ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΛΑΜΟΓΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το απόλυτο κακό και τα πολιτικά άνθη του

Οι άνθρωποι, παγιδευμένοι στη δυστοπία, δεν μπορούν να διώξουν μια εξουσία που τους οδηγεί στα Τάρταρα

Γράφει ο  Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς

Στην κινηματογραφική ταινία τρόμου του 1978 «The evil» («Το κακό»), του Γκας Τρικόνις, ένας ψυχίατρος και οι συνεργάτες του αποφασίζουν να μετατρέψουν μία εγκαταλειμμένη κατοικία σε κέντρο αποκατάστασης τοξικομανών. Η κατοικία βρίσκεται δίπλα σε έναν ομιχλώδη θειούχο βάλτο, τον οποίο η παρουσία των ανθρώπων όλο και περισσότερο ενεργοποιεί να αναδίδει την οσμή της πράσινης σαπίλας του θανάτου. Οι ένοικοι, ύστερα από μια σειρά τρομακτικών γεγονότων και πριν από το φρικτό τέλος τους, ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν χώρο όπου βασιλεύει το απόλυτο κακό χωρίς ελπίδα να αποδράσουν και του οποίου το υπόγειο συνδέεται μέσω μίας πόρτας με την κόλαση.

 

Ο θεατής της κινηματογραφικής ταινίας εύκολα θα μπορούσε να συνδέσει το πεδίο του απόλυτου κακού που κυριαρχεί στο κινηματογραφικό έργο με την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας, μέσα στην οποία οι δυστυχείς ένοικοι της πατρίδας μας βρίσκονται παγιδευμένοι στη δυσώδη δυστοπία ενός ομιχλώδους κολασμένου τοπίου, όπου δεσπόζει η σαπίλα των στοιχειωμένων βούρκων της Μεταπολίτευσης, βασιλεύει το απόλυτο πολιτικό κακό και κυριαρχεί ο θάνατος.  

Στην κολασμένη χώρα τα διαβολικά πνεύματα των δαιμόνων δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από τους πολιτικούς διαχειριστές της εξουσίας, η αποστολή των οποίων είναι να διαχύσουν παντού το απόλυτο κακό, οδηγώντας σταδιακά τους κατοίκους στην κόλαση.

Η απόλυτη διαβολική πράξη των δαιμονοπαρμένων πολιτικών και των αρχηγών τους είναι να ανοίξουν την υπόγεια κερκόπορτα των συνόρων, ώστε να ξεχυθούν από την κόλαση κάθε είδους διαβολικές ψυχές φέρουσες στην επιφάνεια εκείνα τα άνθη του απόλυτου κακού που θα αδυνατούσε να φανταστεί ο ψυχικά υγιής άνθρωπος πριν από την εμφάνισή τους. 

 

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η παρουσία των χιλιάδων φρικτών εγχώριων και εισαγόμενων δαιμόνων, των οποίων το πολιτικό σύστημα, αφού πρώτα εισήγαγε και εξακολουθεί να εισάγει μαζικά στη χώρα μας, ενθαρρύνει τις εγκληματικές τους πράξεις αποφυλακίζοντάς τους παραχρήμα ύστερα από κάποιο φρικτό έγκλημα; 

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η εκκωφαντική σιωπή των δαιμόνων-πολιτικών όταν οι άγγελοι του εισαγόμενου θανάτου βασάνιζαν στην πύλη της κολάσεως των Εξαρχείων μία ογδοντάχρονη γυναίκα, καίγοντας τα γεννητικά της όργανα με τσιγάρα, για να τη λυτρώσει από το μαρτύριο τελικά ο θάνατος; 

Πώς επίσης μπορεί να ερμηνευθούν διαφορετικά η πολιτική ενθάρρυνση και η σταδιακή γκετοποίηση και η φαβελοποίηση ενός διαρκώς αυξανόμενου αριθμού περιοχών της πατρίδας μας, μέσα στις οποίες κυριαρχεί το κακό με τη μορφή της εξαθλίωσης, του εγκλήματος, της βρομιάς, της σαπίλας και του θανάτου; 

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί η σταδιακή αποκτήνωση της κοινωνίας, παρά μόνο μέσω των αντίστοιχων πολιτικών ενθαρρύνσεων της απαξίωσης της πατρίδας, της οικογένειας, του θρησκευτικού αισθήματος και της διαιώνισης της αδικίας με τα γνωστά αποτελέσματα, όπου γονείς κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά τους, μάνες σκοτώνουν τα βρέφη τους, το πλήθος των αθώων εξαφανισμένων παιδιών αυξάνεται, ή ο φρικτός βασανισμός των ανυπεράσπιστων ζώων και η αντίστοιχη δημοσιοποίηση των εγκληματικών πράξεων στο διαδίκτυο άνευ τιμωρίας να πολλαπλασιάζονται;

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, παρά μόνο ως πολιτική ενθάρρυνση του απόλυτου κακού, το γεγονός ότι οι εκλεκτοί του συστήματος δηλώνουν δημοσίως ότι αδιαφορούν για το ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ σκότωσε εκατομμύρια Ελληνες; 
 

Και, τέλος, πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η εκκωφαντική πολιτική σιωπή του διαρκούς εγκλήματος που συντελούνταν στη UNICEF Ελλάδος, ένθα τα πολιτικά διορισμένα άνθη του κακού, συνδικαλιστές της Μεταπολίτευσης, εκλεκτοί και κομματικοί τερμίτες, λεηλατούσαν την ολίγιστη και ανύπαρκτη ζωή της παιδικής ορφάνιας προς ίδιον όφελος σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό, ώστε να αναγκαστεί η διοίκηση της φιλανθρωπικής οργάνωσης στην Ελβετία να διακόψει τη λειτουργία της στην Ελλάδα, με το σκεπτικό ότι τέτοιοι διεστραμμένοι δαίμονες ούτε στη μαύρη Αφρική δεν έχουν απελευθερωθεί.

Η καθολική διαβολική πράξη του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος συνίσταται στο γεγονός ότι...

 αργά και σταθερά εμπέδωσε, διέχυσε, παγίωσε και εγκατέστησε στη συλλογική ψυχή του έθνους και στη συνείδηση του λαού το απόλυτο κακό, ώστε το πλήθος των δύστυχων παγιδευμένων ανθρώπων στη δυστοπία να αδυνατεί να αντιδράσει πολιτικά για να απαλλαγεί από την εξουσία των πολιτικών αρχαγγέλων του διαβόλου. 
 

Εάν η θεϊκή βούληση και παρέμβαση δεν ενεργοποιηθούν για να σταματήσει τις διαβολικές πράξεις τους, το αποτέλεσμα θα είναι οι τελευταίοι να εξοικειώνουν όλο και περισσότερο τον λαό με τα Τάρταρα της κολάσεως.