Η συζήτηση για την επόμενη μέρα μετά το μνημόνιο συνεχίζει να γίνεται σε λάθος βάση.
Το ουσιαστικό και δύσκολο θέμα είναι αν μετά το μνημόνιο θα αποφασίσουμε να αυτοπροσδιοριστούμε ή όχι. Ητοι, αν θα γίνουμε ικανοί να αυτοδεσμευτούμε σε μια πορεία αναβάθμισης της θέσης της χώρας μας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με βάση ένα σχέδιο που (μέσα στο πλαίσιο των αδήριτων διεθνών και ευρωπαϊκών περιορισμών) εμείς, ως κοινωνία, θα επεξεργαστούμε, θα εγκρίνουμε και θα ακολουθήσουμε. Ή αν θα συρθούμε στη διαιώνιση του ετεροπροσδιορισμού μας, είτε με την αναζήτηση ενός νέου μνημονίου, ελπίζοντας ότι οι ξένοι θα φροντίσουν για εμάς (όπως σε πολλές άλλες μαύρες ώρες της Ιστορίας μας), είτε με την αποδοχή ενός μετά-το-μνημόνιο-σχεδίου που αυτοί θα επεξεργαστούν για εμάς χωρίς εμάς και θα μας το επιβάλουν, με αντάλλαγμα την ελάφρυνση του χρέους μας.
Σχέδιο δεν έχουμε καταρτίσει. Επρεπε να το είχαμε καταρτίσει ήδη από το πρώτο μνημόνιο – ήταν μία από τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει. Ισως προφτάσει να το καταρτίσει στο παρά 5΄ ο κ. Γ. Δραγασάκης, αν καταφέρει να καλύψει τις συνέπειες της απόλυτης νωχέλειας του προκατόχου του στο υπουργείο Οικονομίας. Δεν αρκεί. Οτιδήποτε καταρτιστεί θα μείνει ένα χαρτί χωρίς αποτέλεσμα, αν δεν συνοδευτεί από εκείνες τις δημοκρατικές διαδικασίες και την πολιτική πρακτική που θα τείνουν να το αναδείξουν σε μια πλατφόρμα εθνικής συνεννόησης για το αύριο της χώρας, που θα του επιτρέψουν να διεκδικήσει το χρίσμα μιας ευρύτερης λαϊκής αποδοχής.
Χωρίς αυτή την αποδοχή, το πολύ πιθανότερο είναι ότι όλα τα σχέδια θα μείνουν σχέδια επί χάρτου. Αλλά η κυβερνητική πρακτική, αν μη τι άλλο, δεν προσανατολίζεται σε αυτή την κατεύθυνση – άλλα λέει ο πρωθυπουργός στις τελευταίες ομιλίες του και άλλα, έως τελείως διαφορετικά, πράττει καθημερινά η κυβέρνησή του.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα κεντρικό ζήτημα που, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια θετική αλλαγή προς την ευθύνη και τη σοβαρότητα. Οπως είναι γνωστό, αντί να ζητηθεί μια προληπτική πιστοληπτική γραμμή (ένα νέο μνημόνιο, δηλαδή), προκρίθηκε η δημιουργία ενός αποθεματικού ασφαλείας, ενός κουμπαρά, γεμάτου με περίπου 18-20 δισ. ευρώ, ως μια μορφή εγγύησης στις διεθνείς αγορές προκειμένου να δανειζόμαστε από αυτές με ανεκτά επιτόκια μέχρι τα τέλη του 2019 – οπότε υπολογίζεται ότι οι διεθνείς οίκοι θα αναβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητά μας σε επενδυτική βαθμίδα. Το κεντρικό ζήτημα που θα σηματοδοτήσει την αλλαγή προς την ευθύνη και τη σοβαρότητα είναι...
να κλειδωθεί αυτός ο κουμπαράς, ώστε καμία κυβέρνηση να μην μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για προεκλογικές παροχές.
Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ενας, είναι να νομοθετήσει η Βουλή ότι για να ανοίξει ο κουμπαράς θα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη 180 βουλευτών, δηλαδή θα απαιτείται απόφαση της Βουλής με αυξημένη πλειοψηφία. Ιδού η Ρόδος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου