Εν αρχή ην ο «Υδροχόος», πλοίο της ΜΚΟ SOS Μεσόγειος με 629 επιβάτες που έχει διασώσει από ναυάγια. Περιφέρεται κάπου στον Τυρρηνικό περιμένοντας την άδεια να προσεγγίσει κάποιο λιμάνι. Ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας, γνωστός και ως ο κ. Σαλβίνι της Λέγκας, δεν δίνει άδεια στο πλοίο. Φτάνει μάλιστα να πει ότι η Ιταλία δεν θα δέχεται ναυαγούς παρά μόνον όσους διασώζει η ακτοφυλακή ή το πολεμικό ναυτικό. Basta με τις ΜΚΟ. Το πλοίο δεν διαθέτει ψυκτικά, απειλείται ανθρωπιστική κρίση και η Ιταλία αποφασίζει να στείλει τρόφιμα. Η Γαλλία κατηγορεί την Ιταλία για αναλγησία, ο Σαλβίνι της απαντά ότι αν κόπτεται τόσο πολύ δεν έχει παρά να δώσει εκείνη άσυλο στους ναυαγούς και η Ευρώπη, για μία ακόμη φορά, χτυπάει τη μύτη της στην τζαμαρία της εξόδου από το αδιέξοδο. Από το αδιέξοδο τη βγάζει η Ισπανία, που δέχεται το πλοίο, ενώ την επομένη ο Αυστριακός πρόεδρος με τον Γερμανό υπουργό Εσωτερικών καλούν τον Σαλβίνι σε μια «συμμαχία προθύμων» για να αντιμετωπίσουν από κοινού το πρόβλημα της μετανάστευσης. Συμμαχία «άκαρδων προθύμων», όπως θα τους χαρακτήριζε ο προοδευτικός λυρισμός.
Μου είναι ιδιαιτέρως απωθητική η παρουσία της Λέγκας του Βορρά, οι σχέσεις της με τη Λεπέν.
Μου είναι αντιπαθής οποιαδήποτε προσπάθεια αποσύνθεσης της Ευρώπης σε μικρά φέουδα, που τα περιχαρακώνει είτε η οικονομική τους κατάσταση, είτε η γλώσσα, είτε κάποιες φαντασιακές πολιτισμικές παράμετροι. Μόνον και μόνον ο τίτλος του κόμματος αρκεί για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Τι μπορεί να σκέφτεται για τον σημερινό κόσμο, την Ευρώπη ή την Ελλάδα το μέλος ενός κόμματος με τον τίτλο «Πελοποννησιακός Σύνδεσμος»; Καλώς ή κακώς όμως ο Σαλβίνι εξελέγη επειδή ήταν υπέρμαχος του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών, τον οποίον προφανώς εγκρίνουν όσοι τον ψήφισαν.
Αντί λοιπόν να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον με μάτια βουρκωμένα και να βγάζουμε κραυγές πόνου για τον εθνικολαϊκισμό και την άσπλαχνη Ακροδεξιά, ας αναρωτηθούμε επιτέλους μήπως αυτοί οι άνθρωποι πείθουν όλο και περισσότερο επειδή θίγουν προβλήματα τα οποία οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις δεν θέλουν, δεν μπορούν ή δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν. Το μεταναστευτικό είναι ένα απ’ αυτά.
Την υποκρισία της Αριστεράς τη ζήσαμε. Ο ανθρωπισμός της σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ευπρέπεια της ζωής, είτε των ντόπιων είτε των μεταναστών. Μένει να δούμε αν...
οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου θα προθυμοποιηθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ή θα μας αφήσουν στα νύχια των δικών μας Σαλβίνι, που μπροστά τους ο Σαλβίνι μοιάζει με γίγαντα της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου