ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Εγκλημα διαρκείας στην κλοπή της Μακεδονίας!

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Οι ΗΠΑ, που το 1944 μιλούσαν για δημαγωγία εκ μέρους του Τίτο, τώρα υποστηρίζουν τους Σκοπιανούς

Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Το έχουμε ξαναγράψει, όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία,  (δημοψήφισμα στα Σκόπια) , κρίνεται σκόπιμο να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο.

 

Οταν ο Τίτο, το 1944, αποφάσισε να δημιουργήσει την «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά η δημιουργία της -ανύπαρκτης μέχρι τότε- «μακεδονικής γλώσσας» και η καλλιέργεια στους μέχρι τότε βουλγαρικής συνείδησης κατοίκους της επαρχίας Βαρντάρσκα της «μακεδονικής συνείδησης», η επίσημη θέση των ΗΠΑ ήταν η εξής: «Η (αμερικανική) κυβέρνηση θεωρεί ότι αναφορές, όπως μακεδονικό “έθνος”, μακεδονική “πατρίδα” ή μακεδονική “συνείδηση”, συνιστούν αδικαιολόγητη δημαγωγία, που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα, που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας».

 

Πρόκειται για τηλεγράφημα που έστειλε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Eντουαρντ Στετίνιους σε διάφορες πρεσβείες, τον Δεκέμβριο του 1944, για να ενημερώσει τους Αμερικανούς διπλωμάτες για τις ενέργειες του Τίτο και των κύκλων της Τρίτης Διεθνούς εις βάρος της Ελλάδας - ένα τηλεγράφημα που είναι αναρτημένο μέχρι σήμερα στην ιστοσελίδα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών.

Οσον αφορά την ουσία του θέματος, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι στόχοι των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδος παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι, όπως τους περιγράφει ο τότε Αμερικανός ΥΠΕΞ Εντουαρντ Στετίνιους, μόνο που άλλαξαν οι παρτενέρ των Σκοπίων. 

 Τότε ήταν ο Τίτο και η Τρίτη Διεθνής, τώρα είναι η Γερμανία, η Αυστρία, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και όλος ο δυτικός κόσμος που επηρεάζεται από αυτούς.

 

Τις τελευταίες εβδομάδες παρήλασαν από τα Σκόπια δεκάδες αξιωματούχοι των προαναφερθεισών χωρών και θεσμών -στους οποίους, σημειωτέον, η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος-, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, οι οποίες δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατεβάσουν από την επίσημη ιστοσελίδα του δικού τους ΥΠΕΞ το τηλεγράφημα του Στετίνιους.

 

Δηλαδή, για να μη γίνονται παρανοήσεις, οι σύμμαχοι της Ελλάδας υποστηρίζουν όσα αναφέρονται στο προαναφερθέν σήμα, δηλαδή την ύπαρξη κράτους με το όνομα «Μακεδονία», «μακεδονικού έθνους» και «μακεδονικής ταυτότητας», τα οποία, σύμφωνα με τη θέση της Ουάσινγκτον, «αποτελούν αδικαιολόγητη δημαγωγία, που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα, που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας».

 

Φυσικά, πρέπει να ομολογήσουμε ότι η υποστήριξη αυτή καλύπτεται πλήρως από την υπογραφείσα Συμφωνία των Πρεσπών από τον κ. Κοτζιά, για την οποία δηλώνει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί στο εξωτερικό, υπερήφανος ο κ. Τσίπρας, ενώ δεν τολμά να εμφανιστεί χωρίς την προστασία των ΜΑΤ μπροστά στους Ελληνες, οι οποίοι, σε συντριπτικά ποσοστά, τη θεωρούν βλαπτική για τα συμφέροντα της χώρας - για να μη χρησιμοποιήσουμε κάποιον άλλον, βαρύτερο χαρακτηρισμό, που ασφαλώς της αρμόζει. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η συμφωνία δεν θα είχε υπογραφεί, αν δεν συμφωνούσαν ο κ. Καμμένος και το κόμμα του, γιατί τις συμφωνίες μπορεί να τις υπογράφει ένας υπουργός, όμως αυτές σε κάθε περίπτωση τυγχάνουν της έγκρισης του συνόλου της κυβέρνησης.

 

Η κυβέρνηση προβάλλει διάφορες θεωρίες για να δικαιολογήσει την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, όπως ότι «τη σύνθετη ονομασία την είχαν δεχτεί και οι άλλοι», ότι οι άλλοι αναγνώρισαν τη «μακεδονική γλώσσα» και ότι οι όροι της συμφωνίας δεν αναγνωρίζουν «μακεδονική ταυτότητα». 

Ψέμα πάνω στο ψέμα, ενώ, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οι άλλοι είχαν κάνει λάθη, αυτά δεν διορθώνονται με ένα μεγαλύτερο, που είναι η υπογραφή αυτής της συμφωνίας.

 

Επίσης, μια παιδαριώδης δικαιολογία είναι ο ισχυρισμός ότι με την υπογραφή της συμφωνίας η Ελλάδα θα έχει τεράστια οικονομικά οφέλη και θα καταστεί υπερδύναμη στην περιοχή. Ξεχνούν να πουν ότι το ΑΕΠ των Σκοπίων, με τους 2.000.000 κατοίκους, είναι αρκετά κάτω από 10 δισ. ευρώ, ενώ η Ελλάδα είναι ήδη από τις πρώτες χώρες σε επενδύσεις στη γειτονική χώρα. Οσο για το «υπερδύναμη», μια χώρα που έχει εγγράψει τα 10.119 πιο ακριβά ακίνητα του Δημοσίου στο Υπερταμείο, που ελέγχεται από τους ξένους δανειστές, λόγω της άθλιας διαπραγμάτευσης του διδύμου της συμφοράς Τσίπρα - Βαρουφάκη, δεν μπορεί να λέει τέτοιες ανοησίες. Δεν τις πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά, εκτός από εκείνους που «βολεύονται» από την κυβέρνηση.

 

Μια άλλη δικαιολογία -που, εκτός από τους κυβερνητικούς, μας τη σερβίρει και ο κ. Θεοδωράκης από το Ποτάμι- είναι «να κλείσουμε τα θέματα με τα Σκόπια, για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή»! Ω του θαύματος! Εκείνοι που μέχρι χθες μας έλεγαν «τουρκοφάγους», «πολεμοκάπηλους» και «υπερπατριώτες», όταν μιλούσαμε τεκμηριωμένα για την τουρκική απειλή, εκείνοι που έλεγαν ότι «θα το ρισκάρουμε» με την Τουρκία, εκείνοι που έλεγαν «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» τώρα μας κάνουν μαθήματα για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή. Δεν βλέπουν καν ότι η Αλβανία, αν και μπήκε στο ΝΑΤΟ με τη δική μας υπογραφή, ακύρωσε τη συμφωνία οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών, που υπέγραψε η Ντόρα Μπακογιάννη με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και ενίσχυσε τους στρατιωτικούς δεσμούς της με την Τουρκία. Αν τις ενισχύσουν και τα Σκόπια, όταν μπουν στο ΝΑΤΟ με τη δική μας υπογραφή, τα οποία έχουν και μια τουρκική μειονότητα του 4% στο σύνολο του πληθυσμού και πολύ καλά οργανωμένη πολιτικά, τότε η περικύκλωση της Ελλάδας από Βορρά θα επεκταθεί.

 

Επίσης, μας λένε ότι ο δυτικός παράγοντας θέλει να βάλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και να τα ενσωματώσει στην Ε.Ε. για να αποτρέψει την άσκηση επιρροής σε αυτά από τη Ρωσία. Εντάξει, να γίνουν όλα αυτά, γιατί όμως πρέπει να γίνουν παίρνοντας τα Σκόπια ένα όνομα που δεν τους ανήκει; Ο επισπεύδων είναι τα Σκόπια, όχι η Ελλάδα, που κρατά στα χέρια της τα κλειδιά και για το ΝΑΤΟ και για την Ε.Ε.

Γιατί δεν τα χρησιμοποιήσαμε και ξεπουλήσαμε τη Μακεδονία; 

Γιατί, λοιπόν, δεν πιέστηκαν τα Σκόπια και πιέστηκε η Ελλάδα; 

 Μήπως πίσω από την επιμονή της Δύσης και της Γερμανίας κρύβεται κάτι άλλο, που υπερακοντίζει το μέγεθος των Σκοπίων;
 

Οι Αλβανοί αποφασίζουν για το μέλλον της Μακεδονίας

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ψηφοφόροι των Σκοπίων, περίπου 1,5 εκατομμύριο, προσέρχονται στις κάλπες και καλούνται να πουν ΝΑΙ ή ΌΧΙ στο εξής ερώτημα: «Είστε υπέρ της εισόδου στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ με την αποδοχή της συμφωνίας ανάμεσα στην Δημοκρατίας της "Μακεδονίας" και τη Δημοκρατία της Ελλάδας;».

Το δημοψήφισμα των Σκοπίων έχει δύο ομοιότητες με εκείνο το καταστροφικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, που ήταν το «επιστέγασμα» εκείνης της αλλοπρόσαλλης διαδικασίας που οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης ονόμασαν «διαπραγμάτευση», μετά το οποίο οδηγηθήκαμε στο τρίτο –και χειρότερο όλων– μνημόνιο.


Η μία ομοιότητα έχει να κάνει με το ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι πολίτες. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, το ερώτημα είναι σύνθετο και παρελκυστικό, ενώ στα δημοψηφίσματα το ερώτημα θα πρέπει να είναι απλό, σαφές, μονοδιάστατο, για να μπορεί να εκφραστεί ο πολίτης καθαρά με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΌΧΙ.


Η δεύτερη ομοιότητα συνίσταται στο ότι ο Ζάεφ δήλωσε ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, θα φέρει τη συμφωνία για κύρωση στη Βουλή. Απλά να φέρουμε στη μνήμη μας ότι ενώ ο ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, η κυβέρνηση έγραψε τη βούληση των πολιτών στα παλαιότερα των υποδημάτων της και υπέγραψε το τρίτο και καταστροφικότερο μνημόνιο, προκαλώντας με τη διαδικασία αυτή οικονομική ζημιά δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία της πατρίδας μας για 99 χρόνια.

Επανερχόμαστε στο δημοψήφισμα στα Σκόπια. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι Αλβανοί, οι Τούρκοι και οι αθίγγανοι των Σκοπίων θα είναι αυτοί οι οποίοι θα καθορίσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Κι αυτό γιατί οι Αλβανοί αποτελούν το 25% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, οι Τούρκοι το 4% και οι αθίγγανοι το 2%.


Λαμβανομένου υπόψη ότι ο σλαβικός πληθυσμός των Σκοπίων, που είναι το 64% του συνόλου, είναι πολιτικά διασπασμένος, με τους μισούς να είναι υπέρ του ΝΑΙ και τους άλλους μισούς υπέρ του ΟΧΙ, αλλά και του γεγονότος ότι Αλβανοί, Τούρκοι και αθίγγανοι στις δημοσκοπήσεις φέρονται να είναι υπέρ του ΝΑΙ σε ποσοστό 95%, το αποτέλεσμα θα το κρίνουν κυρίως οι Αλβανοί.


Δηλαδή, το μέλλον της Μακεδονίας δεν θα το κρίνουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι «Μακεδόνες» και μιλούν τη «μακεδονική γλώσσα», αλλά οι Αλβανοί, οι Τούρκοι και οι αθίγγανοι, που όλοι μαζί επηρεάζονται από τα Τίρανα και την Άγκυρα, αλλά, για να είμαστε ακριβείς, και από την αγωνία τους να γίνουν Ευρωπαίοι, πολίτες χώρας μέλους της ΕΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για έναν πολίτη μιας υπανάπτυκτης χώρας.


Όσον αφορά το δεύτερο, ακριβώς αυτό έπρεπε να εκμεταλλευτεί η ελληνική διπλωματία – να πάρει με το μέρος της τον αλβανικό παράγοντα και να ασκηθούν πιέσεις στους Σλάβους των Σκοπίων να υποχωρήσουν και να εγκαταλείψουν το ιστορικό ψέμα ότι είναι «Μακεδόνες», για να γίνουν όλοι μαζί πολίτες της ΕΕ.

Όμως εμείς, αντί να επιδιώξουμε αυτό, υπογράψαμε την Συμφωνία των Πρεσπών, δωρίσαμε στους Σλάβους τη «μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα», και στην ουσία βάλαμε τους Αλβανούς να υποστηρίζουν αυτό που υπογράψαμε εμείς.

Τα πράγματα είναι απλά:


Το δημοψήφισμα κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υπέρ του ΝΑΙ και οι διαδικασίες στη γείτονα θα προχωρήσουν και στο θέμα της προβλεπόμενης αναθεώρησης του συντάγματος και στο θέμα της κύρωσης της συμφωνίας από τη Βουλή. Στη συνέχεια η ελληνική Βουλή θα κυρώσει το νόμο, αφού η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει τον κρίσιμο αριθμό των 151, παίρνοντας με το ΝΑΙ βουλευτές από δω κι από κει. Και αν γίνουν όλα αυτά, τότε θα αρχίσει η μακρά «βελούδινη» διαδικασία αμφισβήτησης της πραγματικής Μακεδονίας από τους ψευδομακεδόνες και από την ψευδομακεδονία.


Το κράτος που θα λέγεται «Βόρεια Μακεδονία», του οποίου οι πολίτες είναι «Μακεδόνες» όσον αφορά την εθνική τους ταυτότητα και θα μιλούν «μακεδονική γλώσσα», έχοντας πάρει τη «σφραγίδα» από την Ελλάδα, με την υποστήριξη τόσων κρατών και παραγόντων που παρέλασαν τις τελευταίες εβδομάδες από τα Σκόπια, θα...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το τζατζίκι του Ζορμπά

Της Βίκυς Ψυχογιού*

 

Ήτανε νά’ρθει μία ψιλή φθινοπωρινή βροχούλα και, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, την είπαμε Ζορμπά.
 

Μία βροχή με αέρηδες σμιλεμένη που αναστάτωσε την καθημερινή ρουτίνα μας.

 

Μία βροχή προγραμματισμένα απρόσμενη.

 

Την περιμέναμε πώς και πώς. Ανεβάσαμε τις τέντες και μαζέψαμε τις γλάστρες από τα μπαλκόνια. Κάποιοι μάλιστα δέσαμε τ’ αυτοκίνητά μας στους στύλους της ΔΕΗ και κρεμαστήκαμε απ’ τις κουρτίνες για να είμαστε πιο ψηλά.

 

Την περιμέναμε και μαζέψαμε τα ρούχα από το σύρμα, την περιμέναμε για να ξεπλύνει από τη σκόνη τα βρώμικα σοκάκια, για να ποτίσει τους φρεσκοσκαμμένους τάφους.

 

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προφυλαχτούμε και να την εκμεταλλευτούμε.

 

Και ήρθε η βροχή με τον αέρα αγκαλιά και ξέπλυνε όλο το σκουπιδαριό από τα πεζοδρόμια, που δεν ενδείκνυνται για τους πεζούς, και πότισε τις καμένες ρίζες των πεύκων, και έσπασε τα κλαδιά και έκλεισαν ξανά οι δρόμοι, και άστραψε όμως ξανά και ξανά η σπίθα μέσα μας, αφού ποθούμε να τα δούμε να ξαναβλασταίνουν.

 

Έτσι λοιπόν ήρθε η βροχή και χτύπησε δειλά τα τζάμια μας και στ’ όνομα και την απρόσκλητη εμφάνισή της ξύπνησαν μνήμες, ζωντάνεψαν τραγικές στιγμές, αναβίωσαν ξεραμένα δάκρυα.

 

Όλα τα είχε αυτή η βροχή: προγραμματισμό, πρόβλεψη, συντονισμό, επαγρύπνιση, ακρίβεια.

 

Μία απλή συνηθισμένη φθινοπωρινή βροχή με υποψίες τρόμου. Γι’ αυτό σφαλίσαμε καλά τις χαραμάδες, ταμπουρωθήκαμε και καλέσαμε προκαταβολικά βοήθεια.

 

Μια θεωρητικά κατακλυσμιαία βροχή που δεν ήταν όσο καταστροφική προβλέψαμε, κι απλώς παρέσυρε στο πέρασμά της παρελθοντικές αδράνειες, μπόχα καμμένου πλαστικού και λάσπη που σκέπασε επερχόμενους θανάτους.

 

Μια βροχή που στη θέα της ξαναξεχαστήκαμε και μαλάκωσαν τα ουρλιαχτά και η φρίκη των περασμένων, αφού και προετοιμαστήκαμε και την υποδεχτήκαμε στωικά.

 

Μια βροχή που την φωνάξαμε Ζορμπά για ν’ αναδείξουμε το “μέγεθός” της και να συγκαλύψουμε τις αδυναμίες μας.
 

Τα βουλωμένα φρεάτιά μας, τους παραφουσκωμένους κάδους σκουπιδιών, τα μπαζωμένα ρέματα, τις βεβηλωμένες ακτές, την μπιτσομπαρική νομοθεσία μας.

 

Βροχή φθινοπωρινή που έγινε τυφώνας, στρόβιλος, κυκλώνας, αποκάλυψη.

 

Που γκρέμισε ξεκολλημένους σοβάδες σε σχολικά κτίρια, που γέμισε τους ταλαίπωρους δρόμους φερτά υλικά από παράνομες χωματερές, που κατάστρεψε το βιος του κάθε πικραμένου που έχτισε στην άμμο.

 

Βροχή βραδυπορούσα, ανάλγητη και περήφανη, που συνεχίζει να πέφτει μαλακά και να ξεχύνεται από τα βουλωμένα λούκια της υπευθυνότητάς μας, αποδεικνύοντας στον κρατικό μηχανισμό τα αυταπόδεικτα: Πως όλοι ξέρουμε ότι βρέχει το φθινόπωρο. Πως όλοι ξέρουμε πως μετά από τόσες αποτυχίες, η προετοιμασία για επερχόμενους κινδύνους δεν είναι αναγκαίο να μεγεθύνει τον κίνδυνο.

 

Βροχή που αυθαιρέτως την βαφτίσαμε Ζορμπά! Λες και είμαστε εμείς αυτοί που ανοίγοντας κινηματογραφικά τα χέρια αγκαλιαζόμαστε σ’ ένα περήφανο συρτάκι.

 

Βροχή που αυθαιρέτως μάς διδάσκει όπως ο Ζορμπάς να χορεύουμε. Ν’ αγαπάμε τη ζωή και να μη φοβούμαστε το θάνατο.

 

Βροχή που μας μαθαίνει κάθε μέρα, με κάθε σταλαγματιά της, να...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η Πηγάδα του Μελιγαλά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Οι κομμουνιστές και οι γελωτοποιοί τους διασκεδάζουν με την ανάμνηση μιας μαζικής σφαγής που διέπραξαν οι συμμορίτες το 1944

Στις φωτογραφίες βλέπουμε ταφόπλακες και πλάκες με ονόματα θυμάτων του Μελιγαλά. Κατά το ΚΚΕ, δολοφονήθηκαν επειδή ήταν «φασίστες» (ετών 4, 8, 16, 17).

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Πρόσφατα, έγινε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. 

Εκεί, ανάμεσα στις πολλές εκδηλώσεις, παρουσιάστηκε και μια παρλάτα από έναν διασκεδαστή, ονόματι Ζαραλίκος, ο οποίος έκανε χαιρέκακο χιουμοράκι με τα θύματα των συμμοριτών τον Σεπτέμβριο του 1944. Τότε, οι κομμουνιστές μακέλεψαν, κατέσφαξαν και έριξαν στην περιβόητη Πηγάδα του Μελιγαλά τα βασανισμένα κορμιά 1.000 Ελλήνων - ανάμεσά τους γυναίκες, υπερήλικες και ανήλικα παιδάκια. Η μεθοδολογία της σφαγής παραπέμπει σε αμερικανικό θρίλερ (της συνομοταξίας splatter movie), όπου το κακό θριαμβεύει και τα αθώα θύματα υποφέρουν από αποκτηνωμένους σαδιστές, οι οποίοι, πριν δολοφονήσουν, υποβάλλουν τα «θηράματά» τους σε αδιανόητης σκληρότητας βασανιστήρια.

Σε αυτό το φεστιβάλ, λοιπόν, ο Ζαραλίκος, επί σκηνής, έδειξε σε μια οθόνη τη φωτογραφία κυρίας προχωρημένης ηλικίας και είπε:
«Κοιτάξτε πόσο νέα φαίνεται. Κοιτάξτε... Κυρία Κατίνα. Ηρθε 87 ετών. Πού οφείλετε αυτή τη μακροζωία, αυτή τη λάμψη στο δέρμα; Μήπως τρώτε πολύ μέλι και γάλα;
“Μα, καλέ, τι μέλι και γάλα; Μελιγαλά! Από τα 16 έσπρωχνα φασίστες στην Πηγάδα!”»

 

Φυσικά, η αντίδραση των κνιτών ήταν η αναμενόμενη: χάχανα και χειροκροτήματα. Οι κληρονόμοι της ιδεολογίας που αιματοκύλισε την Ελλάδα γέλασαν με τη θύμηση των κατασφαγμένων παιδιών, των οικογενειών που ορφάνεψαν, των σπιτιών που έκλεισαν, των μυαλών που σάλεψαν από τη φρίκη, των ψυχών που μαύρισαν από την κακότητα των φορέων της ιδεολογικής πανώλης του ΚΚΕ.

 

Είναι στ' αλήθεια θλιβερό να επιχαίρει κάποιος με όλα τούτα τα τερατώδη, και διπλά αξιοθρήνητο, από την άλλη πλευρά, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα θύματα, να λένε κάθε τόσο «σέβομαι και τιμώ τους αγώνες της Αριστεράς». 

 Είναι εξοργιστικό, έτσι εύκολα και δίχως αιδώ, οι δημοσιολογούντες να τοποθετούν το ΚΚΕ στο «δημοκρατικό» τόξο!

 

Το ηθικό δίδαγμα από το «χιούμορ» με τους σφαγμένους του Μελιγαλά: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Στη ζώνη της σιωπής

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Εχουν εγκατασταθεί στη ζώνη της σιωπής.  

Οι διανοούμενοι της Αριστεράς. Αφού διήλθαν από τον χώρο της εξουσίας και περιηγήθηκαν στον εσώτερο τόπο της, απήλθαν αποσταμένοι στον χώρο της σιωπής. Αφού δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τη σιωπή στα γεγονότα, τώρα μοιάζουν μακάριοι να γεύονται την ηδονή της σιωπής τους.

Τους γνωρίσαμε από τον θορυβώδη λόγο του ιδεολογικού ακτιβισμού τους. Στους δρόμους, στις πλατείες, στις αίθουσες. Θέλησαν να μας διδάξουν την Αλήθεια της Ιστορίας.

Τώρα ξέρουμε ότι εγκατέλειψαν βιαστικά και τρομαγμένα τη σκηνή. Ο εύθραυστος κόσμος τους δεν άντεξε μπροστά στο πραγματικό και ο κατασκευασμένος εαυτός τους κατέφυγε στη ζώνη της σιωπής. Στην ασφάλεια του τίποτα, στις βεβαιότητες της αποχής και της απουσίας.

Τώρα αναδεικνύονται σε δεξιοτέχνες της σιωπής. Της σιωπής και της αποσιώπησής της. Εργάζονται σταθερά να μείνει η σιωπή τους απαρατήρητη και αμνημόνευτη. Θα διδάξουν ίσως στο μέλλον τη δεξιοτεχνία της σιωπής. 


Δεν θα συμπράξουμε.

Αυτοί που με υψωμένοι τη γροθιά και υπερυψωμένη τη φαντασία τού εαυτού τους επινόησαν την υπερφίαλη εκδοχή της «Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας», ως εύρημα επαναστατικό, ως λάβαρο απελευθερωτικό, σήμερα δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν γνωρίζουν. Τα βροντώδη που συντελούνται δίπλα μας δεν τους αφορούν. Εξαντλήθηκαν πια όλα τα περιθώρια να κερδοσκοπήσουν μιλώντας για την πείνα των άλλων.

Δεν γνωρίζουν τίποτα για την καθημερινή καταστροφή που συντελείται στο κοινωνικό μέτωπο, όπου η ανισότητα βαθαίνει και το ταξικό χάσμα σκάβεται αβυσσαλέο.

Δεν έχουν ακούσει τίποτα για τη σταθερή κατακρήμνιση του Δημόσιου Σχολείου, που αποστερεί από τους νέους Ελληνες τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση της εποχής, σήμερα και αύριο.

Δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους η αρπαγή του καρπού της εργασίας από χιλιάδες εκτός κρατικής προστασίας Ελληνες, μαζί με την κλοπή του ελεύθερου χρόνου τους, υπέρ των προνομιούχων του κρατικού τομέα.

Δεν έχουν δει καμιά εικόνα, δεν έχουν ταραχτεί από καμιά είδηση, που συμπυκνώνει το ανθρωπιστικό ζήτημα, που αναφέρεται στους πρόσφυγες, για τους οποίους στο παρελθόν θα έγραφαν σελίδες, θα θρηνούσαν δημόσια και προφητικά θα εγκαλούσαν την εξουσία.

Εκεί που η συνείδηση θα έπρεπε να βρίσκεται σε εγρήγορση, η ζώνη της σιωπής γίνεται το καταφύγιό της. Τρομαγμένη υποχωρεί και φοβισμένη αναδιπλώνεται. Η οριακή κατάσταση τη βάζει σε δοκιμασία. 

Δεν αντέχουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς μπροστά στο πεπερασμένο των ιδεών τους, των ιδεών και των προσώπων. Η ζώνη της σιωπής είναι η κατάληξη της ματαίωσης. Εκεί συντελείται και ολοκληρώνεται ο έσχατος συμβιβασμός. Απογυμνώνονται οι πλάνες και εγκαθιδρύεται το τίποτα.

Μπορούν να μείνουν για πάντα εκεί. Εκεί, στη ζώνη της σιωπής. Δεν έχουν τίποτα να προσθέσουν. Θα κρατήσουμε το παράδειγμά τους ως όπλο στον δρόμο των απαιτήσεων της κριτικής σκέψης.

Θα το επαναλαμβάνουμε ακούραστα και ενοχλητικά: 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πάλι χάλι-γκάλι με τους μπαχάλοι

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Διαβάζοντας τις προτάσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν η βία, η αυθαιρεσία και η ανομία στα πανεπιστήμια, για έναν όλως ανεξήγητο λόγο ο ημέτερος νους ανέτρεξε σε όσα διαδραματίζονται στην «ευρωπαϊκή» και «φιλελεύθερη» Γαλλία. 

Εκεί η Μαρίν Λεπέν θα δικαστεί επειδή, θέλοντας να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη της χώρας της για το θέμα του ισλαμισμού, αναρτούσε σε λογαριασμό της στο twitter βίντεο και εικόνες με φρικτά εγκλήματα που διέπρατταν οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους. 

Προτού δικαστεί, όμως, θα πρέπει να περάσει από ψυχιατρική εξέταση! Αυτό απεφάνθη το πρωτοδικείο της Ναντέρ! Δηλαδή, αν κάποιος καταγγέλλει εγκλήματα που διαπράττονται από μουσουλμάνους, πιθανότατα είναι τρελός. 

Εμείς στην Ελλάδα, που είμαστε λογικότατοι, βάλαμε τον Παρασκευόπουλο, τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης που ξαμόλησε με νόμο του χιλιάδες εγκληματίες από τις φυλακές, να αποφανθεί πώς θα αντιμετωπιστεί η βία στα πανεπιστήμια. 

Ο Παρασκευόπουλος, μεταξύ άλλων, πρότεινε για τα πανεπιστήμια «διάλογο με μπαχαλάκηδες και κάθε είδους καταληψίες, πανεπιστημιακούς και μη».

 

Η εμμονή του στον διάλογο με παραβάτες και παραβατικούς, η προσήλωσή του στην απάλυνση των συνεπειών παρανομίας δείχνουν ότι υπάρχουν πολίτες δύο... ταχυτήτων στην Ελλάδα. 

Από τη μια είναι οι παραβατικοί, οι οποίοι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ταλαντούχα φάρα αγράμματων κατσαπλιάδων

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

•Ταλαντούχα φάρα οι Ελληνες. • Ευφάνταστος λαός, ασύλληπτος. 

• Δες λ.χ. σήμερα. Οπου δημογραφικά φθίνουμε, καλπάζοντας μάλιστα. 

• Οπου η ανεργία μας μαραζώνει και η υπερφορολόγηση αφυδατώνει και τη σκέψη ακόμα να σχεδιάσεις κάτι για το μέλλον. • Οπου η ανυπαρξία παραγωγής, ανάπτυξης, μηδενίζει κάθε ελπίδα να ξεκολλήσει επιτέλους το κάρο • κι όπου ζούμε ένα συνεχές βούλιαγμα όλο και πιο χαμηλά, παντού. • Κι όμως. • Εμείς τρωγόμαστε σχεδόν αποκλειστικά με το συνταξιοδοτικό των «παλιών» και το «μακεδονικό». 

• Ασήμαντα ζητήματα; 

 • Οχι βέβαια.  Αλλά εξανίστασαι συνειδητοποιώντας ότι τα κόμματα έχουν στρέψει εκεί τη «δημόσια συζήτηση»  διότι, ως συνήθως, δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα σοβαρό σχέδιο για τα πρώτιστα  – επενδύσεις, παραγωγή, αναθέρμανση της οικονομίας, νέες δουλειές κ.λπ. • Στα δύσκολα δηλαδή μούγκα ή σχεδόν· ως συνήθως.  Και το παραλοϊσμένο πόπολο τσιμπάει  και τρέχουμε σαν ξελιγωμένα αδέσποτα πίσω από τα δυο τρία κόκαλα που επιτηδείως μας πετάνε. 

•Οσο η παραγωγή της χώρας εξαλειφόταν, η αφασία γενική. • Γεωργία, βιομηχανία, βιοτεχνία φύραιναν επί δεκαετίες, ώσπου σχεδόν εξαερώθηκαν.  Αλλά ήταν η εποχή της γενικευμένης λαμογιάς  – και των ξέφρενων «παροχών» με δανεικά. Θυμάμαι τον Βασίλη Παπαβασιλείου,  που εκτός από εξέχων θεατράνθρωπος είναι ως γνωστόν και οξυδερκής διανοητής,  να λέει κάποτε σε μια συζήτησή μας,  πριν από 25-30 χρόνια ήδη: • «Δεν παράγουμε πια ούτε καρφίτσες. Και δεν ιδρώνει αφτί.  Σε πιάνει τρόμος να σκέφτεσαι τι μας περιμένει».  

• Περνάμε ήδη τον 9ο χρόνο μιας κρίσης που μας ξεθεμέλιωσε  κι ο ίδιος τρόμος είναι ακόμα εδώ. • Διότι κανείς δεν σχεδιάζει τίποτα για τα θεμελιώδη. 

• Δεν ισοπεδώνω·  σίγουρα αυτά που λέει ο Μητσοτάκης δείχνουν κάτι,  μπροστά ιδίως στις παπάτζες του Ολετήρα. • Μιλάω μάλλον για τα βασικά που οι πολίτες θα οφείλαμε να αξιώνουμε από τα κόμματα. 

•«Οι αιτηθέντες ασύλου διαμαρτύρονται ότι…». • Αιτούμαι ασύλου. • Οχι ζητώ άσυλο, ή έστω αιτούμαι άσυλο. • Οοοχι! • Ο συντάκτης ραδιοτηλεοπτικών ειδήσεων γουστάρει αρχαιοπρεπώς, «μετά γενικής» – και όχι μόνον αυτός, αλλά και εφημερίδων, και εφημερίδων, • άσε δε τι γίνεται στη γλωσσική λοιμική του Διαδικτύου. 

•Ξεσαλώνουν πια τα ρήματα που συντάσσονταν κάποτε με γενική και ανασταίνονται σήμερα έτσι στα «δελτία ειδήσεων». • Αυγαταίνουν κιόλας τα μετά γενικής συντασσόμενα, διότι ρήμα+γενική εντυπωσιάζει ρε παιδί μου  –οπότε όποιο ρήμα του φανεί του Ψωροστεφανή το μπουμπουνίζει μετά γενικής. 

• Κι έτσι οι ελληνικούρες, που «προσδίδουν κύρος»,  έρχονται και κουμπώνουν με την αγραμματοσύνη και τα άξεστα ελληνικά που ξεχειλίζουν πια από τα «δελτία». 

•Μια κατάσταση όμως που...

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Από την Γένοβα στην Wall Street (και από τα ταγάρια στα Dior)

Του Σάκη Μουμτζή

Η διαδρομή του πρωθυπουργού είναι αξιοπρόσεκτη. Με πλούσιο βιογραφικό σε καταλήψεις και πορείες, με συμμετοχή στην Γένοβα 2001, όπου συγκεντρώθηκαν οι μπαχαλάκηδες όλου του κόσμου και τα «έσπασαν και τα έκαψαν», με υψηλού επιπέδου παλαιοκομμουνιστική τεχνογνωσία στην εξόντωση των εσωκομματικών του αντιπάλων, ξαφνικά βρέθηκε στην Wall Street. Στην Μέκκα του πιο σκληρού καπιταλισμού. Και το χάρηκε.

Οι φωτογραφίες αυτό δείχνουν. Περπατούσε ξένοιαστος, χαμογελαστός και ζούσε αυτό που κάποτε μισούσε. 

Κάποιοι το λένε «η εκδίκηση της ιστορίας». Ένας κακεντρεχής αριστερός φίλος μου, απέδωσε αυτήν την γιορταστική διάθεση του Αλέξη στο γεγονός πως εκείνη την ημέρα ήταν η 77η επέτειος από την ίδρυση του ΕΑΜ.

«Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα», τον άκουσαν να σιγοτραγουδά καθώς διέσχιζε τους δρόμους του Μανχάταν. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά με αυτούς τους ανθρώπους τίποτα δεν αποκλείεται. 

Βέβαια, πιο λογικοφανής ήταν η εξήγηση που μου έδωσε ένας άλλος φίλος, πιο αριστερός από τον προηγούμενο, πως « ο Τσίπρας απολαμβάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει στην Ελλάδα. Να περπατήσει χωρίς γιούχα στον δρόμο». 

Το καλοσκέφτηκα και θεώρησα αυτήν την εκδοχή πολύ πιθανή. Από πότε άραγε έχει να βολτάρει ο Αλέξης στους δρόμους της Αθήνας χωρίς τις διμοιρίες των ΜΑΤ; 

Για να τα λέω όλα, ένας αμετανόητος Συριζαίος είπε όλο νόημα: «Ο Αλέξης ξέρει τι κάνει. Τους υπονομεύει από μέσα. Θα τους χτυπήσει στην καρδιά τους».

Ανεξάρτητα απ΄όλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως η πρόοδος του είναι αλματώδης. Μέσα σε τρία χρόνια έκανε αυτό που οι Κινέζοι κομμουνιστές χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες. Αποδέχτηκε τους κανόνες ενός καπιταλισμού, χωρίς κανόνες. Ενός καπιταλισμού Far West.

Δηλαδή ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος μας; 

 Ο δικός μας, όχι. Αλλά των υπερατλαντικών φίλων μας σίγουρα ναι. Γι΄αυτό άλλωστε αισθάνθηκε τόσο άνετα, τόσο χαλαρά. Έπαιζε εντός έδρας. Σαν στο σπίτι του, που λέμε. Αν κλείσει και την συμφωνία για την αγορά των μαχητικών αεροσκαφών, τότε μετά βεβαιότητος οι Αμερικάνοι θα τον προτείνουν για... γραμματέα του ΝΑΤΟ. Πέραν του νόμιμου...κάτι τις.

Τελικά ο Αλέξης δεν ήρθε για να μείνει, αλλ ήρθε για...

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το αφήγημα τέλειωσε στην Αμερική!

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που Έλληνας Πρωθυπουργός μεταβαίνει στις ΗΠΑ και, ενώ σκοπό είχε να προσπαθήσει να εξασφαλίσει επενδύσεις για την Ελλάδα, αναλώθηκε να απαντά κυρίως σε ερωτήσεις που σχετίζονταν με τις πολιτικές εξελίξεις - πότε δηλαδή θα γίνουν οι εκλογές... 

Με τα φτωχά του αγγλικά, όσο και αν προσπάθησε να τις αποφύγει, δεν τα κατάφερε. Άλλα τον ρωτούσαν, άλλα καταλάβαινε και άλλα έλεγε από εκείνα που θα ήθελε να πει. Βαβυλωνία δηλαδή και θέατρο για ανθεκτικά στομάχια, που μπορούν να αντέξουν ένα γέλιο... εγγαστρίμυθο.

Παλαιότερα, οι Έλληνες πρωθυπουργοί πήγαιναν στην Αμερική, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους, τα εθνικά μας θέματα, διότι εδώ και δεκαετίες οι επενδυτές αναζητούνται στην Ευρώπη και τώρα πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Ελλάδα τυγχάνει να είναι μέλος της, αλλά που δυστυχώς η δυσκαμψία στον τρόπο σκέψης του πρωθυπουργού μας, με προβλήματα στην κατανόηση απλών εννοιών, τον έχει κάνει μάλλον να το ξεχνάει και να ζητά επενδύσεις από χώρες που δεν ενδιαφέρονται. Ή απλά δεν τον εμπιστεύονται, μετά τα τερατώδη ψέματα και τη συμπεριφορά του κόμματός του στις Σκουριές.

Όμως ο Αλέξης Τσίπρας, παρότι περήφανος για την αριστεροσύνη του, έχει εμφανίσει έναν παρά φύσιν παθητικό έρωτα με τις ΗΠΑ, στα χρόνια μετά το 2012, διότι θεωρεί ότι για τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν κυρίως ευθύνονται οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ, το οποίο όλως παραδόξως θεωρεί σύμμαχό του.

Βέβαια, οι λανθασμένες του απόψεις δεν ευοδώθηκαν και ο ίδιος, όταν είχε και το μαχαίρι και το πεπόνι, δεν μπόρεσε  να παίξει με τις διαφωνίες μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναπόφευκτα για τον ερασιτέχνη πρωθυπουργό της Ελλάδος, ο τόνος μετατοπίστηκε στις επενδύσεις... από την Αμερική.

Η αλλαγή αυτή του τόνου δεν ήταν καθόλου τυχαία, αλλά έκρυβε και μια αριστερή πονηριά, τόσο οφθαλμοφανή όμως που μάλλον γέλια προκάλεσε σε όσους γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας χρειαζόταν με κάθε τρόπο να δείξει ότι δεν πήγε στην Αμερική μόνο για την παραγγελία της αναβάθμισης των F-16, αλλά για να δείξει στον ελληνικό λαό πως, όπως τόνισε στο θρυλικό πλέον παραμΙΘΑΚΗ του, "...αφήνουμε πίσω οριστικά τα μνημόνια και "έρχονται επενδύσεις", κάτι που θύμισε τον απίθανο ηθοποιό μας, τον Κωνσταντίνου, όταν έτρεχε στο λιμάνι και κουβάλαγε τα ναυτάκια του 6ου στόλου στην υπόγα με τις γκόμενες, να επενδύσουν το χαρτζιλίκι τους... Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει, αλλά ούτε αυτό πήρε χαμπάρι ο δόλιος.

Στη ζοφερή πραγματικότητα, που ο Έλληνας πρωθυπουργός αγνοεί παντελώς το αμερικανικό ενδιαφέρον, τουλάχιστον σε κυβερνητικό επίπεδο, περιορίζεται αποκλειστικά στις πωλήσεις αμυντικού εξοπλισμού στη χώρα μας και στη μετατροπή του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σε κέντρο μεταφόρτωσης αερίου, για να μπορούν οι ΗΠΑ να εξάγουν αέριο και να αποκτήσουν πρόσβαση μέσω Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις αγορές της. Κανείς δεν ξεχνά πως στην προηγούμενη επίσκεψή του στην Αμερική, το 2017, πανηγύρισε έξαλλα τη μέγιστη επιτυχία για άλλες επενδύσεις που κατέφθαναν και  που αποδείχτηκαν ακόμα ένα μέγιστο φιάσκο. (Πώληση Εθνικής Ασφαλιστικής).

Σε σχέση με την τωρινή επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μητρόπολη του Παγκοσμίου Εμπορίου, οι ανακοινώσεις και οι "διαρροές" δίνουν και παίρνουν, διαβεβαιώνοντας τους εδώ ιθαγενείς για μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον και υπερτονίζουν τις (ανύπαρκτες) διαβεβαιώσεις που έδωσαν οι Αμερικάνοι πως στην Ελλάδα υπάρχει σταθερότητα και ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα... και τα δολάρια ήδη φορτώθηκαν με προορισμό τη χώρα μας - τι άλλο θα μπορούσε να... διαρρεύσει ο άμοιρος;

Απ' ό,τι φάνηκε, πιο πολύ μιλούσε ο Αλέξης Τσίπρας, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρει τις λέξεις που δεν γνώριζε και οι επενδυτές απλά τον υπέμεναν ακούγοντάς τον, παρά το αντίθετο. Ήταν ένα Βατερλώ, που μόνο ο πρωθυπουργός και οι ακόλουθοί του δεν πήραν χαμπάρι!

Μεγάλο όμως και ανέλπιστο ενδιαφέρον από πλευράς επενδυτών είχαν οι επικείμενες εκλογές στη χώρα μας, με το βασικό ερώτημα να είναι πότε θα γίνουν εκλογές, ποιος θα τις κερδίσει και ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, δίνοντάς του σαφώς το μήνυμα πως, αν ποτέ επενδύσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, θα είναι όταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του φύγουν και η χώρα επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς, πέρα απ' το παραμΙΘΑΚΗ και τα υπόλοιπα αριστερά αφηγήματα!

Το ένα φιάσκο διαδέχεται το άλλο, αλλά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί δημοσκοπικά ένα 18-20% είναι από οξύμωρο έως αστείο. 

Κάποιοι θα τον ψηφίσουν ό,τι κι να γίνει. 

 Γι' αυτούς ο Αλέξης Τσίπρας είναι...

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΣΤΑΛΙΝΑΡΑΔΙΚΟ: Σταματήστε ότι κάνετε για να διαβάσετε το συγκλονιστικό όσο και επικό άρθρο του ΑΠΕ-ΜΠΕΕΕΕΕ! "Η αστερόεσσα υποκλίνεται στον Αlex! (Αφιερωμενο στον Μητσο τον Φουντα απο τη Δραπετσωνα)"

Από το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

 

Mαλάκες σταματήστε ότι κάνετε, έτσι κι αλλιώς μαλακίες κάνετε. Σταματήστε ότι κάνετε για να διαβάσετε το συγκλονιστικό όσο και επικό άρθρο του ΑΠΕ για την επίσκεψη του τιτανοτεράστιου Alex στις ΗΠΑ.  

Η αστερόεσσα υποκλίνεται στον Αlex o οποίος με την Συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε να ανακόψει την ρωσική επέκταση στα Βαλκάνια, ενώ παρέδωσε τα ελληνικά κοιτάσματα στις εταιρίες των “φονιάδων των λαών” Αμερικανών.

Πράγματι καμμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πετύχει αυτά που πέτυχε η αριστερή κυβέρνηση του Alex. Τι σημασία έχει αν γεμίσαμε τη χώρα με πραγματικούς πρόσφυγες  αλλά και καμουφλαρισμένους κατακτητές. Κανείς άλλος πρωθυπουργός στη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν κατάφερε να δώσει τα πάντα όλα στις ΗΠΑ την στιγμή που καραδοκεί νέο Μνημόνιο μια και τα 200 δις κόκκινα δάνεια που έχουν μετατρέψει σε καφετέριες τις ελληνικές τράπεζες δεν τα είδαν 8 χρόνια τώρα ούτε η Μέρκελ, ούτε η Λαγκάρντ, ούτε ο Τόμσεν, ούτε φυσικά ο ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ, Γουίλμπουρ Ρος που είχε τον Alex στα πούπουλα.  

Αυτά τα δάνεια καλείται να τα πληρώσει ο Μήτσος ο Φούντας από τη Δραπετσώνα.

Απολαύστε τώρα το συναρπαστικό ρεπορτάζ του ΑΠΕ στο οποίο μίλησε ανώτατη κυβερνητική πηγή(!):

Εθνικού αριστεροκατσαπλιά κωμωδία

Εθνικού ολετήρα κωμωδία

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο πόλεμος τελείωσε… οι νοικοκυραίοι έχασαν!

Του Strange Attractor

Οι ρίζες του φαινομένου που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι βαθιές, και μπορεί να φτάνουν ως τη τουρκοκρατία. Σίγουρα υπήρχαν ακόμη και τη δεκαετία του 1920, τότε που από την μια υπήρχε ραδιόφωνο, αυτοκίνητα, και κινηματογράφος, από την άλλη όμως οι συμπατριώτες μας θαύμαζαν και υποστήριζαν τους ελάχιστους… φουστανελοφόρους λήσταρχους, που ακόμη δρούσαν στα βουνά των Γρεβενών, της Κοζάνης, και αλλού, π.χ. τον Γιαγκούλα, κ.ά. ενώ καταδίκαζαν στη συνείδησή τους τα αποσπάσματα της χωροφυλακής που τους κυνηγούσαν μπας και εξαλειφθεί το αναχρονιστικό αυτό κατάλοιπο της τουρκοκρατίας, που μας έκανε παγκοσμίως ρεζίλι.

Μπορούμε όμως για την οικονομία της συζήτησης να ξεκινήσουμε από το 1949, τότε που τελείωσε ο εμφύλιος σπαραγμός, και έτσι η χώρα μας δεν έγινε Βουλγαρία, Ρουμανία ή Αλβανία. Ίσως αν γίνονταν τότε, σήμερα θα ήταν όλα διαφορετικά…

Ίσως δηλαδή να χρειαζόμασταν ένα ηλεκτροσόκ δεκαετιών, μπας και συνέλθουμε, αλλά φευ…

Η «επάρατη» δεξιά λοιπόν νίκησε τον πόλεμο, μαζί και ο «καπιταλισμός», και μαζί τους όλα εκείνα τα συμπαρομαρτούντα που τους χαρακτήριζαν σε μια οπισθοδρομική και υπανάπτυκτη, σε όλους τους τομείς, αγροτική Ελλάδα.

Τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από πολιτική καταστολή, μαύρη προπαγάνδα, εξορίες, διώξεις, λογοκρισία, εθνικοφροσύνη με το στανιό, κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό μεγάλου μέρους των πολιτών, και άλλα τέτοια πολλά που σίγουρα θα θυμούνται οι παλιότεροι.

Μάλιστα, τη δεκαετία του ’60, τότε που όλος ο υπόλοιπος κόσμος ανακάλυπτε τον υλικό ευδαιμονισμό, τη μουσική ροκ, τα ταξίδια, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την ενεργή αντίθεση στους πολέμους, τα κοινωνικά και φοιτητικά κινήματα, με τους χίπηδες και τους ειρηνιστές να εκρήγνυνται κυριολεκτικά, εδώ στα καθ’ ημάς ζούσαμε με τη βέργα του δασκάλου, κουρεμένοι εν χρω, παρακολουθώντας ασπρόμαυρες ταινίες καρικατούρες της πραγματικότητας, εθνοπρεπή σίριαλ με τον Πρέκα, και με κυβέρνηση είτε γκρίζων παλαιοκομματικών κομματαρχών, είτε αγράμματων, πλην όμως αυστηρών όσο και γραφικών, στρατιωτικών.

Με αυτά και με αυτά, η νέα κοινωνική τάξη που προέκυψε δειλά δειλά, από τον πόλεμο και μετά, λόγω κυρίως της αστυφιλίας, αλλά και της υποτυπώδους οικονομικής ανάπτυξης, η μεσαία δηλαδή, έβραζε στο ζουμί της αισθανόμενη αποκομμένη από τις διεθνείς εξελίξεις, με την νεολαία της εγκλωβισμένη στη ντόπια μιζέρια, διψασμένη και αυτή για ροκ εντ ρολ, ελεύθερο σεξ και «επανάσταση».

Ήταν δηλαδή η εποχή του ανερχόμενου τότε μικροαστισμού, που σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω (παπαδαριό, χωροφύλακας, χούντα, ΕΣΑ, κατηχητικό κλπ.) δημιούργησε μια νέα γενιά που ψάχνονταν όπου δει, προκειμένου να «ζήσει το όνειρο», που της στερούσε το ισχύον βαλκανοβλαχομπαρόκ καθεστώς.

Μέχρι που επιτέλους έπεσε η χούντα, με τεράστιο εθνικό κόστος, και ποιος είδε τους νέους και δεν φοβήθηκε;

Από τη μια μέρα στην άλλη ο κουρεμένος γουλί και καταπιεσμένος φοιτητάκος, που παρακολουθούσε τα επίκαιρα στην ΥΕΝΕΔ, και που άκουγε Κοινούση (στα κρυφά που και που άκουγε και τους μαλλιάδες τους Μπιτλς) πίνοντας βερμούτ, ξάφνου απελευθερώθηκε, και έβγαλε από μέσα του τον… όψιμο αντάρτη, τον χίπη, τον αντιστασιακό, τον σούπερ ντούπερ επαναστάτη. Έγινε δηλαδή (στο μυαλό του) κι αυτός ένας Τσε. Κυκλοφορώντας με άρβυλα, με στρατιωτικό τζάκετ, καπνίζοντας χύμα «σιγαρέτα», ακούγοντας Μάνο Λοϊζο στο πικάπ.

Κι’ από κει που έβλεπε χωροφύλακα και κρύβονταν στο πλυσταριό, ξαφνικά να οι μαζικές διαδηλώσεις γεμάτες παλμό για την τιμωρία των χουντικών, να οι πορείες για την Κούβα και την Παλαιστίνη, και να οι συναυλίες σε κατάμεστα στάδια για να ακούσει τον έτερο όψιμο επαναστάτη, τον Νταλάρα ντε, και για το πώς στην Αθήνα μες’ το κέντρο φύτρωσε καινούργιο δένδρο…

Εν ολίγοις, και για να μην πλατειάζω, όλα ήρθαν τα πάνω κάτω.

Όλη η καταπίεση, η στέρηση, ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός, η ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη, η λογοκρισία, και χίλια άλλα τέτοια, δημιούργησαν ένα τέρας.

Κάτι βεβαίως που ήταν φυσικό, αφού το καπάκι της χύτρας που έβραζε, νομοτελειακά έπρεπε κάποτε να σπάσει. Μόνο που στη δική μας περίπτωση όλα έγιναν σε διαδικασία φαστ τρακ, άρα στρεβλά, διότι έπρεπε να προλάβουμε σε χρόνο ντε τε όλα όσα είχαμε στερηθεί επί δεκαετίες, που στους ξένους «βελανιδοφάγους» ήταν φυσιολογικά αφού συνέβησαν στην ώρα τους.

Και έτσι, ότι απαγορεύονταν μέχρι τότε, λόγω του φαινόμενου που η ψυχολογία ονομάζει psychological reactance, έγινε ποθητό. Έγινε must…

Και επειδή οι στρατιωτικοί, οι υπουργοί, οι βιομήχανοι, οι Αμερικάνοι, η CIA, όλοι αυτοί που μας «έγδερναν τα όνειρα», δεν ήταν και τόσο προσιτοί στόχοι όσο σήμερα, λόγω έλλειψης τηλεοπτικών καναλιών, ίντερνετ κλπ., ο βασικός στόχος όλου αυτού του επί δεκαετίες συσωρευμένου μίσους (και φθόνου) έγινε ο «αστός», ο «νοικοκύρης», ο συμβιβασμένος μίζερος κύριος του διπλανού ψιλικατζίδικου, ο κυρ Παντελής του Πάνου Τζαβέλα.

Και όλη η υφέρπουσα επαναστατικότητα, που έψαχνε διέξοδο να εκδηλωθεί, αφού εξαντλήθηκε στις πορείες που λέγαμε για το ζαχαροκάλαμο στη Νικαράγουα, και για τα δίκια του Γιασέρ, ήρθε και επικεντρώθηκε στον διπλανό μας … στον κυρ Παντελή… στους γονείς μας δηλαδή, και στους συγγενείς μας.

Σάρκα τους ήταν η επαναστατημένη νεολαία, η οποία σε μια επανάληψη του διαχρονικού οιδιπόδειου συμπλέγματος αποφάσισε να «φάει» τους… γονείς της.

Θυμόσαστε το The End των Doors; Ή αργότερα τον Τζιμάκο με το «μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας»; Έ λοιπόν κάπως έτσι...

Και ήρθε μετά και το Πασόκ το 1981, με τον μικροαστό βιοτέχνη, καταστηματάρχη, δημόσιο υπάλληλο κ.ο.κ., να μεταλλάσσεται έτσι διά μαγείας σε «σοσιαλδημοκράτη» μαρξιστή, ασυμβίβαστο, να αποποιείται δηλαδή του πραγματικού του ρόλου, να αλλάζει αυθαίρετα τάξη, και όλα έδεσαν αρμονικά. Οι φρικτοί μικρομεσαίοι (πάλι Τζιμάκος) δηλαδή ξαναέγιναν καθεστώς, από την ανάποδη.

Αργότερα επί Σημίτη, με τα δάνεια, το ευρώ, τις 72 δόσεις… τότε που αφήναμε τις Καγιέν μας ξεκλείδωτες, η επαναστατικότητα κόπασε κάπως, κι αυτό κυρίως επειδή η νεολαία άλλαξε ρότα. Κουράστηκε να επαναστατεί και τώρα ήθελε λεφτά... πολλά λεφτά.

Τέρμα το κυνήγι των ανεμόμυλων… μάγκας είναι όποιος έχει «μαρούλια» στη τσέπη του. Όποιος κάθεται πρώτο τραπέζι πίστα με τις λουλουδούδες να βαράνε προσοχές.

Το έλεγε και το έδειχνε καθημερινά ο Πετράν με τα κοχίμπας του, το πλάσαρε στα μούτρα μας η Ρούλα με τις τσαούσες της, και το σιγοντάριζε το Πασόκ του Λαλιώτη και του Γιάννου, με το χρηματιστήριο και τους Λαναράδες….

Οι νέοι δηλαδή σταμάτησαν να ζηλεύουν τους αντάρτες της Λατινικής Αμερικής, και τώρα ήθελαν να γίνουν γιάπηδες, χρηματιστές, διευθυντές, και γενικά μπρούκληδες, με εφόδια τα πτυχία από ιδιωτικά και μη ΙΕΚ, και ένα πέτσινο μεταπτυχιακό (δι’ αλληλογραφίας) από την Αγγλία…

Και έτσι θα πορευόμασταν, αν δεν επέρχονταν η κουφάλα η κρίση, που ξανά μανά έφερε τα πάντα όλα πάνω κάτω, με αποτέλεσμα ο σημερινός νέος, που δεν μπορεί να γίνει πλέον γιάπης, ούτε καν κλητήρας στο δημόσιο, μόνο ντελιβεράς στη καλύτερη, ανακάλυψε εκ νέου ότι είναι φύσει επαναστάτης, κομμουνιστής, ασυμβίβαστος, και άσχετα αν δεν έζησε ούτε σφαλιάρες από χωροφύλακα, ούτε βέργα από δάσκαλο, ούτε υποχρεωτικό εκκλησιασμό, έχοντας μεγαλώσει με μίλκο και χυμό μάνγκο, ξεσηκώθηκε για να ξεσηκωθεί, και με όπλο τις μολότοφ, ελλείψει ινδαλμάτων ηρωοποίησε τη νέα ιδεολογικά κυρίαρχη τάξη, το λούμπεν προλεταριάτο, το περιθώριο δηλαδή, και αφού το έκανε σημαία, αποφάσισε να τα βάλει και αυτός με τη σειρά του με τον διαχρονικό εχθρό της ελληνικής νεολαίας… Τη μιζέρια, δηλαδή τους αστούς, δηλαδή τους γονείς του, δηλαδή τους νοικοκυραίους.

Και σε μια αγαστή συνεργασία, λόγω συγκυριών και συμπαντικής συνωμοσίας, με την σημερινή «αριστερή» κυβέρνηση, η οποία επίσης ομνύει στο όνομα του κάθε είδους περιθωρίου, άσχετα αν είναι πιο συντηρητική και εγγενώς φασιστική ακόμη κι από τη χούντα, ο πόλεμος μοιάζει να φτάνει στο τέλος του, με τους άλλοτε φυσιολογικούς και νορμάλ ανθρώπους, τους γονείς μας δηλαδή...