Θυμόσαστε την περίφημη ΕΣΣΔ; Την πατρίδα των απανταχού κομμουνιστών,
για χάρη της οποίας έγιναν πόλεμοι, εγκλήματα και καταστροφές;
Με
τους δικούς μας θαυμαστές της να μας σέρνουν μέχρι και σε εμφύλιο πόλεμο
μπας και ενταχθούμε και εμείς στη «σφαίρα επιρροής» της; Και γίνουμε
Βουλγαρία;
Ε λοιπόν, όταν η ΕΣΣΔ έπεσε από μόνη της, παρά την
χρόνια περικύκλωσή της από «ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών», τα δυο
χαρακτηριστικά στοιχεία που την διέκριναν ήταν ότι πρώτον κυριάρχησε η
μαφία, και δεύτερον ότι δεκάδες χιλιάδες κοπέλες έσπευσαν στη Δύση για
να εργαστούν ως … πόρνες.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των 70 χρόνων
κοπιώδους προσπάθειας να «κτιστεί» ο σοσιαλισμός και να ευδοκιμήσει ο
«σοσιαλιστικός άνθρωπος»…
Περασμένα ξεχασμένα θα μου πείτε… τι κάθεσαι και ασχολείσαι με τρίχες την ώρα που σε εμάς εδώ ο κώλος μας έχει πάρει φωτιά;
Και
όμως… δεν πρέπει να ξεχνάμε τίποτα, ειδικά όταν έχουμε το απονενοημένο
διάβημα του 2014, τότε δηλαδή που οι Έλληνες θέλησαν και αυτοί να
δοκιμάσουν τον κομμουνισμό!
Με αρχηγό έναν ημιμαθή καταληψία, ο
οποίος γράφτηκε στην ΚΝΕ μετά την πτώση της ΕΣΣΔ! Τότε δηλαδή που όλος ο
κόσμος, των πρώην Σοβιετικών συμπεριλαμβανομένων, έφτυνε εν χορώ το
κομμουνιστικό μοντέλο.
Σήμερα, εν έτει 2018, βλέπουμε τα
αποτελέσματα του σοσιαλισμού στην Βενεζουέλα του Μαδούρο. Μια από τις
μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες του πλανήτη.
Στη χώρα
πρότυπο των Συριζαίων, που κυβερνάται από έναν πρώην οδηγό λεωφορείου, ο
οποίος κατά τους δικούς μας κομμουνιστές σωτήρες αποτελεί τον φάρο της
ανθρωπότητας.
Και που αν επικρατούσαν οι λαφαζανιές και οι
οικονομικές πολιτικές του Δρα Μπαρουφάκη, κάτι ανάλογο θα ζούσαμε σήμερα
κι εμείς, σε χειρότερο βαθμό, αφού όχι μόνο δεν παράγουμε πετρέλαιο,
αλλά εισάγουμε από την Αίγυπτο μέχρι και ξερά φασόλια…
Τουλάχιστον
αυτά έλεγαν μέχρι πρότινος κάποιοι μεγαλόσχημοι Συριζαίοι (βλ. Δούρου,
κ.ά.), άσχετα αν τον τελευταίο καιρό κάνουν την πάπια αφού μάλλον τους
πνίγουν οι ντόπιες ευθύνες για την προκοπή του τόπου, και δεν έχουν
χρόνο για ιδεολογικές διεθνιστικές φανφάρες…
Σήμερα λοιπόν που η
περήφανη Βενεζουέλα πάσχει από τερατώδη πληθωρισμό, ελλείψεις τροφίμων,
φαρμάκων, αλλά ακόμη και χαρτιού υγείας, με τους κατοίκους της να μην
έχουν αφήσει ούτε φλαμίνγκο στους ζωολογικούς κήπους που να μη το φάνε
ψητό στα κάρβουνα, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι πως χιλιάδες
Βενεζουελάνες σπεύδουν στη γειτονική Κολομβία προκειμένου να ζήσουν το
όνειρο ως … πόρνες! Σας θυμίζει κάτι;
Σύμφωνα λοιπόν με ενδελεχές ρεπορτάζ του Sky News,
σε ένα συγκεκριμένο δημοφιλές πορνείο σε κολομβιανή πόλη, την Cúcuta,
το 90% των 60 «εργαζόμενων κοριτσιών» σε αυτό, ήταν από την…
Βενεζουέλα.
Μάλιστα η προσφορά είναι πλέον τόσο μεγάλη που οι
τιμές για μια συνεύρεση έχουν πάρει την κατιούσα, με αποτέλεσμα οι
μερακλήδες της περιοχής να χαίρονται τον έρωτα με μόλις… 5$.
Εκτός όμως από αυτές τις κοπέλες, ήδη έχουν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από ενάμιση εκατομμύριο Βενεζολάνων.
Την
περίοδο 2014-2018, επί του περήφανου Μαδούρο δηλαδή, 186.000
Βενεζολάνοι έκαναν...
αίτηση ασύλου (στοιχεία ΟΗΕ) σε γειτονικές χώρες.
Άλλες 600.000 περίπου εκμεταλλεύτηκαν εναλλακτικές νομοθεσίες και
παραθυράκια προκειμένου να ζήσουν ως «πρόσφυγες» οπουδήποτε εκτός της
σοσιαλιστικής πατρίδας τους.
Όλοι αυτοί, που κατά το καθεστώς
είναι εχθροί και πράκτορες των Αμερικανών, υφίστανται απίστευτη
εκμετάλλευση και διακρίσεις, πάντα σύμφωνα με επίσημη έκθεση του UNHCR.
Σύμφωνα
με την κολομβιανή κυβέρνηση, τους τελευταίους 16 μήνες πάνω από 820.000
«πρόσφυγες» από την Βενεζουέλα έχουν εισέλθει στη χώρα, με τους μισούς
από αυτούς να είναι ακόμη σε «παράνομη» κατάσταση.
Αν σε αυτά τα
νούμερα προστεθούν και οι 250.000 Κολομβιανοί που επίσης επέστρεψαν στη
χώρα από τον παράδεισο του Μαδούρο, τότε η Κολομβία μέσα σε ένα χρόνο
έχει αναγκαστεί να δεχτεί ένα και πλέον εκατομμύριο νέων κατοίκων, οι
οποίοι βεβαίως χρειάζονται τρόφιμα, περίθαλψη, εργασία κλπ.
Στην
άλλοτε ειδυλλιακή και ήσυχη μεθοριακή πόλη Cucuta, τώρα επικρατεί χάος
με δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες να περιφέρονται και να κοιμούνται στους
δρόμους.
Η κυβέρνηση της Κολομβίας δυσκολεύει τα πράγματα,
απαιτώντας έγγραφα, διαβατήρια, ταυτότητες κλπ. από τους πρόσφυγες, κάτι
που είναι πρακτικά αδύνατον αφού το Καράκας αρνείται να προμηθεύσει με
αυτά όλους όσοι τα ζητούν για να φύγουν από τη χώρα.
Κάτι ανάλογο,
σε μικρότερο βαθμό, συμβαίνει και στη Βραζιλία, όπου ήδη έχουν
καταφτάσει 33.000 Βενεζολάνοι, ζητώντας πολιτικό άσυλο.
Στην
μεθοριακή Roraima ζουν πάνω από 5.000 πρόσφυγες σε πρόχειρους
καταυλισμούς που διαχειρίζεται ο ΟΗΕ (UNHCR) σε συνεργασία με τον στρατό
της Βραζιλίας.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 95% των προσφύγων δηλώνει
πως έφυγε λόγω της πείνας, της ανασφάλειας, και της σκληρής γενικευμένης
βίας που επικρατούν στη χώρα πρότυπο του Σύριζα. Σε αυτό εδώ το σημείο
να προσθέσουμε πως τα τελευταία δυο χρόνια το Καράκας είναι η παγκόσμια
πρωτεύουσα των δολοφονιών…
Τέλος, άλλες 350.000 Βενεζολάνοι
κατέληξαν στον Ισημερινό (Ecuador), μόνο μέσα στους 6 πρώτους μήνες του
2018! Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με στοιχεία του ΟΗΕ, κάθε μέρα περνάνε τα
σύνορα (μέσω Κολομβίας) 4.500 ως 5.000 Βενεζολάνοι πρόσφυγες.
Τελικό συμπέρασμα;
Και στη Βενεζουέλα κερδάνε!
ΥΓ-
Ένα πιλοτικό πρόγραμμα εφαρμογής του «μαδουρισμού» ζούνε τις τελευταίες
ώρες οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Ύδρας. Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό,
και χωρίς δυνατότητα φυγής…
Σύριζα ολέ, που λέγαμε το 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου