ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το τζατζίκι του Ζορμπά

Της Βίκυς Ψυχογιού*

 

Ήτανε νά’ρθει μία ψιλή φθινοπωρινή βροχούλα και, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, την είπαμε Ζορμπά.
 

Μία βροχή με αέρηδες σμιλεμένη που αναστάτωσε την καθημερινή ρουτίνα μας.

 

Μία βροχή προγραμματισμένα απρόσμενη.

 

Την περιμέναμε πώς και πώς. Ανεβάσαμε τις τέντες και μαζέψαμε τις γλάστρες από τα μπαλκόνια. Κάποιοι μάλιστα δέσαμε τ’ αυτοκίνητά μας στους στύλους της ΔΕΗ και κρεμαστήκαμε απ’ τις κουρτίνες για να είμαστε πιο ψηλά.

 

Την περιμέναμε και μαζέψαμε τα ρούχα από το σύρμα, την περιμέναμε για να ξεπλύνει από τη σκόνη τα βρώμικα σοκάκια, για να ποτίσει τους φρεσκοσκαμμένους τάφους.

 

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προφυλαχτούμε και να την εκμεταλλευτούμε.

 

Και ήρθε η βροχή με τον αέρα αγκαλιά και ξέπλυνε όλο το σκουπιδαριό από τα πεζοδρόμια, που δεν ενδείκνυνται για τους πεζούς, και πότισε τις καμένες ρίζες των πεύκων, και έσπασε τα κλαδιά και έκλεισαν ξανά οι δρόμοι, και άστραψε όμως ξανά και ξανά η σπίθα μέσα μας, αφού ποθούμε να τα δούμε να ξαναβλασταίνουν.

 

Έτσι λοιπόν ήρθε η βροχή και χτύπησε δειλά τα τζάμια μας και στ’ όνομα και την απρόσκλητη εμφάνισή της ξύπνησαν μνήμες, ζωντάνεψαν τραγικές στιγμές, αναβίωσαν ξεραμένα δάκρυα.

 

Όλα τα είχε αυτή η βροχή: προγραμματισμό, πρόβλεψη, συντονισμό, επαγρύπνιση, ακρίβεια.

 

Μία απλή συνηθισμένη φθινοπωρινή βροχή με υποψίες τρόμου. Γι’ αυτό σφαλίσαμε καλά τις χαραμάδες, ταμπουρωθήκαμε και καλέσαμε προκαταβολικά βοήθεια.

 

Μια θεωρητικά κατακλυσμιαία βροχή που δεν ήταν όσο καταστροφική προβλέψαμε, κι απλώς παρέσυρε στο πέρασμά της παρελθοντικές αδράνειες, μπόχα καμμένου πλαστικού και λάσπη που σκέπασε επερχόμενους θανάτους.

 

Μια βροχή που στη θέα της ξαναξεχαστήκαμε και μαλάκωσαν τα ουρλιαχτά και η φρίκη των περασμένων, αφού και προετοιμαστήκαμε και την υποδεχτήκαμε στωικά.

 

Μια βροχή που την φωνάξαμε Ζορμπά για ν’ αναδείξουμε το “μέγεθός” της και να συγκαλύψουμε τις αδυναμίες μας.
 

Τα βουλωμένα φρεάτιά μας, τους παραφουσκωμένους κάδους σκουπιδιών, τα μπαζωμένα ρέματα, τις βεβηλωμένες ακτές, την μπιτσομπαρική νομοθεσία μας.

 

Βροχή φθινοπωρινή που έγινε τυφώνας, στρόβιλος, κυκλώνας, αποκάλυψη.

 

Που γκρέμισε ξεκολλημένους σοβάδες σε σχολικά κτίρια, που γέμισε τους ταλαίπωρους δρόμους φερτά υλικά από παράνομες χωματερές, που κατάστρεψε το βιος του κάθε πικραμένου που έχτισε στην άμμο.

 

Βροχή βραδυπορούσα, ανάλγητη και περήφανη, που συνεχίζει να πέφτει μαλακά και να ξεχύνεται από τα βουλωμένα λούκια της υπευθυνότητάς μας, αποδεικνύοντας στον κρατικό μηχανισμό τα αυταπόδεικτα: Πως όλοι ξέρουμε ότι βρέχει το φθινόπωρο. Πως όλοι ξέρουμε πως μετά από τόσες αποτυχίες, η προετοιμασία για επερχόμενους κινδύνους δεν είναι αναγκαίο να μεγεθύνει τον κίνδυνο.

 

Βροχή που αυθαιρέτως την βαφτίσαμε Ζορμπά! Λες και είμαστε εμείς αυτοί που ανοίγοντας κινηματογραφικά τα χέρια αγκαλιαζόμαστε σ’ ένα περήφανο συρτάκι.

 

Βροχή που αυθαιρέτως μάς διδάσκει όπως ο Ζορμπάς να χορεύουμε. Ν’ αγαπάμε τη ζωή και να μη φοβούμαστε το θάνατο.

 

Βροχή που μας μαθαίνει κάθε μέρα, με κάθε σταλαγματιά της, να...

 συγχέουμε τον Νίκο Καζαντζάκη με τον Πάνο Κιάμο (ελαφρώς παραφρασμένο).

Ναι! Teach me to dance, Pano.

(Δυο απ’ όλα με διπλό τζατζίκι)

Μη μου δώσεις πολλά

Μόνο μια αγκαλιά, να αντέξω.

Πουθενά να μην πεις, όσα γύρω σου δεις

Κι απ’ τη χώρα αυτή, νά’χεις τάσεις φυγής


*Η κα Βίκυ Ψυχογιού σπούδασε οικονομικά αλλά την κέρδισε η παιδική, και όχι μόνο, λογοτεχνία.
https://twitter.com/psicho_