ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ο Αττίλας και η νέα "πληγή" για το Έθνος

Η τραγωδία στην Κύπρο το 1974 δεν έγινε μάθημα, όπως έδειξε η συμφωνία για το όνομα των Σκοπίων

Από τον Δημήτρη Γαρούφα

Δικηγόρο, πρώην πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Σήμερα 20/7/2018 συμπληρώνονται 44 χρόνια από την ημέρα που τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας μικρή έκταση στην αρχή αλλά πολύ μεγαλύτερη τον Αύγουστο του 1974, με τον «Ατίλλα 2», την οποία κατέχουν ακόμα.

Πριν από χρόνια άρχισαν να δημοσιοποιούνται στοιχεία από αρχεία αλλά και απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ, από όπου, με διασταύρωση στοιχείων και σε συνδυασμό με γεγονότα αλλά και μαρτυρίες άλλων πρωταγωνιστών των γεγονότων, εικάζεται ότι μάλλον ήταν γνώστης σχεδίου που πρόβλεπε πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου από τον «αόρατο» δικτάτορα της Ελλάδας Δ. Ιωαννίδη -τον οποίο κάποιοι (ποιοι άραγε;) είχαν διαβεβαιώσει ότι θα πετύχαινε έτσι ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα-, στη συνέχεια εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, κατάληψη από αυτούς της βόρειας Κύπρου και διχοτόμηση του νησιού, ενώ για να μην πληγωθεί το φιλότιμο των Ελλήνων θα επακολουθούσε αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα ως αντίδοτο για να απαλυνθούν τα αισθήματα ταπείνωσης των Ελλήνων.

 

Ετσι, δεν είναι τυχαίο ότι ο Κίσινγκερ προανήγγειλε την πτώση της δικτατορίας δύο μέρες πριν συμβεί, ενώ υπάρχουν «αποχρώσες» ενδείξεις ότι ήταν πλήρως ενημερωμένος για τους σχεδιασμούς των Τούρκων και για το σημείο μέχρι το οποίο θα έφταναν τα τουρκικά στρατεύματα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι με την τουρκική εισβολή και τον «Αττίλα 2» θα λυνόταν το Κυπριακό σε «ρεαλιστική βάση» με ουσιαστική διχοτόμηση του νησιού.

Πέρασαν 44 χρόνια από τότε, αλλά το έθνος δεν έμαθε ολόκληρη την αλήθεια. Οι πρωταγωνιστές των γεγονότων πέθαναν σχεδόν όλοι, κάποιοι χωρίς να μιλήσουν, αλλά και από αυτούς πού μίλησαν οι περισσότεροι είπαν μισές αλήθειες, ενώ ο μοιραίος τότε αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων στην Ελλάδα Γ. Μπονάνος στο βιβλίο του με τίτλο «Η αλήθεια» περιγράφοντας το πώς εξελίσσονταν τα γεγονότα γράφει επί λέξει στη σελ. 298 «Mου εδημιουργήθη πολλάκις η εντύπωσις ότι εγώ μεν είχα την πρωτοβουλίαν, εγώ απεφάσισα, αλλά άλλοι είχαν στήσει εν αγνοία μου μίαν παράστασιν κατευθύνοντας τα πράγματα τόσον από κοντά όσον και από μακράν», ενώ ο Α. Παπανδρέου μιλώντας στις 30/10/1975 στη Βουλή είπε ευθέως ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις το 1974 προδόθηκαν από την ηγεσία των που δεν υπερασπίστηκε το έθνος και τον ελληνικό λαό, αλλά ξένα συμφέροντα.

 

Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 και η κατοχή από αυτούς της βόρειας Κύπρου είναι πάντα μια ανοιχτή πληγή για το Εθνος μας. Γιατί δεν επήλθε η κάθαρσις με τιμωρία των υπευθύνων, γιατί ποτέ δεν μάθαμε όλη την αλήθεια, το γιατί, πώς, με ποιους υποκινητές έγινε ό,τι έγινε, ποιοι έφταιξαν για να τιμωρηθούν. Η προσπάθεια ανοίγματος του φακέλου της Κύπρου δεν ολοκληρώθηκε με έκδοση πορίσματος, γιατί μάλλον κρίθηκε ότι θα υπήρχε διατάραξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ και γι’ αυτό υπάρχει η αίσθηση κουκουλώματος για κάποια στοιχεία της υπόθεσης.

 

Ομως η γνώση της αλήθειας εξυπηρετεί πάντα το εθνικό συμφέρον και για να διδαχθούμε ως χώρα από τα λάθη μας, αλλά και για να μάθουν οι συγγενείς των ηρωικών νεκρών μας για ποιον λόγο σκοτώθηκαν τα παιδιά τους που μάταια περίμεναν βοήθεια από την Ελλάδα και, όπως έγραψε ο ποιητής Κ. Μόντης από τη Λευκωσία: «Αν μας έβλεπες μητέρα όταν ήρθε το κακό/αν μας έβλεπες πώς περιμέναμε την Ελλάδα...».  

Αλλά η Ελλάδα ήταν απούσα και τον Ιούλιο του 1974 και τον Αύγουστο του 1974, και οι ηγεσίες της απαντούσαν στις ικεσίες των αδελφών μας από την Κύπρο ότι «η Κύπρος κείται μακράν...».
 

Τα ξανάγραψα όλα αυτά όχι σαν μνημόσυνο για την Κύπρο μας, ούτε αναξέοντας την παλιά πληγή του Ελληνισμού.

Θα ήθελα απλώς να επισημάνω στους διαχρονικά ασκούντες εξουσία ότι...

 

 αν γίνουν λάθη σε εσωτερικά μας θέματα, όποιο κόστος κι αν έχουν, μπορούν να διορθωθούν από μια άλλη κυβέρνηση. Αλλά τα λάθη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, στα λεγόμενα εθνικά μας θέματα, δεν διορθώνονται, είναι μη αναστρέψιμα και το βλέπουμε αυτό χαρακτηριστικά στο θέμα της Κύπρου.  

Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι ασκούντες εξουσία, ιδιαίτερα στην παρούσα φάση, καθώς μεταξύ Ελλάδας και FYROM υπογράφηκε μια συμφωνία που, όπως λέμε στα νομικά, είναι ετεροβαρής, με την έννοια ότι δίνουμε πολλά, ενώ παίρνουμε ελάχιστα. Και αναγνωρίζοντας ως «μακεδονική γλώσσα» την ομιλούμενη στα Σκόπια σλαβοβουλγαρική διάλεκτο και έμμεσα την ύπαρξη «μακεδονικής ταυτότητας ή εθνότητας» στους Σλάβους των Σκοπίων δημιουργούμε εστία αναταραχής στην ευρύτερη περιοχή, ενώ ταυτόχρονα απεμπολούμε κομμάτι της Ιστορίας μας, προδίδουμε την ιστορική αλήθεια και ανοίγει μια άλλη πληγή για το έθνος μας, μια πληγή που θα αιμορραγεί στο διηνεκές...