ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κρατικοποίηση της φιλοζωίας

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Το απέσυραν το νομοσχέδιο για τα «τετράποδα ζώα συντροφιάς». (Τρελαίνομαι για τον ακριβή προσδιορισμό του αριθμού των ποδών, καθώς ο όρος υπονοεί την ύπαρξη και δίποδων ζώων συντροφιάς...) 

Ηταν αναμενόμενη η απόσυρση, μετά τις δικαιολογημένα άγριες αντιδράσεις. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει το ερώτημα πώς τόλμησαν να το φέρουν, πώς δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι θα ακολουθούσε ξεσηκωμός με τις φρικώδεις προβλέψεις του νομοσχεδίου.  

Αξίζει να σταθούμε στο ερώτημα, όχι βέβαια γιατί μπορεί να έχει καμία ιδιαίτερη σημασία η απάντηση, αλλά επειδή μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η βλακεία –και ιδίως όταν εκφράζεται ως φιλοδοξία για έναν «καλύτερο κόσμο»– όταν της δοθεί εξουσία, δηλαδή δυνατότητα να πραγματοποιήσει το «όραμα».

Αυτό που σκαρφίστηκε ο Γ. Τσιρώνης, και το υπερασπίστηκε μέχρι τελευταίας στιγμής με επιμονή, ήταν ουσιαστικά η κρατικοποίηση της φιλοζωίας: η υπαγωγή στο κράτος και στους φορείς του (τους δήμους) ακόμη και των βασικών αισθημάτων αγάπης και φροντίδας για τα ζώα, μέσω απαγορεύσεων. Γιατί θα απαγορευόταν και μάλιστα θα τιμωρείτο με πρόστιμο η υιοθεσία ενός αδέσποτου από τον δρόμο.  

Αφήστε δε τα κενά, που ασφαλώς έκαναν ανεφάρμοστο το τρομακτικό όραμα του οικολόγου Τσιρώνη. Τι θα γινόταν, λ.χ., με τον πληθυσμό των αδέσποτων, που δεν θα ενέπιπταν στις ρυθμίσεις του νόμου; Δεν προέβλεπε «Endlösung» το νομοσχέδιο! (Το άφηνε να εννοηθεί, βέβαια…) Ισως να αποφάσιζαν κατά την εφαρμογή. Να συγκαλούσε, ας πούμε, μυστική σύσκεψη του επιτελείου του ο Τσιρώνης, κάπου διακριτικά ασφαλώς (ας πούμε, υπάρχουν εξαίρετες βίλες στη λίμνη Wansee του Βερολίνου, που προσφέρονται για τέτοιες διασκέψεις και σε καλές τιμές...), και εκεί να αποφάσιζαν.

Καταλαβαίνω το πάθος του υφυπουργού για το δημιούργημά του. Αυτό που έστησε με τόση αγάπη ήταν ένα πείραμα ολοκληρωτισμού, το οποίο προοριζόταν για έναν πληθυσμό που δεν ψηφίζει, τα τετράποδα ζώα, οπότε ο Τσιρώνης άφησε τη μαρξιστική φαντασία του ελεύθερη να πλάσει έναν «καλύτερο κόσμο» για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου. Του διέφυγε μία λεπτομέρεια που κάνει όλη τη διαφορά: 

Οτι τα δίποδα που αγαπούν τα τετράποδα και τα νοιάζονται είναι, τελικά, περισσότερα από όσα φανταζόμασταν.  

Το δείχνουν οι αντιδράσεις στα περιστατικά κακοποίησης ζώων. 

Πώς δεν το έπιασε ο οικολόγος Τσιρώνης;  

Ετσι είναι, όμως, μεγάλε! Οταν χάνεσαι στα ύψη σχεδιάζοντας το τέλειο μέλλον για τον Ανθρωπο, ξεχνάς τους πραγματικούς ανθρώπους. Μέχρις ενός σημείου, το αξίωμα ισχύει και για τον σκύλο. Για τη γάτα, δεν μπορώ να πω· πρέπει να το σκεφθώ καλά προηγουμένως...