Η ανθελληνική προπαγάνδα με φιλοτουρκικές αναφορές και τα φοβικά σύνδρομα της πολιτικής ηγεσίας
Γράφει ο Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς
Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Προσφάτως, το υπουργείο των Εξωτερικών της Κύπρου διαμαρτυρήθηκε με
υπόμνημά του στο αντίστοιχο ελληνικό επειδή ακαδημαϊκός, που
μισθοδοτείται από το κράτος με τα χρήματα των αγρίως φορολογούμενων
Ελλήνων πολιτών, δημοσίευσε μία ιστορική μελέτη που αφορούσε την περίοδο
της Τουρκοκρατίας, ένθα ευχαριστούσε τη Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου
για την οικονομική υποστήριξη.
Το περιστατικό θα μπορούσε να αποτελέσει
μια απλή δημοσιογραφική είδηση αν ήταν μεμονωμένο, ενώ θα μπορούσε να
ενταχθεί ευλόγως στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας αν δεν υπήρχε και η
λιγότερο ορατή οικονομική συνιστώσα των γεγονότων.
Στην πατρίδα μας, όμως, οι φιλοτουρκικές πράξεις εντάσσονται στο
γενικότερο πλαίσιο της ανθελληνικής προπαγάνδας, που το ελληνικό κράτος
αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση οργάνωσε εναντίον των ιδεολογικών του
βάσεων. Μια κανονική και φυσιολογική κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα
αναφερόταν διαρκώς στην ανύπαρκτη «ελληνοτουρκική φιλία», επειδή η
Τουρκία απροκάλυπτα δηλώνει την πρόθεσή της να σύρει τη χώρα μας σε
πόλεμο, αλλά θα προέβαινε σε διοικητικά προληπτικά μέτρα ώστε να
αποφευχθεί η καλλιέργεια φιλοοθωμανικών ιδεολογημάτων, που σε περίπτωση
πολεμικής αναμέτρησης θα υπονομεύσουν την αμυντική ικανότητα της χώρας.
Ομως, ο πακτωλός των χρημάτων από τα διάφορα «ερευνητικά προγράμματα»
της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η χρηματοδότηση των χιλιάδων ΜΚΟ από τις ξένες
κυβερνήσεις και τα κέντρα της παγκοσμιοποίησης, καθώς και η συστηματική
καλλιέργεια του κλίματος «συλλογικής θυματοποίησης και ραγιαδισμού» από
τα ΜΜΕ και τη «διανόηση» αποσκοπούν στην αποδόμηση των συνεκτικών ιστών
του έθνους και στην κάμψη του αντιστασιακού πνεύματος του λαού, όπως
αυτά διαμορφώθηκαν την περίοδο που μεσολάβησε από τον Μάρτιο του 1821
μέχρι τη μάχη της ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974, που αποτέλεσε
και την τελευταία μάχη της προσπάθειας ενοποίησης του Ελληνισμού.
Το
ιστορικό πόνημα του Ελληνα ακαδημαϊκού, που ευχαριστούσε την οικονομική
βοήθεια της Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου, δεν σεβάστηκε τη μνήμη των
105 Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν στην τελευταία μάχη του Ελληνισμού,
όταν ο συνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος μαζί με 317 εικοσάχρονα παιδιά και
μία ηλικιωμένη γυναίκα, τη «γιαγιά της ΕΛΔΥΚ» Καλλιόπη Αβραάμ, που
ζούσε δίπλα στο στρατόπεδο και καθημερινά αγόραζε με το υστέρημά της
τσιγάρα, νερό και τρόφιμα στους στρατιώτες από την Ελλάδα, χωρίς βαρέα
όπλα, αεροπορική υποστήριξη και πυροβολικό, έδωσαν τη «μάχη των μαχών»
απέναντι σε 7.000 πάνοπλους Τούρκους στρατιώτες, άρματα μάχης και
αεροπορία.
Αυτά τα εικοσάχρονα αγροτόπαιδα και εργατόπαιδα, που πήγαν
στην Κύπρο από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να υπηρετήσουν την πατρίδα
τους, όχι μόνο εγκαταλείφθηκαν χωρίς βοήθεια, όχι μόνο λησμονήθηκε ο
ηρωισμός τους μετά τη Μεταπολίτευση, όχι μόνο αντιμετωπίστηκαν συνολικά
εχθρικά από το ελλαδικό κράτος, αλλά χαρακτηρίστηκαν και «χουντικοί και
φασίστες» από τα πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Η μάχη της ΕΛΔΥΚ, η
μάχη των μαχών, σβήστηκε από τη συλλογική μνήμη του έθνους, όπως σήμερα
επιχειρείται να σβηστεί και η Επανάσταση του 1821 με ένα επιβαλλόμενο
πολιτικό damnatio memoriae (σβήσιμο μνήμης), επειδή...
το μεταπολιτευτικό
σύστημα εξουσίας που κατέστρεψε τη χώρα τρέμει τη σύγκριση των ηρωικών
πράξεων με τις δικές του αθλιότητες.
Τα φοβικά σύνδρομα της
πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας σήμερα απέναντι στην Τουρκία είναι το
επακόλουθο της άθλιας πολιτικής πράξεως του σβησίματος της συλλογικής
ιστορικής μνήμης καθώς και της συστηματικής εξάλειψης του αγωνιστικού,
αντιστασιακού και πολεμικού πνεύματος του λαού μας.
Μια ελληνική κυβέρνηση θα είχε προετοιμάσει ψυχολογικά τον ελληνικό
λαό για την επικείμενη σύγκρουση με την Τουρκία, αν μη τι άλλο,
επαναφέροντας στη μνήμη του το γεγονός ότι η τελευταία τριήμερη μάχη του
Ελληνισμού στην Κύπρο άφησε πίσω της 1.500, ή περισσότερους, Τούρκους
στρατιώτες νεκρούς μπροστά στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου της
ΕΛΔΥΚ.
Συγκριτικά, το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός στην Αφρίν
είχε μόνο 55 νεκρούς σε μάχες που διήρκεσαν δύο μήνες προεικάζει τι
τους περιμένει όταν θα επιτεθούν στην Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου