Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος από τη
στιγμή που ο κ. Ντόναλντ Τραμπ εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο.
Ηταν από μιαν άποψη αναπότρεπτο. Οχι διότι υπήρξε αφόρητη η κατάσταση πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Ηταν απλώς αφύσικη.
Οι παρελθούσες τρεις δεκαετίες οδήγησαν σε έναν οικονομικό γιγαντισμό της Κίνας και της Γερμανίας (Ε.Ε.), επί ζημία των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε εν ολίγοις μία άκρα ασυμβατότης μεταξύ της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών. Προέκυψε, κατά συνέπεια, η ανάγκη αποκαταστάσεως νέας ισορροπίας, με αντίμετρα εμπορικά. Αυτό ακριβώς επιχειρείται από τον κ. Τραμπ.
Πέραν τούτου, οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους εταίρους τους, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, υπήρξαν πάντα ετεροβαρείς. Οι προτροπές των Αμερικανών, επί δεκαετίες, για αύξηση της συμμετοχής των Ευρωπαίων στην κοινή άμυνα έπεφταν στο κενό. Ο κ. Τραμπ είπε απλώς το ίδιο πράγμα, σε άλλο ύφος, εκτός πλαισίου πολιτικής ορθότητος.
Η κ. Αγκελα Μέρκελ έτυχε, ασφαλώς, ειδικής μεταχειρίσεως. Αλλά η κακοδαιμονία της Γερμανίδας καγκελαρίου άρχισε από τη στιγμή που εχρίσθη, από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, συνεχιστής του παγκοσμίου οράματός του. Ομως το σύστημα Ομπάμα μάχεται ακριβώς να εκριζώσει ο κ. Τραμπ, και η κ. Μέρκελ υφίσταται απλώς τα όσα της αναλογούν ως η «πνευματική διάδοχός» του.
Επί σειράν ετών, οι ΗΠΑ εκαλούντο να βάλουν σε τάξη το χάος που προέκυπτε από πρωτοβουλίες των Ευρωπαίων εταίρων τους. Οι περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης, της Ουκρανίας και της Συρίας είναι χαρακτηριστικές. Και ενώ διακινούν ανησυχίες για την επέκταση της ρωσικής διεισδύσεως, το Βερολίνο ανερυθρίαστα ενισχύει τις οικονομικές του σχέσεις με τη Μόσχα.
Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, ο κ. Τραμπ αποφάσισε να αρχίσει διάλογο με έναν «αξιόπιστο αντίπαλο» –τον Βλα-ντιμίρ Πούτιν–, παρακάμπτοντας τους Ευρωπαίους.
Oσο για την ωμότητα της συμπεριφοράς του Αμερικανού προέδρου...
το Βερολίνο ακολουθεί την ίδια τακτική στο πλαίσιο της Eυρωζώνης.
Αρα, προς τι η έκπληξη;
Νέα τάξη πραγμάτων δημιουργεί ο Αμερικανός. Αβέβαιο εάν επιτύχει, τελικώς. Αλλά ο ιδιοσυγκρασιακός τρόπος με τον οποίο ενεργεί δεν σημαίνει ότι επί της ουσίας ευρίσκεται εν αδίκω.
Ηταν από μιαν άποψη αναπότρεπτο. Οχι διότι υπήρξε αφόρητη η κατάσταση πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Ηταν απλώς αφύσικη.
Οι παρελθούσες τρεις δεκαετίες οδήγησαν σε έναν οικονομικό γιγαντισμό της Κίνας και της Γερμανίας (Ε.Ε.), επί ζημία των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε εν ολίγοις μία άκρα ασυμβατότης μεταξύ της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών. Προέκυψε, κατά συνέπεια, η ανάγκη αποκαταστάσεως νέας ισορροπίας, με αντίμετρα εμπορικά. Αυτό ακριβώς επιχειρείται από τον κ. Τραμπ.
Πέραν τούτου, οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους εταίρους τους, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, υπήρξαν πάντα ετεροβαρείς. Οι προτροπές των Αμερικανών, επί δεκαετίες, για αύξηση της συμμετοχής των Ευρωπαίων στην κοινή άμυνα έπεφταν στο κενό. Ο κ. Τραμπ είπε απλώς το ίδιο πράγμα, σε άλλο ύφος, εκτός πλαισίου πολιτικής ορθότητος.
Η κ. Αγκελα Μέρκελ έτυχε, ασφαλώς, ειδικής μεταχειρίσεως. Αλλά η κακοδαιμονία της Γερμανίδας καγκελαρίου άρχισε από τη στιγμή που εχρίσθη, από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, συνεχιστής του παγκοσμίου οράματός του. Ομως το σύστημα Ομπάμα μάχεται ακριβώς να εκριζώσει ο κ. Τραμπ, και η κ. Μέρκελ υφίσταται απλώς τα όσα της αναλογούν ως η «πνευματική διάδοχός» του.
Επί σειράν ετών, οι ΗΠΑ εκαλούντο να βάλουν σε τάξη το χάος που προέκυπτε από πρωτοβουλίες των Ευρωπαίων εταίρων τους. Οι περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης, της Ουκρανίας και της Συρίας είναι χαρακτηριστικές. Και ενώ διακινούν ανησυχίες για την επέκταση της ρωσικής διεισδύσεως, το Βερολίνο ανερυθρίαστα ενισχύει τις οικονομικές του σχέσεις με τη Μόσχα.
Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, ο κ. Τραμπ αποφάσισε να αρχίσει διάλογο με έναν «αξιόπιστο αντίπαλο» –τον Βλα-ντιμίρ Πούτιν–, παρακάμπτοντας τους Ευρωπαίους.
Oσο για την ωμότητα της συμπεριφοράς του Αμερικανού προέδρου...
το Βερολίνο ακολουθεί την ίδια τακτική στο πλαίσιο της Eυρωζώνης.
Αρα, προς τι η έκπληξη;
Νέα τάξη πραγμάτων δημιουργεί ο Αμερικανός. Αβέβαιο εάν επιτύχει, τελικώς. Αλλά ο ιδιοσυγκρασιακός τρόπος με τον οποίο ενεργεί δεν σημαίνει ότι επί της ουσίας ευρίσκεται εν αδίκω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου