ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Χάνεται το σήμα

Της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ


Το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο είναι Sin Boy, είναι 23χρονος ράπερ, έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και το τραγούδι του «Εγκληματίας» στο Youtube έχει πάνω από 1 εκατ. προβολές. Ο φίλος καθηγητής μουσικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση που τον «ανακάλυψε», όταν τα παιδιά της τελευταίας τάξης του δημοτικού μοιράστηκαν μαζί του τα ακούσματά τους, διαπίστωσε ότι κάνει θραύση σε αυτές τις ηλικίες. 


Οι πρώτοι του στίχοι πάνε κάπως έτσι: «Δεν θα νιώσω τύψεις αν φάω δέκα άτομα/ έμαθα στα εύκολα παράνομα/ να ξεφύγω προσπαθώ/χορεύω με τον διάβολο». Ακολουθεί το ρεφρέν «εγκληματίας ναι ναι εγκληματίας», κ.ο.κ. Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το ακούσει. Πρόκειται για ένα πολύ συγκεκριμένο μουσικό είδος που εντάσσεται στη χιπ χοπ κουλτούρα. Οποιοσδήποτε ηθικολογικός σχολιασμός θα ήταν βλακώδης και –για να το πούμε κομψά– εκτός τόπου και χρόνου.


Η συζήτηση με τον δάσκαλο, όμως, έφερε στην επιφάνεια κάποια, λίγο - πολύ γνωστά, στοιχεία για το τι συμβαίνει στην πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση: πώς αυξάνονται ο όγκος των περιθωριοποιημένων προ-εφήβων και η σαγήνη που ασκεί το περιθώριο· πώς εντείνονται η φτώχεια, η ενδοοικογενειακή βία, ο κοινωνικός αποκλεισμός· πώς ο δάσκαλος χάνει την επιβολή του, πώς δεν έχει καμία δικαιοδοσία όχι για τιμωρία ούτε καν για επίπληξη. Πώς –αν το προεκτείνουμε– η κοινωνία σκληραίνει και προσχωρεί στον εκφασισμό της. Ο αχός, που ραπάρει με μεγάλη ακροαματικότητα στα δημοτικά σχολεία, μεταφέρεται ίδιος ή ενισχυμένος στα γυμνάσια, στα λύκεια και, εκβάλλει, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.


Κι ενώ οι υπουργοί Παιδείας, ως επί το πλείστον, κάνουν συνδικαλισμό εξυπηρετώντας μικροσυμφέροντα και επενδύοντας στην εκλογική πελατεία, το παράλληλο τσουνάμι της εφηβικής βίας και του bullying μετράει θύματα. Προφανώς, η εφηβεία έχει τη δική της γλώσσα και αντισυστημική αντίληψη για τον κόσμο και την κοινωνία.  

Γι’ αυτό υπάρχουν ειδικοί για να την αφουγκράζονται, η οικογένεια για να παρακολουθεί από κοντά τις αποστάσεις που γεννιούνται, και να προσπαθεί να τις γεφυρώσει ή να ζητάει βοήθεια όταν δεν μπορεί, η θεσμική προστασία, η οποία οφείλει να αυξάνει και, κυρίως, να αναπροσαρμόζεται επεξεργαζόμενη κάθε διαθέσιμη πληροφορία.


Η αγωνία δεν είναι οι στίχοι του Sin Boy, έστω κι αν αγωνία εκφράζουν κι αυτοί πίσω από το απαγορευμένο και τον θυμό τους. Είναι που...



 χάνεται η μετάφραση ανάμεσα στα παιδιά και στους ενήλικες, ανάμεσα στα σήματα που στέλνουν οι μεν και στην αδυναμία (ίσως και αδιαφορία) να αντιληφθούν οι δε. 


Χάνεται, χάνουμε, το σήμα.