Του ΠΑΝΑΓΗ ΒΟΥΡΛΟΥΜΗ
Σύμφωνα με την περίληψη μελέτης της «διαΝΕΟσις» που δημοσίευσε πρόσφατα η «Καθημερινή», ο αριθμός των απασχολουμένων μειώθηκε από 3,8 εκατομμύρια το 2008 σε 2,9 εκατομμύρια το 2016. Η μείωση αγγίζει το ένα εκατομμύριο, όσο περίπου ο αριθμός των δηλωμένων ανέργων σήμερα.
Από τους 2,9 εκατ. απασχολουμένους, κοντά στις 600.000 μισθοδοτούνται από τον προϋπολογισμό (ίδιος αριθμός με το 2008), άρα στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται γύρω στα 2,3 εκατ., κάτι περισσότερο από το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού. Αυτοί, με τους φόρους τους, συντηρούν το κράτος. Αλλά επειδή ένα μεγάλο ποσοστό τους βρίσκεται κάτω από το αφορολόγητο όριο, ο αριθμός εκείνων που πραγματικά στηρίζουν τον προϋπολογισμό είναι αρκετά μικρότερος.
Συνεχίζοντας την πρόχειρη αριθμητική, οι συνταξιούχοι είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια. Αν προσθέσουμε σ’ αυτούς τους 600.000 δημόσιους υπαλλήλους διαφόρων κατηγοριών και τους ανέργους, φτάνουμε στα 4 εκατομμύρια συμπολίτες μας που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από μεταβίβαση πόρων μέσω του κράτους. Η εικόνα δεν είναι στατική, γιατί λόγω γήρανσης του πληθυσμού οι συνταξιούχοι θα αυξάνονται, ενώ η απασχόληση στο Δημόσιο θα παραμένει σταθερή και η ανεργία θα μειώνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Αν βάλουμε στην εξίσωση και εκείνους που μεταναστεύουν, η σχέση ανάμεσα στους φορολογουμένους και λοιπούς θα χειροτερεύει συνεχώς.
Συνεχίζοντας την πρόχειρη αριθμητική, οι συνταξιούχοι είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια. Αν προσθέσουμε σ’ αυτούς τους 600.000 δημόσιους υπαλλήλους διαφόρων κατηγοριών και τους ανέργους, φτάνουμε στα 4 εκατομμύρια συμπολίτες μας που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από μεταβίβαση πόρων μέσω του κράτους. Η εικόνα δεν είναι στατική, γιατί λόγω γήρανσης του πληθυσμού οι συνταξιούχοι θα αυξάνονται, ενώ η απασχόληση στο Δημόσιο θα παραμένει σταθερή και η ανεργία θα μειώνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Αν βάλουμε στην εξίσωση και εκείνους που μεταναστεύουν, η σχέση ανάμεσα στους φορολογουμένους και λοιπούς θα χειροτερεύει συνεχώς.
Τον αποφασιστικό ρόλο για το ποιος θα κυβερνά την Ελλάδα τον έχουν εκείνοι που εξαρτώνται από το κράτος. Είναι διπλάσιοι σε αριθμό από εκείνους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.
Εκεί απευθύνονται τα κόμματα για συμπαγείς ομάδες ψηφοφόρων. Αυτό φαίνεται και με την εμμονή στο θέμα της μη περικοπής των συντάξεων – είναι ενδιαφέρον ότι σύμφωνα με τη μελέτη της «διαΝΕΟσις» οι συνταξιούχοι έχουν θιγεί από την κρίση λιγότερο από τους εργαζομένους.
Τις τάσεις που δείχνει η μελέτη της «διαΝΕΟσις» επιβεβαιώνουν δύο άλλες νέες μελέτες.
Η «Εργάνη» (2014-2017) δείχνει ότι ενώ κατά την περίοδο της κρίσης ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε, στο Δημόσιο αυξήθηκε. Οι εργαζόμενοι εκεί αμείβονται τώρα κατά 13% περισσότερο από τον μέσο όρο του συνόλου των κλάδων και σε απόλυτους αριθμούς έχουν τις καλύτερες αμοιβές.
Τέλος, η μελέτη του ΙΟΒΕ για την επιχειρηματικότητα μετράει την κάμψη στην προθυμία του πληθυσμού να αναλάβει επιχειρηματικές δραστηριότητες και την αύξηση της έφεσης αποφυγής ρίσκων.
Οι μελέτες μας λένε με στοιχεία κάτι που ήδη παρακολουθούμε να συμβαίνει επί χρόνια. Τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας σε δύο τάξεις, κρατικοδίαιτους και λοιπούς.
Πολιτικές που ευνοούν εκείνους που δεν παράγουν πλούτο, θυσιάζοντας εκείνους που παράγουν, οδηγούν στην παραοικονομία και τη μαζική φυγή ατόμων και επιχειρήσεων από τη χώρα. Ετσι μικραίνει η φορολογική βάση, οδηγώντας σε υψηλότερους φόρους και σκληρότερο κυνηγητό από την εφορία. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την τάση της φυγής, ή αποχής.
Αν δεν αλλάξουν οι προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής...
θα τραυματιστεί μόνιμα η οικονομία αλλά και η ασφάλεια της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου