ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γιατί στοχοποιούν τους "νοικοκυραίους"?

Από τον  Νίκο Ελευθερόγλου

Αυτός ο τόπος χρειάστηκε μισό αιώνα και βάλε για να ξεπεράσει (όσο ξεπέρασε) τις μνήμες και τα δάκρυα του Εμφυλίου. Να μπορέσει να περάσει το δύσκολο «ποτάμι» της λήθης.  

Δυστυχώς, από τη μια τα Μνημόνια και από την άλλη το προσφυγικό τσουνάμι και ενδιαμέσως οι ιδεοληψίες διαφόρων μάς φέρνουν πάλι στα πρόθυρα του σημείου μηδέν.

Ο φόβος και ο διχασμός επέστρεψαν στην ελληνική κοινωνία με διαφορετικό πρόσημο. Ξεχάσαμε το «αριστερά» και το «δεξιά», και περάσαμε σε πιο βαθιά χαρακτηριστικά, που, αν γίνουν πλειοψηφικά ρεύματα στην κοινωνία, τότε όσα τραγικά έζησε αυτός ο τόπος στον Εμφύλιο θα μοιάζουν πολύ μικρά. Διότι σε λίγο, αν τα συναισθήματα για τον άλλον είναι αυτά που καταγράφονται ως μεμονωμένα περιστατικά, θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια να σφαζόμαστε ακόμη και για ψύλλου πήδημα στους δρόμους. 

Η ενοχοποίηση και η απαξίωση του ορισμού «νοικοκυραίοι» είναι επικίνδυνη ατραπός για όσους με την ταμπέλα του ψευτοπροοδευτισμού θέλουν να ορίζουν τα πράγματα οι μειονότητες και όχι οι πλειονότητες. Από τον σεβασμό της άποψής τους θέλουν να περάσουν ως γραμμή την επιβολή της δικής τους θέσης στους πολλούς.

Αυτό είναι διαστρέβλωση των πραγμάτων και όχι προσέγγιση με σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες για τις οποίες κόπτονται. Από τη μια, τα Μνημόνια διέλυσαν οικονομικά τη μεσαία τάξη και, από την άλλη, οι ιδεοληψίες θέλουν να φορτώσουν στο «κόμμα των νοικοκυραίων», όπως λέγαμε παλιά, τις δικές τους αδιέξοδες πορείες.  

Η πρόσφατη έρευνα της ΔιαΝΕΟσις καταγράφει ακριβώς τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην ψυχοσύνθεση του Ελληνα.  

Σταχυολογώ μερικές από αυτές: 

Ενας στους πέντε Ελληνες ανησυχεί για το ενδεχόμενο ενός εμφύλιου πολέμου, δύο στους πέντε ανησυχούν για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής επίθεσης και ένας στους τρεις ανησυχεί για το ενδεχόμενο «πολέμου που να αφορά τη χώρα του».  

Επίσης, ένας στους 10 Ελληνες δηλώνει πως έχει πέσει θύμα ενός εγκλήματος κατά το τελευταίο έτος, ενώ τρεις στους δέκα δηλώνουν πως στη γειτονιά τους συμβαίνουν «συχνά» ή «πολύ συχνά» ληστείες.

 

Αλλο εντυπωσιακό είναι τι απάντησαν οι Ελληνες στο ερώτημα ποιους δεν θα ήθελαν για γείτονες. Ποσοστό 70% δεν θα ήθελε τοξικοεξαρτημένους, ένας στους τρεις δεν θα ήθελε πότες, οροθετικούς ή ομοφυλόφιλους και ένας στους τέσσερις μετανάστες. Ποσοστό 8% δεν θα ήθελε για γείτονες ανύπαντρα ζευγάρια, ενώ μόνο ένας στους πέντε εμπιστεύεται ανθρώπους άλλης εθνικότητας ή θρησκείας.  

Τα αναφέρω αυτά με αφορμή το τελευταίο τραγικό περιστατικό στην Ομόνοια. Να μου επιτρέψετε να μη σταθώ στην υποκρισία όλων αυτών που βγήκαν στο διαδίκτυο προσπαθώντας να πάρουν εύσημα... προοδευτικότητας και ευαισθησίας πάνω στην τραγωδία ενός ανθρώπου.

 

Ολων αυτών που ανακάλυψαν το λιντσάρισμα μόνο όταν ταυτοποιήθηκε ότι το θύμα ήταν ένας επώνυμος με τον οποίο είχαν φάει και είχαν πιει ή είχαν μοιραστεί τις ίδιες απόψεις και αντιλήψεις. Οσο παρέμενε ένα άγνωστο πρεζόνι, ένας ληστής, ουδείς είχε αναρτήσει έστω και μια λέξη για το περιστατικό. Το αντίθετο, στην πλειονότητά τους οι περισσότεροι συμφωνούσαν με την αντίδραση του καταστηματάρχη και του διπλανού του, οι οποίοι κλοτσούσαν το θύμα που προσπαθούσε να βγει έξω από το κοσμηματοπωλείο.  

Ολων αυτών που...

 δεν βρήκαν να πουν λέξη για το άτυχο κοριτσάκι στο Αγρίνιο που τραυματίστηκε σοβαρά από την... καφρίλα ενός τάχα μου δήθεν αναρχικού και... προοδευτικού, που πέταξε φωτοβολίδα στον κόσμο κατά τη διάρκεια πορείας για τον Π. Φύσσα. Βλέπεις, αυτή η κοπελίτσα, που λίγο ακόμη και θα σκοτωνόταν, δεν ανήκε σε κλειστά κλαμπ ούτε βέβαια ήταν κάποια επώνυμη.

Τα παραπάνω βέβαια δεν δικαιολογούν όσους υποστηρίζουν ότι στην κοινωνία μας πρέπει να επικρατήσει ο νόμος του Λιντς και ότι η αυτοδικία είναι η μόνη λύση μόνο και μόνο γιατί το κράτος δεν λειτουργεί. Η βία είναι βία και πρέπει να καταδικάζεται από όλους. Τα καμπανάκια έχουν χτυπήσει. Και είναι τεράστιες οι ευθύνες της Πολιτείας, των ανθρώπων του πνεύματος αλλά και των φωτισμένων ανθρώπων της Εκκλησίας να βάλουν τέλος σε αυτόν τον κατήφορο. Προτού είναι αργά και σφαζόμαστε στους δρόμους...