ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι φορολογούμενοι και οι άλλοι

Η θετική αντιμετώπιση των μεταναστών και ο διωγμός της μεσαίας τάξης

Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Τις ημέρες που πέρασαν διάβασα δύο διαφορετικές ανακοινώσεις του Δήμου Αθηναίων. Δύο ανακοινώσεις εντελώς διαφορετικές ως προς το πνεύμα τους αλλά και ως προς το κοινό προς το οποίο απευθύνονταν. 

Η πρώτη αφορούσε μια «μάζωξη»-συνέδριο διάφορων φορέων, οι οποίοι ασχολούνταν με το πώς θα καταπολεμηθεί το πρόβλημα της ανεργίας στους... μετανάστες!

Μια εκδήλωση στην οποία έλαβαν μέρος περίπου 200 άτομα, από διάφορες ΜΚΟ, οργανισμούς και τα λοιπά γνωστά της φιλελέφτ ελίτ, που ξυπνούν και κοιμούνται με τον καημό της «ένταξης» των μεταναστών, ακόμη και όταν αποδεδειγμένα αυτό είναι κάτι που όχι μόνον δεν μπορεί να γίνει, αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν το επιθυμούν καν οι ίδιες οι ομάδες μεταναστών, που σχηματίζουν εθνικά γκρουπ, ακόμη και στα hot spots, με το που μπαίνουν στη χώρα. 

 

 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η ομιλία του αντιδημάρχου μεταναστών (sic), ο οποίος μας πληροφορούσε πως, παρότι η χώρα μας έχει πάνω από 20% ανεργία, πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε τρόπους για να ενισχύσουμε την εργασία των «καλεσμένων».

 

Η δεύτερη ανακοίνωση αφορούσε τα «κατασταλτικά» μέτρα του Δήμου Αθηναίων. Μια ανακοίνωση η οποία ήταν γεμάτη από νούμερα και αριθμούς και μας πληροφορούσε πόσα τραπεζοκαθίσματα «έγραψε» η Δημοτική Αστυνομία, πόσες πινακίδες αφαιρέθηκαν από αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες στο κέντρο της Αθήνας, πόσα πρόστιμα έπεσαν σε μαγαζιά και πόσες κλήσεις για παράνομο πάρκινγκ μοιράστηκαν.

 

Εχουμε λοιπόν έναν Δήμο Αθηναίων με διπλό πρόσωπο: ένα αυτό που δείχνει προς τα πολιτικά ορθά θέματα, όπως το Μεταναστευτικό, το οποίο είναι το χαμογελαστό και αυτό που δείχνει προς τους υπολοίπους: επιχειρηματίες που προσπαθούν να «την παλέψουν», ανθρώπους που έχουν δουλειές στο κέντρο και γενικά το γαϊδούρι που υπάρχει μόνον για να κουβαλά.
 

 

Και δεν είναι μόνον ο Δήμος Αθηναίων.

 

Είναι το σύνολο αυτού που ονομάζουμε ελληνικό κράτος. Η ελληνική μεσαία τάξη αντιμετωπίζεται ως εχθρός στη χειρότερη των περιπτώσεων και ως αγελάδα για άρμεγμα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Οι επιχειρηματίες ως δυνάμει εγκληματίες εάν απλώσουν το τραπέζι τους λίγο πιο πέρα, όσοι δεν έχουν να δώσουν 10 ευρώ για πάρκινγκ ως αλήτες και Θεός φυλάξοι από τους αχρείους με τα μηχανάκια που τα παρκάρουν σε πεζόδρομο.

 

Και, από την άλλη, το νέο «επαναστατικό υποκείμενο» της Αριστεράς:  

 

Οι μετανάστες και οι παρέες τους, με τους οποίους ασχολούνται όχι μόνον ο κρατικός μηχανισμός και ένας εσμός μη κυβερνητικών οργανώσεων αλλά και πλήθος διεθνών οργανισμών.
 

 

Αργά ή γρήγορα το μιντιακό «ξέπλυμα» αυτής της αντιμετώπισης θα φθίνει όμως. Και τότε η ανάδυση ενός φαινομένου τύπου Τραμπ θα είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα.