Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Πρώτα παίρνουμε τη Στυλίδα. Και μετά παίρνουμε τη Ρούμελη. Υστερα από δύο θητείες στον δήμο, ο Απόστολος Γκλέτσος διεκδικεί τώρα και την περιφέρεια. Θα έχει τη στήριξη των ΑΝΕΛ και ενός άλλου κόμματος, που αναφέρεται από τον υποψήφιο ως «κόμμα της κυρίας Παπακώστα».
Πρώτα παίρνουμε τη Στυλίδα. Και μετά παίρνουμε τη Ρούμελη. Υστερα από δύο θητείες στον δήμο, ο Απόστολος Γκλέτσος διεκδικεί τώρα και την περιφέρεια. Θα έχει τη στήριξη των ΑΝΕΛ και ενός άλλου κόμματος, που αναφέρεται από τον υποψήφιο ως «κόμμα της κυρίας Παπακώστα».
Κανένα από τα δύο κόμματα δεν κάνει τον Γκλέτσο να αισθάνεται λιγότερο αριστερός, γιατί εξακολουθεί, είπε, να «διάγει την καθημερινότητά του ως αριστερός». Αυτές οι διακηρύξεις αριστερής αγνότητος, που μένει απρόσβλητη από ακροδεξιές και μωροδεξιές τριβές, είχαν χάσει το νόημά τους πολύ πριν αρχίσει να τις επικαλείται ο απόμαχος σταρ της τελενοβέλας. Κανείς δεν έχει πια στα σοβαρά την περιέργεια να ψειρίσει τη φενάκη όσων επιμένουν να επικαλούνται τις ληγμένες τους ορθοδοξίες. Απόδειξη, ότι η συμμετοχή των υπουργών στην πομπή του Πολυτεχνείου αντιμετωπίστηκε σχεδόν αποκλειστικά με σαρκασμό, όχι με οργή.
Προτού τη βρει πρόχειρη ο Γκλέτσος, η περούκα του φρονήματος είχε αξιωθεί τις μεταποιήσεις του Νίκου Παππά – που ζητούσε να μην εκλαμβάνεται το Πολυτεχνείο ως μονοσήμαντα αντιαμερικανικό. Επαναλάμβανε έτσι, χωρίς επίγνωση, την κριτική που οι φωνές της μεταπολιτευτικής ωριμότητας ασκούσαν, εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, στην καθήλωση της Αριστεράς. Ο Παππάς δεν νιώθει (πια) αντιαμερικανός, αλλά χοροστατεί σε ένα τελετουργικό ψυχροπολεμικού αντιαμερικανισμού. Δεν νιώθει ούτε φιλοαμερικανός, αλλά μετέχει στην κυβέρνηση που ανταγωνίζεται μόνο τον Πούτιν και τον Ορμπαν σε προθυμία έναντι του Τραμπ.
Το πρόβλημα με αυτήν τη στάση δεν είναι ούτε ο αριστερός ούτε ο δεξιός της συντηρητισμός.
Είναι η ανάμειξή τους.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καθιέρωσαν ως επίσημη γλώσσα τους τον Εδεσσαϊσμό – τον εξεζητημένο σολοικισμό για τον οποίο ο πρώην αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού έφτασε να μνημονεύεται ακόμη και στη Βουλή ως σολίστ της ασυναρτησίας. Συνειδητή ή όχι, η εξάρθρωση των πολιτικών νοημάτων καθιστά τη συγγένεια του Γκλέτσου με τον Παππά πολύ εγγύτερη απ’ ό,τι ίσως θα αναγνώριζε ο δεύτερος. Παραμένουν αμφότεροι αριστεροί με τη στήριξη του Καμμένου και της Παπακώστα.
Μεταξύ της εποχής της ακατέργαστης ελαφρότητας και της ενορχηστρωμένης ασυναρτησίας υπάρχει όμως διαφορά:
Η πρώτη είναι η παιδική ηλικία της δεύτερης.
Την κλιμάκωση την καταλαβαίνει κανείς αν πάρει για παράδειγμα τον Γκλέτσο. Ο δήμαρχος Στυλίδας κατάγεται από την εποχή που, ακόμη κι αν δεν παρακολουθούσες τα σίριαλ ή τα ροζ δελτία, δεν μπορούσες να τον αγνοείς.
Τότε το Μέσο διαμόρφωνε και διαμορφωνόταν από ένα κυρίαρχο ρεύμα που, ανεξαρτήτως της αισθητικής του στάθμης, αντανακλούσε μια δημοκρατικώς αναγκαία κοινωνική ομοιογένεια.
Τώρα οι μισοί ανοίγουν την τηλεόραση μόνο για το Netflix και δεν μπορούν καν να φανταστούν από πού αρδεύει το φαντασιακό του το άλλο μισό – της τζάμπα τηλεόρασης.
Δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι ζουν στην ίδια χώρα με τους 109.500 ανθρώπους που στις εκλογές του 2015 ψήφισαν το κόμμα του Γκλέτσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου