Οποτε ακούμε περί «στρατηγικής της κυβέρνησης» ή για τους «σχεδιασμούς του Μαξίμου» κ.λπ. πρέπει πάντα να θυμόμαστε τη θαυμάσια προσβολή που έκανε ο Αμερικανός συγγραφέας Fred Allen σε κάποιον συνομιλητή του: «Τι έχετε στο μυαλό σας, αν μου επιτρέπετε την υπερβολή;».
Μόνο που στην περίπτωση των κυβερνώντων δεν πρόκειται μόνο περί ενός ευφυούς σαρκασμού. Το μόνο προσβλητικό που υπάρχει, όταν αναφερόμαστε στις δολιχοδρομίες του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η σύγκρισή του με τον αγώνα που έκανε το ΠΑΣΟΚ να βρει τον δρόμο του.
Δεν θα αναφερθούμε στη μόρφωση των ηγετών. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε να μαθαίνει αγγλικά όντας πρωθυπουργός και κάπως τα κουτσοκαταφέρνει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός έγγραφε στα αγγλικά άρθρα σε έγκριτες πολιτικές επιθεωρήσεις όπως το New Perspectives Quaterly (NPQ), επισημαίνοντας μάλιστα από το 1987 το αδιέξοδο της πολιτικής της ενεργούς ζήτησης, αυτής που με επιδόματα και ρουσφετολογικές προσλήψεις ασκεί σήμερα η κυβέρνηση.
Το βασικότερο είναι άλλο. Η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ έγινε μέσα από έντονο διάλογο, συνέδρια, συγκρούσεις, αρθρογραφία, οργανώσεις σαν τον Ομιλο Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), διάλογο τον οποίο δεν πρόλαβε (ή δεν ήθελε) να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο εν λόγω συνασπισμός γκρουπούσκουλων της Αριστεράς είχε κοινή (και μόνη) βάση την άρνηση. Δημιουργήθηκε από διάσπαρτα «όχι», από τα γινάτια μιας ηττημένης στον αγώνα για την εξουσία παράταξης, που κάθε βήμα προόδου της χώρας εμπέδωνε την αναγκαιότητα αυτής της ήττας. Και ξαφνικά το 2015 τους παρεδόθη η εξουσία, «τι τραγωδία, τι τραγωδία...» που είπε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Το βασικότερο είναι άλλο. Η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ έγινε μέσα από έντονο διάλογο, συνέδρια, συγκρούσεις, αρθρογραφία, οργανώσεις σαν τον Ομιλο Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), διάλογο τον οποίο δεν πρόλαβε (ή δεν ήθελε) να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο εν λόγω συνασπισμός γκρουπούσκουλων της Αριστεράς είχε κοινή (και μόνη) βάση την άρνηση. Δημιουργήθηκε από διάσπαρτα «όχι», από τα γινάτια μιας ηττημένης στον αγώνα για την εξουσία παράταξης, που κάθε βήμα προόδου της χώρας εμπέδωνε την αναγκαιότητα αυτής της ήττας. Και ξαφνικά το 2015 τους παρεδόθη η εξουσία, «τι τραγωδία, τι τραγωδία...» που είπε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ετσι, χωρίς σχέδιο ανέλαβαν να κυβερνήσουν τον τόπο κι, αφού απέτυχε το γιούργια στην Ευρώπη για λεφτά χωρίς μνημόνιο, αρπάχτηκαν από ό,τι ήταν διαθέσιμο.
Σχέδιο έγινε το μνημόνιο, το οποίο όχι μόνο εφάρμοσαν χωρίς τις κόνξες των προηγούμενων (π.χ. πρέπει να τους πιστωθεί η ανεξαρτητοποίηση της Αρχής Δημοσίων Εσόδων, στην οποία αντιδρούσε σθεναρά η προηγούμενη κυβέρνηση) αλλά και υπερέβαλαν. Μια παράταξη που πολέμησε στους δρόμους τη μείωση των δυσθεώρητων ελλειμμάτων υπερέβαλε στη δημιουργία πλεονασμάτων· δύο τους ζητούσαν, τέσσερα έφερναν. Σε ό,τι δε αφορά τη διαχείριση του κράτους, αρπάχτηκαν από τη μόνη διαθέσιμη και πολύχρονη πρακτική, τον πελατειασμό. Δεν είχαν τον χρόνο, τους ανθρώπους, την επεξεργασία για κάτι άλλο.
Συνεπώς, το διαβόητο «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι τίποτε άλλο από...
μια κουρελού συνθημάτων, αντιφατικών πολιτικών, ακατέργαστων πλάνων.
Τώρα που θα πάνε στην αντιπολίτευση, ίσως να τα ξεκαθαρίσουν. Αν κάνουν τον διάλογο που η καταιγιστική επιτάχυνση της Ιστορίας δεν τους επέτρεψε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου