Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Αν είσαι μαθητής, το πιο πιθανό είναι όλες οι καταλήψεις να σου φαίνονται καλές, ανεξαρτήτως αιτημάτων και μηνυμάτων. Ο βασικός σκοπός είναι να γλιτώσεις από το μάθημα και προκειμένου να το καταφέρεις μπορείς να απαιτήσεις από τετράγωνες τυρόπιτες μέχρι και ειρήνη σε όλη τη Γη. Αλλά αυτά μόνο αν είσαι μαθητής.
Αν είσαι στέλεχος κόμματος του οποίου – και σωστά – μια από τις βασικές θέσεις για την παιδεία είναι ότι οι σχολικές καταλήψεις είναι ένα σημάδι εκπαιδευτικής παρακμής, οι καταλήψεις είναι όλες κακές. Εκτός αν, ζηλεύοντας τον αριστερό αριβισμό του Αλέκση και της παρέας του, ακολουθείς το δόγμα σύμφωνα με το οποίο το καλό και το κακό, το εποικοδομητικό και το καταστροφικό, το επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο, εξαρτώνται μόνο από την πολιτική τοποθέτηση του καταληψία. Αλλά αυτό μόνο αν ο μοναδικός λόγος που θέλεις να ξεκολλήσεις τα πωπουδάκια των συντρόφων του Αλέκση από τις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας, είναι για να κολλήσεις το δικό σου.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως ίσως θα γνωρίζετε σε πολλά σχολεία της Βόρειας της Ελλάδας η καινούργια μόδα στις καταλήψεις, ο νέος τρόπος που έχουν βρει οι μαθητές για να μη δουλέψουν, είναι οι καταλήψεις γι’ αυτά που αποκαλούμε «εθνικά θέματα» (παρότι για τα περισσότερα από αυτά οι μόνες δεκάρες που δίνουμε βγαίνουν από το στόμα και όχι από την τσέπη μας). Είναι μια μόδα με πατριωτικά εμβατήρια, ελληνικές σημαίες, αστέρια της Βεργίνας και «αιτήματα» που λες και βγήκαν από εισαγωγικό μονόλογο πετυχημένης πρωϊνής δημοσιογραφικής εκπομπής. Κατά τα άλλα, η «επιχειρηματολογία» και η αισθητική δεν διαφέρει πολύ από των υπόλοιπων καταλήψεων και λογικό είναι, αν σκεφτεί κανείς ότι οι καταληψίες είναι σε μια ηλικία που τα ενδιαφέροντά τους έχουν περισσότερο να κάνουν με το αντικείμενο της αυτοϊκανοποίησης τους παρά με την γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από την εξωτερική της πολιτική.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως ίσως θα γνωρίζετε σε πολλά σχολεία της Βόρειας της Ελλάδας η καινούργια μόδα στις καταλήψεις, ο νέος τρόπος που έχουν βρει οι μαθητές για να μη δουλέψουν, είναι οι καταλήψεις γι’ αυτά που αποκαλούμε «εθνικά θέματα» (παρότι για τα περισσότερα από αυτά οι μόνες δεκάρες που δίνουμε βγαίνουν από το στόμα και όχι από την τσέπη μας). Είναι μια μόδα με πατριωτικά εμβατήρια, ελληνικές σημαίες, αστέρια της Βεργίνας και «αιτήματα» που λες και βγήκαν από εισαγωγικό μονόλογο πετυχημένης πρωϊνής δημοσιογραφικής εκπομπής. Κατά τα άλλα, η «επιχειρηματολογία» και η αισθητική δεν διαφέρει πολύ από των υπόλοιπων καταλήψεων και λογικό είναι, αν σκεφτεί κανείς ότι οι καταληψίες είναι σε μια ηλικία που τα ενδιαφέροντά τους έχουν περισσότερο να κάνουν με το αντικείμενο της αυτοϊκανοποίησης τους παρά με την γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από την εξωτερική της πολιτική.
Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, η αυτοϊκανοποίηση (δυστυχώς μόνο η πολιτική) μοιάζει να είναι και το κύριο ενδιαφέρον πολλών συμπολιτών, καθώς οι αντιδράσεις τους στις συγκεκριμένες καταλήψεις είναι το αντίθετο των αντιδράσεων τους στις καταλήψεις του παρελθόντος. Οι ένθερμοι υποστηρικτές του δικαιώματος των μαθητών να παραλύουν την εκπαιδευτική διαδικασία όποτε γουστάρουν, ξαφνικά φαίνεται να είναι πολύ ενοχλημένοι που εδώ και λίγες μέρες ανακάλυψαν «τον φασισμό που επωάζεται στα σχολεία της χώρας», ενώ οι ανησυχούντες υπέρμαχοι του ανοικτού σχολείου ξαφνικά ανακαλύπτουν το αναφαίρετο του δικαιώματος των μαθητών στην πολιτική έκφραση μέσω της κατάληψης.
Με λίγα λόγια οι αριστεροσυριζαίοι βγάζουν τους αφρούς που έβγαζαν οι δεξιονεοδημοκράτες και οι δεξιονεοδημοκράτες δακρύζουν συγκινημένοι με το μαθητικό κίνημα με την ίδια συγκίνηση που μέχρι προσφάτως ένιωθαν οι αριστεροσυριζαίοι. Κι αν οι αριστεροσυριζαίοι δεν εκπλήσσουν πια κανέναν, οι δεξιονεοδημοκράτες, νομίζω, πως θα έπρεπε να είναι λίγο πιο πονηροί και να προσπαθήσουν, έστω και αν για κάποιους τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, να αποδείξουν ότι η νοοτροπία τους δεν είναι αυτή ενός συριζαίου που απλώς προτιμάει το γαλάζιο από το κόκκινο.
Με λίγα λόγια οι αριστεροσυριζαίοι βγάζουν τους αφρούς που έβγαζαν οι δεξιονεοδημοκράτες και οι δεξιονεοδημοκράτες δακρύζουν συγκινημένοι με το μαθητικό κίνημα με την ίδια συγκίνηση που μέχρι προσφάτως ένιωθαν οι αριστεροσυριζαίοι. Κι αν οι αριστεροσυριζαίοι δεν εκπλήσσουν πια κανέναν, οι δεξιονεοδημοκράτες, νομίζω, πως θα έπρεπε να είναι λίγο πιο πονηροί και να προσπαθήσουν, έστω και αν για κάποιους τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, να αποδείξουν ότι η νοοτροπία τους δεν είναι αυτή ενός συριζαίου που απλώς προτιμάει το γαλάζιο από το κόκκινο.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί τις τελευταίες μέρες, βλέπω πολλά (μεγαλο)στελέχη και ψηφοφόρους της Νέας της Δημοκρατίας να κάνουν αποθεωτικά ριτουίτ με ειδήσεις για τις καταλήψεις και να εκφράζουν την υπερηφάνια τους για τους «εθνικόφρονες» μαθητές, στις χειρότερες των περιπτώσεων και να φροντίζουν να είναι αρκετά προσεκτικοί ώστε να μην αναφερθούν καθόλου στο θέμα, στις «καλύτερες» (τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί η λέξη που πρέπει να ακολουθήσει το «καλύτερες» είναι «καλάθια»). Η ανησυχία για τα μαθήματα που χάνονται, η θλίψη για την παρακμή του Σχολείου, η οργή για την αταίριαστη με την ηλικία τους πολιτικοποίηση των μαθητών, η απέχθεια για όλα αυτά που δεν γίνονται πουθενά αλλού στην Ευρώπη, έχουν πάει περίπατο μαζί με τις γεμάτες φιλεκπαιδευτικό πάθος επίσημες ανακοινώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κάτι μου λέει ότι...
ο περίπατος δεν είναι μεγάλος και η ανησυχία με τη θλίψη, την οργή και την απέχθεια θα επιστρέψουν όταν τις καταλήψεις τις ξαναοργανώσουν οι «άλλοι». Μόνο που αν συνεχιστεί αυτό το οπαδικό θέατρο, «εκείνοι» και οι «άλλοι» θα καταλήξουν να τσακώνονται για το αν πρέπει να το λέμε «σχολείο» ή «σχολειό» την ώρα που θα συμφωνούν πως, όπως και να το λέμε, δεν πειράζει να μένει κλειστό. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου