Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπήρξε, αν όχι ο πιο ταλαντούχος, ένας από τους πλέον ταλαντούχους κωμικούς του καιρού του. Αυτό το πρόσωπο που περνούσε από την αφέλεια στην πονηριά, από την έκπληξη στην συνοφρυωμένη θυμοσοφία χρειαζόταν το ταλέντο της πηγαίας υποκριτικής. Ο Χορν είχε πει κάποτε στον φίλο Βασίλη Παπαβασιλείου: «Eνας είναι ο ηθοποιός στις σκηνές του “Μια ζωή την έχουμε” που διαδραματίζονται στο κελί της φυλακής. Ο Αυλωνίτης. Εγώ πάντα έπαιζα τον εαυτό μου». Κοκεταρία ενός άλλου μεγάλου ηθοποιού, αλλά συγχρόνως και αναγνώριση ενός μεγάλου ταλέντου.
Ο Αυλωνίτης και οι χαρακτήρες του ενσάρκωναν μια Ελλάδα που είχε συνείδηση της μικρότητάς της. Λύτρωνε το αίσθημά της με το γέλιο. Αναγνώριζε όμως τη μικρότητα και την έπαιρνε στα σοβαρά. Και τη διακωμωδούσε με τρυφερότητα αναλαμβάνοντας το βάρος της και την ευθύνη της. Ποτέ αφ’ υψηλού, όπως οι αγενείς Λαζόπουλοι του καιρού μας. Η κωμωδία είναι ευγενής τέχνη επειδή αναλαμβάνει την ευθύνη της κωμικής πλευράς τής ύπαρξης, αντιπαραθέτοντάς τη στη σοβαρότητα. Εάν η κωμωδία δεν έχει συνείδηση της σοβαρότητας στην οποία απευθύνεται, τότε ξεπέφτει στην επικράτεια του γελοίου.
Το πέρασμα από το κωμικό στο γελοίο θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του κεφαλαίου της ελληνικής Ιστορίας στο οποίο ζούμε, και ορισμένοι εξ ημών πρωταγωνιστούμε.
Γελοίος είναι όποιος δεν έχει συνείδηση της μικρότητάς του.
Γελοίος είναι όποιος παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει «με ζηλεύουν γιατί είμαι ωραία», όπως η κυρία Αυλωνίτου, ή «εμείς οι Ελληνες που ανακαλύψαμε πρώτα τα άστρα δεν επιτρέπεται να μιλάμε αγγλικά στην υπηρεσία Διαστήματος», όπως ο κύριος Πρωτοπαπάς.
Θα μου πείτε γελοίο μπορεί να σας φαίνεται και το αρκτικόλεξο ΕΛΔΟ, όμως αυτό είναι άλλο θέμα.
Γελοίο είναι και το ζεύγος Βαρουφάκη με το κόκκινο γαρύφαλλο στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς.
Γελοίο είναι να δίνεις στην Μπουμπουλίνα τον βαθμό της υποναυάρχου.
Και αναφέρομαι στην τελευταία εσοδεία. Απ’ την Ελλάδα του Αυλωνίτη περάσαμε στην Ελλάδα της Αυλωνίτου.
Θα μου πείτε, ο μακαρίτης δεν είχε διδακτορικό που βρίσκεται στην Washington D.C. και ψάχνει τον δρόμο του γιατί δεν ξέρει αγγλικά.
Το χαρακτηριστικό της γελοιοκρατίας είναι ότι...
το γελοίο δεν είναι πλέον αναγνωρίσιμο, ούτε από όσους το παράγουν ούτε από όσους το καταναλώνουν.
Θα ήταν ευχής έργον αν η κατάσταση αυτή οφειλόταν σε εξωγενείς παράγοντες, ας πούμε στους αεροψεκασμούς του κ. Καμμένου. Διότι, αν καταφέραμε μόνοι μας να οργανώσουμε την τυραννία της γελοιοκρατίας και να εξορίσουμε τη σοβαρότητα από τη χώρα, τότε τα πράγματα είναι όντως πολύ δύσκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου