«Λαϊκό δικαίωμα η ασφάλεια», δήλωσε με όλη
της την άνεση η νέα υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Και μια κυβέρνηση
της Αριστεράς δεν κάνει καμία παραχώρηση στα λαϊκά δικαιώματα.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν ο «λαός» κλείνει τους δρόμους ή τα σπάει ή μουντζώνει το Κοινοβούλιο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Ποιο δικαίωμα είναι υπέρτερο; Το δικαίωμα στην ασφάλεια ή τα δικαιώματα που διεκδικεί καταπατώντας το δικαίωμα των υπολοίπων να πάνε στη δουλειά τους ή απλώς να κάνουν τον περίπατό τους στην πόλη – δικαίωμα είναι και αυτό.
Η απάντηση είναι απλή και εξόχως φιλοσοφική. Εξαρτάται από το πώς ορίζεις τον λαό. Λαός δεν είναι ο οποιοσδήποτε Eλληνας πολίτης.
Λαός για την Αριστερά είναι σύλλογος ατόμων, λιγότερο ή περισσότερο πολυπληθής –δεν είναι θέμα ποσότητας, είναι θέμα «ποιότητας»– ο οποίος κλείνει τον δρόμο, φωνάζει ρυθμικά συνθήματα που συνήθως κάνουν ρίμα και άδει άσματα τα οποία έχουν κατοχυρωθεί ως επαναστατικά από τον λαϊκό πολιτισμό της μεταπολίτευσης. Αυτά είναι σαν τα δημοτικά. Περνάνε από γενιά σε γενιά και δεν αλλάζουν από το 1974.
Λαός είναι τα παιδιά που διασκεδάζουν παίζοντας με μολότοφ στα Εξάρχεια και στο Πολυτεχνείο, λαός επίσης και τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου «Ο Ρουβίκων», διότι αν δεν ήταν λαός δεν θα ήταν μέλη του «Ρουβίκωνα».
Λαός και ο Κουφοντίνας, που κάθε τόσο μπαίνει στη φυλακή για να γλιτώσει από την γκρίνια σπίτι του.
Λαός και οι μετανάστες που κλείνουν την εθνική οδό για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες διαβίωσής τους. Αυτούς η υφυπουργός της κ. Γεροβασίλη, η κ. Παπακώστα, τους είχε αποκαλέσει «κατσαρίδες», φαντάζομαι όμως ότι με την υπουργοποίησή της άλλαξε γνώμη και τους αποκαλεί «οι πεταλούδες της παγκοσμιοποίησης».
«Λαϊκό δικαίωμα η ασφάλεια;»
Κάποιος πρέπει να της υπενθυμίσει ότι η Ελλάδα δεν είναι «λαϊκή δημοκρατία», όσο τουλάχιστον ισχύει ακόμη το Σύνταγμα το οποίο ορκίστηκε να υπηρετεί μόλις προχθές. Το οποίον ορίζει κατηγορηματικώς ότι δικαίωμα στην ασφάλεια έχουν όλοι οι Eλληνες πολίτες, ακόμη και όσοι έχουν ή είχαν ιδιοκτησίες στο Μάτι ή είχαν την ατυχία να βρίσκονται εκεί ανυπεράσπιστοι απέναντι στη μανία της πυρκαγιάς και τον πρωτογονισμό του κρατικού μηχανισμού. Σε πολίτες αναφέρονται όσοι υπερασπίζονται αυτήν τη δημοκρατία που μας υποχρεώνει να ξέρουμε τι σκέφτεται η κ. Γεροβασίλη, η ίδια όμως δεν φαίνεται να το θυμάται.
Οι λέξεις ούτε αμνησία έχουν ούτε είναι αφελείς, τουλάχιστον για όσους διατηρούν ακόμη τον στοιχειώδη σεβασμό που όλοι τους οφείλουμε. Και το «λαϊκό δικαίωμα στην ασφάλεια», όταν το αναφέρει η υπουργός της αστυνομίας, νοηματικά δεν απέχει από...
την «αστυνομία στην υπηρεσία του λαού» ή τη «λαϊκή αστυνομία».
Δημοκράτες, γρηγορείτε. Αρχίζει η τελευταία επίθεση.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν ο «λαός» κλείνει τους δρόμους ή τα σπάει ή μουντζώνει το Κοινοβούλιο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Ποιο δικαίωμα είναι υπέρτερο; Το δικαίωμα στην ασφάλεια ή τα δικαιώματα που διεκδικεί καταπατώντας το δικαίωμα των υπολοίπων να πάνε στη δουλειά τους ή απλώς να κάνουν τον περίπατό τους στην πόλη – δικαίωμα είναι και αυτό.
Η απάντηση είναι απλή και εξόχως φιλοσοφική. Εξαρτάται από το πώς ορίζεις τον λαό. Λαός δεν είναι ο οποιοσδήποτε Eλληνας πολίτης.
Λαός για την Αριστερά είναι σύλλογος ατόμων, λιγότερο ή περισσότερο πολυπληθής –δεν είναι θέμα ποσότητας, είναι θέμα «ποιότητας»– ο οποίος κλείνει τον δρόμο, φωνάζει ρυθμικά συνθήματα που συνήθως κάνουν ρίμα και άδει άσματα τα οποία έχουν κατοχυρωθεί ως επαναστατικά από τον λαϊκό πολιτισμό της μεταπολίτευσης. Αυτά είναι σαν τα δημοτικά. Περνάνε από γενιά σε γενιά και δεν αλλάζουν από το 1974.
Λαός είναι τα παιδιά που διασκεδάζουν παίζοντας με μολότοφ στα Εξάρχεια και στο Πολυτεχνείο, λαός επίσης και τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου «Ο Ρουβίκων», διότι αν δεν ήταν λαός δεν θα ήταν μέλη του «Ρουβίκωνα».
Λαός και ο Κουφοντίνας, που κάθε τόσο μπαίνει στη φυλακή για να γλιτώσει από την γκρίνια σπίτι του.
Λαός και οι μετανάστες που κλείνουν την εθνική οδό για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες διαβίωσής τους. Αυτούς η υφυπουργός της κ. Γεροβασίλη, η κ. Παπακώστα, τους είχε αποκαλέσει «κατσαρίδες», φαντάζομαι όμως ότι με την υπουργοποίησή της άλλαξε γνώμη και τους αποκαλεί «οι πεταλούδες της παγκοσμιοποίησης».
«Λαϊκό δικαίωμα η ασφάλεια;»
Κάποιος πρέπει να της υπενθυμίσει ότι η Ελλάδα δεν είναι «λαϊκή δημοκρατία», όσο τουλάχιστον ισχύει ακόμη το Σύνταγμα το οποίο ορκίστηκε να υπηρετεί μόλις προχθές. Το οποίον ορίζει κατηγορηματικώς ότι δικαίωμα στην ασφάλεια έχουν όλοι οι Eλληνες πολίτες, ακόμη και όσοι έχουν ή είχαν ιδιοκτησίες στο Μάτι ή είχαν την ατυχία να βρίσκονται εκεί ανυπεράσπιστοι απέναντι στη μανία της πυρκαγιάς και τον πρωτογονισμό του κρατικού μηχανισμού. Σε πολίτες αναφέρονται όσοι υπερασπίζονται αυτήν τη δημοκρατία που μας υποχρεώνει να ξέρουμε τι σκέφτεται η κ. Γεροβασίλη, η ίδια όμως δεν φαίνεται να το θυμάται.
Οι λέξεις ούτε αμνησία έχουν ούτε είναι αφελείς, τουλάχιστον για όσους διατηρούν ακόμη τον στοιχειώδη σεβασμό που όλοι τους οφείλουμε. Και το «λαϊκό δικαίωμα στην ασφάλεια», όταν το αναφέρει η υπουργός της αστυνομίας, νοηματικά δεν απέχει από...
την «αστυνομία στην υπηρεσία του λαού» ή τη «λαϊκή αστυνομία».
Δημοκράτες, γρηγορείτε. Αρχίζει η τελευταία επίθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου