Του Σάκη Μουμτζή
Η φωτογραφία με έναν έφηβο πάνω σε ένα τραπέζι του υπουργείου Παιδείας με τον τηλεβόα του, έκανε και κάνει τον γύρο του διαδικτύου, συνοδευόμενη από σχόλια επικριτικά τόσο για τον ίδιο όσο και για τους ομοϊδεάτες του. Φυσικά, υπάρχουν και πολλά σχόλια γεμάτα χαιρεκακία για το γεγονός πως όλα αυτά τα υπέστη ένας υπουργός της ριζοσπαστικής Αριστεράς, από αυτούς που ξέρουν και πέντε (5) γράμματα.
Όμως όλοι λησμονούμε πως αυτό που συνέβη προχθές έχει συμβεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, επί όλων των κυβερνήσεων, ώστε να αποτελεί πλέον ένα «θεσμικό» γεγονός.
Η επαναστατική γυμναστική του ΚΚΕ, με τις προσυμφωνημένες καταλήψεις υπουργείων, αντιμετωπίζεται ως ένα χάπενινγκ που δεν ενοχλεί κανένα. Ολοι έχουν τους ρόλους τους. Μόλις περάσει ο καθορισμένος χρόνος, οι καταληψίες αποχωρούν και όλα επανέρχονται στους κανονικούς ρυθμούς.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα και τόσο ειδυλλιακά όσο τα αντιμετωπίζουν όλοι, ανεξαιρέτως, οι κυβερνώντες. Γιατί αυτές οι συμπεριφορές είναι παραβατικές και ως τέτοιες δεν τιμωρούνται. Έτσι, το μήνυμα της ατιμωρησίας που αποστέλλεται στην κοινωνία υπονομεύει την συνοχή της, καθώς ακυρώνει δύο βασικές αξίες πάνω στην οποίες αυτή έχει οικοδομηθεί. Τις αξίες του νόμου και της τάξης.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως αυτές τις δύο αξίες επιχειρούν να τις αποδομήσουν ιδεολογικά τα πολιτικά κόμματα που αγωνίζονται για την ανατροπή—τουλάχιστον θεωρητικά—του υπάρχοντος κοινωνικού καθεστώτος.
Αλλά χωρίς την τήρηση του νόμου και την επιβολή της τάξης δεν μπορεί να λειτουργήσει καμιά οργανωμένη ομάδα ατόμων, πολύ δε περισσότερο καμιά κοινωνία.
Ας φέρουμε στο νου μας την τάξη που επικρατούσε στα σοβιετικά πανεπιστήμια. Υπήρχε περίπτωση αυτός ο έφηβος Κνίτης να εισέβαλε μαζί με τους συντρόφους του σε γραφείο υπουργού λαϊκής δημοκρατίας; Καμία. Θα τους έτρωγε όλους το μαύρο σκοτάδι.
Συνεπώς, πριν κατηγορήσουμε αυτούς τους έφηβους Κνίτες για την παράσταση που έδωσαν, θα πρέπει να κατηγορήσουμε όλες τις κυβερνήσεις που με την ανοχή τους υπέθαλψαν παρόμοια φαινόμενα. Από τον φόβο μήπως κατηγορηθούν από την Αριστερά πως χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς καταστολής για την επιβολή του νόμου, έχουν ευνουχίσει τις στοιχειώδεις λειτουργίες του Κράτους. Αυτές που υπηρετούν την ασφάλεια των πολιτών και την προστασία των περιουσιών τους.
Με αυτήν την νοοτροπία άφησαν την Αθήνα να καεί τον Δεκέμβριο του 2008, βυθίζοντας στην απόγνωση χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες.
Μα, τι ζητάς; Να ανοίξουν κεφάλια; Να τρέξει αίμα; Θα ρωτήσει ο αναγνώστης. Καλύτερα να τους αφήνουμε πού και πού να δίνουν την παράσταση τους, παρά να έχουμε στην συνέχεια ακόμα μεγαλύτερα επεισόδια. Αυτός είναι ο αντίλογος, εξαιτίας του οποίου φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Κανένας δεν επιζητεί το αίμα και την βία. Υπάρχει σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες ένας θεμελιώδης κανόνας. Οι παραβάτες του νόμου τιμωρούνται. Αν δεν μας αρέσει αυτός ο κανόνας, τότε η γενικευμένη ανομία είναι προ των πυλών. Και στην Ελλάδα ζούμε σε καθεστώς γενικευμένης ανομίας.
Το πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και η επίλυση του, στο πρακτικό επίπεδο, είναι πολύ εύκολη.
Εκείνο το οποίο χρειάζεται, όποια κυβέρνηση αποφασίσει οι πολίτες να τηρούν τους νόμους, είναι...
η επίγνωση και η διάθεση να συγκρουστεί μέχρι τέλους με τους φορείς της ανομίας και του μπάχαλου.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου αυτό επιζητεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου