ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ: Στην Οδησσό ξέρουν τι σημαίνει Ελλάδα!

Είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και κρατούν στο μυαλό τους μόνο τις όμορφες εικόνες της πατρίδας, που τους λείπει

Από τον Δημήτρη Ριζούλη

"Με λένε Καλογεροπούλου, είμαι Ελληνίδα, χαίρω πολύ" μου είπε με καμάρι μια μεσόκοπη γυναίκα, που καθόταν δίπλα μου. Το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά και η φωνή της έσπαγε από τη συγκίνηση, επειδή συνάντησε συμπατριώτες της και μπορούσε να μιλήσει τη μητρική της γλώσσα. Η αυθόρμητη συμπεριφορά της αρχικά με αιφνιδίασε, στο τέλος όμως μου δίδαξε τι ακριβώς σημαίνει η Ελλάδα για όλους τους ξενιτεμένους. 

Το περιστατικό συνέβη πριν από λίγες ημέρες στην Οδησσό, όπου φέτος πραγματοποιήθηκε σειρά εκδηλώσεων για την 25η Μαρτίου, με αποκορύφωμα την ελληνική παρέλαση, η οποία διοργανώθηκε πρώτη φορά στην πόλη. Εκεί όπου ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία και μεγαλούργησαν Ελληνες έμποροι σήμερα δίνεται μια μεγάλη μάχη από τους λίγους ομογενείς να περιοριστεί η επέλαση των Τούρκων, οι οποίοι με καραβιές χρημάτων εξαγοράζουν τα πάντα και στήνουν δικά τους μαγαζιά και τεράστια πάρκα αναψυχής.

 

Η ψυχή της πόλης όμως είναι βαθιά ελληνική, γι’ αυτό μια από τις κεντρικότερες πλατείες της ονομάζεται «πλατεία των Ελλήνων». Οι πάντες μνημονεύουν τον μέγα ευεργέτη τους Γρηγόριο Μαρασλή, ενώ υπάρχουν αρχαιοελληνικοί τάφοι και άλλα ευρήματα ακόμα και στο κέντρο της πόλης. Ο Μαρασλής κατόρθωσε να μεταβάλει την Οδησσό σε σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, μεριμνώντας για την ηλεκτροδότηση της πόλης και κατασκευάζοντας θέατρο, τροχιοδρόμους, νοσοκομεία, γηροκομείο, υδραγωγείο, πληθώρα σχολείων, δημοτικό αναγνωστήριο και παιδικούς σταθμούς. Δημιούργησε μεγάλο δημοτικό πάρκο, το οποίο εγκαινίασε ο ίδιος ο τσάρος Αλέξανδρος Β’, δημοτικό πτωχοκομείο, χωρητικότητας 150 ατόμων, δημοτικές φυλακές κ.ά. Πώς, λοιπόν, να τον ξεχάσουν οι Οδησσίτες...

Τα τελευταία χρόνια στην Οδησσό εμφανίστηκε (έπειτα από χρόνια απουσίας των Ελλήνων) ένας νέος ευεργέτης, ο Παντελής Μπούμπουρας, που -παράλληλα με τις κατασκευαστικές του δραστηριότητες- ακολουθεί το παράδειγμα των μεγάλων δωρητών του παρελθόντος. Μέσω ιδρύματος που δημιούργησε κατασκευάζει ένα νέο ελληνικό πάρκο δίπλα στο τουρκικό, στηρίζει οικονομικά τα ελληνικά σχολεία, δίνει υποτροφίες, στέλνει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στην εμπόλεμη ζώνη, αναστηλώνει εκκλησίες και, κυρίως, συσπειρώνει τους Ελληνες που απέμειναν στην Ουκρανία.

Το ίδρυμά του οργάνωσε τις φετινές εκδηλώσεις και την παρέλαση, για την οποία με δικά του έξοδα μετέφερε και φιλοξένησε τα παιδιά των ελληνικών σχολείων από όλες τις περιοχές της Ουκρανίας. Χαρακτηριστικό της αγάπης του για την πατρίδα είναι ότι στα οικοδομικά συγκροτήματα που κατασκευάζει η εταιρία του δίνει ονόματα ελληνικών νησιών! «Δε με ενδιαφέρουν τα πολιτικά της Ελλάδας» μου είπε σε μια συζήτησή μας. «Ας κυβερνά όποιος θέλει, αρκεί να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα» συμπλήρωσε.

 

Με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και οι ομογενείς που ζουν στην Οδησσό. Μιλούν νοσταλγικά για την Ελλάδα, σαν να πρόκειται για έναν ιδανικό τόπο, που δεν έχει προβλήματα και βάσανα. Περήφανοι για την καταγωγή και την Ιστορία τους, κρατούν στο μυαλό τους μόνο τις όμορφες εικόνες της πατρίδας, που τους λείπει.

 

Λέμε ότι πολλές φορές δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε και ανακαλύπτουμε πόσο σπουδαίο είναι όταν το χάνουμε. Ισως αυτό συμβαίνει με όλους μας που πληγωνόμαστε καθημερινά από το ανάλγητο ελληνικό κράτος, τις στρεβλώσεις που μας περιβάλλουν, τις αδικίες, τις πολιτικές δολοπλοκίες, την επιβράβευση των διεφθαρμένων, τον πλουτισμό των απατεώνων, την κακή νοοτροπία και τελικά φτάνουμε στο σημείο να μισούμε την ίδια μας την πατρίδα.

Είναι αυτή όμως η Ελλάδα; 

Οχι! Ελλάδα είναι...

ο ήλιος, το φιλότιμο, η θάλασσα, η φιλοξενία, τα βουνά, η αυτοθυσία για τον συνάνθρωπο, η Ιστορία, η γλώσσα, ο πολιτισμός.  

Αν οι Νεοέλληνες αποδειχθήκαμε εν πολλοίς ανάξιοι και βολευτήκαμε με τις λαμογιές και την εύκολη καλοπέραση, δεν φταίει η πατρίδα. «Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Αξιον Εστί». Αυτά κουβαλάμε, λοιπόν: Τα βουνά, τη θάλασσα, την Ιστορία και τον πολιτισμό μας. Αυτά θυμούνται από την Ελλάδα οι ξενιτεμένοι, γι’ αυτό κλαίνε όταν συναντήσουν πατριώτη. 


Ο Γιώργος Νταλάρας στη συναυλία που έδωσε την Τρίτη το βράδυ στην Οδησσό το περιέγραψε πολύ εύστοχα: «Είδατε τι συμβαίνει όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό... Νιώθουμε ότι αγαπάμε πιο πολύ την πατρίδα. Μπορεί να έχουμε τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις μας, όμως με έναν μαγικό τρόπο μόλις περνάμε τα σύνορα γινόμαστε μια γροθιά!» Τι κρίμα να μη σκεφτόμαστε έτσι κάθε μέρα για την όμορφη και παράξενη πατρίδα μας...