Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Θυμοσοφώντας ακατέργαστα, διατρέχοντας και
έναν μεταφυσικό κυνισμό, χρήσιμο στην αυτοαμυντική διαχείριση της
καθημερινότητας, πολλοί συμφωνούν: τα κοιμητήρια είναι κορεσμένα από
αναντικατάστατους.
Τούτη η ισοπεδωτική λογιστική αποτιμά τη διαδρομή ζωής τρίτων από τρίτους με όρους ποσοτικούς και άλλοθι «όλοι αναλώσιμοι είμαστε».
Ο αφορισμός γίνεται πιο αιχμηρός όταν εκφράζεται στη συνήθη εκδοχή: ουδείς αναντικατάστατος.
Το συμπέρασμα εξάγεται αβίαστα. Εφόσον ισχύει το παραπάνω αξίωμα, οι μεταθανάτιοι αίνοι ύστερα από απώλεια ανθρώπου με αδιαμφισβήτητη προσφορά στην κοινωνία εκδηλώνονται ενίοτε από κατά συνθήκην αυτοματισμό, στοίχισης με την ευρύτερη αποδοχή του τεθνεώτος· έως ότου η λήθη αναλάβει την άχρονη δράση της.
Αντίμετρα ευρείας απήχησης στο «ουδείς αναντικατάστατος» υπάρχουν, με λεξιλόγιο πλούσια ενδεδυμένο, επικυρωμένο και από την υψηλή θεσμική ιδιότητα πάντα συγκινημένων σε κάθε χαμό γνωστού και μη εξαιρετέου: δυσαναπλήρωτο κενό, δίδαξε ήθος, υπόδειγμα αξιοσύνης και σεμνότητας, ανιδιοτελής, ακάματος, έντιμος, με ήπιο λόγο, παράδειγμα προς μίμηση. Αναγνωρίζοντας και εκθειάζοντας δημοσίως τα παραπάνω στοιχεία χαρακτήρα, παραθέτεις αυτοδιαφημιζόμενος και τη δική σου (πλαστή ή μη) ποιοτική ταυτότητα.
Τα παραπάνω γράφονταν με αφορμή τις απώλειες του σπουδαίου Μάνου Ελευθερίου και του ξεχωριστού Σταύρου Τσακυράκη λίγο πριν γίνει αντιληπτό το εύρος της νέας ελληνικής συμφοράς από τον αδόκητο χαμό τόσων ανθρώπων.
Κραυγαλέα ανυποψίαστος για την πιθανή φοβερή τροπή των πραγμάτων, βρέθηκε (εκτέθηκε) ο πρωθυπουργός σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Προσβάλλοντας τη νοημοσύνη και του τελευταίου Ελληνα, σημείωνε στο μπλοκάκι του την ταχύτητα των ανέμων, τις εστίες του κακού κ.ά., σαν να επρόκειτο αυτός ο ειδήμων –και στις πυρκαγιές– να δώσει, εφαρμόζοντας κάποιο μαθηματικό τύπο, ταχεία λύση. Πλάι του, μια κουστωδία ασύμμετρων υπουργών και μια περιφερειάρχης (ευρύτερα γνωστή μετά τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα).
Εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν επιβεβαιώνονταν πληροφορίες για παραιτήσεις υπό το αβάσταχτο φορτίο –όχι ευθυνών– της θλίψης.
Μην αμφιβάλλετε ότι...
σκέφτηκαν και αυτό: Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τον θερινό όλεθρο του 2007, ο Κ. Καραμανλής ανανέωνε θριαμβευτικά την πρωθυπουργική του θητεία.
Τούτη η ισοπεδωτική λογιστική αποτιμά τη διαδρομή ζωής τρίτων από τρίτους με όρους ποσοτικούς και άλλοθι «όλοι αναλώσιμοι είμαστε».
Ο αφορισμός γίνεται πιο αιχμηρός όταν εκφράζεται στη συνήθη εκδοχή: ουδείς αναντικατάστατος.
Το συμπέρασμα εξάγεται αβίαστα. Εφόσον ισχύει το παραπάνω αξίωμα, οι μεταθανάτιοι αίνοι ύστερα από απώλεια ανθρώπου με αδιαμφισβήτητη προσφορά στην κοινωνία εκδηλώνονται ενίοτε από κατά συνθήκην αυτοματισμό, στοίχισης με την ευρύτερη αποδοχή του τεθνεώτος· έως ότου η λήθη αναλάβει την άχρονη δράση της.
Αντίμετρα ευρείας απήχησης στο «ουδείς αναντικατάστατος» υπάρχουν, με λεξιλόγιο πλούσια ενδεδυμένο, επικυρωμένο και από την υψηλή θεσμική ιδιότητα πάντα συγκινημένων σε κάθε χαμό γνωστού και μη εξαιρετέου: δυσαναπλήρωτο κενό, δίδαξε ήθος, υπόδειγμα αξιοσύνης και σεμνότητας, ανιδιοτελής, ακάματος, έντιμος, με ήπιο λόγο, παράδειγμα προς μίμηση. Αναγνωρίζοντας και εκθειάζοντας δημοσίως τα παραπάνω στοιχεία χαρακτήρα, παραθέτεις αυτοδιαφημιζόμενος και τη δική σου (πλαστή ή μη) ποιοτική ταυτότητα.
Τα παραπάνω γράφονταν με αφορμή τις απώλειες του σπουδαίου Μάνου Ελευθερίου και του ξεχωριστού Σταύρου Τσακυράκη λίγο πριν γίνει αντιληπτό το εύρος της νέας ελληνικής συμφοράς από τον αδόκητο χαμό τόσων ανθρώπων.
Κραυγαλέα ανυποψίαστος για την πιθανή φοβερή τροπή των πραγμάτων, βρέθηκε (εκτέθηκε) ο πρωθυπουργός σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Προσβάλλοντας τη νοημοσύνη και του τελευταίου Ελληνα, σημείωνε στο μπλοκάκι του την ταχύτητα των ανέμων, τις εστίες του κακού κ.ά., σαν να επρόκειτο αυτός ο ειδήμων –και στις πυρκαγιές– να δώσει, εφαρμόζοντας κάποιο μαθηματικό τύπο, ταχεία λύση. Πλάι του, μια κουστωδία ασύμμετρων υπουργών και μια περιφερειάρχης (ευρύτερα γνωστή μετά τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα).
Εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν επιβεβαιώνονταν πληροφορίες για παραιτήσεις υπό το αβάσταχτο φορτίο –όχι ευθυνών– της θλίψης.
Μην αμφιβάλλετε ότι...
σκέφτηκαν και αυτό: Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τον θερινό όλεθρο του 2007, ο Κ. Καραμανλής ανανέωνε θριαμβευτικά την πρωθυπουργική του θητεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου