ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ακόμα τούτη την άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες…

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Όταν ήμουν νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, ένας φαντάρος απ’ τον θάλαμο παράτησε ένα μεσημέρι πάνω στα σεντόνια του κρεβατιού μου την βρώμικη καραβάνα του, από την οποία ξεχείλιζαν λάδια, χοντρά μακαρόνια και τριμμένα τυριά. Κι όταν εγώ έβαλα τις φωνές, με κοίταξε μ’ ένα μείγμα οργής και περιφρόνησης: «Εντάξει ρε γύφτο!» μου πέταξε και πήρε την λερή καραβάνα απ’ το κρεβάτι. 

Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό, μόλις άκουσα προχθές τον Τσίπρα να κατηγορεί την αντιπολίτευση για «ραγιαδισμό».

Ο τύπος (ο Αλέξης εννοώ, όχι ο άλλος με την καραβάνα) δεν παίζεται, έτσι; 

 Είναι πέραν παντός ανταγωνισμού, αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. 

Έχει ήδη κερδίσει με το σπαθί του μια θέση στην ιστορία, ως ο άνθρωπος που έπασχε από παντελή έλλειψη ενδοιασμών.  

Πρόκειται για ειδική κατηγορία του Homo sapiens, τόσο σπάνια που κανονικά δεν θα ‘πρεπε να χαραμίζεται στην πρωθυπουργία, αλλά να περιοδεύει σε παγκόσμια επιστημονικά συνέδρια που ασχολούνται με ειδικές περιπτώσεις ανθρώπινων εγκέφαλων. Διαθέτει το χάρισμα να βγάζει τον αντίπαλο του μονίμως έξω απ’ τα ρούχα του και να τον μετατρέπει σ’ ένα νευρόσπαστο που δεν μπορεί ν’ αντιδράσει λογικά.

Ειλικρινά πίστευα ότι μετά απ’ όσα συνέβησαν το 2015 και εντεύθεν, μπορεί η χώρα να πισωγύρισε τραγικά αλλά τουλάχιστον έλαβαν τέλος κάποιες θλιβερές ακρότητες που συνόδευσαν την θυελλώδη απογείωση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Νόμιζα ότι τουλάχιστον αυτά τα «Γερμανοτσολιάδες», «Πουλημένοι», «Νενέκοι», «Προδότες» και όλα τα συναφή, είχαν συμπληρώσει τον ιστορικό κύκλο τους και δεν θα τα ξανακούγαμε. Μια το 1942-45 και μια το 2010-15. Αν μη τι άλλο, ο πρώτος που θα ‘θελε να τα ξεχάσει ήταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, καθότι η παραμονή τέτοιων χαρακτηρισμών στο ενεργό πολιτικό λεξιλόγιο, εμπεριείχε τον μέγα κίνδυνο να στραφούν πλέον εναντίον του.

Εξ’ άλλου, όλο και πλήθαιναν εκείνα τα –δήθεν μετριοπαθή- στελέχη του κυβερνητικού στρατοπέδου, που έδειχναν να θέλουν να ξεχάσουν εκείνες τις εποχές, αναμασώντας χαμηλόφωνες δηλώσεις του τύπου «είπαμε και καμιά υπερβολή παραπάνω τότε». Λογικό. Όταν ο αντικαθεστωτικός γίνεται καθεστώς, σιγά-σιγά «καθαρίζει» το αντικαθεστωτικό του παρελθόν, πριν το δει να στρέφεται εναντίον του είτε ως απειλή είτε ως χλευασμός. Είναι κι αυτά τα τελευταία με τις απλές αναλογικές και τις «στρατηγικές μετεκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής», που όσο να ‘ναι υπαγόρευαν μια σχετική αλλαγή ύφους απέναντι σ’ ένα κομμάτι των παλιών «καταστροφέων της χώρας».

Προέκυψε στο μεταξύ και η ιστορία του Μακεδονικού, η οποία δεν ευνοεί διαχωρισμούς ανάμεσα σε «πατριώτες» και «προδότες». Οι κυβερνητικοί άκουγαν με φρίκη τους –πάλαι ποτέ κολλητούς τους στις αγαναχτισμένες συγκεντρώσεις- ομιλητές του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης να μιλούν για Εφιάλτες και μειοδότες, με μισό εκατομμύριο ανθρώπους να τους χειροκροτούν από κάτω. 

Υπέθετα λοιπόν ότι οι τρεις αυτοί λόγοι (μνημονιακός-καθεστωτικός ΣΥΡΙΖΑ, άνοιγμα στο Κίνημα Αλλαγής και Μακεδονικό) θα απέτρεπαν τον Τσίπρα από την χρήση των αρχέγονων διχαστικών όρων που χρησιμοποίησε το 2012-15. Ασφαλώς θα πήγαινε σε εκλογές με πόλωση, αλλά με εργαλεία του τη Novartis, το ΚΕΕΛΠΝΟ, τον Άδωνι και τη Μαρέβα. Νόμιζα ότι τα άλλα τα είχαμε πια αφήσει πίσω.

Κι όμως έκανα λάθος. Φαίνεται ότι ο διχασμός και η ακραία σύγκρουση έχει γίνει δεύτερη φύση για τον Αλέξη, είναι ο μόνος τρόπος που έχει μάθει να ασκεί πολιτική. Το ίδιο και το επιτελείο του, που ως τώρα έχει δει μόνο θριάμβους σε όλες τις συγκρούσεις που προκάλεσε, μιλάμε πάντα για το εσωτερικό διότι έξω δεν τους πήγαν και τόσο καλά οι πόλεμοι. Σε κάθε περίπτωση αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτό το «πιο εκλεπτυσμένη μορφή του ραγιαδισμού» που είπε στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, παρεισέφρησε κατά λάθος στην ομιλία του δίχως ν’ αποτελεί πάγιο στοιχείο της μελλοντικής μεταμνημονιακής και προεκλογικής του στρατηγικής. Το αντίθετο. Μάλλον θα αποτελεί πυλώνα τους.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί. Η επαναφορά της διχαστικής ρητορικής του 2015 είναι εκτός ορθολογικής πολιτικής. Ο Αλέξης, όντας ο μακροβιότερος και σκληρότερος μνημονιακός πρωθυπουργός, λέγοντας τέτοια πράγματα διακινδυνεύει την ίδια την πολιτική του σοβαρότητα. Θα λέει τέτοια και θα γελά το ακροατήριο από κάτω. 

Εξάλλου, αυτή η ρητορική τον απομακρύνει από τον κεντρώο χώρο, στο οποίον υποτίθεται ότι στοχεύει. Παίρνει το κόμμα του από τις παρυφές του κέντρου και το ξανακολλά στους αντισυστημικούς και στους ψεκασμένους, που ήδη τον μισούν θανάσιμα. Δεν έχει να εισπράξει απ’ αυτούς.  

Γιατί λοιπόν;  

Δεν βγάζει νόημα, εκτός αν υποθέσουμε ότι...

 η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζεται αποκλειστικά από την συγκρουσιακή ψυχοσύνθεση του αρχηγού του. Δεν θα ναι πρωτοφανές, αλλά δεν αρκεί ως ανάλυση. 

Υπάρχει και μια δεύτερη πιθανότητα: Αυτό μπορεί να γίνεται, αν τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων που έχουν στα χέρια τους, δείχνουν ότι οι απώλειες τους εξ’ αριστερών είναι πολύ μεγαλύτερες από τις κεντρώες εισπράξεις και αποφάσισαν να επιστρέψουν ξανά στην πρωτοΣΥΡΙΖΑική πολιτική τους. Μπορεί, αλλά αυτό δεν είναι πολιτική με πλειοψηφική στόχευση...