ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σα στο σπίτι σας αγαπητή κυρα-Τασία

Της ΝΙΚΗΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ

Για δύο πράγματα μόνο θυμάμαι να με μαλώνει από παιδάκι ο πατέρας μου.  

Απαιτούσε, πρώτον, να μη βρίζω και, δεύτερον, να μην κάνω θόρυβο την ώρα που μασάω το φαγητό μου. Γι’ αυτό το τελευταίο μάλιστα έφαγα και το μόνο χαστούκι που θυμάμαι απ’ τα χέρια του. Εκανε λοιπόν να φύγει το σημάδι κάνα διήμερο κι έκτοτε έμαθα να κρατάω στο τραπέζι τα ντεσιμπέλ χαμηλά, όπως αρμόζει σε μια κυρία. Στόχος επετεύχθη δηλαδή κι ας μη σταθούμε στο ξύλο ως παιδαγωγική προσέγγιση… μιαν άλλη φορά ίσως.

Αυτά με το φαΐ, γιατί με το βρισίδι, οφείλω να παραδεχθώ ενώπιόν σας πως τα αποτελέσματα δεν ήσαν το ίδιο ικανοποιητικά. Εμαθα δηλαδή να μη βρίζω γενικώς, αλλά συνέχισα να βρίζω… ειδικώς. Κι έτσι, όπως κάνουμε οι περισσότεροι φαντάζομαι, τα «γαλλικά» μου τα σερβίρω:

1. στο αυτοκίνητο με κλειστά παράθυρα,

2. μετά το πέρας κάποιας δυσάρεστης τηλεφωνικής συνομιλίας –κι αφού βεβαιωθώ πως έχει κλείσει η γραμμή– αλλά και,

3. κατά κύριο λόγο, στο σπίτι μου. Στο καταφύγιο κάθε ανθρώπου… Εκεί που νιώθουμε άνετα, όσο πουθενά αλλού στον κόσμο.

Και να λοιπόν, που η κυρία Χριστοδουλοπούλου έρχεται να αποδείξει με τα «γαλλικά» της πως στην ιερή (πολιτειακά) θέση της Προέδρου της Βουλής, εκείνη νιώθει πια σαν στο σπίτι της.

Είναι αυτή η ιδιοκτησιακή λογική που τη βλέπουμε να ξεδιπλώνεται καιρό τώρα και όχι μόνον από κείνη.

Είναι η άνεση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Πολάκη, να καπνίζει μέσα στο υπουργείο, η άνεση του υπουργού Αμυνας να πιλοτάρει στρατιωτικό ελικόπτερο, η άνεση του κυβερνητικού εκπροσώπου να επισκέπτεται τον Αρειο Πάγο σε περίεργη συγκυρία, η άνεση του υπουργού Δικαιοσύνης να δηλώνει πως έδωσε εντολή (!) ο Πρωθυπουργός να διαβιβάσει η εισαγγελέας τη δικογραφία στη Βουλή, η άνεση διαφόρων υπουργών να επιβαίνουν στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος –σε μια χώρα που ‘χει κόψει από παντού κι απ’ όλους πολλά– και λοιπά και λοιπά… ων αριθμός ουκ έστι.

Τα μπινελίκια της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, κι αυτή η πρωτοφανής «άνεση» της στη Βουλή, μου έφεραν στο μυαλό εκείνη την πολυσυζητημένη συνέντευξη της συντρόφου του Πρωθυπουργού. Την επιλογή της κυρίας Μπαζιάνα να διακρίνει μεταξύ κυβέρνησης και εξουσίας, λέγοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε το πρώτο αλλά όχι και το δεύτερο, τη θεώρησα εξ αρχής άστοχη, κατά κύριο λόγο ως πολιτικά ασύμφορη. Δεν μπορεί να κολακεύει κανέναν να αποκαλύπτεται ως στόχευση η ένεση του κρατικού μηχανισμού με κομματικό DNA, προκειμένου καθεστωτικά να ελέγχεται κάθε κύτταρό του.  

Να όμως που αρκετοί από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους πως...

 τις καρέκλες που αρχικά διακήρυσσαν πως καταλαμβάνουν με σεμνότητα και ήθος, τις έχουν πια ενδυθεί σαν να ‘ναι θρόνοι που προορίζονταν ανέκαθεν για εκείνους.

Επιστρέφοντας στα της Βουλής, ακόμη πιο εξοργιστική, ή εξοργιστικά κωμική, είναι η αντίδραση της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, που επιχείρησε να βγάλει τρελούς, βουλευτές, δημοσιογράφους και πρακτικογράφους. Μόνο συγγνώμη που δεν αξίωσε να της ζητήσουμε για την άθλια συμπεριφορά της.

Δίκιο έχει. Αλλωστε, έχει και κατά το παρελθόν αποδείξει ότι όταν ανεβαίνει στη θέση του Προέδρου αντιλαμβάνεται την Εθνική Αντιπροσωπεία περίπου ως ένα μπουλούκι απρόσκλητους και ενοχλητικούς μουσαφιραίους στο σαλόνι της.