Ο Τέρενς Σπένσερ Νικόλας Κουίκ είναι ένας
πολιτικός ηγέτης τον οποίον παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή που έθεσε
τον στιβαρό του νου στην υπηρεσία των κοινών.
Ηταν το 1986, όταν εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με τον συνδυασμό του Εβερτ. Παρά τον φόρτο εργασίας, όμως, και τις βαρύτατες ευθύνες που ανέλαβε, δεν διέκοψε την επιτυχημένη του θητεία στην τηλεόραση. Τον θυμάμαι σαν να ’ταν χθες τον ακάματο αυτόν Ελληνα να μοιράζεται τη συγκίνηση που του προκαλούσαν τα φωτάκια των αεροπλάνων κατά την απογείωσή τους. «Δεν είναι υπέροχο αυτό το θέαμα;» σχολίαζε. Τα αεροπλάνα ήσαν φορτωμένα με βόμβες και λοιπά πυρομαχικά, ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου μόλις είχε ξεκινήσει, ο Τέρενς όμως, ας μου συγχωρεθεί η οικειότης, νόμιζε πως έβλεπε λαμπιόνια σε λούνα παρκ. Ξημέρωνε και, παρότι κατάκοπος, ο ακάματος, δεν έχανε την παιδικότητά του. Είναι αυτή η παιδικότητα που δίνει το στίγμα της ανθρωπιάς του. Ο Τέρενς ήταν, είναι και θα παραμείνει άνθρωπος, ακόμη και σήμερα που σηκώνει στους ώμους του το μέλλον του ελληνισμού.
Μπορεί να μην είναι αρχηγός κόμματος σαν τον κ. Λεβέντη, μπορεί να είναι ομότιμος του κ. Κατρουγκάλου, όμως εγώ θα τον αποκαλώ πολιτικό ηγέτη για έναν πολύ απλό λόγο. Κάθε κίνησή του είναι υπολογισμένη, μετρημένη και γίνεται στον σωστό χρόνο. Και παρά ταύτα δεν χάνει την παιδικότητά του, δεν καπνίζει βρωμερά πούρα σαν τον Τσώρτσιλ, ούτε ντύνεται βατραχάνθρωπος σαν τον ηγέτη Πάνο Καμμένο. Τι άλλο να περιμένει κανείς από έναν ηγέτη;
Γι’ αυτό και με έβαλαν σε σκέψεις οι πρόσφατες επισκέψεις του σε Τανζανία και Ζιμπάμπουε. Και φοβούμαι πολύ ότι δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη η Ryanair ανακοίνωσε ότι μειώνει τις πτήσεις της στα ελληνικά αεροδρόμια και αποσύρει μάλιστα δύο αεροσκάφη της. Οι δαιμόνιοι αυτοί σπαγγοραμμένοι των αιθέρων μάλλον μυρίστηκαν ότι, μετά την επίσκεψη του Τέρενς στις δύο αυτές χώρες, η ανάπτυξη θα πάθει το αδιαχώρητο.
Είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Τανζανίας αναφέρθηκε στον Σωκράτη, ο δε αντιπρόεδρος της Ζιμπάμπουε μίλησε με κολακευτικά λόγια για τη χώρα μας που γέννησε τη δημοκρατία; Τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται στον βρόντο.
Καλά είναι τα εξωτικά ταξίδια, αλλά, με όλον τον σεβασμό, θεωρώ ότι πρέπει να μπουν κάποια όρια στην ανάπτυξη. Πόση ανάπτυξη μπορεί να χωνέψει το στομάχι μας πια;
Μην την πάθουμε σαν αυτούς που μετά τη νηστεία της Σαρακοστής ρίχνονται στα πτώματα αμνών και εριφίων και ανεβαίνει η χοληστερίνη και παθαίνουν κακά πράγματα.
Επειδή τον παρακολουθώ τον Τέρενς από παλιά, ξέρω πως τα έχει υπολογίσει όλα αυτά και την κατάλληλη στιγμή θα πει:
«Οχι άλλη ανάπτυξη, κύριοι». Μας φθάνει αυτή που έχουμε. Οσο γι’ αυτήν που δεν έχουμε, μην ανησυχείτε. Μια ιδέα είναι η ανάπτυξη.
Ηταν το 1986, όταν εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με τον συνδυασμό του Εβερτ. Παρά τον φόρτο εργασίας, όμως, και τις βαρύτατες ευθύνες που ανέλαβε, δεν διέκοψε την επιτυχημένη του θητεία στην τηλεόραση. Τον θυμάμαι σαν να ’ταν χθες τον ακάματο αυτόν Ελληνα να μοιράζεται τη συγκίνηση που του προκαλούσαν τα φωτάκια των αεροπλάνων κατά την απογείωσή τους. «Δεν είναι υπέροχο αυτό το θέαμα;» σχολίαζε. Τα αεροπλάνα ήσαν φορτωμένα με βόμβες και λοιπά πυρομαχικά, ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου μόλις είχε ξεκινήσει, ο Τέρενς όμως, ας μου συγχωρεθεί η οικειότης, νόμιζε πως έβλεπε λαμπιόνια σε λούνα παρκ. Ξημέρωνε και, παρότι κατάκοπος, ο ακάματος, δεν έχανε την παιδικότητά του. Είναι αυτή η παιδικότητα που δίνει το στίγμα της ανθρωπιάς του. Ο Τέρενς ήταν, είναι και θα παραμείνει άνθρωπος, ακόμη και σήμερα που σηκώνει στους ώμους του το μέλλον του ελληνισμού.
Μπορεί να μην είναι αρχηγός κόμματος σαν τον κ. Λεβέντη, μπορεί να είναι ομότιμος του κ. Κατρουγκάλου, όμως εγώ θα τον αποκαλώ πολιτικό ηγέτη για έναν πολύ απλό λόγο. Κάθε κίνησή του είναι υπολογισμένη, μετρημένη και γίνεται στον σωστό χρόνο. Και παρά ταύτα δεν χάνει την παιδικότητά του, δεν καπνίζει βρωμερά πούρα σαν τον Τσώρτσιλ, ούτε ντύνεται βατραχάνθρωπος σαν τον ηγέτη Πάνο Καμμένο. Τι άλλο να περιμένει κανείς από έναν ηγέτη;
Γι’ αυτό και με έβαλαν σε σκέψεις οι πρόσφατες επισκέψεις του σε Τανζανία και Ζιμπάμπουε. Και φοβούμαι πολύ ότι δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη η Ryanair ανακοίνωσε ότι μειώνει τις πτήσεις της στα ελληνικά αεροδρόμια και αποσύρει μάλιστα δύο αεροσκάφη της. Οι δαιμόνιοι αυτοί σπαγγοραμμένοι των αιθέρων μάλλον μυρίστηκαν ότι, μετά την επίσκεψη του Τέρενς στις δύο αυτές χώρες, η ανάπτυξη θα πάθει το αδιαχώρητο.
Είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της Τανζανίας αναφέρθηκε στον Σωκράτη, ο δε αντιπρόεδρος της Ζιμπάμπουε μίλησε με κολακευτικά λόγια για τη χώρα μας που γέννησε τη δημοκρατία; Τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται στον βρόντο.
Καλά είναι τα εξωτικά ταξίδια, αλλά, με όλον τον σεβασμό, θεωρώ ότι πρέπει να μπουν κάποια όρια στην ανάπτυξη. Πόση ανάπτυξη μπορεί να χωνέψει το στομάχι μας πια;
Μην την πάθουμε σαν αυτούς που μετά τη νηστεία της Σαρακοστής ρίχνονται στα πτώματα αμνών και εριφίων και ανεβαίνει η χοληστερίνη και παθαίνουν κακά πράγματα.
Επειδή τον παρακολουθώ τον Τέρενς από παλιά, ξέρω πως τα έχει υπολογίσει όλα αυτά και την κατάλληλη στιγμή θα πει:
«Οχι άλλη ανάπτυξη, κύριοι». Μας φθάνει αυτή που έχουμε. Οσο γι’ αυτήν που δεν έχουμε, μην ανησυχείτε. Μια ιδέα είναι η ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου