ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μα, ούτε μία παραίτηση;

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Στις 26 Αυγούστου 2007 ο Αλέξης Τσίπρας, ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, εξέδωσε μία σκληρή ανακοίνωση κατά της κυβέρνησης: «καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες αντί να σχεδιάζουν την επικοινωνιακή άμυνα της κυβέρνησης, ανακαλύπτοντας «ασύμμετρες απειλές» και αόρατους εχθρούς, να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της καταστροφής». Ήταν τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή απέδιδε τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας στον «στρατηγό άνεμο» και στις «ασύμμετρες απειλές». 

Ε, δεν είχε και άδικο ο Τσίπρας. Δεν είχαν άδικο ούτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έβγαιναν στα τηλεοπτικά πάνελ ζητώντας παραιτήσεις.  

Να τώρα που πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα και μάλιστα εντόκως. 

Όμως, στην Ελλάδα ζούμε. Τότε δεν παραιτήθηκε κανείς. Γιατί, λοιπόν, να παραιτηθεί και τώρα;  

«Επειδή αυτοί κομίζουν νέο ήθος» θα ήταν μία προφανής απάντηση. 

Λάθος. Το μόνο που επιδιώκουν είναι να γίνουν ακριβώς σαν τους προηγούμενους. Και τα καταφέρνουν τόσο καλά, ώστε γίνονται χειρότεροι. 

Η παραίτηση ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου δεν είναι απαραίτητο να αντανακλά πάντα προσωπική ευθύνη. Στον αξιωματούχο προσωποποιείται ο κρατικός μηχανισμός. Η παραίτηση του αποτελεί δήλωση με την οποία αναγνωρίζονται οι ευθύνες, η ανεπάρκεια και η δυσλειτουργία ενός συστήματος. Μία πράξη παραίτησης εκτός από την ευθύνη, υποδεικνύει και τα προβλήματα προς επίλυση. Για αυτό και ο παραιτηθείς ενδέχεται να δηλώνει ότι οι παράγοντες που συνθέτουν ένα πρόβλημα, είναι μεγαλύτεροι και από το μπόι της πολιτικής πρωτοβουλίας. 

Αν δεν παραιτείται κανείς, είναι σαν να δεχόμαστε ότι όλα λειτουργούν ομαλά. Στην πατρίδα μας διατηρούμε μία λάθος αντίληψη για την έννοια της ευθιξίας και τη σκοπιμότητα μίας παραίτησης. Και η αντίληψη αυτή εκπορεύεται από την ιδιοκτησιακή σχέση που έχει ο αιρετός άρχοντας με το κράτος. Αν παραιτηθεί ο υπουργός, παίρνει επάνω του όλο το κρίμα, σαν να λέει ότι ευθύνεται ο ίδιος προσωπικά. Ακόμα και έτσι, φαίνεται μία δίκαιη συνθήκη, ειδικά αν βάλεις από την άλλη πλευρά τα ωφελήματα της εξουσίας. Δεν γίνεται να είσαι στον θρόνο του άρχοντα χωρίς να υπάρχει πάνω από την κεφαλή σου, δεμένη με τρίχες αλόγου, η σπάθα του Δαμοκλή. Όμως εδώ οι άρχοντες καταφέρνουν να είναι υπεύθυνοι κατά βούληση και κατά περίσταση. 

Διότι...

 όλοι γνωρίζουν ότι η παραίτηση συνεπάγεται και το τέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας. 

Τι θα μπορούσε, ας πούμε, να κάνει η Ρένα Δούρου αν παραιτηθεί τώρα; Να διεκδικήσει θέση Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Θα αστειεύεστε. Ούτε βουλευτής δεν ξαναβγαίνει. Αν παραιτηθεί τώρα θα είναι σαν να υπογράφει την τραγωδία. Και, εν τέλει, γιατί να την πάρει πάνω της η Ρένα και να μείνουν ατσαλάκωτοι ο Σκουρλέτης με τον Τόσκα; Και αυτοί, άλλωστε, δεν βρίσκουν κανένα λόγο παραίτησης. Και ο Πρωθυπουργός τι να κάνει; Αν απολύσει υπουργούς, θα παραδεχθεί την ανεπάρκεια των επιλογών και της επιμελητείας που ασκεί η κυβέρνησή του. 

Το πιθανότερο είναι, ο Πρωθυπουργός, να κάνει ανασχηματισμό και να τους βγάλει κομψά από το κάδρο. Θα έρθουν οι εκλογές και ο Τόσκας θα θυμίζει στους πολίτες ότι «μαζί έδωσαν τη μεγάλη μάχη στην Ανατολική Αττική». Ενδέχεται, βέβαια, να την πληρώσει κανένας Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας ή να έχουμε τίποτα έκτακτες κρίσεις στα Σώματα Ασφαλείας. 

Μέχρις εκεί. Οι υπουργοί θα μείνουν στις θέσεις τους. Μπορεί και να διορίσουν, στο γραφείο τους, μερικούς συγγενείς θυμάτων.