Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε πως μετά τα πενήντα είμαστε όλοι
συνομήλικοι. Είχε δίκιο με την έννοια ότι μετά από πέντε δεκαετίες ζωής
εισέρχεσαι στη ζώνη όπου δεν ξέρεις πότε θα "ρθει η κλήση ουρανόθεν.
Εχεις μπει στο πεδίο βολής όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι.
Ο
Φελίνι έκανε μια επιπλέον διευκρίνιση: είπε πως μετά τα εξήντα η
κατηφόρα γίνεται γκρεμός.
Υπερβολές: πρώτον, διότι όλα αυτά είναι
στατιστική και το θέμα είναι πάντα προσωπικό, όπως τουλάχιστον
αποδεικνύει η αείχλωρη νεότητα του κ. Γλέζου και του κ. Μίκη – η αλήθεια
είναι ότι το κακό θα συμβεί μόνο στους άλλους και πως εμείς δεν θα
πεθάνουμε ποτέ. (Κουφάλα νεκροθάφτη).
Σ" αυτό βοηθάει γενικώς και η πολιτική της κυβέρνησης:
Βραχυτομώντας βάναυσα τις συντάξεις θα αναγκαστούν οι ηλικιωμένοι να
κόψουν τσιγάρο, τσίπουρο, πιθανές Βουλγάρες και άλλες καταχρήσεις, οπότε
αναπόφευκτα θα ζήσουν περισσότερο τινάζοντας έτσι στον αέρα το
ασφαλιστικό σύστημα – άρα: το καλύτερο θα ήταν να διπλασιάσει ο κ.
Τσίπρας τις συντάξεις ώστε οι πέραν των εβδομήντα να πέσουν στην
κατάχρηση, στο ξενύχτι και στη γλουτένη και να φύγουν έτσι μια ώρα
αρχύτερα, κάτι που δεν θα δυσαρεστούσε ούτε την κυβέρνηση, ούτε και θα
προκαλούσε αβάσταχτη θλίψη στους ευρωπαίους εταίρους μας.
Τα τσιγάρα, τα πιοτά και τα ξενύχτια θα καθάριζαν την μπουγάδα του
Ασφαλιστικού. Συν βέβαια τον γεροντικό έρωτα (έρχομαι τη μάντρα-μάντρα
και έχω πάρει τρία Viagra).
Κανονική γεροκτονία μετά μουσικής. Και θα
έφευγαν οι άνθρωποι μέσα την επάρκεια και στην ευδαιμονία – όχι σαν
λιγούρια και μάλιστα στα γεράματα.
Το αντίθετο θα συμβεί τώρα: ο παππούς
θα το γυρίσει αναγκαστικά στη δίαιτα (μην πω στην τρίαιτα), στην
ασκητική, στο περπάτημα (πού λεφτά για λεωφορεία;) το οποίο ενδυναμώνει
το καρδιοαναπνευστικό και το μυϊκό σύστημα, στο γιαουρτάκι 5%, στο τσάι
με άρωμα γιασεμί, στον ύπνο από νωρίς, οπότε και θα ξαναγεννηθεί, θα
ενυδατωθεί – άντε πλήρωνε, επομένως, συντάξεις για άλλα δέκα χρόνια.
Πλήρωνε παράταση και πέναλτι. Οι παππούδες θα ζήσουνε πιο πολύ κι απ"
τον κ. Κατρούγκαλο που πίστεψε ότι θα τους ξαπόστελνε πρόωρα – κι αυτό
θα είναι μια από τις λίγες σαδιστικές απολαύσεις τους.
Θα βοηθούσαν πιθανώς καμιά εκατοσταριά τυχαίες φωτιές σε στυλ Μάτι
σε αντίστοιχα γηροκομεία όπου ως γνωστόν εγκαταβιούν περήφανα γηρατειά
άνω των εβδομήντα, δηλαδή στο τάργκετ γκρουπ του Πρωθυπουργού – ποιο το
θέμα; Απλώς θα έλεγαν σε καμιά προτηγανισμένη συνέντευξη Τύπου πως τα
γηροκομεία είχαν χτιστεί αυθαίρετα οπότε δεν φταίει κανένας εκτός από τα
θύματα που διάλεξαν ως πρόναο αιωνιότητας κτίσματα τα οποία δεν έλεγξαν
πριν πώς είχαν χτιστεί, αν είχαν νόμιμη οικοδομική άδεια και ποια η
ερωτική ενημερότητα του ιδιοκτήτη τους.
Το κακό απ" την άλλη είναι ότι αυτός ο καταραμένος ιός του Δυτικού
Νείλου δεν προτιμάει τους υπέργηρους – αν κινούνταν στοχευμένα, σε στυλ
Σούπερ Πούμα, και με κάθετη εφόρμηση τσιμπούσε κυρίως υπερήλικες θα είχε
βοηθήσει να ανακάμψει το Ασφαλιστικό (με βάση την πρωθυπουργική
λογική), πέραν του ότι αρκετοί νεότεροι έλληνες άνεργοι θα έπαιρναν τις
σχετικές κληρονομιές για να κάνουν καμιά δουλειά – στο εξωτερικό,
βέβαια. Εδώ θα γύριζαν μόνο για διακοπές και ειδικά στην Ιθάκη, το νησί
του σύγχρονου Οδυσσέα.
Απ" την άλλη, αν το καλοσκεφτείς, είναι λογικό όσοι ξεπέρασαν τα
εβδομήντα να είναι ακροδεξιοί, όπως αυτοί που φωνάζουν για τη Μακεδονία,
ή κριτικάρουν την κυρία Νοτοπούλου, διότι τι άλλο θα μπορούσαν να είναι
εφόσον η ίδια τους η αναπνοή, ή ίδια τους η ύπαρξη υπονομεύει το
Ασφαλιστικό και αναγκάζει την κυβέρνηση να "ρθει σε σύγκρουση με τους
δανειστές; Ενώ αν είχαν κλείσει τον κύκλο στα εξήντα πέντε, ή στα εξήντα
επτά, αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια στάση προοδευτική, αριστερή,
θυσιαστική υπέρ της Ιδέας του σοσιαλισμού – αν και, όπως ισχυρίζονται
μερικοί κακόζηλοι, για κάποιον ακατανόητο λόγο πολλοί κομμουνιστές ζούνε
συνήθως πάνω απ" τα ογδόντα. Αν ισχύει, θα πρόκειται για ένα πιθανό
ιατρικό παράδοξο που πρέπει κάποτε να μελετηθεί απ" τους επιστήμονες.
Ενδεχομένως να υπάρχει κάποιο ελιξίριο εντός της ιδεολογίας, που η
ιατρική επιστήμη οφείλει να το βρει. Οι ίδιοι κακόβουλοι λένε πως,
γενικά, ζώντας εναντίον των άλλων έχεις έναν στόχο, μια δικαιολογία ζωής
και έτσι επιβιώνεις περισσότερο – έστω και ως σκιώδης υπερμακρόβιος,
περιμένοντας πιθανόν την «πτώση του καπιταλισμού απ" τις ίδιες του τις
αντιφάσεις», κάτι σαν την έλευση του Ιεχωβά. Πρόκειται προφανώς για
ακραία άποψη, αλλά στον καιρό μας και με όσα απρόβλεπτα συμβαίνουν, όλα
πρέπει να εξετάζονται σε βάθος, να αποδεικνύονται επιστημονικά, με
μελέτες και πείραμα κι όχι μόνο να εκτιμώνται βάσει στατιστικής, ή
συνοικιακής ζηλοφθονίας.
Τώρα πώς γίνεται όσοι ξεπερνούν τα εβδομήντα να είναι αντικειμενικά
ακροδεξιοί, εφόσον υπονομεύουν το Ασφαλιστικό της κυβέρνησης και
ταυτόχρονα πιθανοί κομμουνιστές εφόσον ζούνε τόσο, είναι μια αντίφαση
που έχει λυθεί, στη βάση του ιδεολογικού προτύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αριστεροί
και Καμμένος-ακροδεξιοί ταυτόχρονα. Ιδανική μείξη επιβίωσης – ίσως αυτό
να είναι μια εξεζητημένη, αλλά, έστω ημίαιμη, ερμηνεία.
Εκείνο, όμως, που προκύπτει ως βασικό, ψυχικό πρόβλημα είναι...
για
εκείνους τους λίγους υπερ-εβδομηντάρηδες που μετά τη δήλωση του
Πρωθυπουργού αισθάνονται τύψεις για το ότι συνεχίζουν να ζούνε και να
επιβαρύνουν έτσι το ασφαλιστικό σύστημα.
Πιθανώς δηλαδή να έχουν
αναπτύξει το γνωστό σύνδρομο που λέγεται «ενοχή του επιβιώσαντος».
Να
μην μπορούν να αντέξουν την αίσθηση ότι αποτελούν βάρος ασήκωτο για το
έθνος. Την ενοχή για το ότι αυτή η χώρα υποφέρει τώρα εξαιτίας τους,
δηλαδή εξαιτίας του ότι δούλεψαν τόσα χρόνια σαν χαμάληδες, προσέφεραν
τα πάντα, και τώρα χωρίς να το θέλουν την επιβαρύνουν επιβιώνοντας – πώς
αντέχεται μια τέτοια σκέψη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου