ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο τσαρλατάνος και ο σκίνχεντ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Το πρόσωπο που ξεχώρισε και θα όφειλε κανείς να ασχοληθεί μαζί του είναι ίσως ο σκίνχεντ. Εκείνος που, αγκαλιασμένος με μια λευκή ντουντούκα, καβάλησε το υπουργικό γραφείο για να κερδίσει λίγο εξουσιαστικό μπόι.  


Αλλά, σε δεύτερη ματιά, τι ξεχωριστό έχει αυτό το τόσο αποτρόπαια κοινό πρόσωπο;


Τι ξεχωριστό έχει ένα εσχατόπαιδο –εσχατόγερος με όψη εφήβου– που μιλάει γλώσσα μπροσούρας με ύφος παρουσιαστή χουλιγκανικών εκπομπών του μεταμεσονυκτίου – ένα παιδί που, όσο φωνάζει, αποκαλύπτει ότι, στην πραγματικότητα, αυτό που ζητάει είναι να πάρει σύνταξη από τα δεκαοκτώ του;


Τι πρωτότυπο έχει ένα πρόσωπο τόσο παλιό – τόσο οικείο σε όσους έχουν περάσει από αμφιθέατρο ελληνικού πανεπιστημίου πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια;


Παρασυρμένος από την παράσταση των γκαριζόντων στο γραφείο του Γαβρόγλου, θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει την επικράτηση της κουλτούρας του αριστερού «συνδικαλισμού» στην εκπαίδευση. «Συνδικαλισμός» είναι ο ευφημισμός που εξωραΐζει τον αριστεροφανή συντηρητισμό. Τον συντηρητισμό που, πρωτίστως, εκφράζει ο ίδιος ο Γαβρόγλου, όχι μόνο με τις νομοθετικές του πρωτοβουλίες, αλλά και με τους κοινωνιολογισμούς που βαραίνουν τον δημόσιο λόγο του – ιδίως όταν αναφέρεται σε φαντασιακά υποκείμενα, όπως το «φοιτητικό κίνημα» στην αόρατη χείρα του οποίου πρέπει να αφεθεί η περιφρούρηση του δημόσιου πανεπιστημίου.


Οντως, ο Γαβρόγλου συνάντησε προχθές τους φοιτητές των ονείρων του. Η κατάληψη του υπουργείου έμοιαζε έτσι να δικαιώνει το υπουργείο της κατάληψης. Ομως για κάθε κλισέ που επιβεβαίωσε η φαντασμαγορία της εισβολής –και η ψοφοδεής υποδοχή της από το «θύμα»– υπάρχει κι ένα κλισέ που καταρρίπτεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στα πανεπιστήμια.  


Κλισέ πρώτο: «Η σιωπηλή πλειοψηφία δεν αντιδρά». 


Κλισέ δεύτερο: «Οι καθηγητές έχουν συμβιβαστεί με την παρακμή».


Οι διαδοχικές αντιδράσεις διδασκόντων και φοιτητών στη Φιλοσοφική, στο Αριστοτέλειο και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας φαίνεται να επιβεβαιώνουν την εκτίμηση εκείνων που έβλεπαν τη γαβρόγλειο απορρύθμιση σαν ευκαιρία.


Παλινορθώνοντας ένα καθεστώς ήδη απονομιμοποιημένο στην κοινωνία, ο Γαβρόγλου φαινόταν να συντελεί άθελά του στον σχηματισμό μιας συμπαγούς πλειοψηφίας, που ζητεί και θα στηρίξει μια ριζική μεταρρύθμιση μετά την κυβερνητική αλλαγή.


Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, ο Γαβρόγλου εργάζεται για να είναι πιο εύκολο το έργο του επόμενου υπουργού Παιδείας. Εργάστηκε για να εκθέσει, σε όλο τον αυταρχισμό και τον αρχαϊσμό τους, τις δυνάμεις που θέλουν να κρατήσουν το πανεπιστήμιο υπό τον έλεγχό τους. Το «έργο» του φαίνεται σαν ξεχαρβάλωμα. 


Αν όμως υπήρξε σε κάτι μεθοδικό ήταν...


 στην τελεσίδικη απαξίωση των ιδεών που φιλοδοξούσε να νεκραναστήσει.