Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Ας ξεκινήσουμε με το βασικό. Η Ελλάδα είναι εδώ και δεκαετίες η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει πρόβλημα αριστερής τρομοκρατίας. Πρoβλήματα τρομοκρατίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχουν μόνον από πλευράς του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Στο παρελθόν κινήματα ανεξαρτησίας είχαν παρουσία, αλλά την τελευταία δεκαετία έχουν περιοριστεί σημαντικά.
Γιατί, όμως, στη χώρα μας υπάρχει μια σαφής και διακριτή πορεία εδώ και δεκαετίες της αριστερίστικης τρομοκρατίας, που δεν σταμάτησε ούτε με την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη;
Ποιες είναι οι συνθήκες που έχουν επιτρέψει την επιβίωση και την ανά καιρούς ένταση του προβλήματος;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η «ηρωοποίηση» της επαναστατικής Αριστεράς για πολύ μεγάλο χρόνο και σε πολύ ευρύ επίπεδο. Η «ηρωοποίηση» που ήλθε ως μέρος της «εθνικής συμφιλίωσης», η οποία έγιναν προσπάθειες να επιτευχθεί δίχως τους κατάλληλους όρους.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον αυτοί που ξεκινούν βάζοντας γκαζάκια σε ATM και συνεχίζουν στέλνοντας βόμβες. Το πρόβλημα είναι και αυτοί που νομιμοποιούν τη βία, ρομαντικοποιώντας τη, βαπτίζοντάς την επανάσταση.
Είναι και αυτοί που διαδίδουν τα λενινιστικά τσιτάτα περί επαναστατικής πρωτοπορίας.
Είναι και αυτοί που κάνουν προπαγάνδα σε παιδιά κάθε ηλικίας, προκειμένου να τους εμπεδώσουν τις ιδέες της «κοινωνικής δικαιοσύνης», η οποία φυσικά, επειδή δεν είναι απλώς δικαιοσύνη αλλά «κοινωνική», επιτυγχάνεται μέσω της κινητοποίησης του «λαού» ως δικαστή Ντρεντ.
Είναι και αυτοί που έχουν επιβάλει στη χώρα μας την απόλυτη κυριαρχία του ακροαριστερού λόγου, σε τέτοιο σημείο ώστε να τον θεωρούμε σχεδόν λογικό.
Αλλά είναι και αυτοί, οι οποίοι έχουν «χτίσει» συγκεκριμένα κεκτημένα, θεωρώντας το φυσιολογικό να έχουμε φυτώρια τρομοκρατών, ολόκληρα γκέτο, μέσα στα οποία ο «ένοπλος αγώνας» θεωρείται κάτι απολύτως αποδεκτό και η μόνη διαφωνία περί αυτού είναι το επίπεδο της έντασής του.
Είναι και αυτοί που ηρωοποιούν τρομοκράτες και μετατρέπουν σε «πανηγύρια» τις εξόδους τους από τις φυλακές, αλλά και αυτοί οι οποίοι φροντίζουν με κάθε τρόπο να τους κάνουν τα «χατίρια», είτε στο όνομα της «ηρεμίας» είτε στο όνομα της φροντίδας των «πελατών» τους.
Είναι και αυτοί που...
κρυφογελούν ακόμη και με δολοφονίες νέων παιδιών, επειδή αυτοί ήταν «κακοί» και «φασίστες», είναι και αυτοί που φροντίζουν να θαφτεί το θέμα.
Είναι και αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι η ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να χρησιμοποιείται με βάση πολιτικά κριτήρια και όχι να αφεθεί να κάνει τη δουλειά της. Και όχι, δεν αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι σε μια πληθώρα ανθρώπων από σχεδόν όλους τους χώρους του πολιτικού φάσματος.
Είναι και αυτοί που δεν βγάζουν κουβέντα για τρομοκρατικές επιθέσεις σε ανθρώπους ή σε οργανισμούς, όταν αυτοί δεν είναι αρεστοί.
Και όλο αυτό το υπερπλαίσιο έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη της τρομοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου