Με τη φράση του τίτλου ο Σκουρλέτης εξήγησε προχθές τον Καμμένο. Οπως μας είπε ο σκληρός του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ –περιλαμβανομένου του αρχηγού τους και υπουργού Εθνικής Αμύνης– δεν εκφράζουν την κυβέρνηση όσον αφορά το Μακεδονικό· εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους και το κόμμα τους. «Δεν έχει αμφισβητήσει τη θέση της κυβέρνησης», κατέληξε, αναφερόμενος στον Π. Καμμένο, «απλώς διαφωνεί».
Προσωπικώς, δεν μπορώ να φαντασθώ τίποτε πιο προσβλητικό να λέγεται δημοσίως για τον Π. Καμμένο! Ούτε η αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να πετύχει τέτοιο πλήγμα εις βάρος του. Διότι ο Σκουρλέτης παρουσιάζει έναν Καμμένο αξιολύπητο, ο οποίος έχει υποχρεωθεί να συμφωνήσει, δεν τολμάει να το πει ο ίδιος και βγαίνουν οι άλλοι να το λένε για λογαριασμό του.
Για να προσβάλλει ο Σκουρλέτης τον Καμμένο (σχεδόν χαιρεκακία, τολμώ να πω…), σημαίνει ότι δεν φοβάται υπαναχώρηση του κυβερνητικού εταίρου από τη συμφωνία που του απέσπασαν για το Μακεδονικό. Ενδεχομένως να σημαίνει ακόμη ότι ευσταθούν οι φήμες μεταξύ βουλευτών ότι ο υπουργός Αμύνης είναι «αποσταθεροποιημένος» τελευταία και ανησυχεί πολύ για το μέλλον – της πατρίδας, γενικώς.
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε η πρόκληση του Σκουρλέτη να αποβλέπει στην έξοδο του Καμμένου από την κυβέρνηση: στην αποβολή του δύσοσμου μιάσματος από το αγνό σώμα της Αριστεράς! Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ο Σκουρλέτης είναι η φωνή της σκληρής αριστερής γραμμής στην κυβέρνηση και έχει εκφράσει δημοσίως την απέχθειά του για τον κυβερνητικό εταίρο. Ετσι είναι· αλλά προπαντός ο Σκουρλέτης είναι ένας επαγγελματίας αριστερός. Αυτό σημαίνει ότι η αντιπολίτευση που κάνει, κατά καιρούς, στην κεντρική κυβέρνηση δεν πρέπει να ερμηνεύεται με τους όρους που ισχύουν για αντίστοιχα φαινόμενα στα αστικά κόμματα – είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Η πίεση του Σκουρλέτη ασκείται για να πετύχει εσωτερικές διορθώσεις· ποτέ όμως δεν θα φθάσει στον βαθμό ώστε να διακινδυνεύει την παραμονή της παράταξής τους στην εξουσία.
Η πίστη, στον κόσμο της Αριστεράς, είναι κάτι που μόνο μέσω της θρησκείας μπορεί να το καταλάβει ο εξωτερικός παρατηρητής. Αφού, λοιπόν, ο Σκουρλέτης θέλει και τη λύση στο Μακεδονικό και τη διατήρηση της εξουσίας, γιατί τότε να εξωθεί τον Καμμένο προς το απονενοημένο με δημόσιες προσβολές;
Αν δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό, τότε θυμίζει το βασανιστήριο της αρκούδας, που ήταν πολύ δημοφιλές στην ελισαβετιανή Αγγλία και το έλεγαν «bear-baiting».
Ο Σκουρλέτης βασανίζει τον Καμμένο ίσως για κάποιους από τους λόγους που αναφέρονται παραπάνω, κυρίως, όμως, επειδή έτσι προβάλλει την (πλαστή) εικόνα της ενιαίας κυβερνητικής θέσης στο ζήτημα.
Διότι η έλλειψη ενιαίας και σαφούς θέσης της ελληνικής κυβέρνησης είναι το πρόβλημα στα θεμέλια, που θα κάνει το οικοδόμημα να καταρρεύσει.
Η μόνη, μέχρι στιγμής, επιτυχία της κυβέρνησης στον εσωτερικό χειρισμό του θέματος ήταν...
η διάσπαση της Εκκλησίας.
Τη Ν.Δ., όμως, δεν κατάφερε να τη διασπάσει, διότι η θέση του κόμματος άρχισε από νωρίς να γλιστρά προς τα δεξιότερα. Εφόσον μάλιστα οι συνθήκες το επιβάλλουν, η Ν.Δ. δεν θα διστάσει να τεθεί ευθέως κατά της εκχώρησης του ονόματος. Δεν είναι συμπτωματικό ότι και αυτός ο Κ. Χατζηδάκης, ο κατεξοχήν φιλελεύθερος ευρωπαϊστής, θυμόταν χθες, σε συνέντευξή του, τους συριζαίους του παρελθόντος (και υπουργούς σήμερα) που ζητούσαν κάποτε την αναγνώριση της ΠΓΔΜ ως Μακεδονίας. Είναι ένδειξη ότι η Ν.Δ. θα ακολουθήσει το πλήθος των υπερμάχων του ονόματος, αν αυτοί τείνουν να επικρατήσουν.
Επομένως, εάν η διαπραγμάτευση προχωρήσει τόσο ώστε η κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή πρόταση σύνθετης ονομασίας, η υποστήριξη ή, έστω, η καλή διάθεση της Υπαρκτής Αριστεράς (προσωρινώς «Κίνημα Αλλαγής») της είναι απαραίτητη. Σημειωτέον ότι δεν είναι και απίθανη. Ολως συμπτωματικώς, και η Φώφη και ο Γιώργος επανέλαβαν προχθές, ξεχωριστά ο καθένας, το ίδιο πράγμα: ότι θέλουν σύνθετη ονομασία για κάθε χρήση. Ακούω μάλιστα από φίλους στον χώρο (ναι, έχω και τέτοιους…) ότι έχουν αποφασίσει να υπερψηφίσουν μια πρόταση σύνθετη ονομασίας. Υπό δύο προϋποθέσεις, όμως: ότι η ονομασία θα περιέχεται σε πρόταση συνολικής λύσης και ότι θα είναι σαφής η ενιαία θέση της κυβέρνησης. Οσο ο Καμμένος μένει ταμπουρωμένος στο Κούγκι και παίζει με τα σπίρτα, ο τελευταίος και σημαντικότερος όρος για τη στήριξη δεν πληρούται.
Με τη φούρια και τη λεπτότητα Μπολσεβίκου, η κυβέρνηση όρμησε στο Μακεδονικό, πιστεύοντας ότι η διεθνής συγκυρία ευνοεί την πραγματοποίηση του έντιμου συμβιβασμού – τους όρους του οποίου έχουμε θέσει από το 2008 και έχουν γίνει δεκτοί από τη διεθνή κοινότητα. Εκτίμησε ότι, ως προς τους έξω, δεν είχε να χάσει τίποτε. Αν το έλυνε, η καλή διάθεση εταίρων και δανειστών θα εκτοξευόταν στα ύψη και θα μπορούσε να τους ζητήσει όποια χάρη ήθελε. Αν πάλι δεν τα κατάφερνε, η αποτυχία δεν θα μείωνε την αξία του στα μάτια τους.
Ωστόσο, όπως το έλεγε –ίσως λίγο υπερβολικά για Πρώσο– ο Μόλτκε, «κανένα σχέδιο μάχης δεν αντέχει στην πρώτη επαφή με τον εχθρό», εν προκειμένω με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση χειρίστηκε τόσο αδέξια το ζήτημα στο εσωτερικό, ώστε κατάφερε να αφυπνίσει τον εθνικισμό σε ένα υπολογίσιμο μέρος του κόσμου. Είναι, ξέρετε, όπως στις παλιές ταινίες: ο Χονδρός ή ο Λιγνός, προσπαθώντας να διορθώσει μια βλάβη στα υδραυλικά, σπάζει τον κεντρικό αγωγό και να σου τινάζεται ένα σιντριβάνι! Αυτό έχει συμβεί στην κυβέρνηση με το Μακεδονικό. Παίρνει τροπή, η οποία την αποδυναμώνει εσωτερικά· και αυτό θα έχει, αναπόφευκτα, τον αντίκτυπό του στο εξωτερικό.
Δεν με εκπλήσσει, λοιπόν, που ακούω θεσμικούς παράγοντες, με τέλεια γνώση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, να προβλέπουν εκλογές φέτος το φθινόπωρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου