ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η απόφαση του Eurogroup με απλά λόγια

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

Τι προβλέπει η απόφαση του Eurogroup; 

(α) Εως το 2033 δεν θα πληρώνουμε ούτε τόκους ούτε χρεολύσια για δάνεια 100 δισ. που είχαμε πάρει με το β΄ μνημόνιο, ενώ επιμηκύνεται η διάρκεια αποπληρωμής τους κατά 10 έτη. 

(β) Με τη δανειοδότησή μας με φρέσκα 15 δισ. ευρώ, που προστίθενται στα περίπου 6 δισ. που έχουν συγκεντρωθεί, δημιουργείται ένας «κουμπαράς» που επαρκεί για όλες τις χρηματοδοτικές ανάγκες έως τα μέσα του 2020, ακόμη κι αν δεν βγούμε στις αγορές. 

(γ) Θα μας δοθούν τα κέρδη από τα ομόλογα που διακρατεί το ευρωσύστημα (4,8 δισ.), σε οκτώ δόσεις, έως τον Ιούνιο 2022

(δ) Ακυρώνεται το πανωτόκι (step up) που προβλεπόταν για τα δάνεια του β΄ μνημονίου.

Τι σημαίνει αυτή η απόφαση; 

(α) Με τη μεγέθυνση του ΑΕΠ και τα πρωτογενή πλεονάσματα, θα μπορούμε να αποπληρώνουμε τα δάνεια. Η αποπληρωμή είναι δική μας δουλειά, η απόφαση του Eurogroup μας διευκολύνει να την κάνουμε. 

(β) Τελειώνει η φτηνή δανειοδότησή μας. Με εγγύηση τον «κουμπαρά» έως ότου οι διεθνείς οίκοι μάς αναβαθμίσουν σε επενδυτική βαθμίδα (περί τα τέλη 2019...) και, εν συνεχεία, με μόνη εγγύηση την αξιοπιστία μας, θα πρέπει να δανειζόμαστε από τις αγορές με ανεκτά επιτόκια. 

(γ) Το πλέον σημαντικό:  

Ανοιξε ένας υπερ-10ετής διάδρομος, απαλλαγμένος από μεγάλα βάρη από δάνεια (αφού και η αποπληρωμή των 60 δισ. δανείων του γ΄ μνημονίου θα αρχίσει το 2034...) για να επιδιώξουμε μια δυναμική οικονομική μεγέθυνση. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.

Θεωρώ αστειότητες την ιερή οργή της αντιπολίτευσης για την πολύ αυστηρή εποπτεία. Προφανώς αυτή θα υπάρχει. 

 Αφενός, γιατί χρειαστήκαμε τεράστια δάνεια – περίπου 250 δισ., ενώ η Κύπρος πήρε περίπου 10 και η Πορτογαλία 78 δισ. ευρώ. 

Αφετέρου, γιατί είμαστε η μόνη χώρα που καταρράκωσε τη διεθνή αξιοπιστία της με τα πλαστά στοιχεία το 2009 (διώκει, μάλιστα, αυτόν που χρεώθηκε να τα αποκαταστήσει, ενώ δείχνει να τιμά εκείνους που τα πλαστογράφησαν), με την ανεύθυνη δημαγωγία και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα τα επόμενα χρόνια, με την έκδηλη (ακόμη σήμερα...) ροπή του πολιτικού προσωπικού προς τις πελατειακές πολιτικές. 

Βεβαίως θα υπάρχει αυστηρή εποπτεία – χωρίς τις γνωστές ακρότητες της τρόικας. Καλώς θα υπάρχει.

Θεωρώ επίσης ανεύθυνες τις κραυγές για δυσβάστακτα πρωτογενή πλεονάσματα 2,2% του ΑΕΠ. Προφανώς, είναι δύσκολο να συνδυαστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα (άρα, μια σχετικά συσταλτική δημοσιονομική πολιτική) με την επιδίωξη ισχυρής οικονομικής μεγέθυνσης. Είναι επίσης αλήθεια ότι το ύψος των πλεονασμάτων προκύπτει από τις συνθήκες που (θεωρητικά τουλάχιστον...) ισχύουν για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Ισχυρίζομαι, όμως, ότι θα έπρεπε να πετυχαίνουμε σχετικά υψηλά πλεονάσματα ακόμη κι αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι από τις συνθήκες. Γιατί, αν η χώρα δεν περιορίσει το χρέος της, η υπερχρέωση θα ακυρώνει την προσπάθεια οικονομικής μεγέθυνσής της.