Ενα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να πάθει μια χώρα είναι να διχαστεί βαθιά.
Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από διχασμούς. Ακόμη και την ώρα της μεγάλης μάχης της εθνικής ανεξαρτησίας ο σπόρος του διχασμού έβγαλε τους δηλητηριώδεις καρπούς του, με ολέθρια αποτελέσματα.
Τώρα έχουμε και πάλι διχαστεί, αλλά ίσως πρώτη φορά στη μεταπολεμική μας Ιστορία τόσο πολύ και σε τόσο πολλά μέτωπα. Το πάθος και το μίσος είναι σχεδόν ανεξέλεγκτα στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που καθιστά πιο επικίνδυνους από ποτέ τους νέους διχασμούς.
Ο διχασμός αφορά την πολιτική, η οποία έχει πέσει σε πολύ χαμηλό και αγοραίο επίπεδο. Δεν θυμάμαι περίοδο, ούτε καν τη δεκαετία του 1980, που οι πολιτικοί να φέρονται και να εκφράζονται με τόσο άγριο τρόπο έναντι των αντιπάλων τους. Ούτε όρια υπάρχουν πια ούτε «κόκκινες γραμμές». Το κακό ξεκίνησε από τους κυβερνώντες την περίοδο της αντιμνημονιακής υστερίας, αλλά τώρα πια έχει γιγαντωθεί. Οι γέφυρες της όποιας συνεννόησης καίγονται, δυναμιτίζονται συστηματικά. Το επίπεδο πέφτει κάθε μέρα.
Ο διχασμός αφορά, πρώτη φορά, τα εθνικά ζητήματα. Η υπόθεση των Σκοπίων, με τον τρόπο που τη χειρίστηκε η κυβέρνηση, δίχασε τον κόσμο. Χάθηκε η λογική και μοιραστήκαμε πάλι σε «πατριώτες» και «προδότες».
Διχασμός υπάρχει και ανάμεσα σε όσους πληρώνουν παράλογους φόρους και άλλους που βολεύτηκαν με τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τον διορισμό τους σε διάφορες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είτε με τους ελάχιστους φόρους που καλούνται να καταβάλλουν.
Ποδοσφαιρικός διχασμός πάντοτε υπήρχε, αλλά αφορούσε τους οργανωμένους και τους «ταλιμπάν». Κάπως καταφέραμε και αυτόν τον διχασμό να τον διογκώσουμε και –σε συνδυασμό με πολλούς άλλους παράγοντες– να τον ανακηρύξουμε σε μείζον θέμα για τη χώρα.
Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης από την Κατερίνη και πάνω κινείται σε πολύ διαφορετικό αστερισμό τον τελευταίο καιρό. Ο παραδοσιακός θυμός με την Αθήνα έχει τώρα μπει σε ένα μπλέντερ, όπου ο ΠΑΟΚ, ο Ιβάν Σαββίδης και η υπόθεση των Σκοπίων τον έχουν μεταλλάξει σε κάτι πιο βαθύ και πιο βαρύ. Μάλιστα, εφόσον βρει άμεση πολιτική έκφραση, ο κίνδυνος να χωρισθούμε σε βόρειους και νότιους δεν θα είναι ασήμαντος.
Το κακό είναι πως αυτή η κυβέρνηση ανδρώθηκε με τα εργαλεία του διχασμού και δεν ξέρει ή δεν την ενδιαφέρει η τέχνη της συνένωσης των Ελλήνων. Οταν τη συμφέρει ο διχασμός, τον χρησιμοποιεί χωρίς να νοιάζεται για το αποτέλεσμα. Ολα θυσιάζονται στη μάχη της πολιτικής επιβίωσης και του τακτικισμού.
Παραδοσιακά, οι μεγάλοι διχασμοί συνέπεσαν με εθνικές περιπέτειες. Σήμερα έχουμε μπει για τα καλά σε αυτόν τον δρόμο. Ελπίζω το ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης να μας ξυπνήσει πριν να είναι πολύ αργά.
Δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε την Ιστορία μας σε αυτόν τον τόπο και γι’ αυτό...
συχνά την ξαναζούμε, πιο κακόγουστη και με «μικρούς» πρωταγωνιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου