Η επιστολή μιας μητέρας που έχει χάσει
αιφνιδιαστικά και αδιανόητα το 25χρονο παιδί της θα είναι, εκ των
πραγμάτων, και φορτισμένη και οργισμένη.
Η ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό της χώρας, τους αρμόδιους υπουργούς και τον δήμαρχο Αθηναίων, της μητέρας του νεαρού που σκοτώθηκε στην περιοχή του Φιλοπάππου, ύστερα από επίθεση ληστών, προσφέρει μια πολύτιμη υπηρεσία: αποτυπώνει με ενάργεια τις πτυχές της επικίνδυνης ανομίας που οργιάζει στο αφύλακτο κέντρο μιας ιστορικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Δεν επισημαίνει κάτι άγνωστο η κυρία Λαμπρινή Μουστάκα. Διαλύει απλώς και την τελευταία αυταπάτη ότι παρόμοιος θάνατος οφείλεται στην «κακιά στιγμή», αποκαλύπτει την εγκληματική εθελοτυφλία της αδιάκοπης μετακύλισης ευθυνών, των (αυτονόητων) μέτρων που δεν λαμβάνονται, μιας πραγματικότητας που δεν μπορεί να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί χωρίς τη «συνενοχή» κυβερνώντων και αρμοδίων αρχών. Στην επιστολή της μιλάει για μια πόλη και μια χώρα, «έρμαιο στη δράση συμμοριών και κάθε λογής εγκληματικών στοιχείων, οι οποίες δραστηριοποιούνται και λυμαίνονται τους επισκέπτες ακόμα και μέρα μεσημέρι». Και υπογραμμίζει: «Οι πολιτισμένες χώρες, κύριε πρωθυπουργέ, φροντίζουν, όταν υπάρχει τέτοια φυσική επικινδυνότητα, να περιστοιχίζουν τον χώρο με κιγκλιδώματα ασφαλείας, να κλειδώνουν όλες τις προσβάσεις μετά τη δύση του ηλίου και, κυρίως, να φωτίζουν επαρκώς τον χώρο, έργο το οποίο εσείς έχετε παραχωρήσει στο ρομαντικό φως της πανσελήνου!». Αναρωτιέται, ακόμη, μήπως θα έπρεπε «η Πολιτεία, αντί να διαθέτει τη μισή αστυνομική δύναμη προς φύλαξη του πολιτικού μας προσωπικού και των οικογενειών τους, να διαθέτει ισχυρότερη αστυνομική δύναμη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο;».
Η δημοσιευμένη επιστολή θα μπορούσε, εκτός των άλλων, και να
χρησιμεύσει ως μοντέλο για το τι σημαίνει «εγκληματική αμέλεια». Οχι
μόνο για την περίπτωση του Ελληνα φοιτητή στο Εδιμβούργο που ήρθε για
διακοπές στη χώρα του και κατέληξε, Δεκαπενταύγουστο, νεκρός. Αλλά και
για τους 96 νεκρούς στο Μάτι, τους 24 στη Μάνδρα, για όλους όσοι έχασαν
τη ζωή τους γιατί κάποιο προστατευτικό «κιγκλίδωμα» ποτέ δεν
τοποθετήθηκε.
Οχι μόνο εκ των προτέρων, αλλά ούτε καν εκ των υστέρων.
Γιατί το «μου έκατσε η στραβή στη βάρδια» της περιφερειάρχου Αττικής...
δεν δηλώνει τον κυνισμό ή τη λοβοτομημένη συνείδηση του συγκεκριμένου προσώπου, αλλά και του καθενός που βρίσκεται σε θέση εξουσίας και απολαμβάνει μόνο τις μέρες που άρχει.
Με συνείδηση περιορισμένης ευθύνης, που εξαντλείται στον φόβο «της στραβής».
Η ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό της χώρας, τους αρμόδιους υπουργούς και τον δήμαρχο Αθηναίων, της μητέρας του νεαρού που σκοτώθηκε στην περιοχή του Φιλοπάππου, ύστερα από επίθεση ληστών, προσφέρει μια πολύτιμη υπηρεσία: αποτυπώνει με ενάργεια τις πτυχές της επικίνδυνης ανομίας που οργιάζει στο αφύλακτο κέντρο μιας ιστορικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Δεν επισημαίνει κάτι άγνωστο η κυρία Λαμπρινή Μουστάκα. Διαλύει απλώς και την τελευταία αυταπάτη ότι παρόμοιος θάνατος οφείλεται στην «κακιά στιγμή», αποκαλύπτει την εγκληματική εθελοτυφλία της αδιάκοπης μετακύλισης ευθυνών, των (αυτονόητων) μέτρων που δεν λαμβάνονται, μιας πραγματικότητας που δεν μπορεί να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί χωρίς τη «συνενοχή» κυβερνώντων και αρμοδίων αρχών. Στην επιστολή της μιλάει για μια πόλη και μια χώρα, «έρμαιο στη δράση συμμοριών και κάθε λογής εγκληματικών στοιχείων, οι οποίες δραστηριοποιούνται και λυμαίνονται τους επισκέπτες ακόμα και μέρα μεσημέρι». Και υπογραμμίζει: «Οι πολιτισμένες χώρες, κύριε πρωθυπουργέ, φροντίζουν, όταν υπάρχει τέτοια φυσική επικινδυνότητα, να περιστοιχίζουν τον χώρο με κιγκλιδώματα ασφαλείας, να κλειδώνουν όλες τις προσβάσεις μετά τη δύση του ηλίου και, κυρίως, να φωτίζουν επαρκώς τον χώρο, έργο το οποίο εσείς έχετε παραχωρήσει στο ρομαντικό φως της πανσελήνου!». Αναρωτιέται, ακόμη, μήπως θα έπρεπε «η Πολιτεία, αντί να διαθέτει τη μισή αστυνομική δύναμη προς φύλαξη του πολιτικού μας προσωπικού και των οικογενειών τους, να διαθέτει ισχυρότερη αστυνομική δύναμη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο;».
Οχι μόνο εκ των προτέρων, αλλά ούτε καν εκ των υστέρων.
Γιατί το «μου έκατσε η στραβή στη βάρδια» της περιφερειάρχου Αττικής...
δεν δηλώνει τον κυνισμό ή τη λοβοτομημένη συνείδηση του συγκεκριμένου προσώπου, αλλά και του καθενός που βρίσκεται σε θέση εξουσίας και απολαμβάνει μόνο τις μέρες που άρχει.
Με συνείδηση περιορισμένης ευθύνης, που εξαντλείται στον φόβο «της στραβής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου