«Μια φυλή που ταυτίζει το αίσθημα της ελευθερίας με την ανυπακοή στους νόμους και το αίσθημα της ισότητας δεν την αφήνει να αναγνωρίσει αξίες που ξεχωρίζουν εντός των ορίων της κοινότητας». Το απόσπασμα αυτό δεν ανήκει σε κείμενο των τελευταίων δέκα ετών. Το έχει γράψει ο Εντμόν Αμπού, δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος, που επισκέφθηκε τη χώρα μας στα μέσα του 19ου αιώνα. Ηρθε στην Ελλάδα το 1852 και έμεινε έως το 1854. Προϊόν των περιηγήσεών του είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η Ελλάδα του Οθωνα» σε εξαιρετική νέα μετάφραση από την Αριστέα Κομνηνέλλη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Οι παλαιότεροι γνωρίζουν και το μυθιστόρημά του «Ο βασιλεύς των ορέων», με πρωταγωνιστή λήσταρχο ο οποίος επιδιώκει να γίνει υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας.
Ο Αμπού δεν είναι ρομαντικός, όπως ο Σατωβριάνδος, που απογοητεύεται όταν φωνάζει τον Λεωνίδα να βγει από τον τάφο του κι αυτός δεν απαντάει. Ομολογεί πως την Ελλάδα την ονειρεύτηκε πριν τη δει, όπως όλοι οι συνομήλικοί του, ακόμη και όσοι νυστάζουν όταν διαβάζουν ελληνικά. Εζησε σε μια εποχή κατά την οποία οι δημοσιολογούντες ήσαν λόγιοι, οι δε λόγιοι διέθεταν κλασική παιδεία. Περιγράφει μια Ελλάδα που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας, διακρίνει όμως χαρακτηριστικά που παραμένουν ανεξίτηλα στη συμπεριφορά της.
Ταύτιση ελευθερίας με ανυπακοή στους νόμους;
Οχι, δεν είναι προϊόν της πασοκομεταπολίτευσης.
Ταύτιση του αισθήματος ισότητας με την απαξίωση ή το κυνήγι της αριστείας;
Οχι, δεν είναι ιδεοληψία της Αριστεράς μόνον.
Ο Αμπού σε βοηθάει να καταλάβεις τι σου συμβαίνει όταν, ενώ ζεις στον 21ο αιώνα, η χώρα σου σε κάνει να αισθάνεσαι πως έχεις μπει στη μηχανή του χρόνου. Και δεν πας προς τα πίσω. Απλώς βυθίζεσαι στα στάσιμα νερά μιας συλλογικής συμπεριφοράς που δεν θέλει, γιατί βαριέται ή φοβάται, να μετακινηθεί από ό,τι κάποτε, στα μέσα του 19ου, τη χαρακτήριζε. Με τη διαφορά ότι τότε η εμπειρία του σύγχρονου κόσμου ήταν αμελητέα για τους Ελληνες. Σήμερα δεν είναι.
Εκεί στηρίχθηκε και το εθνικοσοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 και το εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Και οι μεν και το δε ασκούσαν μια πολιτική που υποτίθεται ήθελε να προσαρμόσει τη χώρα στον αιώνα της, συγχρόνως όμως κολακεύοντας και την ακινησία της. Ακινησία που της έδωσαν το χρίσμα της βαθιάς ελληνικότητας.
Οσοι αρνούνται την ακινησία...
δεν θεωρούνται ακριβώς Ελληνες.
Αυτό δε ονομάστηκε προοδευτική πολιτική. Διαβάστε τον Αμπού. Θα σας λύσει πολλές απορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου