Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ
Ενας γιατρός, μηχανικός ή και φυσικομαθηματικός οφείλει να έχει εξετασθεί στη Νεοελληνική Γλώσσα κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις για το ΑΕΙ του;
Δεν αρκούν οι γνώσεις που έχει πάρει από το σχολείο, όπως κατ’ αντιστοιχίαν οι γνώσεις του στην Ιστορία, τα Θρησκευτικά ή την Πολιτική Αγωγή;
Τα ερωτήματα υποκρύπτουν τις διαμαρτυρίες των υποψηφίων των Πανελλαδικών που στοχεύουν σε σχολές μη ανθρωπιστικών επιστημών. Τα παιδιά αυτά και οι γονείς τους θεωρούν ότι οι εξετάσεις στη Γλώσσα στρεβλώνουν την ανταγωνιστική διαδικασία, επειδή ο υποψήφιος μπορεί μεν να αριστεύσει στη Βιολογία και τη Χημεία, αλλά να χάσει βαθμούς – έναντι των συνυποψηφίων του– στην Εκθεση.
Το αίτημα θα ήταν καθολικά απορριπτέο εάν μπορούσαμε να μιλήσουμε για σοβαρή εκπαιδευτική διαδικασία, και εάν ήταν σαφές ότι ζητούμενο είναι η στέρεα, πολυεπίπεδη καλλιέργεια των μελλοντικών επιστημόνων.
Ομως ο ρόλος του σχολείου έχει αλλάξει σε σχέση με τα χρόνια έως και τις πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες.
Το σχολείο δεν είναι για να «μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα», όπως κάποτε ήταν το κυρίαρχο αίτημα. Αντίθετα, υπάρχει η πεποίθηση ότι το σχολείο –πολύ περισσότερο το λύκειο αλλά και το γυμνάσιο– χρησιμεύει ως .... πάρκινγκ μαθητών κατά τις πρωινές ώρες, έως ότου δηλαδή να αρχίσουν τα απογευματινά φροντιστηριακά μαθήματα των παιδιών.
Η μετάλλαξη του σχολείου αποδεικνύεται από την αδυναμία του να πείσει ότι μπορεί να διδάξει βασικές πιστοποιημένες γνώσεις στους μαθητές, όπως σε Αγγλικά και Πληροφορική.
Στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, στην Ελλάδα είναι εμφανής η αδυναμία των δημόσιων σχολείων να αναδείξουν τα ταλέντα των μαθητών μέσα από extra - curricular δραστηριότητες και ιδίως στα παιδιά που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες.
Ετσι, οι Ελληνες εκπαιδευτικοί περιορίζονται σε μία διεκπεραιωτική αναπαραγωγή της διδακτέας ύλης, όχι διότι δεν μπορούν να πράξουν κάτι διαφορετικό αλλά γιατί το υπουργείο Παιδείας έχει δημιουργήσει ένα αυστηρό πλαίσιο ξεκομμένο από τις δεξιότητες και τις ανάγκες του σύγχρονου πολίτη.
Με τον τρόπο αυτό...
δηλώνει πως παρέχει εκπαίδευση, αλλά επί της ουσίας απασχολεί εκπαιδευτικούς-ψηφοφόρους.
Ενας γιατρός, μηχανικός ή και φυσικομαθηματικός οφείλει να έχει εξετασθεί στη Νεοελληνική Γλώσσα κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις για το ΑΕΙ του;
Δεν αρκούν οι γνώσεις που έχει πάρει από το σχολείο, όπως κατ’ αντιστοιχίαν οι γνώσεις του στην Ιστορία, τα Θρησκευτικά ή την Πολιτική Αγωγή;
Τα ερωτήματα υποκρύπτουν τις διαμαρτυρίες των υποψηφίων των Πανελλαδικών που στοχεύουν σε σχολές μη ανθρωπιστικών επιστημών. Τα παιδιά αυτά και οι γονείς τους θεωρούν ότι οι εξετάσεις στη Γλώσσα στρεβλώνουν την ανταγωνιστική διαδικασία, επειδή ο υποψήφιος μπορεί μεν να αριστεύσει στη Βιολογία και τη Χημεία, αλλά να χάσει βαθμούς – έναντι των συνυποψηφίων του– στην Εκθεση.
Το αίτημα θα ήταν καθολικά απορριπτέο εάν μπορούσαμε να μιλήσουμε για σοβαρή εκπαιδευτική διαδικασία, και εάν ήταν σαφές ότι ζητούμενο είναι η στέρεα, πολυεπίπεδη καλλιέργεια των μελλοντικών επιστημόνων.
Ομως ο ρόλος του σχολείου έχει αλλάξει σε σχέση με τα χρόνια έως και τις πρώτες μεταπολιτευτικές δεκαετίες.
Το σχολείο δεν είναι για να «μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα», όπως κάποτε ήταν το κυρίαρχο αίτημα. Αντίθετα, υπάρχει η πεποίθηση ότι το σχολείο –πολύ περισσότερο το λύκειο αλλά και το γυμνάσιο– χρησιμεύει ως .... πάρκινγκ μαθητών κατά τις πρωινές ώρες, έως ότου δηλαδή να αρχίσουν τα απογευματινά φροντιστηριακά μαθήματα των παιδιών.
Η μετάλλαξη του σχολείου αποδεικνύεται από την αδυναμία του να πείσει ότι μπορεί να διδάξει βασικές πιστοποιημένες γνώσεις στους μαθητές, όπως σε Αγγλικά και Πληροφορική.
Στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, στην Ελλάδα είναι εμφανής η αδυναμία των δημόσιων σχολείων να αναδείξουν τα ταλέντα των μαθητών μέσα από extra - curricular δραστηριότητες και ιδίως στα παιδιά που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες.
Ετσι, οι Ελληνες εκπαιδευτικοί περιορίζονται σε μία διεκπεραιωτική αναπαραγωγή της διδακτέας ύλης, όχι διότι δεν μπορούν να πράξουν κάτι διαφορετικό αλλά γιατί το υπουργείο Παιδείας έχει δημιουργήσει ένα αυστηρό πλαίσιο ξεκομμένο από τις δεξιότητες και τις ανάγκες του σύγχρονου πολίτη.
Με τον τρόπο αυτό...
δηλώνει πως παρέχει εκπαίδευση, αλλά επί της ουσίας απασχολεί εκπαιδευτικούς-ψηφοφόρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου