως ηττήθηκε από τον ΠΑΟΚ.

Τα τελευταία χρόνια υπήρξε «εγκέφαλος» του αναπτυξιακού προγράμματος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.

20/6/2018: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών o ηθοποιός Ερρίκος Μπριόλας, ένας από τους «ωραίους» του ελληνικού κινηματογράφου.

O Ερρίκος Μπριόλας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου του 1933. Η οικογένειά του ήταν αυτοκινητιστές και ο ίδιος ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση και έγινε οδηγός ταξί, ώσπου μία πελάτισσά του στο ταξί- που αργότερα έγινε και η δεύτερη γυναίκα του -τον παρότρυνε να γίνει ηθοποιός.

Έκτοτε έπαιξε σε πολλές ελληνικές ταινίες ρόλους «ζεν πρεμιέ» και λόγω της εμφάνισης και του ταλέντου του έγινε πολύ δημοφιλής, ιδίως μεταξύ των νεαρών κοριτσιών.