Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η ασυμμετρία του φυσικού φαινομένου δεν
απέδωσε. Οι φλογίτσες στις δορυφορικές φωτογραφίες και οι υπαινιγμοί για
«σκοτεινά κέντρα» δεν απέδωσαν. Εμειναν μόνο οι «διαχρονικές
παθογένειες». Εμειναν τα αυθαίρετα.
Από όλες τις αφηγηματικές ευρεσιτεχνίες που η κυβέρνηση επιστράτευσε για την παθητικο-επιθετική απόσειση του πολιτικού κόστους, αυτή που επέζησε ήταν και η πιο πολυφορεμένη: Φταίνε οι προηγούμενοι. Στην περίπτωση του Ματιού, δε, ως «προηγούμενοι» δεν νοούνται μόνο τα κόμματα του προσυριζαϊκού ancien regime. Νοούνται και τα ίδια τα θύματα – οι «αυθαίρετοι» πυρόπληκτοι, στους οποίους διοχετευόταν έτσι κι ένα μέρος της ενοχής για τη συμφορά.
Αυτό το ανάθεμα στους προηγούμενους ήθελε να στηρίξει και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, όταν ζήτησε να μη βάλλεται ο Τσίπρας, «ένας άνθρωπος 44 ετών».
Επικαλέστηκε την ηλικία του πρωθυπουργού ως τεκμήριο αθωότητάς του για τα δεινά της Μεταπολίτευσης.
Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ αναθερμαίνει την καταγγελία κατά «αυτών που κυβερνούσαν σαράντα χρόνια», δεν συκοφαντεί μόνο τη μεγαλύτερη περίοδο ελευθερίας και ευημερίας στη νεότερη ελληνική ιστορία. Αποδομεί και την παράδοση της Αριστεράς, που λογάριαζε τον εαυτό της στους συντελεστές της ιστορικής τομής του 1974 και της δημοκρατικής προόδου που ακολούθησε. Και, βεβαίως, παρασιωπά τη δική της ευθύνη για τις «διαχρονικές παθογένειες» – πολλές από τις οποίες η συριζαϊκή εξουσία παρόξυνε· ή, ακόμη χειρότερα, τις βρήκε θεραπευμένες και δοκίμασε να τις παλινορθώσει. Αυτό έκανε τουλάχιστον στην περίπτωση της αυθαίρετης δόμησης: Στο ενεργητικό της, αντί για μπουλντόζες, έχει μια σπίρτζειο ρύθμιση πιο γενναιόδωρη από τις προηγούμενες στην τακτοποίηση της αυθαιρεσίας.
Η επίκληση της ηλικίας του πρωθυπουργού δεν γίνεται απλώς για την υπεράσπιση του προσώπου. Πίσω από τον Τσίπρα πέτυχαν να εμφανιστούν ως «νέοι» οι φορείς πολύ παλαιών ρευμάτων: παλαιοί επαγγελματίες της Αριστεράς, καριερίστες του συνδικαλισμού, αποσυνάγωγοι πασόκοι που στο κραταιό ΠΑΣΟΚ δεν είχαν μοίρα. Ολη αυτή η ετερόκλητη οπισθοφυλακή του αριστερόστροφου συντηρητισμού απεργάστηκε διά του «φρέσκου» ηγέτη την αναπαρθένευσή της. Πλαστογράφησαν τις αρχαϊκές πολιτικές τους ταυτότητες κολλώντας πάνω τους τη φωτογραφία του Τσίπρα.
Η ηλικία ήταν μια ιδιότητα του τσιπρικού προϊόντος που...
αποδείχτηκε όντως ακαταμάχητη ψυχολογικά. Το «παιδί» δεν ήταν σαν τους άλλους. Θα τα άλλαζε όλα. Και, μετά, το «παιδί» έπρεπε να συγχωρεθεί. Επρεπε να του δοθεί άλλη μία ευκαιρία, γιατί σαν παιδί, ήταν ρομαντικό. Είχε και αυτό αυταπάτες.
Στην πιο δύσκολη στιγμή της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί τη χαμένη αντιπολιτευτική ανευθυνότητα της Αριστεράς. Και για τον Τσίπρα διεκδικεί την ίδια οπισθοχώρηση. Την επιστροφή του από την πολιτική ευθύνη στην ακαταλόγιστη ανηλικότητα.
Από όλες τις αφηγηματικές ευρεσιτεχνίες που η κυβέρνηση επιστράτευσε για την παθητικο-επιθετική απόσειση του πολιτικού κόστους, αυτή που επέζησε ήταν και η πιο πολυφορεμένη: Φταίνε οι προηγούμενοι. Στην περίπτωση του Ματιού, δε, ως «προηγούμενοι» δεν νοούνται μόνο τα κόμματα του προσυριζαϊκού ancien regime. Νοούνται και τα ίδια τα θύματα – οι «αυθαίρετοι» πυρόπληκτοι, στους οποίους διοχετευόταν έτσι κι ένα μέρος της ενοχής για τη συμφορά.
Αυτό το ανάθεμα στους προηγούμενους ήθελε να στηρίξει και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, όταν ζήτησε να μη βάλλεται ο Τσίπρας, «ένας άνθρωπος 44 ετών».
Επικαλέστηκε την ηλικία του πρωθυπουργού ως τεκμήριο αθωότητάς του για τα δεινά της Μεταπολίτευσης.
Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ αναθερμαίνει την καταγγελία κατά «αυτών που κυβερνούσαν σαράντα χρόνια», δεν συκοφαντεί μόνο τη μεγαλύτερη περίοδο ελευθερίας και ευημερίας στη νεότερη ελληνική ιστορία. Αποδομεί και την παράδοση της Αριστεράς, που λογάριαζε τον εαυτό της στους συντελεστές της ιστορικής τομής του 1974 και της δημοκρατικής προόδου που ακολούθησε. Και, βεβαίως, παρασιωπά τη δική της ευθύνη για τις «διαχρονικές παθογένειες» – πολλές από τις οποίες η συριζαϊκή εξουσία παρόξυνε· ή, ακόμη χειρότερα, τις βρήκε θεραπευμένες και δοκίμασε να τις παλινορθώσει. Αυτό έκανε τουλάχιστον στην περίπτωση της αυθαίρετης δόμησης: Στο ενεργητικό της, αντί για μπουλντόζες, έχει μια σπίρτζειο ρύθμιση πιο γενναιόδωρη από τις προηγούμενες στην τακτοποίηση της αυθαιρεσίας.
Η επίκληση της ηλικίας του πρωθυπουργού δεν γίνεται απλώς για την υπεράσπιση του προσώπου. Πίσω από τον Τσίπρα πέτυχαν να εμφανιστούν ως «νέοι» οι φορείς πολύ παλαιών ρευμάτων: παλαιοί επαγγελματίες της Αριστεράς, καριερίστες του συνδικαλισμού, αποσυνάγωγοι πασόκοι που στο κραταιό ΠΑΣΟΚ δεν είχαν μοίρα. Ολη αυτή η ετερόκλητη οπισθοφυλακή του αριστερόστροφου συντηρητισμού απεργάστηκε διά του «φρέσκου» ηγέτη την αναπαρθένευσή της. Πλαστογράφησαν τις αρχαϊκές πολιτικές τους ταυτότητες κολλώντας πάνω τους τη φωτογραφία του Τσίπρα.
Η ηλικία ήταν μια ιδιότητα του τσιπρικού προϊόντος που...
αποδείχτηκε όντως ακαταμάχητη ψυχολογικά. Το «παιδί» δεν ήταν σαν τους άλλους. Θα τα άλλαζε όλα. Και, μετά, το «παιδί» έπρεπε να συγχωρεθεί. Επρεπε να του δοθεί άλλη μία ευκαιρία, γιατί σαν παιδί, ήταν ρομαντικό. Είχε και αυτό αυταπάτες.
Στην πιο δύσκολη στιγμή της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί τη χαμένη αντιπολιτευτική ανευθυνότητα της Αριστεράς. Και για τον Τσίπρα διεκδικεί την ίδια οπισθοχώρηση. Την επιστροφή του από την πολιτική ευθύνη στην ακαταλόγιστη ανηλικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου